73. Οξυώτικα 14:

   Ο συνοικισμός της Μεγάλης Βρύσης Οξυάς!

      Το να πει κάποιος ότι κατάγεται από την Οξυά Καρδίτσας, για όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα δεν σημαίνει σχεδόν τίποτε, αν δεν προσθέσει δίπλα και έναν τοπικό προσδιορισμό που αφορά το συνοικισμό του ή, έστω, την ενοριακή του περιοχή (Κέντρο, Αγία Τριάδα ή Μοναστήρι και Παλαιοχώρι). Ο συνοικισμός, όπου η πατρική μου κατοικία, είναι η Μεγάλη Βρύση και βρίσκεται στο πιο απόμακρο μέρος  της Αγίας Τριάδας. Είναι ο πιο γραφικός συνοικισμός της Οξυάς, περιτριγυρισμένος από έλατα, καστανιές (το Ζάβατο), πυκνή βλάστηση και φτερωμένες πλαγιές, έχοντας ως φόντο, προς το νοτιά, ένα από τα καλύτερα θεωρεία της Ελλάδας, τη χιλιοτραγουδισμένη Καράβα (υψόμ.2.184 μ.)! Το τοπίο της Μεγάλης Βρύσης είναι βατό παντού, αρκετά ομαλό και ολοπράσινο. Το υψόμετρο του συνοικισμού σε κάποια σημεία του φτάνει ακόμα και  τα 1.100 μέτρα.

                                             Η Ιστορία του συνοικισμού

     Στα χρόνια της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους - από το 1821 και εντεύθεν - οι κάτοικοι της Οξυάς ήταν συγκεντρωμένοι σε δυο περιοχές: στο σημερινό κεντρικό χωριό - οι περισσότεροι - και στο επίσης σημερινό Παλαιοχώρι (τότε Αϊλίτσι). Μετά, όμως, την απελευθέρωση και την αλλαγή των συνθηκών ζωής - όταν οι κάτοικοι σταμάτησαν να ασχολούνται με την υφαντουργία και τη βυρσοδεψία -  άρχισαν να δημιουργούνται οι συνοικισμοί, σε διάφορα σημεία του χωριού. Ο λόγος ήταν προφανής. Έφευγαν από το κεντρικό χωριό προς την περιφέρεια, προκειμένου να βρουν κατάλληλους τόπους για την κτηνοτροφία και τη δημιουργία καλλιεργήσιμων εκτάσεων, που θα τους εξασφάλιζαν τους αναγκαίους πόρους για την επιβίωσή τους. Τα χωράφια, που βλέπουμε σήμερα, στη Μεγάλη Βρύση και τους άλλους συνοικισμούς, τότε δεν υπήρχαν. Ανοίχτηκαν μετέπειτα, ή με την εκχέρσωση ομαλών εκτάσεων ή με το κάψιμο σημείων του δάσους.

                                  Οι πρώτοι κάτοικοι της Μεγάλης Βρύσης 

      Μπορεί ο συνοικισμός της Μεγάλης Βρύσης σήμερα να περιλαμβάνει στους κόλπους του και μικρότερους οικισμούς  ( όπως: Καρυά, Γουρνόλακκα, Συκαμνάκια κ.ά.), η ονομασία του, ωστόσο, δόθηκε από τον ομώνυμο κεντρικό του οικισμό, ο οποίος ονομάστηκε έτσι από το κεφαλόβρυσο που βρίσκεται στο επάνω μέρος του, το νερό του οποίου χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα για την άρδευση των κήπων και των πολύ λίγων πλέον καλλιεργήσιμων χωραφιών. 

                                                            

      Οι πρώτοι κάτοικοι της Μεγάλης Βρύσης ήταν αυτοί, που κατοίκησαν γύρω από την υπάρχουσα και σήμερα βρύση του κεντρικού της οικισμού, με το επώνυμο "Πάττας". Η βρύση αυτή - όπως και το προαναφερθέν κεφαλόβρυσο - ήταν ο βασικός λόγος της δημιουργίας αυτού του οικισμού. Συγκεκριμένα, από τα έξι αδέρφια - τα αγόρια, εννοώ εδώ - των "Πατταίων", που κατοικούσαν ως τότε στο κεντρικό χωριό, ο ένας (ο Θεόδωρος) παρέμεινε στο κέντρο του χωριού και οι άλλοι πέντε έφυγαν στην περιφέρεια ή εκτός χωριού: οι Σωτήρης και Βασίλης πήγαν στο συνοικισμό των Πλατανίων, ο Γιώργος σε ένα μέρος κοντά στο Παλαιοχώρι, ο Θωμάς έφυγε στον Παλαμά Καρδίτσας και ο τελευταίος, ο Στέφανος, εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Μεγάλη Βρύση, το 1905! Ο Στέφανος - και παππούς μου - πέθανε πολύ νέος, στα 43 του, το 1917, από επιδημία, αφήνοντας πίσω του έξι ορφανά παιδιά, όλα κάτω των 16 ετών. Παρά τις δυσκολίες, η γιαγιά Ευαγγελή κατάφερε να τα μεγαλώσει και να τα αποκαταστήσει. Πέθανε το 1936. Τα τρία κορίτσια της παντρεύτηκαν εκτός του συνοικισμού και στη Μεγάλη Βρύση έμειναν τα τρία αγόρια, τα εξής, κατά σειρά ηλικίας: Κώστας, Παντελής και Ηλίας. Ο τελευταίος, ο Ηλίας, ήταν ο πατέρας μου, ο οποίος απεβίωσε και τελευταίος όλων, τον Ιούνιο του 2005. Και οι τρεις αδερφοί άφησαν πίσω τους, στη Μεγάλη Βρύση, πολλά παιδιά και εγγόνια. Τα χωράφια, που υπάρχουν σήμερα στη Μεγάλη Βρύση, σχεδόν όλα ανοίχτηκαν από τα παραπάνω τρία αδέρφια, γύρω από τη βρύση του οικισμού, όπου και οι κατοικίες των οικογενειών τους. Κάποια χωράφια τους, βέβαια, είχαν ανοιχτεί και σε άλλες περιοχές εκτός του οικισμού τους. Αρχικά, τα χωράφια ήταν σε κοινή χρήση όλων, αλλά, καθώς τα παιδιά τους μεγάλωναν, κάποια στιγμή πήραν την απόφαση να τα μοιραστούν μεταξύ τους. Κάθισαν, λοιπόν, κάτω οι τρεις τους και συμφώνησαν  στα εξής:

1. Χώρισαν τα χωράφια σε τρία "μεράδια" και με κλήρο είδαν ποιο ανήκει σε ποιον.

2. Η βρύση - ανεξάρτητα σε τίνος το μερίδιο θα τύχει (έτυχε στου Κώστα,τελικά) - συμφώνησαν να είναι κοινή για όλους, τόσο για τις τότε οικογένειές τους όσο και για τις μελλοντικές που επρόκειτο να δημιουργηθούν στον οικισμό. Ειδική αναφορά έγινε και για τη συντήρηση και υγιεινή της βρύσης που θα πρέπει να ανήκει στη φροντίδα όλων, με αλληλοκατανόηση και καλή προαίρεση.

3. Για την ύδρευση των οικογενειών τους, υπήρχε - και υπάρχει ακόμα σήμερα - ένας δρόμος 30 μ. περίπου από την ξύλινη εξώπορτα στο φράχτη των χωραφιών μέχρι τη βρύση, δρόμος που θα πρέπει - είπαν - να είναι πάντα ανοιχτός για όλους τους κατοίκους του οικισμού.

4. Για τους δρόμους, που οδηγούσαν στα χωράφια τους, συμφώνησαν να είναι πάντα ανοιχτοί, έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να παίρνει νερό από τη βρύση και να πηγαίνει στα κτήματά του. Από τους ίδιους αυτούς δρόμους, είπαν, θα μπορούν να περνούν και τα υποζύγιά τους, είτε για να καλλιεργούν τα χωράφια τους είτε για να μεταφέρουν τα γεννήματά τους και άλλα υλικά που τους ήταν απαραίτητα.

5. Το πότισμα των χωραφιών θα γίνεται με τη σειρά - με προτεραιότητα στους κήπους - από το νερό του κεφαλόβρυσου, όπως είδαμε, που βρίσκεται 800 περίπου μέτρα πάνω από το συνοικισμό. Από το ίδιο αυτό νερό, εννοείται, πότιζαν - και ποτίζουν - τα χωράφια τους και άλλες οικογένειες  που διέμεναν ή διαμένουν  στον ευρύτερο συνοικισμό της Μεγάλης Βρύσης. Ήταν οι οικογένειες με τα επώνυμα "Μπλέτσας", "Κούτσικος", "Γκαραβέλας" - περίπου δέκα στον αριθμό. 

6. Από την πηγή του νερού - στο προαναφερθέν κεφαλόβρυσο,στη Μεγάλη Βρύση - είχαν ανοίξει έναν υδραύλακα που οδηγούσε σε όλα τα κτήματα των τριών αδερφών. Ο υδραύλακας αυτός , που περνάει μέχρι σήμερα και στις άκρες κάποιων σημείων, όπου εφάπτονται τα χωράφια των δύο εξ αυτών (Κώστα και Ηλία), και όπου αλλού ενδιάμεσα - προκειμένου να φτάσει σε όλα τα κτήματά τους - συμφώνησαν να είναι πάντα ανοιχτός για όλους! 

7. Το νερό της βρύσης συνήθως δεν χρησιμοποιούνταν για άρδευση των χωραφιών.  Ωστόσο, και να χρησιμοποιούσε κάποιος το νερό της για άρδευση, κανείς δεν θα έφερνε αντίρρηση. Η καλή προαίρεση και η αλληλοκατανόηση λειτουργούσαν πάντα στον οικισμό - εκτός και αν υπάρξει γι' αυτό το θέμα σήμερα άλλη ρύθμιση. Είχαν ανοίξει ένα αυλάκι απορροής των υδάτων της βρύσης  έξω από τα κτήματα - το οποίο αυλάκι υπάρχει και λειτουργεί μέχρι σήμερα.

8. Τέλος, έδωσαν τα χέρια και συμφώνησαν ότι κανείς δεν θα μπορεί στο μέλλον να παραβιάσει τη συμφωνία που συνήψαν  τα τρία αδέρφια μεταξύ τους, μία συμφωνία που θα περνά από γενιά σε γενιά και θα γίνεται σεβαστή από όλους, τόσο τους ίδιους όσο και τους μετέπειτα που θα ακολουθήσουν!

                                        112 χρόνια από τότε!

      Έχουν περάσει 112 χρόνια από συστάσεως του συνοικισμού της Μεγάλης Βρύσης και κανείς, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, δεν διανοήθηκε να παραβιάσει την παραπάνω συμφωνία των τριών αδερφών και τους κανόνες της - που ως άγραφοι νόμοι είχαν και έχουν πάντοτε την ισχύ των γραπτών νόμων του κράτους μας. Και, όμως, πριν από λίγα χρόνια, συνέβη και αυτό που κανείς μέχρι τότε δεν είχε καν φανταστεί ότι θα μπορούσε να συμβεί: Βρέθηκε το πρόσωπο που θα "έσπαγε" τη συμφωνία εκείνη των προγόνων μας και θα παραβίαζε τους κανόνες της και, ουσιαστικά, τους νόμους του κράτους! Με ποιον τρόπο έγινε αυτό, θα το δούμε σε επόμενη δημοσίευση. Πρώτα θα ήθελα να διαπιστώσω αν, πράγματι, συνέβησαν πρόσφατα, όπως πληροφορούμαι, και κάποιες άλλες παράνομες και προκλητικές ενέργειες από το ίδιο πρόσωπο - και όσους άλλους συμμετέχουν σ' αυτό το ανοσιούργημα. Περιττό να πω ότι εξαιτίας των απαράδεκτων αυτών γεγονότων  ανατράπηκε άρδην η αρμονική συμβίωση των ανθρώπων του οικισμού, που συμβίωναν ειρηνικά μεταξύ τους εδώ και 112 χρόνια! Η ανατροπή, βέβαια, αυτή λαμβάνει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις όταν συμβαίνει μεταξύ στενών συγγενικών προσώπων και απογόνων τριών αδερφών που έκαναν την παραπάνω προφορική συμφωνία - εν είδει συμβολαίου γενεών!

Πηγές: 1.  Οι διηγήσεις των παραπάνω τριών αδερφών - πατέρα μου και θείων - που ο ίδιος είχα ακούσει, όταν ακόμα                                αυτοί ήταν εν ζωή. Τα ίδια ακριβώς άκουσα κατά καιρούς και από τις τρεις αδερφές τους και θείες μου.
            2.  Τα στοιχεία, που ο ίδιος είχα συλλέξει πριν από αρκετά χρόνια, για τη συγγραφή του βιβλίου μου για την Ιστορία                         και την Παράδοση του χωριού της Οξυάς.

     ( Ουσιαστικά, με τη δημοσίευση αυτή, ανοίγει ένας φάκελος για το συνοικισμό της Μεγάλης Βρύσης. Στις επόμενες δημοσιεύσεις - κάτω ακριβώς από την τωρινή - θα αναφέρονται  αναλυτικά: χρονολογίες, πρόσωπα που έλαβαν - ή λαμβάνουν - μέρος σε γεγονότα και πράξεις που συντελέστηκαν ή συντελούνται και ό,τι άλλο έχει σχέση με την προαναφερόμενη υπόθεση.)

                72. Οξυώτικα 13:

(Με την επιστολή αυτή προς το Κοινοτικό Συμβούλιο, ανοίγεται ουσιαστικά σ' αυτόν τον ιστότοπο ένας φάκελος για την Οξυά και τα οξυμένα της σήμερα προβλήματα. Αυτό σημαίνει ότι, αμέσως πιο κάτω, θα ακολουθήσουν συνεχόμενες αναρτήσεις-δημοσιεύσεις, με ημερομηνίες, τόπους, πρόσωπα και φορείς που θα λαμβάνουν μέρος κάθε φορά σε ενδεχόμενες εξελίξεις που θα υπάρξουν - ή δεν θα υπάρξουν - για τα θέματα στα οποία η επιστολή αναφέρεται).

         Επιστολή προς το Κοινοτικό Συμβούλιο Οξυάς!                                                          

            

     Αγαπητοί  συμπατριώτες,

     Χριστός Ανέστη και Χρόνια σας Πολλά!

    Πριν από λίγες μέρες, είχα κάποιες διαβουλεύσεις  με συγχωριανούς μας και σήμερα απευθύνομαι και προς εσάς, ως Τοπική Κοινότητα,  προκειμένου να σας καταστήσω κοινωνούς κάποιων σκέψεών μου που έχουν άμεση σχέση με το παρόν και το μέλλον του χωριού μας.

   Ασχολούμαι επί χρόνια με το χωριό μας, τόσο σε ερευνητικό επίπεδο, για την Ιστορία και την παράδοση του τόπου μας, όσο και σε σχέση με τα σύγχρονα προβλήματά του, όπως αυτές οι προσπάθειές μου διαφαίνονται μέσα από την έκδοση βιβλίου και τις δημοσιεύσεις  μου στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Η ενασχόλησή μου αυτή μου επιτρέπει να μπορώ να εκφράσω τις έντονες ανησυχίες μου για τη γενέτειρά μου και τη δυνατότητα να κάνω τις  εξής διαπιστώσεις:

     Το χωριό μας, αγαπητοί συμπατριώτες, διέρχεται, ίσως, τη χειρότερη περίοδο της Ιστορίας του, με έντονα παντού τα σημάδια μιας φθίνουσας πορείας του, κάτι που αποτυπώνεται, πρωτίστως, τόσο στο εσωτερικό οδικό του δίκτυο όσο και στην έλλειψη πλατείας στο Κέντρο του. Εδώ που φτάσαμε σήμερα, η αντιστροφή των αρνητικών δεδομένων του μπορεί να γίνει μόνο με την ενεργοποίηση των αντανακλαστικών και τη συστράτευση όλων μας. Κάποιες ευνοϊκές συγκυρίες υπάρχουν  για να τις εκμεταλλευτούμε, όπως θα πρέπει να ξεπεράσουμε και τα αδιέξοδα που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια.

    Ως θετική συγκυρία σήμερα θα πρέπει να θεωρήσουμε μία κίνηση για εγκατάσταση στο χωριό μας υδροηλεκτρικών έργων και αιολικών πάρκων, μία συγκυρία από την οποία, με τους κατάλληλους χειρισμούς, μπορούμε να έχουμε πολλαπλά οφέλη. Είναι, ίσως, η τελευταία ευκαιρία, λίγο πριν η κατάσταση στο χωριό μας γίνει ακόμα χειρότερη και μη αναστρέψιμη. Γιατί, αν σε λίγα χρόνια φύγουν από κοντά μας και οι τελευταίοι εναπομείναντες ηλικιωμένοι, που διαθέτουν βιώματα από τη γενέτειρά τους και ανεβαίνουν στο χωριό, διατηρώντας ακόμα ζωντανές τις εφεδρείες των ελπίδων και κάποιους χυμούς απ' τη ζωή μέσα σ' αυτό, τότε - αν δεν  ληφθούν ΤΩΡΑ αποφάσεις  και δεν αναληφθούν δράσεις - οι κούκκοι θα συνεχίσουν, μεν, να λαλούν στο χωριό μας την άνοιξη, αλλά κανείς δεν θα υπάρχει για να τους ακούσει! Παράλληλα, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι στο χωριό της Οξυάς τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκαν και κάποια αδιέξοδα. Στην πράξη, τα αδιέξοδα αυτά αποτυπώνονται στο διχαστικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ των συγχωριανών μας, με αφορμή τη διαμάχη για την εγκατάσταση, ή όχι, των προαναφερόμενων έργων με τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ). Η ευθύνη εδώ είναι πολύ βαριά για εκείνους που τα απορρίπτουν, χωρίς μάλιστα να έχουν ισχυρά επιχειρήματα και τεκμηριωμένες θέσεις, αλλά και χωρίς να μπορούν να αντιπροτείνουν εναλλακτικές λύσεις  για τα  καυτά προβλήματα του χωριού μας. 

                                   Λίγα λόγια για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ)

      Πριν να προχωρήσω σε μία σύντομη αναφορά για τις  ΑΠΕ, μία διευκρίνιση: Όταν συμφωνώ με κάποιον - ή με κάποιους - για το θέμα των έργων με τις ΑΠΕ, αυτό δεν το κάνω για λόγους δημοσίων σχέσεων ή ιδιοτελείς σκοπούς. Η συμφωνία μου ή η διαφωνία μου για κάτι, άπτεται ΜΟΝΟ των συνειδησιακών μου ευαισθησιών, της υπευθυνότητας που με διακρίνει στα θέματα της ενημέρωσης  του κοινού και των διαπιστώσεών μου από τις ερευνητικές προσπάθειες που έχω καταβάλει. Αναλυτική κατάθεση απόψεων και θέσεων, βέβαια, για τις ΑΠΕ δεν θα μπορούσε εδώ να γίνει, αλλά μία σύντομη αναφορά σ' αυτές, όπως είπα, θεωρώ ότι είναι απολύτως απαραίτητη.

   Μετά τις διαπιστώσεις, που έγιναν, για την υπερθέρμανση του πλανήτη και τη ρύπανση του περιβάλλοντος, η παγκόσμια κοινότητα (ΟΗΕ, άλλοι Οργανισμοί, Οικολογικές οργανώσεις και κυβερνήσεις των κρατών) ενεργοποιήθηκε για να λάβει δραστικά μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος. Σε παγκόσμιο επίπεδο πλέον, όλοι μιλούν για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, ως τη μόνη λύση στα αδιέξοδα που δημιουργήθηκαν και τη διάσωση του πλανήτη. Τα έργα των ΑΠΕ - σύμφωνα με τα πιο έγκυρα επιστημονικά δεδομένα - είναι απολύτως φιλικά προς το περιβάλλον, χωρίς καμία επιβάρυνση σ' αυτό! Νεράκι των ποταμών μας είναι, αέρας των βουνών και θερμότητα του ήλιου. Επιπλέον, είναι και ανέξοδα. Οι ΑΠΕ αποτελούν την πιο φτηνή και καθαρή ενέργεια για παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος. Εκτός από την καθαρή ενέργεια, που δεν επιβαρύνει στο ελάχιστο το περιβάλλον, όλοι πλέον στρέφονται προς τις ΑΠΕ και για λόγους οικονομικής πολιτικής.

                         Είναι χρήσιμα τα έργα των ΑΠΕ για το χωριό μας ή όχι;

    Όπως ανέφερα ήδη, τα έργα αυτά είναι εντελώς φιλικά προς το περιβάλλον και  οι ΑΠΕ αποτελούν την πιο φτηνή και καθαρή ενέργεια για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος. Με τα έργα αυτά, η χώρα μας στοχεύει στο να απαλλαγεί σταδιακά από τον καταστροφικό, για το περιβάλλον και τη ζωή, λιγνίτη, αλλά και από το πετρέλαιο, που επιπλέον είναι και τα δύο πολύ ακριβή καύσιμη ύλη για το εθνικό μας βαλάντιο. Ταυτόχρονα, χρόνο συν τω χρόνω, η χώρα μας  προσπαθεί να απαλλαγεί από την αιμορραγία συναλλάγματος, προκειμένου να εξασφαλίσει την ηλεκτρική ενέργεια που μας είναι αναγκαία. Αλλά και για την τοπική κοινωνία και την Κοινότητα θα υπάρξουν πολύ σημαντικά αντισταθμιστικά οφέλη. Μία πιο αναλυτική ενημέρωση, για το θέμα των ΑΠΕ, θα μπορούσε να γίνει σε μία συνέλευση των κατοίκων και των δημοτών της Οξυάς, όπως θα δούμε και πιο κάτω. Πολύ βασικό, τέλος, να πούμε ότι η τεχνολογία και η προστασία του περιβάλλοντος, σήμερα, βαδίζουν χέρι-χέρι και όχι το ένα αποκλείοντας το άλλο, όπως το έχουμε ιδεί να συμβαίνει, με μεγάλη επιτυχία, και σε άλλες περιοχές (π.χ. στην Ανάβρα Αλμυρού). Η νομοθεσία μας στα ζητήματα αυτά  - τόσο η εθνική όσο και της Ε.Ε. - είναι πλέον πολύ καλά θωρακισμένη και κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το αυστηρό πλαίσιο που θέτει για την προστασία του περιβάλλοντος.

                                                           Η διαμάχη και η λύση!

   Το διχαστικό κλίμα, που επικρατεί σήμερα στο χωριό μας, είναι περισσότερο από εμφανές. Ξεκίνησε από το υπό κατασκευή Υ/Η  έργο στο Μελίσσι - όπου η υδροληψία του - και μετέπειτα επεκτάθηκε για όλα γενικά τα έργα των ΑΠΕ. Ο λόγος, ξέρετε, για τη δημιουργία αυτού του κλίματος, δεν οφείλεται τόσο στη διαπίστωση ότι τα έργα των ΑΠΕ στην Οξυά δεν είναι χρήσιμα όσο στη φόρτιση του θυμικού που επικρατεί στον οξυώτικο κόσμο αυτή την περίοδο, εξαιτίας  της εγκατάλειψης που βλέπει αποτυπωμένη παντού γύρω στο χωριό του. Όμως, άλλο πράγμα είναι ο θυμός για κάτι και άλλο το να εθελοτυφλούμε και να τα απορρίπτουμε όλα, ασυζητητί. Τι μέλλει, λοιπόν, γενέσθαι, ώστε να ξεπεραστούν τα αδιέξοδα αυτής της διαμάχης και να αντιστρέψουμε την αρνητική κατάσταση του χωριού μας; Η λύση μπορεί να δοθεί μόνο μέσα από μία Λαϊκή Συνέλευση των κατοίκων και των δημοτών της Οξυάς, όπου θα τεθούν επί τάπητος όλα τα σχετικά με τις ΑΠΕ ζητήματα και, αφού συζητηθούν και αναλυθούν επαρκώς, θα ληφθούν καθοριστικές αποφάσεις για το χωριό μας. Η διοργάνωση της συνέλευσης, που θα πρέπει να πραγματοποιηθεί μέσα στο επόμενο τρίμηνο ή τετράμηνο, θα γίνει με άψογες, κατά το δυνατόν, δημοκρατικές διαδικασίες, οι οποίες διαδικασίες, ωστόσο, θα υπάρξουν για να διευκολύνουν τη λήψη των αποφάσεων και όχι για να την παρεμποδίσουν  - και ο νοών, νοείτω! Για τις λεπτομέρειες αυτής της σύγκλησης, θα μπορούμε μέσα στο επόμενο διάστημα να έχουμε πιο συχνή επικοινωνία - αν και εσείς το επιθυμείτε - και να θέσουμε το πλαίσιο διεξαγωγής της συνέλευσης.  ......Από νομικής πλευράς, η συνέλευση καλύπτεται με το Ν.3852/7.6.2010, ΦΕΚ 87/7.6.2010, τ.Α, άρθρ.85, βάσει του οποίου ο πρόεδρος υποχρεούται να προβαίνει στη σύγκληση συνέλευσης των κατοίκων και των δημοτών, προκειμένου να λαμβάνονται αποφάσεις για κρίσιμα ζητήματα του τόπου τους. Πιο κρίσιμα, εν προκειμένω, νομίζω, δεν γίνεται!

                                                      Το κλειδί της υπόθεσης!

    Το χωριό της Οξυάς σήμερα επείγεται για τα βασικά έργα στις υποδομές του. Δύο, θαρρώ, πως έχουν την απόλυτη προτεραιότητα, σε πρώτη φάση, για το χωριό μας: α) Η ασφαλτόστρωση, 11 χλμ. περίπου, από τη γέφυρα των Βαγενίων (Παλαιοχώρι-Κέντρο) μέχρι την Αγία Τριάδα, μία ασφαλτόστρωση που θα αγκαλιάσει περιφερειακά ολόκληρο το χωριό και θα του δώσει τη χαμένη του ζωντάνια, και β) η πλατεία στο Κέντρο του, η θέση της οποίας θα πρέπει να είναι, χωρίς καμία αμφισβήτηση, μπροστά στη Βρύση της Ζέρφης!

    Στη Λαϊκή Συνέλευση, που σας προτείνω, αγαπητοί συμπατριώτες, θα πρέπει να προσκληθούν εγκαίρως και να παρευρίσκονται και οι αρμόδιοι φορείς (Δήμος Μουζακίου, Περιφέρεια Θεσσαλίας και συναρμόδια υπουργεία). Το κλειδί, προκειμένου η Οξυά να ξεπεράσει τα σημερινά της αδιέξοδα και οι δημότες της να εγκρίνουν την κατασκευή των σχεδιαζόμενων έργων των ΑΠΕ στο χωριό τους, είναι να δοθούν , από τους παραπάνω φορείς , σαφείς, υπεύθυνες, επαρκείς και έμπρακτες, κατά το δυνατόν, διαβεβαιώσεις για τα δύο προαναφερόμενα βασικά έργα στην Οξυά. Τότε είναι σίγουρο ότι οι Οξυώτες θα εγκρίνουν αμέσως  την κατασκευή των έργων των ΑΠΕ στο χωριό τους και μάλιστα περισσότερα του ενός!  Άλλωστε, με κάθε νέο έργο που θα προστίθεται, τα αντισταθμιστικά οφέλη θα αυξάνονται κατακόρυφα. Μπορεί σήμερα αυτά από το ΜΗΥΕ στο Μελίσσι να μην είναι από μόνα τους αρκετά για να λύσουν το πρόβλημα της Οξυάς, αλλά θα είναι σημαντικά αν ζητήσουμε και εξασφαλίσουμε πρώτα  την αρωγή της πολιτείας. Προσοχή, όμως, εδώ: Κάποιοι που είναι εναντίον της κατασκευής των έργων των ΑΠΕ στην Οξυά, συμφωνούν, λέει, να γίνουν τα δύο βασικά έργα στο χωριό τους, αλλά διαφωνούν στο να επιτραπεί η κατασκευή έργων ΑΠΕ σ' αυτό. Αυτό έλειπε να πουν ότι δεν συμφωνούν να γίνουν δρόμοι και η πλατεία στο χωριό τους! Δεν κατάλαβαν, όμως, το εξής απλό: Αυτά τα δύο - δέσμευση των αρμοδίων και έγκριση των έργων των ΑΠΕ - πάνε πακέτο. Το ένα προϋποθέτει το άλλο. Ποιος θα δεσμευθεί, στ' αλήθεια, για τα δύο βασικά έργα στην Οξυά, αν από τους Οξυώτες δεν εγκριθούν τα έργα των ΑΠΕ στο χωριό τους; Και το αντίστροφο: Οι Οξυώτες ποτέ δεν θα επιτρέψουν τα έργα των ΑΠΕ στο χωριό τους, αν ταυτόχρονα δεν θα υπάρξει δέσμευση, από τους αρμόδιους, για τα δύο βασικά έργα που προαναφέρθηκαν! Αυτό θα πρέπει να γίνει κατανοητό και από τις δύο πλευρές. Πάντως, η έγκριση ή μη των έργων των ΑΠΕ στην Οξυά επαφίεται στη βούληση των κατοίκων και των δημοτών της Οξυάς και σε κανέναν άλλον.

 

          Αγαπητοί συμπατριώτες,

      Η ευκαιρία αυτή είναι, ίσως, η τελευταία για το χωριό μας και δεν θα πρέπει να χαθεί με κανέναν τρόπο.........! Όσο για την απαραίτητη εισήγηση στη συνέλευση, ευχαρίστως να την αποδεχτώ, εφόσον μου ζητηθεί. Αναμένοντας την απάντησή σας,

Βόλος 17 Απριλίου 2017                                                   Με εκτίμηση

                                                                                        και πατριωτικούς χαιρετισμούς

                                                                                              Πάττας Γεώργιος 

Υ.Γ. Ιδιαίτερη προσοχή στο εξής: Το θέμα μας δεν προσφέρεται για κομματική ή άλλη εκμετάλλευση! Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι, εφόσον έχουν κατανοήσει το πρόβλημα της Οξυάς και θέλουν να βοηθήσουν......! Γνώμονας όλων μας, στην προκειμένη περίπτωση, θα πρέπει να είναι το συμφέρον του χωριού μας και η υπαρξιακή του συνέχεια. Τα κόμματα έρχονται μετά τη διασφάλιση αυτή.                                            

    

 71. "Υμείς εστέ το άλας της γης..."!

   ( Από το προφίλ μου στο Facebook, στις 10.4.2017)

    Αγαπητοί φίλοι,

   Είχα σκοπό να σας γράψω κάτι άλλο, από τα ....εξ ανθρώπων (ανοήτως) γενόμενα τις τελευταίες μέρες - και δεν εννοώ εδώ από το Facebook - αλλά, επειδή αυτό θα ήταν ασύμβατο με το κλίμα των ημερών, το αφήνω για άλλη φορά.

   Η Μεγάλη Εβδομάδα ξεκίνησε, οπότε είναι ευκαιρία να πούμε και κάτι από τις Γραφές - και συγκεκριμένα από την Επί του Όρους Ομιλία του Χριστού. Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς έγινε αυτή η ομιλία του, αλλά πάντως έγινε αρκετά νωρίτερα από την ημέρα των Βαϊων, πάνω σε έναν λόφο της Γαλιλαίας. Από τη σημαντική εκείνη ομιλία του Χριστού - και ποια δεν ήταν σημαντική, θα μου πείτε - όπου μίλησε μπροστά στους μαθητές του και ένα μεγάλο πλήθος κόσμου, που είχαν συρρεύσει για να τον ακούσουν, ξεχωρίζει μία φράση - η οποία, για μένα προσωπικά, αποτελεί την πεμπτουσία εκείνης της ομιλίας του, τόσο για τη δύναμη της παρομοίωσης και τη λογοτεχνικότητά της όσο και για τη νοηματική της πύκνωση. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι, σε εκείνη την εξελληνισμένη τότε περιοχή της Γαλιλαίας, η Επί του Όρους Ομιλία - σύμφωνα με τους ιστορικούς - έγινε στην ελληνική γλώσσα! 

   Απευθυνόμενος, λοιπόν, ο Χριστός προς τους μαθητές του, τους είπε το εξής: "Υμείς εστέ το άλας της γης...."! Τι εννοούσε; Εννοούσε κάτι απλό, όσο και πολύ ουσιώδες, ταυτόχρονα ( σε ελεύθερη απόδοση): Εσείς είστε το πνευματικό αλάτι που θα προστατεύει την κοινωνία των ανθρώπων από την ηθική και λειτουργική της σήψη! Όπως το αλάτι - που από τα αρχαία χρόνια θεωρούνταν σύμβολο του αδιάφθορου, του δυναμισμού και της ευφυϊας - προστατεύει τις τροφές από την αλλοίωσή τους και την αποσύνθεση, τον ίδιο ρόλο έβλεπε ότι έπρεπε να έχουν μέσα στην κοινωνία και οι μαθητές του. Να την προστατεύουν, δηλαδή, από τον κίνδυνο της σαπίλας, της διαφθοράς και της αυτοδιάλυσής της.

Η φράση αυτή του Χριστού, η οποία, βέβαια, συνεχίζεται με το: "Εάν το άλας μωρανθή, τίνι αλισθήσεται;", είχε πάντα μία διαχρονικότητα ως προς τα νοήματά της. Διαχρονικά, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, των οποίων ο ρόλος μέσα στην κοινωνία έχει μία ιδιαίτερη βαρύτητα - και εδώ δεν εννοώ τόσο, ή μόνο, τους κληρικούς. Εννοώ την πνευματική ελίτ - μαζί εδώ και τους πολιτικούς - ενός τόπου και τους ανθρώπους των γραμμάτων, γενικά. Εάν αυτοί χάσουν την υπευθυνότητα και την αξιοπιστία τους, τότε "τίνι αλισθήσεται" η υπόλοιπη κοινωνία; Δηλαδή, με τι τότε θα "αλατισθεί" η υπόλοιπη κοινωνία, ώστε να μη χάσει τις αξίες εκείνες, με τις οποίες διατηρεί ακμαία τη λειτουργία της και το δυναμισμό της; Μήπως αυτό μας λέει κάτι για την εποχή μας; Οι μέρες, που έρχονται, είναι η καλύτερη περίοδος για να κάνει την αυτοκριτική του ο καθένας!

               ΚΑΛΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, αγαπητοί φίλοι!

            70. Παιδαγωγικά θέματα 4:

                   Το σύνδρομο της δυσλεξίας!

    Αφορμή γι' αυτή τη δημοσίευση στάθηκε μία τηλεοπτική εκπομπή, που έτυχε να παρακολουθήσω πρόσφατα, η οποία μάλλον με μπέρδεψε περισσότερο, θα έλεγα, παρά με διαφώτισε, με τον τρόπο που διεξήχθη η συζήτηση. Και αν εγώ, που έχω ασχοληθεί κάπως με το θέμα της δυσλεξίας, δεν αποκόμισα κάτι χρήσιμο από την εκπομπή αυτή, τότε σκεφθείτε τι αποκόμισε εκείνος ο γονιός που δεν έχει καμία σχέση με το αντικείμενο. Ο κόσμος, ξέρετε, απεχθάνεται τις συζητήσεις, όπου ο ένας μιλάει επάνω στον άλλο, αλλά και τις εξεζητημένες επιστημονικές αναλύσεις. Πόσω μάλλον όταν σ' αυτές χρησιμοποιούνται και δυσνόητοι επιστημονικοί όροι. Πέντε πράγματα κατανοητά θέλει να ξέρει ο γονιός για το θέμα αυτό, ώστε, αν τύχει και παρατηρήσει κάποια από τα συμπτώματα αυτά στο παιδί του - που πρέπει να είναι πάντα σχολικής ηλικίας - να αποταθεί στο Γραφείο της Εκπαίδευσης της περιοχής του και να έρθει σε επαφή με κάποιον ειδικό επιστήμονα. Απλά, νομίζω, είναι τα πράγματα, όταν τα γνωρίζουμε, και ας μην κάνουμε τα εύκολα δύσκολα.

     Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι άνθρωποι μπερδεύουν την έννοια "δυσλεξία" με εκείνες της "δυσαρθρίας", της "δυσλαλίας" κ.λ.π., όπου ένα παιδί έχει κάποια δυσκολία στον προφορικό του λόγο και στο να προφέρει σωστά τις λέξεις. Καμία σχέση δεν έχει η δυσλεξία με τον τρόπο που ένα παιδί προφέρει τις λέξεις και αρθρώνει το λόγο του. Η δυσλεξία είναι μία ειδική διαταραχή - ή σύνδρομο, αν θέλετε - που ευθύνεται για μαθησιακές δυσκολίες που ένα παιδί αντιμετωπίζει μόνο στο γραπτό του λόγο! 

   Δεν θα ήθελα εδώ να απαριθμήσω απλώς τα συμπτώματα, που εμφανίζει ένας μαθητής με σύνδρομο δυσλεξίας. Άλλωστε, σύμφωνα με τη γνώμη των Ειδικών, αυτά είναι πολύ περισσότερα από όσα εγώ μπορώ να σας παρουσιάσω πιο κάτω. Θα περιοριστώ στα βασικά συμπτώματα, μέσα από μία χαρακτηριστική περίπτωση δυσλεκτικού παιδιού που έτυχε κάποτε να έχω στην τάξη μου. Καμία σημασία δεν έχει το ότι η περίπτωση αυτή μου έτυχε πριν από αρκετά ήδη χρόνια και σε εποχές που ακόμα δεν είχαμε ακούσει καν για τη διαταραχή της δυσλεξίας ούτε εμείς οι δάσκαλοι!
   Στις τρεις τελευταίες τάξεις του σχολείου ήταν μαζί μου ο προαναφερθείς μαθητής μου - σε πολυθέσιο σχολείο - και η κατάστασή του είχε ως εξής:
    Ήταν ένα έξυπνο παιδί, με εξαιρετική νοημοσύνη και κριτική σκέψη. Πολύ καλός στα μαθηματικά
και στον προφορικό του λόγο, σε όλα γενικά τα μαθήματα. Κανένα πρόβλημα στην άρθρωση των λέξεων. Όπου χρειαζόταν διήγηση, τα κατάφερνε θαυμάσια. Μάθαινε σχεδόν στο σχολείο τα μαθήματα που απαιτούσαν αφηγηματικό λόγο (π.χ. Ιστορία). Το μεγάλο του πρόβλημα εντοπιζόταν μόνο στην ανάγνωση και στο γραπτό του λόγο! Διάβαζε αργά - κάποτε σχεδόν συλλαβιστά - και μπορούσε, κατά την ανάγνωση, κάποιες φορές να σου βάλει ενδιάμεσα και λέξεις που δεν υπήρχαν στο κείμενο! Ήταν πολύ ανορθόγραφος και τα γράμματά του πραγματικά ορνιθοσκαλίσματα. Στην έκθεση, ήταν "ικανός" να σου γράψει την ίδια λέξη σωστά την πρώτη φορά - και ορθογραφημένη - και πιο κάτω δυο φορές εντελώς λάθος! Κάποτε, μπερδευόταν και έγραφε 3 αντί για έψιλον και το αντίστροφο. Τα έβλεπε καθρεφτικά, όπως λέγεται στη γλώσσα των Ειδικών. Επίσης, κάποια φορά μπορούσε να σου βάλει ενδιάμεσα στις λέξεις ένα κεφαλαίο γράμμα ( π.χ. σχοΛείο)! Αυτά ήταν τα βασικά συμπτώματα του δυσλεκτικού εκείνου παιδιού - εφτά στον αριθμό, μέχρι στιγμής - που εγώ είχα διαπιστώσει. Αν μου πείτε ότι ενδεχομένως να υπήρχαν και άλλα συμπτώματα, που εγώ δεν ήμουν  σε θέση τότε να τα αποκρυπτογραφήσω, καμία αντίρρηση. Μόνο ένας Ειδικός για το θέμα θα μπορούσε αυτό να μας το διαβεβαιώσει.
     Με λίγα λόγια, η κατάσταση εκείνου του παιδιού ήταν, θα έλεγα, διπλής όψεως: παράδεισος στον προφορικό του λόγο και κόλαση για τα γραπτά του και την ανάγνωση! Τι συμπέρασμα να βγάλει εδώ ο δάσκαλος, σ' αυτή την περίπτωση, και τι θα μπορούσε να κάνει για να διορθώσει κάπως την κατάσταση; Απορούσα κι εγώ ο ίδιος και αναρωτιόμουν τι συμβαίνει, αλλά, δυστυχώς, όπως ανέφερα και πιο πάνω, μέχρι τότε - κάπου τριάντα χρόνια τώρα - δεν είχαμε ακούσει καν για το πρόβλημα της δυσλεξίας. Όλη η εκπαιδευτική κοινότητα και όχι μόνο οι δάσκαλοι. Τα επιστημονικά και παιδαγωγικά περιοδικά που έπαιρνα τότε - από τα οποία και μόνο εκείνη την εποχή θα μπορούσαμε να έχουμε κάποια σχετική επίκαιρη ενημέρωση - πουθενά δεν βρήκα να γίνεται λόγος για το θέμα αυτό. Πολύ αργότερα, όταν το παιδί αυτό είχε αποφοιτήσει και από το Λύκειο, εμφανίστηκαν κάποιοι ειδικοί επιστήμονες και άρχισαν να μιλούν για δυσλεξία. Τότε ξεκίνησα να ενημερώνομαι και ο ίδιος για το θέμα μας, ένα θέμα που συμπεριέλαβα μετέπειτα και στο παιδαγωγικό μου βιβλίο.
    Κάποια μέρα, θυμάμαι, λέω το εξής σ' εκείνον το μαθητή μου:
- Για πες μου κάτι, σε παρακαλώ. Αυτή εδώ τη λέξη τη γράφεις σωστά. Πιο κάτω, όμως, την έγραψες λάθος. Δεν πρόσεξες; Για ποιο λόγο συνέβη αυτό;
- Δεν ξέρω, κύριε! ήταν η απάντησή του.
   Ανάλογη ήταν η απάντησή του κάθε φορά που τον ρωτούσα κάτι για το πρόβλημά του! Ήταν προφανές ότι τον ενοχλούσε και τον ίδιο η κατάστασή του. Ποτέ, ωστόσο, δεν τον πίεζα. Απλώς, με τις ερωτήσεις, που του έκανα, προσπαθούσα να διακρίνω κάποιο φως, προκειμένου να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα, αλλά ακόμα μου έλειπε το κλειδί της γνώσης για τη συγκεκριμένη διαταραχή. Ούτε ανάλογες πηγές υπήρχαν ακόμα, όπως είπα, ώστε να ανατρέξω και να ενημερωθώ. Το πιο σημαντικό, όμως, ήταν το εξής: Μου έλειπε ακόμα η λέξη - ή η έννοια, αν θέλετε - που συμπυκνώνει τη φύση αυτής της διαταραχής, λέξη με την οποία θα αναζητούσα τη σχετική πληροφόρηση και τη γνώση που θα μου έλυνε το πρόβλημα! Όταν από το δάσκαλο λείπει η γνώση - πόσω μάλλον η ίδια η έννοια, όπως προανέφερα, που αποκλείει και κάθε άλλη περαιτέρω προωθητική σκέψη -  πάνω σε οποιοδήποτε πρόβλημα αντιμετωπίζει με τους μαθητές του, στο μαθησιακό ή συμπεριφορικό τομέα, αποτελέσματα δεν μπορεί να υπάρξουν! Οι λύσεις και τα αποτελέσματα έρχονται μόνο με την αναζήτηση της γνώσης οπουδήποτε και τη διατύπωση του προβλήματος που κάθε φορά έχουμε μπροστά μας. Για τη δυσλεξία, σήμερα, οι πηγές της πληροφόρησης και της αναζήτησης της γνώσης βρίσκονται στη διάθεση του καθενός. Προσοχή, όμως: Η δυσλεξία είναι ένα σύνδρομο, είπαμε, μάλλον άγνωστης ακόμα αιτιολογίας  - όχι ασθένεια ή πάθηση - το οποίο σύνδρομο ευθύνεται για συγκεκριμένες μαθησιακές δυσκολίες που έχουν σχέση με το γραπτό λόγο. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε είδους μαθησιακή δυσκολία ενός μαθητή, στο γλωσσικό μάθημα, μας δίνει και το δικαίωμα - ή και το άλλοθι μιας δικαιολογίας - να τη βαφτίζουμε "δυσλεξία"! Μαθησιακές δυσκολίες υπάρχουν πολλές και ανεξάρτητες από το σύνδρομο της δυσλεξίας.
     Ο δυσλεκτικός εκείνος μαθητής μου, τέλος, κάποτε μου είχε εκφράσει την επιθυμία του να γίνει γιατρός. Θαρρώ πως θα μπορούσε να γίνει πράγματι ένας πολύ καλός γιατρός - άλλωστε, και οι συνταγές, που θα έγραφε για τους ασθενείς του, θα ήταν.....συμβατές με τις γνωστές συνταγές των γιατρών μας! - αλλά κάθε προσπάθειά του τότε σκόνταφτε στα γραπτά του! Σήμερα, όμως, η αδικία αυτή για τους δυσλεκτικούς μαθητές έχει επανορθωθεί. Με την προσκόμιση ενός πιστοποιητικού, από ειδικό επιστήμονα, οι εξετάσεις της εισαγωγής στις ανώτερες και ανώτατες σχολές, για τους μαθητές αυτής της κατηγορίας, γίνονται πλέον μόνο προφορικά και όχι γραπτά.
 
    

     

     

                69. Εθνικά θέματα 12:
  
                      Το Τάμα του Έθνους - επί τάπητος! 

          (Άρθρο - αφιέρωμα στην 196η επέτειο από την Επανάσταση του 1821, με
                           την ευκαιρία της Εθνικής εορτής της 25ης Μαρτίου!)

                             Εισαγωγική τοποθέτηση
          

     Είναι αλήθεια ότι πολλές από τις ιδεολογικές θέσεις και απόψεις των ανθρώπων - ή διαφόρων συλλογικών σχηματισμών - διαμορφώνονται μέσα σε ένα κλίμα σύγκρουσης απέναντι σε κάτι άλλο, με το οποίο βρίσκονται σε αντιπαλότητα. Από εκεί κι έπειτα, έρχονται ποικίλες άλλες επιρροές, σκοπιμότητες και μεθοδεύσεις να αφήσουν το δικό τους στίγμα και να δώσουν το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο κάποτε μοιάζει μάλλον με προϊόν παραπλάνησης, παρανόησης και σύγχυσης παρά νηφάλιου στοχασμού! Κάπως έτσι, συνήθως, συμβαίνει και βλέπουμε το κάλπικο να εκτοπίζει το γνήσιο, το επιφανειακό να ακυρώνει το βάθος της σκέψης, η ασυδοσία να εκλαμβάνεται ως ελευθερία και η αλήθεια να σκεπάζεται από σκευωρούς και συκοφάντες. Επιπλέον, στην προσπάθειά τους κάποιοι να εμφανίζονται ως "προοδευτικοί", αδικούν κατάφωρα και τον εαυτό τους και κάποιες έννοιες-θεσμούς και αξίες, πάνω στις οποίες στηρίξαμε κατά το παρελθόν την ύπαρξή μας ως έθνος και ως κοινωνία. Αν μη τι άλλο, θα 'πρεπε τουλάχιστον αυτά να τα σεβόμαστε, ή, έστω - διδασκόμενοι από την Ιστορία και την εμπειρία - να τα ξαναδούμε με νέα ματιά, γνώση και ειλικρινείς προθέσεις, λαμβάνοντας υπόψη τη ρήση ότι: "Το χρήσιμον εκ του αληθούς μόνου συνάγεται"*. Το τρίπτυχο, για παράδειγμα:"πατρίς-θρησκεία-οικογένεια", θα το πετάξουμε, ασυζητητί και ελαφρά τη καρδία, στον κάλαθο των αχρήστων, ως άχρηστα ενοχλητικά υλικά - γιατί αποτελούν τη σημαία του συντηρητισμού, όπως θέλουν κάποιοι να δικαιολογούνται - και εν ονόματι ενός κακώς εννοούμενου προοδευτισμού ή άλλων πεποιθήσεων; Αν δεχτούμε ότι το θέμα της θρησκείας επαφίεται στην κρίση και τη διάθεση του καθενός να πιστεύει ή να μην πιστεύει, η πατρίδα και η οικογένεια σε τι τους έφταιξαν; Στον κοινωνικό αξιακό μας κώδικα, υπάρχει κάτι άλλο πιο σημαντικό από τα παιδιά και το θεσμό της οικογένειας; Και αν την έννοια "πατρίδα"τη ρίξουμε στην πυρά, τι θα απομείνει; Ένας στείρος διεθνισμός; Το μόνο που πετυχαίνουν τότε αυτοί είναι να σπρώξουν στην αγκαλιά κάποιων ακραίων σχηματισμών αυτό το τρίπτυχο, οι οποίοι και σπεκουλάρουν, τελικά, πάνω του, διακηρύσσοντας ότι αυτοί - και μόνον αυτοί - δικαιούνται να μιλούν και να υπερασπίζονται αυτούς τους θεσμούς και αυτές τις αξίες! Η πατρίδα, όμως, και ο πατριωτισμός - το δεύτερο ως συναίσθημα, ως γνώση της Ιστορίας και ως ενδιαφέρον για την ασφάλεια και την πρόοδο της πατρίδας - ούτε ιδιοποιούνται, ούτε προς εκμετάλλευση για ιδιοτελείς σκοπούς προσφέρονται, ούτε κλείνονται μέσα σε πλαίσια (κομματικά κ.ά.), ούτε αποβάλλονται. Βιώνονται, σε παρόντα χρόνο - ατομικά και συλλογικά - και μπορούν να αποτελέσουν θαυμάσιο υλικό στο χώρο της τέχνης και της εκπαίδευσης των παιδιών. Ε, όχι και να μη γνωρίζει ο Έλληνας πολίτης, τι έγινε στις 25 Μαρτίου του 1821, τη στιγμή που κάθεται, μετά την παρέλαση, και διασκεδάζει, με τσιπουράκια και μεζέδες, σε πλατείες και μπαράκια; Προς τι διασκεδάζει τότε και για ποιο γεγονός - αν εξαιρέσουμε, βέβαια, την ονομαστική εορτή κάποιων; Θα πρότεινα εδώ κάτι, αλλά ας το αποφύγω αυτή τη στιγμή, πριν να δώσω περισσότερες εξηγήσεις για το πολύ λεπτό αυτό θέμα.

* Ρήση του Λουκιανού,την οποία αποδέχομαι,ως αρχή, και στην περίπτωσή μας ταιριάζει απολύτως. Είναι κάτι αντίστοιχο της ρήσης του εθνικού μας ποιητή,του Διονυσίου Σολωμού:"Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό"!

                                                  Πολύ ευαίσθητο θέμα!

     Το θέμα, που συζητάμε, είναι πράγματι πολύ ευαίσθητο, καυτό και αρκετά επικίνδυνο να το αγγίξει κανείς, χωρίς να κινδυνεύει να παρεξηγηθεί. Ευτυχώς, όμως, που "πάσχω" από άγνοια κινδύνου και δεν φοβάμαι για να καταπιαστώ με ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, μήπως και κατηγορηθώ για....εθνικιστικό - και όχι μόνο - παραλήρημα! Δεν φοβάμαι, γιατί, πολύ απλά, δεν έχω καμία σχέση με εθνικισμούς. Η έννοια της δημοκρατίας είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου και, μάλιστα, στη γνήσια έκφανσή της, χωρίς τα παρακμιακά της φαινόμενα. Μόνο μαθήματα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, λοιπόν, δεν θα δεχτώ από επίδοξους επικριτές μου! Η δημοκρατικότητα και ο γνήσιος πατριωτισμός αποτελούν τα βασικότερα χαρακτηριστικά της ιδεολογικής μου συγκρότησης και της κοσμοθεωρητικής μου αντίληψης. Ας είμαστε λίγο σοβαροί. Όταν ο πατριωτισμός αναγάγεται σε ιδεολογία, παύει να είναι πατριωτισμός. Πόσω, μάλλον, να είναι και γνήσιος. Γίνεται άκρατος εθνικισμός, με όλα τα συνακόλουθα του φανατισμού, του ρατσισμού, των προκαταλήψεων κ.ο.κ.! Από την άλλη, για να μιλήσει κανείς για διεθνισμό - είτε ως ιδεολογία είτε ως συνεργασιμότητα με την παγκόσμια κοινότητα - πρώτα θα πρέπει να έχει σπίτι να μείνει, οικογένεια και πατρίδα, όπου θα μορφωθεί και θα ανδρωθεί, προκειμένου μετέπειτα να ανοίξει τους πνευματικούς του ορίζοντες στον ευρύτερο κόσμο. Εκείνος που έμαθε να μιλά μόνο για μία παγκόσμια πατρίδα - αλλά καθόλου για γενέτειρα πατρίδα - μοιάζει με το μυρμήγκι, καθώς λέει ο λαός, που, όταν θέλει να χαθεί, βγάζει φτερά και πετάει! Είμαστε, εδώ και 196 χρόνια, ελεύθερο έθνος και κράτος, αλλά, δυστυχώς, μόνο τώρα - με την κρίση που διανύουμε - αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι, αν υποφέρουμε ως κοινωνία, είναι γιατί υποφέρουμε ως χώρα και ως πατρίδα! Τώρα, δηλαδή, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τι σημαίνει "πατρίδα"; Ή μήπως εδώ έχουμε να κάνουμε με θεία δίκη; Καταμεσής στο νου αρκετών από μας έχει καρφωθεί, ως έμμονη ιδέα, ένα εφιαλτικό "μήπως"! Μήπως στις αιτίες - αν όχι η κύρια αιτία - όσων μας συμβαίνουν σήμερα, είναι και το ανεκπλήρωτο ακόμα Τάμα του Έθνους; Ποιος μπορεί με σιγουριά αυτό να το αποκλείσει; Ποιος; Με όρους ορθολογισμού και επιστημονικής έρευνας, ουδείς! Το μόνο που θα 'πρεπε και μπορούμε, εν προκειμένω, να κάνουμε, είναι αυτό: Να εκπληρώσουμε το οφειλόμενο ΧΡΕΟΣ!

           Τάμα του Έθνους: Η ανέγερση του Ναού του Σωτήρος!

    Το Τάμα του Έθνους, όπως έχει γίνει γνωστό από τις ιστορικές πηγές, είναι άρρηκτα συνυφασμένο με το τρίπτυχο που προανέφερα. Για να μπορέσει, λοιπόν, κάποιος να συνεχίσει να διαβάζει αυτές τις γραμμές, θα πρέπει πρώτα να αφήσει στην άκρη οτιδήποτε άλλο έχει στο μυαλό του και να φορέσει στο στήθος του το εθνόσημο με το έμβλημα της γαλανόλευκης - όπως ακριβώς και οι αγωνιστές του 1821! Το μόνο αποτύπωμα που εκείνοι είχαν, ως έντονο τατουάζ, μέσα στην ψυχή τους ήταν ο γνήσιος πατριωτισμός, το περιεχόμενο του οποίου ήταν: Ελευθερία - Θρησκεία - Πατρίδα - Ελλάδα! Δεν τους ενδιέφερε αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν! Να ελευθερωθεί η πατρίδα τους ενδιέφερε μόνο. Αντί για "αντίο", όταν αποχαιρετιούνταν, οι αγωνιστές του 1821 έλεγαν: "Καλό βόλι"! Γι' αυτό και ως σύνθημά τους - κατόπιν όρκου - είχαν το: Ελευθερία ή Θάνατος! Καταγεγραμμένο ιστορικό στοιχείο είναι αυτό και δεν νομίζω να υπάρχει σήμερα Έλληνας που να μην το γνωρίζει. Το μόνο, ίσως, που δεν γνωρίζουν όλοι, είναι ότι το σύνθημα αυτό ξεκινά από πολύ μακριά μέσα στο χρόνο και αποτελεί συνέχεια παρόμοιων συνθημάτων μέσα στην Ιστορία αυτού του έθνους: "Ίτε παίδες Ελλήνων!", "Ή ταν ή επί τας!", "Μολών λαβέ!". Γνωρίζοντας το παράτολμο του εγχειρήματός τους οι αγωνιστές του 1821 - και με μόνο σύμμαχό τους το Θεό, όπως έλεγαν - πήραν μία απόφαση: Μετά την απελευθέρωση του Γένους, να χτίσουν - σε περίοπτη θέση - στην πρωτεύουσα του νέου κράτους τους έναν μεγάλο ναό, το Ναό του Σωτήρος Χριστού, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη δύναμη που τους έδωσε να αντεπεξέλθουν στις τεράστιες δυσκολίες του αγώνα τους. Η ιδέα ήταν του Γέρου του Μοριά και όλοι την υιοθέτησαν, χωρίς δεύτερη σκέψη.  Η ανέγερση του ναού αυτού συμπεριλήφθηκε σε απόφαση - Η' Ψήφισμα - της Δ' Εθνοσυνέλευσης που συνήλθε στο Άργος, τον Ιούλιο του 1829, ένα ψήφισμα που είχε υπογράψει, μάλιστα, και ο όχι τυχαία μετέπειτα δολοφονηθείς Κυβερνήτης τότε της Ελλάδας, ο Ιωάννης Καποδίστριας. Θα τους κατηγορήσουμε εμείς σήμερα - σκεφτόμενοι με σύγχρονους όρους - για την απόφασή τους εκείνη; Τότε, θα πρέπει να τους κατηγορήσουμε και γιατί, με τη θυσία τους, ελευθέρωσαν τη χώρα στην οποία εμείς σήμερα ζούμε! Ακόμα και τα παιδιά τους θυσίαζαν οι αγωνιστές του '21 για την ελευθερία του Γένους. Ο Καραϊσκάκης, για παράδειγμα, δεν πήγε ποτέ - λίγο πριν από τη μάχη της Αράχωβας - να φροντίσει τα τέσσερα ανήλικα παιδιά του, όταν πέθανε η γυναίκα του στον Κάλαμο! Το χρέος προς την πατρίδα υπερίσχυσε την κρίσιμη εκείνη ώρα και, ευτυχώς, δικαιώθηκε με την απόφασή του, καθώς με τη μεγάλη νίκη του στην Αράχωβα αναπτερώθηκαν κατακόρυφα οι ελπίδες των Ελλήνων για την έκβαση του αγώνα - η φλόγα του οποίου την περίοδο εκείνη έτεινε (να) ή είχε σχεδόν σβήσει!

                           Κατηγορική προσταγή για τις επόμενες γενεές!

    Οι αγωνιστές του 1821 δεν γνώριζαν τότε από προοδευτικές ιδέες ή φασιστικές και ναζιστικές θεωρίες. Αυτές άνθισαν πολύ αργότερα. Ούτε είχαν ακούσει ποτέ για σατανιστικά τεχνάσματα και ποικίλες παραπλανητικές μεθοδεύσεις. Και, όμως, τα κατάφεραν. Ούτε ψευδευλαβείς και θρησκόληπτοι ήταν εκείνοι, αλλά ούτε και άθεοι. Ηρωικές μορφές ήταν που έδιναν στον τότε κόσμο μαθήματα του ψυχικού τους μεγαλείου, της ιστορικής συνέχειας αυτής της χώρας και της αξιοπρέπειας. Όσο κι αν κάποια γεγονότα άλλα θέλουν να μας πουν, ουσιαστικά κέρδισαν την ελευθερία τους - αυτό το κομμάτι, δηλαδή, που κέρδισαν - και κανείς δεν τους τη χάρισε! Μέσα στη φωτιά και τον καπνό της μάχης, έπαιρναν δύναμη από την πίστη τους στο Θεό - ο οποίος "είχε υπογράψει την ελευθερία της πατρίδας....", κατά την προσφιλή διατύπωση του Κολοκοτρώνη. Αυτά πίστευαν, αυτά κατόρθωσαν, αυτά κατέγραψε και η Ιστορία. Μπορούν να έρθουν, λοιπόν, κάποιοι σήμερα και - μέσα στη βολή του καναπέ τους - να τα διαγράψουν όλα αυτά ως μη γενόμενα; Η "ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ" δεν είναι ένα πραγματικό όχημα, ώστε να μπορεί να επιστρέφει κανείς στο παρελθόν και να διαγράφει από τις σελίδες της Ιστορίας ό,τι δεν του αρέσει, γιατί έτσι του επιβάλλουν τα ιδεολογήματά του. Κάθε παρόμοια προσπάθεια συνιστά ανεπίτρεπτη ιστορική ανακρίβεια - που δεν είναι και χωρίς συνέπειες. Και το Τάμα του Έθνους δεν είναι καθόλου μία ιστορική ανακρίβεια, ούτε ένα ιδεολόγημα ή μία ιδεοληπτική έμπνευση της στιγμής. Ιστορικό γεγονός είναι που βγήκε , ως εσωτερική αναγκαιότητα, μέσα από τον πολύχρονο τιτάνιο αγώνα μιας δράκας αγωνιστών. Θα το διαγράψουμε ως ιστορικά ανύπαρκτο ή ιστορικά ασήμαντο; Αντιθέτως, και ιστορικά υπαρκτό είναι και σημαντικότατο ως ψήφισμα και οφειλόμενο χρέος. Αυτονόητο ότι δεν έχει να κάνει μόνο με τη θρησκεία. Ταυτόχρονα, είναι και εθνικά νομοθετημένη δέσμευση, όπως είπαμε, και θα έπρεπε, στη συνέχεια, να αποτελέσει κατηγορική προσταγή για τις επόμενες γενεές! Να, όμως, που έχουν περάσει 188 χρόνια από τότε και η εκπλήρωση αυτού του χρέους δεν έχει ακόμα πραγματοποιηθεί! Μάλιστα, η εκπλήρωσή του δεν θα 'πρεπε να γίνει υπόθεση ιδιωτικών πρωτοβουλιών και συλλόγων, προκειμένου να συγκεντρωθεί ένα αρκετά μεγάλο χρηματικό ποσό που απαιτεί η ανέγερση του ναού. Έγιναν, βέβαια, κατά καιρούς κάποιες μικρές προσπάθειες και από την πολιτεία - χρήματα συγκεντρώθηκαν (!) ακόμα και από το τελευταίο δικτατορικό καθεστώς - αλλά ποτέ δεν ευοδώθηκαν. Το σωστό θα ήταν να είχε γίνει - αμέσως μετά την Δ' Εθνοσυνέλευση - υπόθεση Εθνικής Πολιτικής η εκπλήρωση του Τάματος του Έθνους. Θαρρώ πως - έστω και αργά - ο χρόνος επέστη! Τώρα είναι η ώρα, ώστε, με τη συνεργασία ιδιωτικής πρωτοβουλίας και πολιτείας, το έτος 2021 - στα 200 χρόνια, δηλαδή, από την επανάσταση του 1821 - ο Ναός του Σωτήρος να είναι έτοιμος! Χρήσιμο, τέλος, θα ήταν να υποστηρίξει κανείς - και ας μου συγχωρεθεί η θέση μου αυτή - ότι, επειδή το κόστος για την ανέγερση του ναού αυτού είναι αρκετά υψηλό, θα μπορούσε ο Ναός του Σωτήρος - λόγω της οικονομικής κρίσης που διανύουμε - να μην είναι ακριβώς εφάμιλλος του Παρθενώνα ή της Αγια-Σοφιάς, όπως τον εμπνεύστηκαν οι πρόγονοί μας. Τουλάχιστον, θα μπορούσε να είναι απλώς ο καλύτερος ναός που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα, στη χώρα των απογόνων των αγωνιστών του 1821!

                                

                     68. Οξυώτικα 12:

        Η ιστορική Βρύση Αλαμανή χρήζει μεταφοράς!
                                                                        
                          (βλ.και δημοσίευση-προσθήκη στο τέλος του άρθρου)

    Η εικόνα, που παρουσιάζει σήμερα η Βρύση Αλαμανή, δεν γεμίζει με αισθήματα απογοήτευσης μόνο τους Οξυώτες αλλά και κάθε ταξιδιώτη στην περιοχή αυτή. Η ιστορική βρύση βρίσκεται στο 16ο χλμ. επάνω στον οδικό άξονα Μουζακίου-Ανατολικής Αργιθέας - στο νομό Καρδίτσας - πέντε χιλιόμετρα μετά το Πευκόφυτο και ένα μετά το HOTEL ΚΟUTSIKOURIS. Από τη δεκαετία του '50, η βρύση αυτή αποτελεί το όριο μεταξύ των Τοπικών Κοινοτήτων Οξυάς και Βλασίου, ένα όριο που καθορίστηκε μετά από ατέρμονες δικαστικούς αγώνες δεκαετιών, αγώνες που αφορούσαν, τόσο το δάσος όσο και τους βοσκότοπους της Καράβας, ως ενιαίο χώρο.

   Η βρύση βρισκόταν ανέκαθεν στο κάτω μέρος του δρόμου, γι' αυτό και ανήκε στην αρμοδιότητα της Κοινότητας Οξυάς για να τη φροντίζει και να την ανακατασκευάζει, οσάκις τύχαινε να γκρεμιστεί, κυρίως από τα εκχιονιστικά μηχανήματα.

      

                                                Κατασκευή και ιστορία της βρύσης!

     Η Βρύση Αλαμανή, ως κατασκευή, είναι πετρόχτιστη, με πέτρινη "χούφτα". Στην υπάρχουσα σήμερα μορφή της, κατασκευάστηκε το 1975 και η ιστορικότητά της αναδεικνύεται από την ενσωματωμένη ενεπίγραφη μαρμάρινη πλάκα που αναγράφει τα εξής:

                  Η ΒΡΥΣΗ ΑΥΤΗ ΕΓΙΝΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ΑΙΩΝΑ

                                   ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΓΙΘΕΑΤΗ ΥΠΟΥΡΓΌ

                                         ΧΡΙΣΤΟ Ι. ΑΛΑΜΑΝΗ.

           ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΤΗΚΕ ΤΟ 1951 ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΤΕ ΥΠΟΥΡΓΟ ΓΕΩΡΓΙΑΣ

                  ΚΑΙ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ ΣΤΕΛΙΟ ΑΧ. ΑΛΑΜΑΝΗ.

             ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ

                        ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΣΤΕΛΙΟ ΑΧ. ΑΛΑΜΑΝΗ

                   ΚΑΙ ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΤΗΚΕ ΣΤΙΣ 17 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1975.

      Όπως αντιλαμβάνεστε, η κατασκευή, ανακαίνιση και ανακατασκευή της βρύσης είναι έργο μιας γενιάς πολιτικών - θείου και ανεψιού - που κατάγονταν από το Βλάσι. "Αλαμανής" το επώνυμό τους, εξ ου και η ονομασία της βρύσης.

Η Βρύση Αλαμανή (στη σημερινή της μορφή - 2017)

                                                Σεβασμός στα μνημεία μας! 

      Η Βρύση Αλαμανή θεωρείται - και είναι - ένα από τα μνημεία της περιοχής μας και από την άποψη αυτή θα πρέπει να της επιδεικνύεται ο ανάλογος σεβασμός, από ντόπιους και ξένους. Και τούτο, ανεξάρτητα από κομματικές και ιδεολογικές τοποθετήσεις. Όπου κι αν ανήκαν κομματικά οι δύο αυτοί πολιτικοί  - στον κεντρώο και κεντροδεξιό χώρο ανήκαν - έχει σημασία; Το λέω αυτό, γιατί πάντα σ' αυτή τη χώρα κυρίαρχη θέση είχαν τα έντονα πολιτικά πάθη και οι άφρονες ενέργειες - που τελευταία έχουν μετατραπεί και σε....bullying, σαμποταριστικές ή απορριπτικές ενέργειες! Θα μπορούσαν ποτέ οι άνθρωποι να ανήκουν όλοι σε ένα κόμμα; Φύσει, αδύνατον! Αν κάποιοι θα το ήθελαν αυτό, τότε ποιο το νόημα της δημοκρατίας που δίνει το δικαίωμα στην άλλη άποψη και ανοίγει το δρόμο για το διάλογο, την πολιτισμένη αντιπαράθεση και τη συνθετική διαδικασία; Πάντοτε, κάποιους λόγους συνηθίζουν να επικαλούνται εκείνοι που θέλουν να βρουν έναν κάλαθο αχρήστων για τα απωθημένα τους! Κάποιος αστόχαστος, λοιπόν, ή εμπαθής πολιτικά, πήγε εδώ στη βρύση και έξυσε, με ένα αιχμηρό όργανο, όπου επάνω στη μαρμάρινη πλάκα υπήρχε το όνομα "ΑΛΑΜΑΝΗΣ"! Και πέτυχε μ'αυτό τι; Αλλάζει η Ιστορία, όταν δεν σεβαστείς ένα μνημείο και το καταστρέψεις, ή, έστω, το αλλοιώσεις; Ποτέ! Τέτοιες ενέργειες, αν θέλετε, πάλι ο λαός τις πληρώνει στο τέλος!

  Κάποτε είχα ακούσει ότι η βρύση αυτή δεν πρέπει να λέγεται "Αλαμανή", γιατί δεν κατασκευάστηκε με δικά τους χρήματα! Μα, όλα τα έργα κοινής ωφέλειας - από υπουργούς κ.λ.π. - παντού στον κόσμο με χρήματα των φορολογουμένων πολιτών δεν γίνονται; Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι υπήρξε η βούληση - και η απόφαση -  για την κατασκευή αυτού του έργου. Από τα έργα  τους - και όχι τόσο από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις - θα πρέπει να κρίνουμε την αξία και των συνανθρώπων γύρω μας και των πολιτικών προσώπων. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για έργα που γίνονται στην ξεχασμένη Ελλάδα! Αυτά, για να ξέρουμε τι λέμε σ' αυτό τον τόπο, όταν φοράμε τις κομματικές μας παρωπίδες, μην επιτρέποντας στη λογική να φιλτράρει και να κοντρολάρει στοιχειωδώς τα έντονα αυτά πολιτικά και κομματικά πάθη!

                                                 Ούτε σταγόνα νερό!

     Πέρα από τα δεινά των πολέμων, των σεισμών,των λοιμών και των λιμών, δυο πράγματα διαπίστωσα ότι πάντα με συγκλόνιζαν συθέμελα - ακριβώς, γιατί μαρτυρούν απουσία προοπτικής ζωής: Η βρύση που στέρεψε και η γειτονιά, όπου δεν ακούγονται παιδικές φωνές! Φυσικά, εδώ δεν υπάρχει κάποια γειτονιά, ούτε παιδικές φωνές ακούγονται. Η απογοήτευση του ταξιδιώτη προέρχεται από το γεγονός ότι από την πετρόχτιστη κατασκευή της Βρύσης Αλαμανή δεν τρέχει ούτε σταγόνα νερό! Η πηγή του νερού βρίσκεται στο επάνω μέρος του δρόμου και λίγη μόνο ποσότητα τρέχει από έναν πλαστικό σωλήνα που είναι ενσωματωμένος  - αρκετά χαμηλά - στο τσιμεντένιο στηθαίο του δρόμου. Εδώ και μερικά χρόνια, διακόπηκε εντελώς η υπόγεια διαδρομή του νερού, από την πηγή μέχρι την πέτρινη κατασκευή της βρύσης - απόσταση 20 μ. περίπου. Και, δυστυχώς,πολύ σωστά εγκαταλείφθηκε! Πρώτον, γιατί, με την υπόγεια αυτή διαδρομή μέχρι τη "χούφτα", το νερό έχανε ένα μεγάλο μέρος από τη γευστικότητα και τη δροσερότητά του. Δεύτερο - και κυριότερο - γιατί τα μεγάλα ζώα (αγελάδες), που κυκλοφορούν ελεύθερα μέσα στο δάσος, είχαν την αποκλειστική....χρήση της βρύσης! Ταυτόχρονα, ξέφραγο αμπέλι όπως είναι η βρύση, βρώμιζαν όλον τον περιβάλλοντα χώρο.

                                                     Η λύση που προτείνεται!

       Έχοντας μπροστά μας αυτή τη δυσάρεστη εικόνα της ιστορικής αυτής βρύσης, τι μέλλει γενέσθαι, ώστε να μπορεί ο ταξιδιώτης να καθίσει σε ένα ήσυχο, καθαρό και πολιτισμένο περιβάλλον, να απολαύσει τη φύση, το φαγητό του και το δροσερό νερό, την άνοιξη κυρίως και τα καλοκαίρια; Η καλύτερη λύση θα ήταν να μεταφερθεί η βρύση και να ανακατασκευαστεί εξ υπαρχής στο επάνω μέρος του δρόμου, δίπλα ακριβώς από τη φυσική της πηγή, με τη συνεργασία των δύο Τοπικών Κοινοτήτων, να τοποθετηθούν πάγκοι και καθίσματα γύρω από τη βρύση και να περιφραχτεί ο χώρος με σιδερένιες κατασκευές, ώστε τα ζώα να μην φτάνουν στο νερό. Υπάρχουν αρκετά νερά πιο πέρα για να πίνουν τα ζώα. Το γεγονός ότι οι δύο Τοπικές Κοινότητες - Οξυάς και Βλασίου - ανήκουν σε διαφορετικούς δήμους (Μουζακίου και Αργιθέας, αντίστοιχα), αυτό μάλλον ως πλεονέκτημα το βλέπω παρά ως εμπόδιο. Όλα γίνονται με λίγη καλή θέληση. Αλλιώς, αν αρχίσουν να προβάλονται μεμψίμοιρες δικαιολογίες που συντηρούν το κλίμα ενός τοπικιστικού πνεύματος, πότε από τη μία πλευρά και πότε από την άλλη, θα καταλήξουμε στην ίδια μίζερη και απαράδεκτη σημερινή κατάσταση. Την κτητικότητα της βρύσης εύκολα η Οξυά - με ένα χαρτί - μπορεί να την κατοχυρώσει. Εκείνο, ωστόσο, που εδώ προέχει είναι η χρηστικότητα και η λειτουργικότητα της βρύσης.

                                          Το πιο νόστιμο, υγιεινό και κρύο νερό!

     Όταν τυχαίνει να περάσω από αυτό το μέρος, παρότι υπάρχουν και άλλες πηγές, παίρνω νερό μόνο από αυτή τη βρύση! Και τούτο, όχι μόνο γιατί είναι το πιο νόστιμο και πιο κρύο νερό, αλλά και γιατί θεωρώ ότι το νερό αυτό είναι πραγματικό "φάρμακο"! Διαυγέστατο και πολύ υγιεινό. Το εσωτερικό μου "εργαστήρι" σπανίως κάνει λάθος! Το ίδιο αυτό "εργαστήρι" μου λέει περίπου το ίδιο και για το νερό από δύο ακόμα βρύσες στην Οξυά: της Ζέρφης, στο Κέντρο του χωριού - που το έχω εξετάσει κιόλας - και του συνοικισμού μου, στη Μεγάλη Βρύση. Για το νερό του συνοικισμού μου, ωστόσο, θα πρόσθετα ότι είναι της ίδιας περίπου ποιότητας μόνο στη γνήσια μορφή του, καθώς εδώ σ' αυτή τη βρύση υπάρχουν κάποια προβλήματα που αλλοιώνουν κάποιες φορές την ποιότητα του νερού, προβλήματα που θα πρέπει οπωσδήποτε να επιλυθούν. Δύο από τα ανεκτίμητα αγαθά, που μας προσφέρει αυτός ο τόπος, είναι ο καθαρός αέρας και το πηγαίο και δροσερό νερό. Ε, όχι να μην πίνουμε καθαρό νερό στην Οξυά και στη Μεγάλη Βρύση; Δεν είναι απλώς απαράδεκτο. Είναι εγκληματικό! Αυτά, προς το παρόν. Θα παρακολουθήσω την εξέλιξη του θέματος και, αν χρειαστεί, θα επανέλθω με περισσότερα - και καταλυτικά - στοιχεία!

                         Στην πηγή της Βρύσης Αλαμανή δεν φτάνει κακόβουλο χέρι!

      Στις 31 του περασμένου Οκτώβρη (2016) - μία ωραία ηλιόλουστη μέρα - ανεβαίνοντας από το Μουζάκι για την Οξυά, πέρασα από τη Βρύση Αλαμανή για να πάρω νερό, όπως το συνηθίζω. Να, όμως, που αυτή τη φορά δεν πήρα! Είδα κάτι περίεργο και ήθελα να είμαι βέβαιος αν επηρεάζεται ή όχι το νερό της βρύσης. Καθώς το νερό της πηγής αναβλύζει από διάφορα σημεία γύρω από τον πλαστικό σωλήνα, όπως προείπα, είδα ότι κάποιοι έριξαν πέτρες πάνω από το στηθαίο του δρόμου, σχηματίστηκε έτσι μία μικρή λιμνούλα και το νερό έτρεχε πλέον από παντού, γύρω και πάνω από τη βρύση! Την επομένη, ανέβηκα ξανά στη βρύση. Με κάποια σκαπτικά εργαλεία, που είχα πάρει μαζί μου, έδωσα διέξοδο στο νερό, ώστε να τρέχει στη φυσική του οδό, και καθάρισα το μέρος από τις πέτρες και τα χώματα. Τότε, προς μεγάλη μου ανακούφιση, είδα ότι το νερό της βρύσης - στο σωλήνα - ούτε αυξανόταν, ούτε μειωνόταν, αλλά, προπαντός, παρέμενε διαυγέστατο! Αυτό σημαίνει ότι η υδροληψία στον πλαστικό σωλήνα γίνεται πιο ψηλά, βαθιά στο έδαφος, όπου δεν μπορεί να φτάσει κακόβουλο ανθρώπινο χέρι και να επηρεάσει το νερό της βρύσης! Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί σήμερα, με τη ...μόδα των κακόβουλων ενεργειών από θρασύτατους - ενέργειες που μεθοδευμένα προέκυψαν, ως παραπλανητική"μαθητεία", από κύκλους της απάτης - θα είχαμε κι εδώ πολλά προβλήματα! Ο άνθρωπος φέρει μέσα του εν σπέρματι το πνεύμα του κακού και δεν χρειάζεται παρά μία μικρή μόνο ώθηση - πόσω μάλλον όταν του δίνεται και η  διαβεβαίωση κάποτε ότι "καλύπτεται" και δεν θα έχει καμία συνέπεια - για να διαπράξει μία παρόμοια ή αντίστοιχη κακόβουλη ενέργεια! Και, δυστυχώς, στις μέρες μας περισσεύουν, τόσο οι μαθητευόμενοι μάγοι - που προωθούν αυτού του είδους τη "μαθητεία - όσο και οι πρόθυμοι ανόητοι, που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να αναλάβουν και να φέρουν εις πέρας τέτοιες αποστολές!

                                  Η αρχική πηγή και το παλιό στέκι του μπαρμπα-Λευτέρη!

      Η πηγή της Βρύσης Αλαμανή, παλαιότερα, δεν βρισκόταν στο ίδιο σημείο όπως σήμερα. Κάποτε πήγαζε κάτω από το σημερινό ασφαλτοστρωμένο δρόμο κι εκεί τότε είχε δημιουργηθεί η πρώτη κατασκευή της βρύσης. Ήταν πιο πρόχειρη, βέβαια, κατασκευή, αλλά εξαιρετική με τα μέτρα εκείνης της εποχής, και έτρεχε από μία πέτρινη κάνουλα. Χωρίς να έχω στα χέρια μου κάποια συγκεκριμένα στοιχεία, παρά μόνο ό,τι αναγράφεται στην ενεπίγραφη πλάκα, θεωρώ ότι ο πρώτος των Αλαμανήδων πολιτικών - ο Χρήστος - είχε παίξει σημαντικό ρόλο στην πρώτη πρόχειρη εκείνη κατασκευή της βρύσης, πολύ πριν ακόμα γίνει υπουργός (1928). Μπορώ να υποστηρίξω βάσιμα αυτή την άποψη, λαμβάνοντας υπόψη το εξής: Αν προσέξει κανείς το κάτω μέρος της παλαιάς κατασκευής, υπάρχουν έντονα νεροφαγώματα, τα οποία είναι αδύνατο να έγιναν μέσα σε εννιά μόνο χρόνια, καθώς η φωτογραφία - όπως μου είπε ο κάτοχός της - είναι βγαλμένη το 1937.
    Δίπλα ακριβώς στη βρύση αυτή, τέλος, στα δέκα περίπου μέτρα και πιο αριστερά, όπως βλέπουμε προς τα κάτω, βρισκόταν και το στέκι του αείμνηστου μπαρμπα-Λευτέρη Γκαραβέλα! Μία σύντομη αναφορά σ' αυτό το στέκι, έχει έντονο λαογραφικό - και όχι μόνο -  ενδιαφέρον:

Η αρχική κατασκευή της βρύσης*
(Φωτο: Αρχείο Γιάννη Γκέκα)

Το καφενεδάκι του μπαρμπα-Λευτέρη έχει κλείσει εδώ και πάνω από σαράντα πέντε, ήδη, χρόνια και κανένα πλέον σημάδι ερειπίου δεν μαρτυρά σήμερα την ύπαρξή του σ' αυτό το μέρος. Το τοπίο έχει επιχωματωθεί και παραλλαχτεί από τη διαπλάτυνση του κεντρικού δρόμου. Ένα πέτρινο σπιτάκι ήταν, με μία μικρή πλακόστρωτη αυλή προς την πλευρά της βρύσης, πάνω από τον υπάρχοντα σήμερα χαλικοστρωμένο δρόμο - στο κάτω μέρος της σημερινής βρύσης - που οδηγεί προς το χωριό της Οξυάς και το συνοικισμό της Μεγάλης Βρύσης, ένας δρόμος, ωστόσο, που τότε δεν υπήρχε. Στη μικρή αυλή, ο μπαρμπα-Λευτέρης είχε τοποθετημένα τρία-τέσσερα τραπεζάκια για τον κόσμο που περνούσε από το στέκι του. Παρά τη μικρή του καμπουρίτσα, ο μπαρμπα-Λευτέρης ήτανε πολύ σβέλτος. Αμέσως σου έφερνε το καφεδάκι, το τσιπουράκι ή το λουκουμάκι και από τη βρύση δίπλα σου γέμιζε και το ποτήρι με το νερό - πραγματικό διαμάντι! Πολλοί ήταν οι περαστικοί και όχι μόνο Οξυώτες. Περνούσαν και αρκετοί Αργιθεάτες, είτε με τα ζώα τους είτε με αυτοκίνητα. Ο σημερινός αμαξόδρομος - ο οδικός άξονας προς την ανατολική Αργιθέα - υπήρχε και τότε, αλλά όχι με άσφαλτο. Χαλικοστρωμένος ήταν. Σ' αυτό εδώ το στέκι - έχοντας ως δεδομένο και το ότι ο μπαρμπα-Λευτέρης ήταν και πολύ καλός συζητητής - γίνονταν πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις  και καταγράφηκαν ουκ ολίγες μνήμες. Άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι, άλλες συνήθειες, διαφορετική ζωή. Πιο φτωχική, αλλά σίγουρα πιο γνήσια και πιο ανθρώπινη. Κακόβουλα χέρια; Ελάχιστα έως ανύπαρκτα! Ελκυστικά "φρούτα" της εποχής μας είναι αυτά και στο βάθος λίαν τοξικά!
*Η αρχική κατασκευή της βρύσης σήμερα δεν υπάρχει.Έχει επιχωματωθεί.

10.9.2018:
   Πριν από λίγες μέρες, έτυχε να περάσω από τη βρύση Αλαμανή και είδα το εξής: Κάποιοι - που γνώριζαν, προφανώς, σε ποιο σημείο γίνεται η υδροληψία και ότι υπάρχει τιπόζιτο για τη μεταφορά του νερού στη βρύση - σκάψανε το μέρος, άνοιξαν το καπάκι του τιπόζιτου και το άφησαν ανοιχτό! Έτσι, τώρα, μπορεί κάθε "κακόβουλο χεράκι" - όπως γράφω πιο πάνω - να ρίξει μέσα στο νερό ό,τι....βαστά η ψυχή του! Το νερό της βρύσης είναι εκτεθειμένο, άρα, εκείνος που το γνωρίζει πλέον αυτό, μάλλον θα αποφύγει να πάρει νερό! Με απλά λόγια, δηλαδή, η βρύση αυτή τη στιγμή πρέπει να θεωρείται ότι βρίσκεται στο έλεος κάθε κακόβουλου!  Όλα αυτά, βέβαια, έγιναν εν αγνοία της Τοπικής Κοινότητας και του Δήμου Μουζακίου, όπως πληροφορήθηκα. Κανείς δεν είδε ποιος ή ποιοι το έκαναν. Αν η Τοπική Κοινότητα και ο Δήμος Μουζακίου μπορούν να προβούν σε νέα κατασκευή της βρύσης, ας το πράξουν τώρα. Ειδάλλως, ας κλείσουν, τουλάχιστο, και σφραγίσουν καλά το τιπόζιτο της βρύσης!

      

       

   

     

             67.Γλωσσικά θέματα 1:

 "Οκτώμβριος" και πάλι πίσω….στα θρανία
                   της Β' δημοτικού"!

     Ήταν μία μέρα του περασμένου Οκτώβρη (2017), κατά τις 2.30' μετά το μεσημέρι, και στο ραδιόφωνο ακούω μία εκπομπή - το πρόγραμμα δεν έχει σημασία - όπου από μία γυναικεία φωνή παρουσιάζονται ξένα τραγούδια, κάνοντας έναν σύντομο πρόλογο πριν από κάθε τραγούδι, τόσο για το στίχο τους όσο και για τον τραγουδιστή ή το συγκρότημα. Εξαιρετική η παρουσίασή της - ομολογώ - και με πολύ καλή εκφορά λόγου, ώσπου ακούω εκείνο το : "20 Οκτωμβρίου σήμερα, αγαπητοί ακροατές" και όλα ανατράπηκαν μέσα μου: η γλωσσική μου αισθητική, η διάθεσή μου, ο ρόλος του σχολείου κ.ο.κ.! Το είπε, μάλιστα, μετέπειτα, άλλες δύο φορές, ώστε να μην έχω καμία αμφιβολία ότι καλά το άκουσα και ότι δεν ειπώθηκε το λάθος της εν τη ρύμη του λόγου, όπως συνηθίζουμε να λέμε.

     Ας μη νομίσει κανείς ότι η παρουσιάστριά μας εδώ είναι η μόνη που κάνει αυτό το λάθος, περί "Οκτωμβρίου". Το ίδιο λάθος έχω ακούσει να γίνεται και από πολλούς άλλους,  κατά τεκμήριο μορφωμένους ανθρώπους. Το έχω ακούσει ακόμα από πανεπιστημιακούς και βουλευτές! Χαρακτηριστική ήταν μία συζήτηση στη Βουλή, στις 26 Οκτωβρίου 2011 - με τις προγραμματικές, αν θυμάμαι καλά, δηλώσεις του νέου τότε πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου. Σ' εκείνη την…..ιστορική συζήτηση στη Βουλή, αρκετοί ομιλητές, από του Βήματος, έκαναν το ίδιο λάθος: "Οκτωμβρίου"! Την επομένη, σκέφτηκα να στείλω ένα άρθρο σε μία εφημερίδα, αλλά, τελικά, το άφησα για άλλη φορά - κι αυτή είναι η τωρινή. Η μόνη διαφορά του τότε και του τώρα είναι ο τίτλος του άρθρου, καθώς τότε είχα σκεφθεί να είναι αυτός εδώ: "Η….οκτωμβριανή επανάσταση στην  Ελληνική Βουλή"!

     Το μάθημα, με τους μήνες, στο σχολείο γίνεται πράγματι στη Β' δημοτικού. Εκεί μαθαίνουν τα παιδιά ότι: "Από τους 4 τελευταίους μήνες του χρόνου, ο μόνος μήνας που δεν έχει μ είναι ο Οκτώβριος"! Από τη στιγμή που  δάσκαλος και  παιδιά καταλήξουν, επαγωγικά, στο παραπάνω συμπέρασμα, αυτό πλέον γίνεται - πρέπει να γίνεται - κανόνας βασικός και απαράβατος, που περνάει στη γραμμή του τρόπου έκφρασης και του γραψίματος των παιδιών με τη συνεχή επανάληψη και υπόμνηση για κάποιο διάστημα - ευκαιριακά και σε εμβόλιμες ολιγόλεπτες στιγμές - και όχι μια κι έξω. Στην αγωγή και τη μάθηση, όλα αφομοιώνονται και αυτοματοποιούνται μόνο με τις μεθοδικές επαναλήψεις και τη δύναμη της συνήθειας - να, ένα από τα επόμενα παιδαγωγικά μας θέματα - μέσω των νευρωνικών συνάψεων που δημιουργούνται.

      Αν  μας πει κάποιος - που δεν το νομίζω, βέβαια - ότι δεν είναι και τόσο σοβαρό το να βάλουμε κι ένα μ στον Οκτώβρη - σας πληροφορώ ότι δεν είναι καθόλου έτσι. Και τούτο, για τους εξής λόγους:

1. Εκτός του ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα γραμματικό και γλωσσικό λάθος, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι το μέγα θέμα της αγωγής και της παιδείας συναποτελείται από το ελάχιστο - ή αυτό που πολλές φορές μπορεί να φαίνεται ασήμαντο για μας τους ενήλικες - που συντελείται καθημερινά μέσα στην τάξη και στην πράξη της  σχολικής ζωής. Για σκεφθείτε να επιτρέπεται να γίνεται καθημερινά ένα παρόμοιο λάθος στο σχολείο - είτε στο μαθησιακό τομέα είτε στο  συμπεριφορικό; Η τάξη αυτή - σας πληροφορώ - μετά από ένα όχι μεγάλο διάστημα, θα έχει εκτροχιαστεί! Η αγραμματοσύνη και η αναρχία - ναι, και μη σας φαίνεται αυτό περίεργο - θα έχουν αποκτήσει ήδη τη δική τους δυναμική, η οποία συν τω χρόνω, καθώς τα γνωστικά κενά θα αυξάνονται, θα ενδυναμώνεται όλο και περισσότερο σ' αυτή την τάξη, πόσω μάλλον στα επόμενα βήματα των βαθμίδων της Παιδείας  μας, αλλά και οπουδήποτε στην καθημερινή  μας ζωή.

 2. Και, επειδή, προηγουμένως, μίλησα για "αναρχία", εξηγούμαι τι εννοώ:

·    Όταν δεν αφομοιώνονται βασικές γνώσεις, στο πνεύμα του παιδιού επικρατεί αταξία και η αταξία αυτή συνεπάγεται και αταξία και απειθαρχία στη συμπεριφορά του.

·    Ένας κανόνας της γραμματικής - ή του συντακτικού κ.λ.π. - που μαθαίνεται στην τάξη, στη συνέχεια πρέπει σταδιακά να εφαρμόζεται - με συνεχείς επαναλήψεις, όπως είπαμε, και όχι μια κι έξω ή δια της βίας. Ο κανόνας αυτός, για την πρώιμη αυτή ηλικία, υπόρρητα έχει, κατά κάποιον τρόπο, και την έννοια του νόμου της πολιτείας, μέσα στην οποία αργότερα το παιδί πρόκειται να ενταχθεί. Αν στο παιδί περάσει η αντίληψη του "Δεν βαριέσαι, τι κι αν δεν εφαρμόζω ό,τι μαθαίνουμε στην τάξη", αυτό στη συνέχεια θα αποτελέσει την πρώτη ζύμη για να κάνει το ίδιο αργότερα και με τους νόμους της πολιτείας στη ζωή του. Η νοοτροπία, που θα δημιουργηθεί στο παιδί, είναι αυτή εδώ: "Οι κανόνες - και οι νόμοι, αργότερα - είναι για να εφαρμόζονται από τους άλλους και όχι από μένα!", οπότε εξαιρεί τον εαυτό του από το σύνολο και αποστασιοποιείται από τις προσωπικές ευθύνες και τις υποχρεώσεις του. Μπορεί, βέβαια, το παιδί να μην είναι ακόμα σε θέση να το διατυπώσει έτσι στο μυαλό του, αλλά η αντίληψη και η νοοτροπία, που διαμορφώνονται ασυνείδητα μέσα του, έτσι ακριβώς λειτουργούν.

3. Οι κανόνες, που μαθαίνονται στο σχολείο, πρέπει να εφαρμόζονται από όλους και τούτο ανεξάρτητα από το αν μας αρέσει ή όχι. Τα ονόματά μας, για παράδειγμα, στην ελληνική γλώσσα - και τη γραμματική - γράφονται με έναν συγκεκριμένο τρόπο και δεν μπορεί εκεί ο καθένας να γράψει το δικό του όνομα όπως θα ήθελε ο ίδιος. Το παιδί που θα του επιτραπεί να κάνει τέτοιου είδους "διορθώσεις" - κατά τα γούστα του - αμέσως βγαίνει έξω από τα όρια του εαυτού του και του επιτρεπτού (ή νόμιμου). Οι κανόνες της γραμματικής και του συντακτικού αποτελούν το …..Σύνταγμα της γλώσσας μας κι αυτό πρέπει να το σεβόμαστε και να το τηρούμε με θρησκευτική ευλάβεια!

4. Η κοινωνικοποίηση του παιδιού, τελικά, δεν συντελείται μόνο με την εκμάθηση, αποδοχή και εφαρμογή κοινωνικών αρχών και κανόνων. Συντελείται και μέσα από την εκμάθηση και εφαρμογή και γενικότερων κανόνων, οπουδήποτε - άρα, και εκείνων που μαθαίνει στα διάφορα μαθήματά του. Τότε η κοινωνικοποίησή του αποκτά βαθύτερο περιεχόμενο και το πραγματικό της νόημα, καθώς τροφοδοτείται συνεχώς από το προσωπικό κεφάλαιο της γνώσης και της μόρφωσής του.

         

              

                   Και λίγο πηγαίο χιούμορ μέσα από την τάξη!

    Ούτως ή άλλως, η παραπάνω ιστοριούλα μας βγάζει και αρκετό γέλιο, ωστόσο θεωρώ σκόπιμο να κλείσουμε το θέμα μας με λίγο πηγαίο χιούμορ από το κλίμα μιας τάξης. Το χιούμορ, ξέρετε, στο σχολείο - το γνήσιο-"υποδόρειο", εννοείται, χιούμορ και όχι τα αστειάκια και οι "πλακίτσες" που εξαφανίζουν το σεβασμό και τον αλληλοσεβασμό - είναι τόσο αναγκαίο για το παιδί όσο και το ίδιο του το παιχνίδι. Το απελευθερώνει από τις εσωτερικές του πιέσεις, το φόβο, την αμηχανία και το άγχος που δημιουργούνται μέσα του από την πολύωρη καθήλωσή του στο θρανίο και την αναγκαστική πειθαρχία που οφείλει να δείχνει στους κανόνες της τάξης. Αρκεί, βέβαια, να δίνεται με φειδώ, στη σωστή δόση και στην κατάλληλη στιγμή.  Περιττό, τέλος, να πω και το γνωστό: "Δάσκαλος που δεν διαθέτει χιούμορ, είναι κίνδυνος για τα παιδιά και την τάξη"! Τότε είναι που χάνονται κάποιες δικλείδες ασφαλείας στις αντοχές, στη διάθεση και το ενδιαφέρον των παιδιών για το σχολείο και τη μάθηση. Άλλωστε, η απουσία στοιχειώδους χιούμορ αποτελεί και ένδειξη απουσίας πνευματικότητας αλλά και της απαραίτητης γνώσης πάνω σε θέματα της ψυχολογίας του παιδιού.

     Κάποια χρονιά, λοιπόν, σε ένα σχολείο είχα αναλάβει την Τετάρτη τάξη. Από την πρώτη κιόλας μέρα που μπήκα στην αίθουσα, έπεσε κάτι στην αντίληψή μου που μου έκανε εντύπωση (αρνητική, εδώ): Σχεδόν, όλα τα παιδιά - και κυρίως τα κορίτσια - συνήθιζαν να βάζουν τελεία μετά το όνομά τους. Οπουδήποτε κι αν γράφανε το όνομά τους - στις εκθέσεις, στην ορθογραφία τους, ακόμα και στις ετικέτες των τετραδίων - στο τέλος βάζανε τελεία! Αρχικά, δεν τους είπα τίποτε, ώσπου κάποια μέρα έφερα το θέμα για συζήτηση στην τάξη. Από τη συζήτηση που έγινε - και τα παραδείγματα που γράψαμε στον πίνακα - καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι τελεία βάζουμε μόνο στο τέλος μιας πρότασης (ή μιας περιόδου). Από τη στιγμή εκείνη και μετά, τα περισσότερα παιδιά σταμάτησαν να βάζουν τελεία μετά το όνομά τους, ωστόσο υπήρξαν και κάποια που δεν ξέφυγαν εύκολα από την αποκτημένη τους συνήθεια. Επανάληψη άλλες δύο-τρεις φορές - ευκαιριακά - και η επαναμόρφωση της κακής αυτής συνήθειας πέρασε οριστικά σε όλη την τάξη. Τη χαριστική βολή σ' αυτό έδωσε το παρακάτω χιουμοριστικό περιστατικό* με ένα κοριτσάκι, που πάλι είχε ξεχαστεί:

- Μαρία - της λέω - γιατί δεν έβαλες τελεία μετά το όνομά σου;  

- Έβαλα, κύριε!

(Τότε, γέλασα - και μαζί μου όλη η τάξη - και η Μαρία το κατάλαβε.)

- Χρειάζεται εδώ η τελεία, Μαρία;

- Όχι, κύριε!

- Έλα, πάρε το τετράδιό σου, σε παρακαλώ, και διόρθωσέ το!

                                                Ε π ί λ ο γ ο ς!

     Ποτέ δεν διορθώνουμε εμείς - δάσκαλοι ή γονείς - ένα γραπτό γλωσσικό λάθος που κάνουν τα παιδιά. Δεν θα είχε κανένα νόημα κι αυτό θα ήταν λάθος δικό μας, πια. Το επισημαίνουμε - προφορικά ή με υπογράμμιση - και το διορθώνουν μόνα τους, είτε σε ατομική βάση και με τη βοήθειά μας, αν πρόκειται για αδύναμους μαθητές, είτε σε ομαδική, με υπόδειγμα στον πίνακα, αν χρειαστεί. Τα λάθη, όμως, των μεγάλων, τύπου "Οκτωμβρίου" - και πόσα ακόμα - αυτά ποιος τα διορθώνει; Κανείς! είναι η απάντηση, και τις εξ αυτών συνέπειες τις "πληρώνει" η γλώσσα μας, το εθνικό μας συνεκτικό εργαλείο - και θα τις πληρώσουμε πολύ πιο ακριβά ως έθνος αργότερα, αν δεν ληφθούν από τώρα δραστικά μέτρα, μέσω του σχολείου και της Παιδείας μας! Είναι αδιανόητο, στην εποχή μας, απόφοιτοι του δημοτικού σχολείου - πόσω μάλλον του Γυμνασίου ή του Λυκείου - να μην είναι σε θέση να διατυπώσουν  γραπτά τη σκέψη τους με απλές και σωστές προτάσεις, οι οποίες μπορούν να θεωρηθούν σωστές μόνο με ανάλογη χρήση των σημείων της στίξης. Αυτό είναι ευθύνη του σχολείου, κυρίως - και των γονιών, βέβαια, ως συνεργατών και στο βαθμό που αυτοί είναι σε θέση να το πράξουν, υποβοηθούμενοι με τις ενημερωτικές συγκεντρώσεις που πρέπει να γίνονται στο σχολείο, ιδιαιτέρως στις μικρές τάξεις.

* (Ας μου επιτραπεί, τέλος, να συστήσω στους δασκάλους  να κρατούν - σε ειδικά μπλοκ ή στον υπολογιστή τους - παρόμοια χιουμοριστικά - και όχι μόνο - περιστατικά που συμβαίνουν στην τάξη και το σχολείο τους, γενικότερα. Με πλήρη στοιχεία και περιγραφές. Αργότερα, αυτό θα τους είναι πολύτιμο υλικό - για πολλούς και διάφορους  λόγους, ακόμα  και για να γράψουν ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο!)