81. Πολύ νωρίς έφυγε απ΄τη ζωή ο Πάρης!

   Στην πιο μεστή του ηλικία - μόλις 57 ετών - έφυγε από κοντά μας ο φίλος και συγχωριανός μας Πάρης Μπλέτσας! Μετά τη χειρουργική επέμβαση, στην οποία υποβλήθηκε, τον πρόδωσε η μετάσταση της επάρατης νόσου που τον ταλαιπωρούσε τους τελευταίους 5-6 μήνες. Τελικά, υπέκυψε στο μοιραίο στις 27 Ιουλίου, μία ημέρα μετά την ονομαστική του εορτή! Η κηδεία του έγινε την επομένη, 28 του μηνός, στο Μουζάκι, ενώπιον πλήθους κόσμου που συνέρρευσε για να παρακολουθήσει την εξόδιο ακολουθία, στον κεντρικό Ναό του Μουζακίου (ώρα 6 μ.μ.). Στους αποχαιρετιστήριους λόγους τους, ο Κώστας Δ. Μπλέτσας - πρώην πρόεδρος του Συλλόγου των Απανταχού Οξυωτών Αθηνών - έπλεξε το εγκώμιο της προσωπικότητας του Πάρη, ενώ ο γράφων αναφέρθηκα κυρίως στους προβληματισμούς του θανόντος για τη γενέτειρά του και την έντονη επιθυμία του να ιδεί στο χωριό του να δημιουργούνται στοιχειώδεις υποδομές, για μία σύγχρονων προδιαγραφών διαβίωση των κατοίκων του. Δυστυχώς, το μόνο που είδε εν ζωή ο Πάρης ήταν μία συνεχής φθίνουσα πορεία της γενέτειρας, που, χωρίς κάποιες παρεμβάσεις από την πολιτεία και τις αρμόδιες Αρχές, το χωριό της Οξυάς οδηγείται εκ του ασφαλούς στη διάλυσή! Πιο συγκεκριμένα, στον ύστατο χαιρετισμό μου προς το φίλο Πάρη, είπα τα εξής:

   "Η πρωινή είδηση, σήμερα, δεν ήταν απλώς δυσάρεστη. Ήταν οδυνηρή έκπληξη που σε αφήνει άναυδο! Και ήταν ακόμα πιο οδυνηρό, στη συνέχεια, το να προσπαθήσεις να ανασυντάξεις τα συντρίμια του εαυτού σου και να αποχαιρετήσεις για πάντα έναν εξαιρετικό φίλο και συγχωριανό, που τόσο ξαφνικά και άδικα έφυγε από κοντά μας, μία μόνο μέρα μετά την ονομαστική του εορτή, πάνω στην πιο μεστή και παραγωγική του ηλικία. Μόλις 57 ετών!

   Είχαμε αναθαρρήσει όλοι μας, φίλε μου Πάρη, όταν πριν από λίγες μέρες ακούσαμε ότι ξεπέρασες το πρόβλημά σου και τη δοκιμασία που σε ταλαιπωρούσε εδώ και λίγους μήνες, γι' αυτό και ο συγκλονισμός μας ήταν ακόμα πιο ισχυρός στο άκουσμα της αιφνιδιαστικής σου απώλειας! Είχαμε ακούσει ακόμα ότι στην ονομαστική σου εορτή - στις 26 Ιουλίου - προγραμμάτισες να έρθεις για τις διακοπές σου στην Οξυά και, κάτω από τη σκιά των δέντρων, που βρίσκονται μπροστά στην αυλή του σπιτιού σου, να ξεκουραστείς, μέσα στο δροσερό τοπίο της Γουρνόλακκας που τόσο αγαπούσες. Αλλά δεν πρόλαβες, Πάρη! Δεν πρόλαβες, ούτε εσύ να απολαύσεις εκεί τις διακοπές σου, αλλά ούτε και η δική μας χαρά να πραγματοποιηθεί, να σε δούμε πάλι γερό και δυνατό, όπως πάντα! Η αδυσώπητη μοίρα, βλέπεις, ούτε διακοπές κάνει, ούτε εξαιρέσεις! Όπου χτυπά, αφήνει έντονα τα σημάδια της!

    Μέσα στο χειμώνα, φίλε Πάρη, που είχαμε επικοινωνήσει κάποια στιγμή, μου είπες ότι κάτι θα ήθελες να μου πεις για το χωριό, όταν φέτος το καλοκαίρι θα συναντιόμασταν. Ούτε αυτό το πρόλαβες, φίλε μου! Το πήρες μαζί σου, αλλά, καθώς γνώριζα κάποιες σκέψεις σου, το χιούμορ σου και τον αυτοσαρκασμό, με τα οποία αντιμετώπιζες τα ζητήματα του χωριού, θα επιχειρήσω να το αποκρυπτογραφήσω. Υποθέτω - και δεν πρέπει να κάνω λάθος - ότι ήθελες να μου πεις κάτι που είχε σχέση με αυτό που πολύ εύστοχα κάποτε μου είχες πει: "Αθήνα-Μουζάκι, έρχομαι σε τρεις ώρες. Μουζάκι-Οξυά, θέλω τρεις μέρες"! Μέσα από τις υπερβολές μας, βέβαια, φίλε μου, πολλές φορές φωτίζουμε την αλήθεια και η αλήθεια εδώ είναι αμείλικτη, όταν βγαίνει στο φως και θελήσει κανείς να περιγράψει την ταλαιπωρία που υφίστανται οι Οξυώτες για να φτάσουν στο σπίτι τους, ανηφορίζοντας από το Μουζάκι ή θέλοντας να επιστρέψουν σ' αυτό! Ίδια και η ταλαιπωρία και όταν θελήσουν να συναντηθούν και να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, μέσα στα όρια του χωριού τους!Ούτε μία πλατεία στο Κέντρο του! Η Οξυά είναι το τελευταίο χωριό στην Ε.Ε. που δεν έχει πλατεία και αυτό από μόνο του θα έπρεπε να συγκινήσει κάποιους - και δεν εννοώ εδώ μόνο τις τοπικές Αρχές. 
   Φίλε μου Πάρη, ήσουν ένας ακατάβλητος μαχητής και το χωριό μας στερήθηκε την παρουσία σου, την ώρα που σε χρειαζόταν για να συνταχθείς με τις υγιείς δυνάμεις του τόπου μας και να απομονώσουμε τους "καβουροπιτάδες", όπως εγώ τους αποκαλώ, οι οποίοι, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, με τις πράξεις, τις αμέλειες και τους λόγους τους - εντός και εκτός της Οξυάς - συντελούν στην ασυνεννοησία και στη διάλυσή του! Πού να άκουγες και το τελευταίο που αυτοί λένε, φίλε μου: "Εδώ διαλύονται, λένε, χωριά του κάμπου, με περιφέρειες, καλλιεργήσιμες εκτάσεις και δυνατότητες ανάπτυξης, δεν θα διαλυθεί η Οξυά"; Είναι, δηλαδή, σαν να ομολογούν ότι θέλουν τη διάλυσή της! Τους πρόδωσε η σύγκριση ανόμοιων πραγμάτων! Όσα από τα χωριά του κάμπου διαλύθηκαν ή διαλύονται, αυτό δεν έγινε επειδή δεν είχαν ή δεν έχουν υποδομές, όπως συμβαίνει με την Οξυά, αλλά για λόγους που δεν είναι της στιγμής να τους αναφέρω, γιατί τότε θα ξεφεύγαμε από το λόγο που μας έφερε σήμερα σ' αυτόν εδώ το χώρο. Γνωρίζω πολύ καλά το θέμα και θα το αναπτύξω κάποια στιγμή  στο "Φηγουσιώτη", τον ιστότοπο όπου κάνω τις δημοσιεύσεις μου.
    Αυτή τη στιγμή, φίλε Πάρη, κρατάμε σαν φυλαχτό  την επιθυμία σου και την κάνουμε υπόσχεση ότι θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν, ώστε το χωριό της Οξυάς στο εξής να ιδεί καλύτερες μέρες. Αυτό είναι και το μήνυμα που στέλνουμε, προς κάθε κατεύθυνση, ετούτη την ώρα του αποχαιρετισμού μας! Άλλωστε, είναι γνωστό ότι ένας τόπος - όπως ο Δήμος Μουζακίου - που δεν έχει λίμνες και θάλασσα, τα βουνά του πρωτίστως θα πρέπει να αξιοποιήσει. Εκεί χτυπάει η καρδιά της ανάπτυξής του. Εκεί όπου οι άνθρωποι, με μία σύγχρονων προδιαγραφών πρόσβαση, θα έχουν τη δυνατότητα να χαρούν τις ομορφιές του τόπου τους, να αναδείξουν τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα και να ατενίσουν τον κόσμο γύρω τους από ευρύτερους ορίζοντες. Ίσως τότε να αναπαυθεί και η δική σου ψυχή, φίλε μου, εκεί στους ακήρατους λειμώνες που θα βρίσκεται στο εξής! Τα προσφιλή σου πρόσωπα, η γυναίκα σου - η αγαπημένη σου Κατερίνα - τα αδέλφια σου, οι άλλοι οκείοι σου, οι φίλοι σου , οι συγχωριανοί και όλοι, όσοι βρέθηκαν σήμερα εδώ κοντά σου, θα σε θυμόμαστε για πάντα. Έχεις την εκτίμησή μας! ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ"!
                                       
                                                   Ένας παπάς, μα, τι παπάς!
                          (Εμβόλιμη αναφορά σ' αυτό το θέμα, λόγω της  επικαιρότητάς του)

    Μέσα στο συγκινησιακά φορτισμένο κλίμα της εξοδίου ακολουθίας του Πάρη, υπήρξε και μία παραφωνία: ένας παπάς (ο παπα-Καναβός)! Ποτέ μου δεν πίστευα ότι θα μου συνέβαινε κάτι τέτοιο και, μάλιστα, αυτές τις ώρες! Με την είσοδό μου στο Ναό, μπήκα στο Ιερό, προκειμένου, ως είθισται, να δηλώσω ότι προτίθεμαι να εκφωνήσω τον επικήδειο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν γνώριζα καν αν υπήρχε και άλλος ομιλητής (τελικά, ήταν ακόμα ένας που δήλωσε μετά από μένα ότι θα μιλήσει). Από τους τρεις ιερείς, ήρθε κοντά μου ο προαναφερθείς:
- Πάτερ, σας ενημερώνω ότι προτίθεμαι να εκφωνήσω τον επικήδειο.... .
- Για να ιδώ (μου λέει).
    Του δείχνω τις τέσσερις μισές σελίδες και κάτι - καθώς σ' αυτές τις περιπτώσεις συνηθίζω να κόβω στη μέση τις χειρόγραφες σελίδες Α4 - και τότε τον ακούω να μου λέει, σε έντονο ύφος:
- Τι είναι αυτά; Αυτά είναι διάλεξη, όχι χαιρετισμός!
- Δύο σελίδες Α4 και κάτι είναι, πάτερ...!
- Όχι, είναι πάρα πολλά, να τα κόψεις!
- Τι να κόψω, πάτερ; Δομημένος λόγος είναι με ειρμό, κόβονται; Θα δημιουργηθούν χάσματα....!
- Όχι, να τα κόψεις. Αλλιώς δεν θα μιλήσεις!
     Α! με τα τελευταία του λόγια - και το ύφος του - άρχισε να δημιουργείται θέμα, σοβαρό μάλιστα, σε μια στιγμή που ακόμα δεν είχε εμφανιστεί άλλος ομιλητής. "Δεν μπορεί, κάτι συμβαίνει εδώ!", είπα μέσα μου. Και, να, τότε εμφανίζεται ο δεύτερος ομιλητής. Κι εκείνος περίπου τις ίδιες σελίδες είχε - δύο, έντυπες εκείνος, σελίδες και κάτι σε Α4 χαρτί - αλλά σ' αυτόν δεν έφερε καμία αντίρρηση. Τελικά, ο παπάς με το ζόρι και με φωνές - να δεις που μου έκανε και τη ...χάρη, στο τέλος! - μου επέτρεψε να μιλήσω, μόνο όταν άκουσε ότι ο άλλος παραιτείται, αλλά του είπε να μιλήσει πρώτα εκείνος!

                                                   "Είσαι απαράδεκτος....."!

    Ειλικρινά, δεν είχα σκοπό να αναφέρω εδώ το παραπάνω γεγονός, αν ο παπάς μας δεν έδινε ο ίδιος συνέχεια στο θέμα, ως εξής;
    Μετά το πέρας της νεκρώσιμης ακολουθίας, ο παπάς βγήκε στην αυλή της εκκλησίας και με περίμενε. Πώς το κατάλαβα; Μόλις με είδε να έρχομαι από μακριά, όρμησε, τρέχοντας, προς το μέρος μου και με δυνατή φωνή μέσα στον κόσμο, μου λέει: "Είσαι απαράδεκτος! Έκανες πολιτική αντιπαράθεση μέσα στην εκκλησία....! Άλλη φορά δεν θα ξαναμιλήσεις"! Προσπάθησα να του εξηγήσω, αλλά ούτε που με άκουγε. Μπήκε βιαστικά μέσα στο Ναό.
     Αν κανείς νομίσει ότι εγώ, προσωπικά, ευθυνόμουν σε κάτι για το θέμα που δημιουργήθηκε, λάθος κατάλαβε. Δυστυχώς - και το λέω αυτό με κάθε ειλικρίνεια - δεν φέρω ο ίδιος καμία ευθύνη για το επεισόδιο. Την ελαχίστη ευθύνη να αισθανόμουν ότι είχα, θα ζητούσα δημόσια συγνώμη. Αν πάρω την κάθε σκηνή της υπόθεσης, από την αρχή μέχρι το τέλος της, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι επρόκειτο για στημένο σκηνικό. Το γνώριζαν κάποιοι από το πρωί ότι θα μιλήσω. Κατάλαβα, μάλιστα, και ποιος ή μάλλον ποιοι το έστησαν. Ο ένας είναι Οξυώτης "καβουροπιτάς"! Ποιος ο στόχος τους; Να δημιουργηθεί θέμα μέσα στην εκκλησία και να αποδοθούν σε μένα οι ευθύνες! Αλλά, στη συνέχεια, να με εκθέσουν μέσα στο κοινό, καθώς αυτό βολεύει κάποιους κύκλους! Παραπληροφορημένος, παραπλανημένος και προκατειλημμένος εναντίον μου θεωρώ ότι ήταν ο παπάς μας.
     Φίλοι αναγνώστες, θα ήθελα για λίγο την προσοχή σας, για να μην παρεξηγηθώ. Δεν έχω τίποτε με τους ιερείς μας. Το αντίθετο, μάλιστα: Ίσως να είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που εκφράζεται θετικά για το έργο της Εκκλησίας, αλλά και για το δίκαιο των παπάδων, με την κατάσταση που τελευταία έχει δημιουργηθεί στη χώρα μας. Θα 'ρθουνε στιγμές που δεν θα 'χουμε παπά για να μας θάψει! Όμως, δίκαιο δεν θα δώσω στο συγκεκριμένο παπά. Σέβομαι το σχήμα της Ιεροσύνης του και το ράσο, αλλά, ας μου επιτραπεί, όχι το πρόσωπο. Η συμπεριφορά του δεν συνάδει με την ιδιότητά του! Τόσο στην πρώτη φάση, μέσα στο Ναό, όσο και στη δεύτερη, έξω απ΄αυτόν. Αν είχαμε, τουλάχιστο, εδώ καμιά δεκαριά ομιλητές, τότε θα του αναγνώριζα κάποια ελαφρυντικά για τη στάση του. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας απαγορέψει - ούτε μας κάνει τη χάρη - να αποχαιρετίσουμε έναν νεκρό φίλο και συγχωριανό, ως είθισται, μέσα στην εκκλησία. Μία τάξη, λοιπόν, θα πρέπει κάποτε να μπει και σ' αυτό το θέμα. Ούτε μεζούρες κατά το δοκούν και ανάλογα με τις διαθέσεις κάθε ιερέα, λίγα μόλις λεπτά πριν από τη στιγμή του αποχαιρετισμού, αρμόζουν, ούτε λογοκρισίες. Κάθε ομιλητής αυτές τις στιγμές αναλαμβάνει την ευθύνη των λόγων του. Οι αρμόδιοι της Εκκλησίας μας θα μπορούσαν να βγάλουν μία ανακοίνωση - εκτός αν υπάρχει και δεν το γνωρίζω - με την οποία να καθορίζεται η διάρκεια - και το εύρος - ενός βασικού επικήδειου λόγου ή χαιρετισμού, καθώς και η διάκριση μεταξύ των δύο, ώστε να εκλείψουν παρόμοια φαινόμενα μέσα στην εκκλησία.
    Όσο για την "πολιτική αντιπαράθεση", που μου είπε, πού την είδε; Μήπως αυτό είχε από την αρχή στο νου του; Μίλησα για κόμματα και για πολιτικά πρόσωπα; Άκουσε να αναφέρομαι σε συγκεκριμένα ονόματα; Προσέβαλα κάποιον ή μήπως ξέφυγα από τα όρια της κοσμιότητας; Μίλησα μόνο για μία αφόρητη κατάσταση που επικρατεί στο χωριό της Οξυάς, ένα χωριό που βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης! Άλλωστε, αυτή η κατάσταση απασχολούσε έντονα εν ζωή το νεκρό φίλο μου. Δεν θα αναφερόμουν σ' αυτή; Οι στόχοι, οι καημοί και οι επιθυμίες του θανόντος, αυτά προέχουν, νομίζω, σ' αυτές τις περιπτώσεις. Προέχει, ωστόσο, και κάτι άλλο εδώ: Δεν είδα να συγκινηθεί ο παπάς μας από την κατάσταση της Οξυάς! Τουλάχιστο, αυτό φάνηκε από όλη αυτή την υπόθεση. Και ερωτώ: Συμφωνεί ο παπάς μας με τη διάλυση αυτού του χωριού; Τέτοιες ώρες, τη λέξη "απαράδεκτος" βρήκε ως την πιο κατάλληλη να μου απευθύνει; Ακόμα και πολιτική αντιπαράθεση να έκανα, αυτό θα ήταν πιο φοβερό από τη σκληρή πραγματικότητα της διάλυσης ενός χωριού; Γι' αυτό, δεν βρήκε έστω μία λέξη να πει;
     Ως εξαίρεση, τελικά, και μεμονωμένη θεωρώ την περίπτωση αυτού του παπά και δεν έχει καμία σχέση με άλλους ιερείς, που εκτιμώ βαθύτατα!

                                                     Σύντομο βιογραφικό του Πάρη!

     Ήταν το τρίτο παιδί του Ηλία Χρ. Μπλέτσα και της Όλγας Αν. Γκέκα. Γεννήθηκε το 1960, στην Οξυά. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στο Δημοτικό Σχολείο Μοναστηρίου (Αγίας Τριάδας) Οξυάς και αποφοίτησε από το 6τάξιο Γυμνάσιο Μουζακίου. Από το 1985, εργαζόταν ως υπάλληλος του ΙΚΑ της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, στην Αθήνα, όπου έκτοτε και διέμενε (περιοχή Γκύζη). Ήταν παντρεμένος με την Οξυώτισσα Κατερίνα Παν. Μπλέτσα, που εργάστηκε ως νηπιαγωγός στο Δήμο Βριλησσίων Αττικής και σήμερα κατέχει ανώτερο και υπεύθυνο πόστο στο δήμο. Παρά το γεγονός ότι δεν απέκτησαν παιδιά , ήταν ένα ταιριαστό και ευτυχισμένο ζευγάρι. Έχει δύο ακόμα μεγαλύτερα αδέρφια ο Πάρης: τον Τάσο και την Ελένη.
  Λάτρης της σύγχρονης τεχνολογίας ο Πάρης, ήταν ένας συνειδητοποιημένος πολίτης που παρακολουθούσε με έντονο ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα στη χώρα μας (πολιτικά, οικονομικά, καλλιτεχνικά, αθλητικά). Ήταν φανατικός ΑΕΚτζής, όπως και ο αδερφός του ο Τάσος. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, επίσης, έδειχνε και για όσα συνέβαιναν στη γενέτειρά του, την Οξυά, και τον προβλημάτιζε πολύ η κατάσταση - και η φθίνουσα πορεία - στην οποία έβλεπε να έχει περιέλθει ο τόπος που γεννήθηκε. Παρά ταύτα, χαρά του ήταν να έρχεται και να ξεκουράζεται, για μερικές μέρες, τα καλοκαίρια στη Γουρνόλακκα της Οξυάς, όπου και η πατρική του κατοικία.

                                        Οι συναντήσεις μας στο.....γήπεδο και οι μνήμες!

   Η απώλεια ενός ανθρώπου συχνά γίνεται η αφορμή για να ξεσκονίσει κανείς τα ράφια του ασυνείδητου και να φέρει στην επιφάνεια μνήμες και συναισθήματα από το μακρινό παρελθόν, που βρίσκονται σε άμεση συνάφεια με το πρόσωπο που αποχαιρετίσαμε για πάντα. Αυτό το νόημα έχουν και όσα ακολουθούν πιο κάτω:
    Στα νεανικά μας χρόνια, τα καλοκαίρια υπήρχαν πολλά παιδιά σ' αυτή την περιοχή της Οξυάς, αλλά μαζεύονταν στη Γουρνόλακκα και παιδιά από άλλους συνοικισμούς του χωριού. Ο λόγος; Το ποδόσφαιρο! Ποδοσφαιρικό σχολείο η Γουρνόλακκα! Μην πάει ο νους σας σε κάποιο σύγχρονο γήπεδο - πού τέτοιες πολυτέλειες τότε! Ούτε και σήμερα, άλλωστε, δεν θα  τις βρεις.  Κοντά στο πατρικό σπίτι του Πάρη, υπήρχε ένα χωράφι με πολλά χόρτα. Σαν πιο μεγάλος εγώ, με μία κοσσιά έκοβα μόνος μου τα χόρτα του χωραφιού και, να, το γήπεδο έτοιμο προς χρήση! Κάπου 50Χ30 μ. περίπου! Είχε, βέβαια, μία ελαφρά κλίση προς τα κάτω, αλλά ποιος τα λογάριαζε τότε αυτά. Μάλλον μας βόλευε κιόλας κάποιες φορές! Μαρακανά ήταν για μας! Όσο για τέρματα; Βάζαμε μεγάλες πέτρες ή κάποια ρούχα μας. Σαν άρχιζε το παιχνίδι, παίκτες, διαιτητές και ....εποπτεύουσες Αρχές, όλα σε ένα και με ΚΑΠ την καλή μας προαίρεση! Εκτός και αν υπήρχαν κάποιοι μεγαλύτερης ηλικίας, που μας παρακολουθούσαν - και είχαν σχετικές γνώσεις. Αυτούς μπορούσαμε κάποτε να τους καλέσουμε να εκφέρουν τη γνώμη τους για κάποια αμφισβητούμενη φάση του αγώνα. Ένας απ' αυτούς ήταν ο μακαρίτης ο Θωμάς Χρ. Μπλέτσας - πήγε άδικα κι αυτός, σε τροχαίο - θείος του Πάρη, που θεωρούνταν ειδήμων και στο ποδόσφαιρο. Περίπτωση φιλομαθούς ανθρώπου ο Θωμάς - θυμάμαι - που πολλές φορές μας άφηνε άναυδους με τις γνώσεις που είχε, παρά το γεγονός ότι είχε τελειώσει μόνο το δημοτικό! Χρονόμετρο και ημίχρονα είχαμε, ωστόσο, ο χρόνος, που συμφωνούσαμε πριν από τον αγώνα, συνήθως παρατείνονταν δύο και τρεις φορές, ώσπου να πεινάσουμε και να μη μας κρατούν τα πόδια μας!

                                                     Μύλλερ και....Μπεκεμπάουερ!

    Ποδοσφαιρικά - και όχι μόνο, βέβαια -  εγώ και ο Πάρης είχαμε μία αμοιβαία εκτίμηση ο ένας για τον άλλον. Σχεδόν πάντα, ήμαστε αντίπαλοι στον αγώνα. Σέντερ φορ εγώ, γρήγορος και ευέλικτος - δεν έχανα γκολ στην περιοχή - γι' αυτό και ο Πάρης με "βάφτισε" Μύλλερ, ενώ από μένα άκουγε πολλές φορές να τον αποκαλώ Μπεκεμπάουερ, για το αρχοντικό του παιχνίδι στην άμυνα! Και ήταν, πράγματι, πολύ καλός και απροσπέλαστος κεντρικός αμυντικός ο Πάρης (1,90 μ. ύψος), που θα μπορούσε να είχε σταδιοδρομήσει και ως ποδοσφαιριστής αν τότε υπήρχε κάποιο πρόσωπο να τον προωθήσει σε ομάδες και να τον στηρίξει. Πολύ καλός αμυντικός ήταν και ο αδερφός του Πάρη, ο Τάσος, ο οποίος, στη συνέχεια, είχε κάποιου είδους εμπλοκή και με το ποδόσφαιρο στο Μουζάκι, όπου διαμένει. Μάλλον από το δικό του ταλέντο πήρε στοιχεία και η κόρη του, ως φαίνεται, που ήταν μέλος της ποδοσφαιρικής ομάδας του Λυκείου Μουζακίου, ομάδας που κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας, στο διασχολικό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα Θηλέων της χώρας μας, το 2013, εκπροσωπώντας στη συνέχεια και την Ελλάδα στο διασχολικό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, που διεξήχθη στη Γαλλία, το καλοκαίρι του ιδίου έτους!

Άποψη της Γουρνόλακκας
(Μία από τις έξι οικίες του οικισμού)

    Επιστρέφοντας, όμως, στο ....γήπεδο της Γουρνόλακκας - και κλείνοντας τη σύντομη αυτή ποδοσφαιρική αναφορά μου, για χάρη του αδικοχαμένου Πάρη - θα ήθελα να αναφέρω και κάποια άλλα παιδιά, σπουδαία ταλέντα, θυμάμαι, που έρχονταν τότε και έπαιζαν μαζί μας. Ο πιο σπουδαίος, βέβαια, ήταν ο Δημήτρης Κ. Κουτσικουρής, από το συνοικισμό της Δάφνης. Μεγάλο ταλέντο και ο Στέφανος Ν. Παπαρίζος. Και οι δύο αυτοί ήταν δημιουργικότατοι στο κέντρο του γηπέδου, θαυμάσιοι ντριπλέρ αλλά και πολύ καλοί επιθετικοί με φοβερά σουτ! Κάποτε έπαιξε μαζί μας και ένας ακόμα μεγάλος ποδοσφαιριστής από τη Γουρνόλακκα - για ένα διάστημα είχε παίξει και στον Παναθηναϊκό - αλλά έφυγε κι αυτός πολύ γρήγορα απ' τη ζωή: Ήταν ο Μακάριος Ευρ. Μπλέτσας! Το όνομά του δόθηκε από έναν δάσκαλο, που υπηρέτησε στο σχολείο του Μοναστηρίου, την εποχή που ο κύπριος ηγέτης Μακάριος είχε επιστρέψει από την εξορία του στις Σεϋχέλλες νήσους! Μαζί μας κάποιες φορές έπαιζε κι ένας...Κουσουλάκης - όπως τον φωνάζαμε: Ήταν ο Γιάννης Κων. Μπλέτσας, από τη Μεσορράχη! Τέλος, εξαιρετικοί άνθρωποι από τη Γουρνόλακκα - με λιγότερες, βέβαια,.....ποδοσφαιρικές δάφνες - υπάρχουν και αρκετοί ακόμα, όλοι τους συγγενικά πρόσωπα του Πάρη, που διαμένουν επίσης στην Αθήνα, όπως π.χ. είναι τα παιδιά του Θωμά Μπλέτσα και τα αδέρφια του Μακάριου - ονόματα που προαναφέρθηκαν - και άλλοι. Παράλειψή μου θα ήταν αν δεν ανέφερα το σύζυγο της Ελένης - αδερφής του Πάρη - τον Νίκο Κ. Μπλέτσα. Τα καλοκαίρια διαμένουν αρκετούς μήνες στο χωριό και καλλιεργούν τους κήπους τους, με τα υπέροχα κηπευτικά τους! Απαραιτήτως εδώ μας χρειάζεται και ο γεωπόνος: Είναι ο Λευτέρης Ευαγγ. Μπλέτσας - ξάδερφος κι αυτός του Πάρη απ΄τη Γουρνόλακκα. Λίγο πιο κάτω, από τη Μεσορράχη, είναι και οι γονείς και τα αδέρφια της Κατερίνας - της πολυαγαπημένης συζύγου του Πάρη - που διαμένουν στο Μουζάκι. Να είναι όλοι τους καλά! Να ζήσουν και να θυμούνται τον Πάρη τους!