menu

Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017

                69. Εθνικά θέματα 12:
  
                      Το Τάμα του Έθνους - επί τάπητος! 

          (Άρθρο - αφιέρωμα στην 196η επέτειο από την Επανάσταση του 1821, με
                           την ευκαιρία της Εθνικής εορτής της 25ης Μαρτίου!)

                             Εισαγωγική τοποθέτηση
          
     Είναι αλήθεια ότι πολλές από τις ιδεολογικές θέσεις και απόψεις των ανθρώπων - ή διαφόρων συλλογικών σχηματισμών - διαμορφώνονται μέσα σε ένα κλίμα σύγκρουσης απέναντι σε κάτι άλλο, με το οποίο βρίσκονται σε αντιπαλότητα. Από εκεί κι έπειτα, έρχονται ποικίλες άλλες επιρροές, σκοπιμότητες και μεθοδεύσεις να αφήσουν το δικό τους στίγμα και να δώσουν το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο κάποτε μοιάζει μάλλον με προϊόν παραπλάνησης, παρανόησης και σύγχυσης παρά νηφάλιου στοχασμού! Κάπως έτσι, συνήθως, συμβαίνει και βλέπουμε το κάλπικο να εκτοπίζει το γνήσιο, το επιφανειακό να ακυρώνει το βάθος της σκέψης, η ασυδοσία να εκλαμβάνεται ως ελευθερία και η αλήθεια να σκεπάζεται από σκευωρούς και συκοφάντες. Επιπλέον, στην προσπάθειά τους κάποιοι να εμφανίζονται ως "προοδευτικοί", αδικούν κατάφωρα και τον εαυτό τους και κάποιες έννοιες-θεσμούς και αξίες, πάνω στις οποίες στηρίξαμε κατά το παρελθόν την ύπαρξή μας ως έθνος και ως κοινωνία. Αν μη τι άλλο, θα 'πρεπε τουλάχιστον αυτά να τα σεβόμαστε, ή, έστω - διδασκόμενοι από την Ιστορία και την εμπειρία - να τα ξαναδούμε με νέα ματιά, γνώση και ειλικρινείς προθέσεις, λαμβάνοντας υπόψη τη ρήση ότι: "Το χρήσιμον εκ του αληθούς μόνου συνάγεται"*. Το τρίπτυχο, για παράδειγμα:"πατρίς-θρησκεία-οικογένεια", θα το πετάξουμε, ασυζητητί και ελαφρά τη καρδία, στον κάλαθο των αχρήστων, ως άχρηστα ενοχλητικά υλικά - γιατί αποτελούν τη σημαία του συντηρητισμού, όπως θέλουν κάποιοι να δικαιολογούνται - και εν ονόματι ενός κακώς εννοούμενου προοδευτισμού ή άλλων πεποιθήσεων; Αν δεχτούμε ότι το θέμα της θρησκείας επαφίεται στην κρίση και τη διάθεση του καθενός να πιστεύει ή να μην πιστεύει, η πατρίδα και η οικογένεια σε τι τους έφταιξαν; Στον κοινωνικό αξιακό μας κώδικα, υπάρχει κάτι άλλο πιο σημαντικό από τα παιδιά και το θεσμό της οικογένειας; Και αν την έννοια "πατρίδα"τη ρίξουμε στην πυρά, τι θα απομείνει; Ένας στείρος διεθνισμός; Το μόνο που πετυχαίνουν τότε αυτοί είναι να σπρώξουν στην αγκαλιά κάποιων ακραίων σχηματισμών αυτό το τρίπτυχο, οι οποίοι και σπεκουλάρουν, τελικά, πάνω του, διακηρύσσοντας ότι αυτοί - και μόνον αυτοί - δικαιούνται να μιλούν και να υπερασπίζονται αυτούς τους θεσμούς και αυτές τις αξίες! Η πατρίδα, όμως, και ο πατριωτισμός - το δεύτερο ως συναίσθημα, ως γνώση της Ιστορίας και ως ενδιαφέρον για την ασφάλεια και την πρόοδο της πατρίδας - ούτε ιδιοποιούνται, ούτε προς εκμετάλλευση για ιδιοτελείς σκοπούς προσφέρονται, ούτε κλείνονται μέσα σε πλαίσια (κομματικά κ.ά.), ούτε αποβάλλονται. Βιώνονται, σε παρόντα χρόνο - ατομικά και συλλογικά - και μπορούν να αποτελέσουν θαυμάσιο υλικό στο χώρο της τέχνης και της εκπαίδευσης των παιδιών. Ε, όχι και να μη γνωρίζει ο Έλληνας πολίτης, τι έγινε στις 25 Μαρτίου του 1821, τη στιγμή που κάθεται, μετά την παρέλαση, και διασκεδάζει, με τσιπουράκια και μεζέδες, σε πλατείες και μπαράκια; Προς τι διασκεδάζει τότε και για ποιο γεγονός - αν εξαιρέσουμε, βέβαια, την ονομαστική εορτή κάποιων; Θα πρότεινα εδώ κάτι, αλλά ας το αποφύγω αυτή τη στιγμή, πριν να δώσω περισσότερες εξηγήσεις για το πολύ λεπτό αυτό θέμα.

Ρήση του Λουκιανού,την οποία αποδέχομαι,ως αρχή, και στην περίπτωσή μας ταιριάζει απολύτως. Είναι κάτι αντίστοιχο της ρήσης του εθνικού μας ποιητή,του Διονυσίου Σολωμού:"Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό"!

                                                  Πολύ ευαίσθητο θέμα!

     Το θέμα, που συζητάμε, είναι πράγματι πολύ ευαίσθητο, καυτό και αρκετά επικίνδυνο να το αγγίξει κανείς, χωρίς να κινδυνεύει να παρεξηγηθεί. Ευτυχώς, όμως, που "πάσχω" από άγνοια κινδύνου και δεν φοβάμαι για να καταπιαστώ με ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, μήπως και κατηγορηθώ για....εθνικιστικό - και όχι μόνο - παραλήρημα! Δεν φοβάμαι, γιατί, πολύ απλά, δεν έχω καμία σχέση με εθνικισμούς. Η έννοια της δημοκρατίας είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου και, μάλιστα, στη γνήσια έκφανσή της, χωρίς τα παρακμιακά της φαινόμενα. Μόνο μαθήματα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, λοιπόν, δεν θα δεχτώ από επίδοξους επικριτές μου! Η δημοκρατικότητα και ο γνήσιος πατριωτισμός αποτελούν τα βασικότερα χαρακτηριστικά της ιδεολογικής μου συγκρότησης και της κοσμοθεωρητικής μου αντίληψης. Ας είμαστε λίγο σοβαροί. Όταν ο πατριωτισμός αναγάγεται σε ιδεολογία, παύει να είναι πατριωτισμός. Πόσω, μάλλον, να είναι και γνήσιος. Γίνεται άκρατος εθνικισμός, με όλα τα συνακόλουθα του φανατισμού, του ρατσισμού, των προκαταλήψεων κ.ο.κ.! Από την άλλη, για να μιλήσει κανείς για διεθνισμό - είτε ως ιδεολογία είτε ως συνεργασιμότητα με την παγκόσμια κοινότητα - πρώτα θα πρέπει να έχει σπίτι να μείνει, οικογένεια και πατρίδα, όπου θα μορφωθεί και θα ανδρωθεί, προκειμένου μετέπειτα να ανοίξει τους πνευματικούς του ορίζοντες στον ευρύτερο κόσμο. Εκείνος που έμαθε να μιλά μόνο για μία παγκόσμια πατρίδα - αλλά καθόλου για γενέτειρα πατρίδα - μοιάζει με το μυρμήγκι, καθώς λέει ο λαός, που, όταν θέλει να χαθεί, βγάζει φτερά και πετάει! Είμαστε, εδώ και 196 χρόνια, ελεύθερο έθνος και κράτος, αλλά, δυστυχώς, μόνο τώρα - με την κρίση που διανύουμε - αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι, αν υποφέρουμε ως κοινωνία, είναι γιατί υποφέρουμε ως χώρα και ως πατρίδα! Τώρα, δηλαδή, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τι σημαίνει "πατρίδα"; Ή μήπως εδώ έχουμε να κάνουμε με θεία δίκη; Καταμεσής στο νου αρκετών από μας έχει καρφωθεί, ως έμμονη ιδέα, ένα εφιαλτικό "μήπως"! Μήπως στις αιτίες - αν όχι η κύρια αιτία - όσων μας συμβαίνουν σήμερα, είναι και το ανεκπλήρωτο ακόμα Τάμα του Έθνους; Ποιος μπορεί με σιγουριά αυτό να το αποκλείσει; Ποιος; Με όρους ορθολογισμού και επιστημονικής έρευνας, ουδείς! Το μόνο που θα 'πρεπε και μπορούμε, εν προκειμένω, να κάνουμε, είναι αυτό: Να εκπληρώσουμε το οφειλόμενο ΧΡΕΟΣ!

           Τάμα του Έθνους: Η ανέγερση του Ναού του Σωτήρος!

    Το Τάμα του Έθνους, όπως έχει γίνει γνωστό από τις ιστορικές πηγές, είναι άρρηκτα συνυφασμένο με το τρίπτυχο που προανέφερα. Για να μπορέσει, λοιπόν, κάποιος να συνεχίσει να διαβάζει αυτές τις γραμμές, θα πρέπει πρώτα να αφήσει στην άκρη οτιδήποτε άλλο έχει στο μυαλό του και να φορέσει στο στήθος του το εθνόσημο με το έμβλημα της γαλανόλευκης - όπως ακριβώς και οι αγωνιστές του 1821! Το μόνο αποτύπωμα που εκείνοι είχαν, ως έντονο τατουάζ, μέσα στην ψυχή τους ήταν ο γνήσιος πατριωτισμός, το περιεχόμενο του οποίου ήταν: Ελευθερία - Θρησκεία - Πατρίδα - Ελλάδα! Δεν τους ενδιέφερε αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν! Να ελευθερωθεί η πατρίδα τους ενδιέφερε μόνο. Αντί για "αντίο", όταν αποχαιρετιούνταν, οι αγωνιστές του 1821 έλεγαν: "Καλό βόλι"! Γι' αυτό και ως σύνθημά τους - κατόπιν όρκου - είχαν το: Ελευθερία ή Θάνατος! Καταγεγραμμένο ιστορικό στοιχείο είναι αυτό και δεν νομίζω να υπάρχει σήμερα Έλληνας που να μην το γνωρίζει. Το μόνο, ίσως, που δεν γνωρίζουν όλοι, είναι ότι το σύνθημα αυτό ξεκινά από πολύ μακριά μέσα στο χρόνο και αποτελεί συνέχεια παρόμοιων συνθημάτων μέσα στην Ιστορία αυτού του έθνους: "Ίτε παίδες Ελλήνων!", "Ή ταν ή επί τας!", "Μολών λαβέ!". Γνωρίζοντας το παράτολμο του εγχειρήματός τους οι αγωνιστές του 1821 - και με μόνο σύμμαχό τους το Θεό, όπως έλεγαν - πήραν μία απόφαση: Μετά την απελευθέρωση του Γένους, να χτίσουν - σε περίοπτη θέση - στην πρωτεύουσα του νέου κράτους τους έναν μεγάλο ναό, το Ναό του Σωτήρος Χριστού, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη δύναμη που τους έδωσε να αντεπεξέλθουν στις τεράστιες δυσκολίες του αγώνα τους. Η ιδέα ήταν του Γέρου του Μοριά και όλοι την υιοθέτησαν, χωρίς δεύτερη σκέψη.  Η ανέγερση του ναού αυτού συμπεριλήφθηκε σε απόφαση - Η' Ψήφισμα - της Δ' Εθνοσυνέλευσης που συνήλθε στο Άργος, τον Ιούλιο του 1829, ένα ψήφισμα που είχε υπογράψει, μάλιστα, και ο όχι τυχαία μετέπειτα δολοφονηθείς Κυβερνήτης τότε της Ελλάδας, ο Ιωάννης Καποδίστριας. Θα τους κατηγορήσουμε εμείς σήμερα - σκεφτόμενοι με σύγχρονους όρους - για την απόφασή τους εκείνη; Τότε, θα πρέπει να τους κατηγορήσουμε και γιατί, με τη θυσία τους, ελευθέρωσαν τη χώρα στην οποία εμείς σήμερα ζούμε! Ακόμα και τα παιδιά τους θυσίαζαν οι αγωνιστές του '21 για την ελευθερία του Γένους. Ο Καραϊσκάκης, για παράδειγμα, δεν πήγε ποτέ - λίγο πριν από τη μάχη της Αράχωβας - να φροντίσει τα τέσσερα ανήλικα παιδιά του, όταν πέθανε η γυναίκα του στον Κάλαμο! Το χρέος προς την πατρίδα υπερίσχυσε την κρίσιμη εκείνη ώρα και, ευτυχώς, δικαιώθηκε με την απόφασή του, καθώς με τη μεγάλη νίκη του στην Αράχωβα αναπτερώθηκαν κατακόρυφα οι ελπίδες των Ελλήνων για την έκβαση του αγώνα - η φλόγα του οποίου την περίοδο εκείνη έτεινε (να) ή είχε σχεδόν σβήσει!

                           Κατηγορική προσταγή για τις επόμενες γενεές!

    Οι αγωνιστές του 1821 δεν γνώριζαν τότε από προοδευτικές ιδέες ή φασιστικές και ναζιστικές θεωρίες. Αυτές άνθισαν πολύ αργότερα. Ούτε είχαν ακούσει ποτέ για σατανιστικά τεχνάσματα και ποικίλες παραπλανητικές μεθοδεύσεις. Και, όμως, τα κατάφεραν. Ούτε ψευδευλαβείς και θρησκόληπτοι ήταν εκείνοι, αλλά ούτε και άθεοι. Ηρωικές μορφές ήταν που έδιναν στον τότε κόσμο μαθήματα του ψυχικού τους μεγαλείου, της ιστορικής συνέχειας αυτής της χώρας και της αξιοπρέπειας. Όσο κι αν κάποια γεγονότα άλλα θέλουν να μας πουν, ουσιαστικά κέρδισαν την ελευθερία τους - αυτό το κομμάτι, δηλαδή, που κέρδισαν - και κανείς δεν τους τη χάρισε! Μέσα στη φωτιά και τον καπνό της μάχης, έπαιρναν δύναμη από την πίστη τους στο Θεό - ο οποίος "είχε υπογράψει την ελευθερία της πατρίδας....", κατά την προσφιλή διατύπωση του Κολοκοτρώνη. Αυτά πίστευαν, αυτά κατόρθωσαν, αυτά κατέγραψε και η Ιστορία. Μπορούν να έρθουν, λοιπόν, κάποιοι σήμερα και - μέσα στη βολή του καναπέ τους - να τα διαγράψουν όλα αυτά ως μη γενόμενα; Η "ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ" δεν είναι ένα πραγματικό όχημα, ώστε να μπορεί να επιστρέφει κανείς στο παρελθόν και να διαγράφει από τις σελίδες της Ιστορίας ό,τι δεν του αρέσει, γιατί έτσι του επιβάλλουν τα ιδεολογήματά του. Κάθε παρόμοια προσπάθεια συνιστά ανεπίτρεπτη ιστορική ανακρίβεια - που δεν είναι και χωρίς συνέπειες. Και το Τάμα του Έθνους δεν είναι καθόλου μία ιστορική ανακρίβεια, ούτε ένα ιδεολόγημα ή μία ιδεοληπτική έμπνευση της στιγμής. Ιστορικό γεγονός είναι που βγήκε , ως εσωτερική αναγκαιότητα, μέσα από τον πολύχρονο τιτάνιο αγώνα μιας δράκας αγωνιστών. Θα το διαγράψουμε ως ιστορικά ανύπαρκτο ή ιστορικά ασήμαντο; Αντιθέτως, και ιστορικά υπαρκτό είναι και σημαντικότατο ως ψήφισμα και οφειλόμενο χρέος. Αυτονόητο ότι δεν έχει να κάνει μόνο με τη θρησκεία. Ταυτόχρονα, είναι και εθνικά νομοθετημένη δέσμευση, όπως είπαμε, και θα έπρεπε, στη συνέχεια, να αποτελέσει κατηγορική προσταγή για τις επόμενες γενεές! Να, όμως, που έχουν περάσει 188 χρόνια από τότε και η εκπλήρωση αυτού του χρέους δεν έχει ακόμα πραγματοποιηθεί! Μάλιστα, η εκπλήρωσή του δεν θα 'πρεπε να γίνει υπόθεση ιδιωτικών πρωτοβουλιών και συλλόγων, προκειμένου να συγκεντρωθεί ένα αρκετά μεγάλο χρηματικό ποσό που απαιτεί η ανέγερση του ναού. Έγιναν, βέβαια, κατά καιρούς κάποιες μικρές προσπάθειες και από την πολιτεία - χρήματα συγκεντρώθηκαν (!) ακόμα και από το τελευταίο δικτατορικό καθεστώς - αλλά ποτέ δεν ευοδώθηκαν. Το σωστό θα ήταν να είχε γίνει - αμέσως μετά την Δ' Εθνοσυνέλευση - υπόθεση Εθνικής Πολιτικής η εκπλήρωση του Τάματος του Έθνους. Θαρρώ πως - έστω και αργά - ο χρόνος επέστη! Τώρα είναι η ώρα, ώστε, με τη συνεργασία ιδιωτικής πρωτοβουλίας και πολιτείας, το έτος 2021 - στα 200 χρόνια, δηλαδή, από την επανάσταση του 1821 - ο Ναός του Σωτήρος να είναι έτοιμος! Χρήσιμο, τέλος, θα ήταν να υποστηρίξει κανείς - και ας μου συγχωρεθεί η θέση μου αυτή - ότι, επειδή το κόστος για την ανέγερση του ναού αυτού είναι αρκετά υψηλό, θα μπορούσε ο Ναός του Σωτήρος - λόγω της οικονομικής κρίσης που διανύουμε - να μην είναι ακριβώς εφάμιλλος του Παρθενώνα ή της Αγια-Σοφιάς, όπως τον εμπνεύστηκαν οι πρόγονοί μας. Τουλάχιστον, θα μπορούσε να είναι απλώς ο καλύτερος ναός που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα, στη χώρα των απογόνων των αγωνιστών του 1821!




                                

Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017

                     68. Οξυώτικα 12:

        Η ιστορική Βρύση Αλαμανή χρήζει μεταφοράς!
                                                                        
                          (βλ.και δημοσίευση-προσθήκη στο τέλος του άρθρου)
    Η εικόνα, που παρουσιάζει σήμερα η Βρύση Αλαμανή, δεν γεμίζει με αισθήματα απογοήτευσης μόνο τους Οξυώτες αλλά και κάθε ταξιδιώτη στην περιοχή αυτή. Η ιστορική βρύση βρίσκεται στο 16ο χλμ. επάνω στον οδικό άξονα Μουζακίου-Ανατολικής Αργιθέας - στο νομό Καρδίτσας - πέντε χιλιόμετρα μετά το Πευκόφυτο και ένα μετά το HOTEL ΚΟUTSIKOURIS. Από τη δεκαετία του '50, η βρύση αυτή αποτελεί το όριο μεταξύ των Τοπικών Κοινοτήτων Οξυάς και Βλασίου, ένα όριο που καθορίστηκε μετά από ατέρμονες δικαστικούς αγώνες δεκαετιών, αγώνες που αφορούσαν, τόσο το δάσος όσο και τους βοσκότοπους της Καράβας, ως ενιαίο χώρο.
   Η βρύση βρισκόταν ανέκαθεν στο κάτω μέρος του δρόμου, γι' αυτό και ανήκε στην αρμοδιότητα της Κοινότητας Οξυάς για να τη φροντίζει και να την ανακατασκευάζει, οσάκις τύχαινε να γκρεμιστεί, κυρίως από τα εκχιονιστικά μηχανήματα.
      
                                                Κατασκευή και ιστορία της βρύσης!

     Η Βρύση Αλαμανή, ως κατασκευή, είναι πετρόχτιστη, με πέτρινη "χούφτα". Στην υπάρχουσα σήμερα μορφή της, κατασκευάστηκε το 1975 και η ιστορικότητά της αναδεικνύεται από την ενσωματωμένη ενεπίγραφη μαρμάρινη πλάκα που αναγράφει τα εξής:

                  Η ΒΡΥΣΗ ΑΥΤΗ ΕΓΙΝΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ΑΙΩΝΑ
                                   ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΓΙΘΕΑΤΗ ΥΠΟΥΡΓΌ
                                         ΧΡΙΣΤΟ Ι. ΑΛΑΜΑΝΗ.
           ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΤΗΚΕ ΤΟ 1951 ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΤΕ ΥΠΟΥΡΓΟ ΓΕΩΡΓΙΑΣ
                  ΚΑΙ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ ΣΤΕΛΙΟ ΑΧ. ΑΛΑΜΑΝΗ.
             ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ
                        ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΣΤΕΛΙΟ ΑΧ. ΑΛΑΜΑΝΗ
                   ΚΑΙ ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΤΗΚΕ ΣΤΙΣ 17 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1975.

      Όπως αντιλαμβάνεστε, η κατασκευή, ανακαίνιση και ανακατασκευή της βρύσης είναι έργο μιας γενιάς πολιτικών - θείου και ανεψιού - που κατάγονταν από το Βλάσι. "Αλαμανής" το επώνυμό τους, εξ ου και η ονομασία της βρύσης.



Η Βρύση Αλαμανή (στη σημερινή της μορφή - 2017)


                                                Σεβασμός στα μνημεία μας! 

      Η Βρύση Αλαμανή θεωρείται - και είναι - ένα από τα μνημεία της περιοχής μας και από την άποψη αυτή θα πρέπει να της επιδεικνύεται ο ανάλογος σεβασμός, από ντόπιους και ξένους. Και τούτο, ανεξάρτητα από κομματικές και ιδεολογικές τοποθετήσεις. Όπου κι αν ανήκαν κομματικά οι δύο αυτοί πολιτικοί  - στον κεντρώο και κεντροδεξιό χώρο ανήκαν - έχει σημασία; Το λέω αυτό, γιατί πάντα σ' αυτή τη χώρα κυρίαρχη θέση είχαν τα έντονα πολιτικά πάθη και οι άφρονες ενέργειες - που τελευταία έχουν μετατραπεί και σε....bullying, σαμποταριστικές ή απορριπτικές ενέργειες! Θα μπορούσαν ποτέ οι άνθρωποι να ανήκουν όλοι σε ένα κόμμα; Φύσει, αδύνατον! Αν κάποιοι θα το ήθελαν αυτό, τότε ποιο το νόημα της δημοκρατίας που δίνει το δικαίωμα στην άλλη άποψη και ανοίγει το δρόμο για το διάλογο, την πολιτισμένη αντιπαράθεση και τη συνθετική διαδικασία; Πάντοτε, κάποιους λόγους συνηθίζουν να επικαλούνται εκείνοι που θέλουν να βρουν έναν κάλαθο αχρήστων για τα απωθημένα τους! Κάποιος αστόχαστος, λοιπόν, ή εμπαθής πολιτικά, πήγε εδώ στη βρύση και έξυσε, με ένα αιχμηρό όργανο, όπου επάνω στη μαρμάρινη πλάκα υπήρχε το όνομα "ΑΛΑΜΑΝΗΣ"! Και πέτυχε μ'αυτό τι; Αλλάζει η Ιστορία, όταν δεν σεβαστείς ένα μνημείο και το καταστρέψεις, ή, έστω, το αλλοιώσεις; Ποτέ! Τέτοιες ενέργειες, αν θέλετε, πάλι ο λαός τις πληρώνει στο τέλος!
  Κάποτε είχα ακούσει ότι η βρύση αυτή δεν πρέπει να λέγεται "Αλαμανή", γιατί δεν κατασκευάστηκε με δικά τους χρήματα! Μα, όλα τα έργα κοινής ωφέλειας - από υπουργούς κ.λ.π. - παντού στον κόσμο με χρήματα των φορολογουμένων πολιτών δεν γίνονται; Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι υπήρξε η βούληση - και η απόφαση -  για την κατασκευή αυτού του έργου. Από τα έργα  τους - και όχι τόσο από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις - θα πρέπει να κρίνουμε την αξία και των συνανθρώπων γύρω μας και των πολιτικών προσώπων. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για έργα που γίνονται στην ξεχασμένη Ελλάδα! Αυτά, για να ξέρουμε τι λέμε σ' αυτό τον τόπο, όταν φοράμε τις κομματικές μας παρωπίδες, μην επιτρέποντας στη λογική να φιλτράρει και να κοντρολάρει στοιχειωδώς τα έντονα αυτά πολιτικά και κομματικά πάθη!

                                                 Ούτε σταγόνα νερό!

     Πέρα από τα δεινά των πολέμων, των σεισμών,των λοιμών και των λιμών, δυο πράγματα διαπίστωσα ότι πάντα με συγκλόνιζαν συθέμελα - ακριβώς, γιατί μαρτυρούν απουσία προοπτικής ζωής: Η βρύση που στέρεψε και η γειτονιά, όπου δεν ακούγονται παιδικές φωνές! Φυσικά, εδώ δεν υπάρχει κάποια γειτονιά, ούτε παιδικές φωνές ακούγονται. Η απογοήτευση του ταξιδιώτη προέρχεται από το γεγονός ότι από την πετρόχτιστη κατασκευή της Βρύσης Αλαμανή δεν τρέχει ούτε σταγόνα νερό! Η πηγή του νερού βρίσκεται στο επάνω μέρος του δρόμου και λίγη μόνο ποσότητα τρέχει από έναν πλαστικό σωλήνα που είναι ενσωματωμένος  - αρκετά χαμηλά - στο τσιμεντένιο στηθαίο του δρόμου. Εδώ και μερικά χρόνια, διακόπηκε εντελώς η υπόγεια διαδρομή του νερού, από την πηγή μέχρι την πέτρινη κατασκευή της βρύσης - απόσταση 20 μ. περίπου. Και, δυστυχώς,πολύ σωστά εγκαταλείφθηκε! Πρώτον, γιατί, με την υπόγεια αυτή διαδρομή μέχρι τη "χούφτα", το νερό έχανε ένα μεγάλο μέρος από τη γευστικότητα και τη δροσερότητά του. Δεύτερο - και κυριότερο - γιατί τα μεγάλα ζώα (αγελάδες), που κυκλοφορούν ελεύθερα μέσα στο δάσος, είχαν την αποκλειστική....χρήση της βρύσης! Ταυτόχρονα, ξέφραγο αμπέλι όπως είναι η βρύση, βρώμιζαν όλον τον περιβάλλοντα χώρο.

                                                     Η λύση που προτείνεται!

       Έχοντας μπροστά μας αυτή τη δυσάρεστη εικόνα της ιστορικής αυτής βρύσης, τι μέλλει γενέσθαι, ώστε να μπορεί ο ταξιδιώτης να καθίσει σε ένα ήσυχο, καθαρό και πολιτισμένο περιβάλλον, να απολαύσει τη φύση, το φαγητό του και το δροσερό νερό, την άνοιξη κυρίως και τα καλοκαίρια; Η καλύτερη λύση θα ήταν να μεταφερθεί η βρύση και να ανακατασκευαστεί εξ υπαρχής στο επάνω μέρος του δρόμου, δίπλα ακριβώς από τη φυσική της πηγή, με τη συνεργασία των δύο Τοπικών Κοινοτήτων, να τοποθετηθούν πάγκοι και καθίσματα γύρω από τη βρύση και να περιφραχτεί ο χώρος με σιδερένιες κατασκευές, ώστε τα ζώα να μην φτάνουν στο νερό. Υπάρχουν αρκετά νερά πιο πέρα για να πίνουν τα ζώα. Το γεγονός ότι οι δύο Τοπικές Κοινότητες - Οξυάς και Βλασίου - ανήκουν σε διαφορετικούς δήμους (Μουζακίου και Αργιθέας, αντίστοιχα), αυτό μάλλον ως πλεονέκτημα το βλέπω παρά ως εμπόδιο. Όλα γίνονται με λίγη καλή θέληση. Αλλιώς, αν αρχίσουν να προβάλονται μεμψίμοιρες δικαιολογίες που συντηρούν το κλίμα ενός τοπικιστικού πνεύματος, πότε από τη μία πλευρά και πότε από την άλλη, θα καταλήξουμε στην ίδια μίζερη και απαράδεκτη σημερινή κατάσταση. Την κτητικότητα της βρύσης εύκολα η Οξυά - με ένα χαρτί - μπορεί να την κατοχυρώσει. Εκείνο, ωστόσο, που εδώ προέχει είναι η χρηστικότητα και η λειτουργικότητα της βρύσης.

                                          Το πιο νόστιμο, υγιεινό και κρύο νερό!

     Όταν τυχαίνει να περάσω από αυτό το μέρος, παρότι υπάρχουν και άλλες πηγές, παίρνω νερό μόνο από αυτή τη βρύση! Και τούτο, όχι μόνο γιατί είναι το πιο νόστιμο και πιο κρύο νερό, αλλά και γιατί θεωρώ ότι το νερό αυτό είναι πραγματικό "φάρμακο"! Διαυγέστατο και πολύ υγιεινό. Το εσωτερικό μου "εργαστήρι" σπανίως κάνει λάθος! Το ίδιο αυτό "εργαστήρι" μου λέει περίπου το ίδιο και για το νερό από δύο ακόμα βρύσες στην Οξυά: της Ζέρφης, στο Κέντρο του χωριού - που το έχω εξετάσει κιόλας - και του συνοικισμού μου, στη Μεγάλη Βρύση. Για το νερό του συνοικισμού μου, ωστόσο, θα πρόσθετα ότι είναι της ίδιας περίπου ποιότητας μόνο στη γνήσια μορφή του, καθώς εδώ σ' αυτή τη βρύση υπάρχουν κάποια προβλήματα που αλλοιώνουν κάποιες φορές την ποιότητα του νερού, προβλήματα που θα πρέπει οπωσδήποτε να επιλυθούν. Δύο από τα ανεκτίμητα αγαθά, που μας προσφέρει αυτός ο τόπος, είναι ο καθαρός αέρας και το πηγαίο και δροσερό νερό. Ε, όχι να μην πίνουμε καθαρό νερό στην Οξυά και στη Μεγάλη Βρύση; Δεν είναι απλώς απαράδεκτο. Είναι εγκληματικό! Αυτά, προς το παρόν. Θα παρακολουθήσω την εξέλιξη του θέματος και, αν χρειαστεί, θα επανέλθω με περισσότερα - και καταλυτικά - στοιχεία!

                         Στην πηγή της Βρύσης Αλαμανή δεν φτάνει κακόβουλο χέρι!

      Στις 31 του περασμένου Οκτώβρη (2016) - μία ωραία ηλιόλουστη μέρα - ανεβαίνοντας από το Μουζάκι για την Οξυά, πέρασα από τη Βρύση Αλαμανή για να πάρω νερό, όπως το συνηθίζω. Να, όμως, που αυτή τη φορά δεν πήρα! Είδα κάτι περίεργο και ήθελα να είμαι βέβαιος αν επηρεάζεται ή όχι το νερό της βρύσης. Καθώς το νερό της πηγής αναβλύζει από διάφορα σημεία γύρω από τον πλαστικό σωλήνα, όπως προείπα, είδα ότι κάποιοι έριξαν πέτρες πάνω από το στηθαίο του δρόμου, σχηματίστηκε έτσι μία μικρή λιμνούλα και το νερό έτρεχε πλέον από παντού, γύρω και πάνω από τη βρύση! Την επομένη, ανέβηκα ξανά στη βρύση. Με κάποια σκαπτικά εργαλεία, που είχα πάρει μαζί μου, έδωσα διέξοδο στο νερό, ώστε να τρέχει στη φυσική του οδό, και καθάρισα το μέρος από τις πέτρες και τα χώματα. Τότε, προς μεγάλη μου ανακούφιση, είδα ότι το νερό της βρύσης - στο σωλήνα - ούτε αυξανόταν, ούτε μειωνόταν, αλλά, προπαντός, παρέμενε διαυγέστατο! Αυτό σημαίνει ότι η υδροληψία στον πλαστικό σωλήνα γίνεται πιο ψηλά, βαθιά στο έδαφος, όπου δεν μπορεί να φτάσει κακόβουλο ανθρώπινο χέρι και να επηρεάσει το νερό της βρύσης! Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί σήμερα, με τη ...μόδα των κακόβουλων ενεργειών από θρασύτατους - ενέργειες που μεθοδευμένα προέκυψαν, ως παραπλανητική"μαθητεία", από κύκλους της απάτης - θα είχαμε κι εδώ πολλά προβλήματα! Ο άνθρωπος φέρει μέσα του εν σπέρματι το πνεύμα του κακού και δεν χρειάζεται παρά μία μικρή μόνο ώθηση - πόσω μάλλον όταν του δίνεται και η  διαβεβαίωση κάποτε ότι "καλύπτεται" και δεν θα έχει καμία συνέπεια - για να διαπράξει μία παρόμοια ή αντίστοιχη κακόβουλη ενέργεια! Και, δυστυχώς, στις μέρες μας περισσεύουν, τόσο οι μαθητευόμενοι μάγοι - που προωθούν αυτού του είδους τη "μαθητεία - όσο και οι πρόθυμοι ανόητοι, που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να αναλάβουν και να φέρουν εις πέρας τέτοιες αποστολές!

                                  Η αρχική πηγή και το παλιό στέκι του μπαρμπα-Λευτέρη!

      Η πηγή της Βρύσης Αλαμανή, παλαιότερα, δεν βρισκόταν στο ίδιο σημείο όπως σήμερα. Κάποτε πήγαζε κάτω από το σημερινό ασφαλτοστρωμένο δρόμο κι εκεί τότε είχε δημιουργηθεί η πρώτη κατασκευή της βρύσης. Ήταν πιο πρόχειρη, βέβαια, κατασκευή, αλλά εξαιρετική με τα μέτρα εκείνης της εποχής, και έτρεχε από μία πέτρινη κάνουλα. Χωρίς να έχω στα χέρια μου κάποια συγκεκριμένα στοιχεία, παρά μόνο ό,τι αναγράφεται στην ενεπίγραφη πλάκα, θεωρώ ότι ο πρώτος των Αλαμανήδων πολιτικών - ο Χρήστος - είχε παίξει σημαντικό ρόλο στην πρώτη πρόχειρη εκείνη κατασκευή της βρύσης, πολύ πριν ακόμα γίνει υπουργός (1928). Μπορώ να υποστηρίξω βάσιμα αυτή την άποψη, λαμβάνοντας υπόψη το εξής: Αν προσέξει κανείς το κάτω μέρος της παλαιάς κατασκευής, υπάρχουν έντονα νεροφαγώματα, τα οποία είναι αδύνατο να έγιναν μέσα σε εννιά μόνο χρόνια, καθώς η φωτογραφία - όπως μου είπε ο κάτοχός της - είναι βγαλμένη το 1937.
    Δίπλα ακριβώς στη βρύση αυτή, τέλος, στα δέκα περίπου μέτρα και πιο αριστερά, όπως βλέπουμε προς τα κάτω, βρισκόταν και το στέκι του αείμνηστου μπαρμπα-Λευτέρη Γκαραβέλα! Μία σύντομη αναφορά σ' αυτό το στέκι, έχει έντονο λαογραφικό - και όχι μόνο -  ενδιαφέρον:

Η αρχική κατασκευή της βρύσης*
(Φωτο: Αρχείο Γιάννη Γκέκα)
Το καφενεδάκι του μπαρμπα-Λευτέρη έχει κλείσει εδώ και πάνω από σαράντα πέντε, ήδη, χρόνια και κανένα πλέον σημάδι ερειπίου δεν μαρτυρά σήμερα την ύπαρξή του σ' αυτό το μέρος. Το τοπίο έχει επιχωματωθεί και παραλλαχτεί από τη διαπλάτυνση του κεντρικού δρόμου. Ένα πέτρινο σπιτάκι ήταν, με μία μικρή πλακόστρωτη αυλή προς την πλευρά της βρύσης, πάνω από τον υπάρχοντα σήμερα χαλικοστρωμένο δρόμο - στο κάτω μέρος της σημερινής βρύσης - που οδηγεί προς το χωριό της Οξυάς και το συνοικισμό της Μεγάλης Βρύσης, ένας δρόμος, ωστόσο, που τότε δεν υπήρχε. Στη μικρή αυλή, ο μπαρμπα-Λευτέρης είχε τοποθετημένα τρία-τέσσερα τραπεζάκια για τον κόσμο που περνούσε από το στέκι του. Παρά τη μικρή του καμπουρίτσα, ο μπαρμπα-Λευτέρης ήτανε πολύ σβέλτος. Αμέσως σου έφερνε το καφεδάκι, το τσιπουράκι ή το λουκουμάκι και από τη βρύση δίπλα σου γέμιζε και το ποτήρι με το νερό - πραγματικό διαμάντι! Πολλοί ήταν οι περαστικοί και όχι μόνο Οξυώτες. Περνούσαν και αρκετοί Αργιθεάτες, είτε με τα ζώα τους είτε με αυτοκίνητα. Ο σημερινός αμαξόδρομος - ο οδικός άξονας προς την ανατολική Αργιθέα - υπήρχε και τότε, αλλά όχι με άσφαλτο. Χαλικοστρωμένος ήταν. Σ' αυτό εδώ το στέκι - έχοντας ως δεδομένο και το ότι ο μπαρμπα-Λευτέρης ήταν και πολύ καλός συζητητής - γίνονταν πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις  και καταγράφηκαν ουκ ολίγες μνήμες. Άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι, άλλες συνήθειες, διαφορετική ζωή. Πιο φτωχική, αλλά σίγουρα πιο γνήσια και πιο ανθρώπινη. Κακόβουλα χέρια; Ελάχιστα έως ανύπαρκτα! Ελκυστικά "φρούτα" της εποχής μας είναι αυτά και στο βάθος λίαν τοξικά!
*Η αρχική κατασκευή της βρύσης σήμερα δεν υπάρχει.Έχει επιχωματωθεί.

10.9.2018:
   Πριν από λίγες μέρες, έτυχε να περάσω από τη βρύση Αλαμανή και είδα το εξής: Κάποιοι - που γνώριζαν, προφανώς, σε ποιο σημείο γίνεται η υδροληψία και ότι υπάρχει τιπόζιτο για τη μεταφορά του νερού στη βρύση - σκάψανε το μέρος, άνοιξαν το καπάκι του τιπόζιτου και το άφησαν ανοιχτό! Έτσι, τώρα, μπορεί κάθε "κακόβουλο χεράκι" - όπως γράφω πιο πάνω - να ρίξει μέσα στο νερό ό,τι....βαστά η ψυχή του! Το νερό της βρύσης είναι εκτεθειμένο, άρα, εκείνος που το γνωρίζει πλέον αυτό, μάλλον θα αποφύγει να πάρει νερό! Με απλά λόγια, δηλαδή, η βρύση αυτή τη στιγμή πρέπει να θεωρείται ότι βρίσκεται στο έλεος κάθε κακόβουλου!  Όλα αυτά, βέβαια, έγιναν εν αγνοία της Τοπικής Κοινότητας και του Δήμου Μουζακίου, όπως πληροφορήθηκα. Κανείς δεν είδε ποιος ή ποιοι το έκαναν. Αν η Τοπική Κοινότητα και ο Δήμος Μουζακίου μπορούν να προβούν σε νέα κατασκευή της βρύσης, ας το πράξουν τώρα. Ειδάλλως, ας κλείσουν, τουλάχιστο, και σφραγίσουν καλά το τιπόζιτο της βρύσης!

      


       
   

     

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *