71. "Υμείς εστέ το άλας της γης..."!

   ( Από το προφίλ μου στο Facebook, στις 10.4.2017)

    Αγαπητοί φίλοι,

   Είχα σκοπό να σας γράψω κάτι άλλο, από τα ....εξ ανθρώπων (ανοήτως) γενόμενα τις τελευταίες μέρες - και δεν εννοώ εδώ από το Facebook - αλλά, επειδή αυτό θα ήταν ασύμβατο με το κλίμα των ημερών, το αφήνω για άλλη φορά.

   Η Μεγάλη Εβδομάδα ξεκίνησε, οπότε είναι ευκαιρία να πούμε και κάτι από τις Γραφές - και συγκεκριμένα από την Επί του Όρους Ομιλία του Χριστού. Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς έγινε αυτή η ομιλία του, αλλά πάντως έγινε αρκετά νωρίτερα από την ημέρα των Βαϊων, πάνω σε έναν λόφο της Γαλιλαίας. Από τη σημαντική εκείνη ομιλία του Χριστού - και ποια δεν ήταν σημαντική, θα μου πείτε - όπου μίλησε μπροστά στους μαθητές του και ένα μεγάλο πλήθος κόσμου, που είχαν συρρεύσει για να τον ακούσουν, ξεχωρίζει μία φράση - η οποία, για μένα προσωπικά, αποτελεί την πεμπτουσία εκείνης της ομιλίας του, τόσο για τη δύναμη της παρομοίωσης και τη λογοτεχνικότητά της όσο και για τη νοηματική της πύκνωση. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι, σε εκείνη την εξελληνισμένη τότε περιοχή της Γαλιλαίας, η Επί του Όρους Ομιλία - σύμφωνα με τους ιστορικούς - έγινε στην ελληνική γλώσσα! 

   Απευθυνόμενος, λοιπόν, ο Χριστός προς τους μαθητές του, τους είπε το εξής: "Υμείς εστέ το άλας της γης...."! Τι εννοούσε; Εννοούσε κάτι απλό, όσο και πολύ ουσιώδες, ταυτόχρονα ( σε ελεύθερη απόδοση): Εσείς είστε το πνευματικό αλάτι που θα προστατεύει την κοινωνία των ανθρώπων από την ηθική και λειτουργική της σήψη! Όπως το αλάτι - που από τα αρχαία χρόνια θεωρούνταν σύμβολο του αδιάφθορου, του δυναμισμού και της ευφυϊας - προστατεύει τις τροφές από την αλλοίωσή τους και την αποσύνθεση, τον ίδιο ρόλο έβλεπε ότι έπρεπε να έχουν μέσα στην κοινωνία και οι μαθητές του. Να την προστατεύουν, δηλαδή, από τον κίνδυνο της σαπίλας, της διαφθοράς και της αυτοδιάλυσής της.

Η φράση αυτή του Χριστού, η οποία, βέβαια, συνεχίζεται με το: "Εάν το άλας μωρανθή, τίνι αλισθήσεται;", είχε πάντα μία διαχρονικότητα ως προς τα νοήματά της. Διαχρονικά, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, των οποίων ο ρόλος μέσα στην κοινωνία έχει μία ιδιαίτερη βαρύτητα - και εδώ δεν εννοώ τόσο, ή μόνο, τους κληρικούς. Εννοώ την πνευματική ελίτ - μαζί εδώ και τους πολιτικούς - ενός τόπου και τους ανθρώπους των γραμμάτων, γενικά. Εάν αυτοί χάσουν την υπευθυνότητα και την αξιοπιστία τους, τότε "τίνι αλισθήσεται" η υπόλοιπη κοινωνία; Δηλαδή, με τι τότε θα "αλατισθεί" η υπόλοιπη κοινωνία, ώστε να μη χάσει τις αξίες εκείνες, με τις οποίες διατηρεί ακμαία τη λειτουργία της και το δυναμισμό της; Μήπως αυτό μας λέει κάτι για την εποχή μας; Οι μέρες, που έρχονται, είναι η καλύτερη περίοδος για να κάνει την αυτοκριτική του ο καθένας!

               ΚΑΛΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, αγαπητοί φίλοι!