57.Οξυώτικα 11:
   Μία σύγχρονη θεατρική παράσταση από το χθες της Οξυάς!

   Πολύ μικρών διαστάσεων αποδείχθηκε ο χώρος του αμφιθεάτρου της Νέας Αγχιάλου, χθες βράδυ του Σαββάτου, 26 του Μάρτη 2016, για να χωρέσει το πλήθος του κόσμου που συνέρρευσαν για να παρακολουθήσουν την παράσταση που έδωσε η ερασιτεχνική θεατρική ομάδα του Συλλόγου των Απανταχού Οξυωτών Αθηνών Ν.Καρδίτσας. Η ηθογραφική κωμωδία "Δυο γαμπροί για τη Γιωργίτσα", του Ντίνου Κορδώση, έτυχε αποθεωτικής υποδοχής και επιτυχίας και οι συντελεστές της απέσπασαν το θερμό χειροκρότημα των θεατών, οι περισσότεροι των οποίων ήταν Οξυώτες.

    Εξαιρετική η δουλειά του συγγραφέα, σεναριογράφου και σκηνοθέτη Ντίνου Κορδώση, παρά τις δύσκολες εποχές που διανύουμε και τα λειψά μέσα που είχε στη διάθεσή του. Από την άλλη, μπορεί ο σεναριογράφος να άντλησε ιδέες και υλικό, τόσο από το βιβλίο μου "Ιστορία και παράδοση της Οξυάς

Καρδίτσας και της περιοχής των Αγράφων" όσο  και από τις αφηγήσεις των μελών του παραπάνω συλλόγου, ο "μύθος"της υπόθεσης, ωστόσο, η πλοκή, οι εύστοχοι διάλογοι και η γλωσσική επένδυση του έργου, είναι αποτέλεσμα της προσωπικής ευρηματικότητας, έμπνευσης και άοκνης προσπάθειάς του. Τα κοινωνικά, ηθογραφικά και σκηνοθετικά στοιχεία είναι απόλυτα ταυτισμένα με την εποχή, στην οποία αναφέρεται η υπόθεση της κωμωδίας.

    Το σκηνικό ήταν πάντα, βέβαια, το ίδιο - ένα δωμάτιο σπιτιού με την επίπλωση της εποχής του 1960 - αλλά την πλοκή του έργου διαδέχονταν χαρακτηριστικοί διηγηματικοί κύκλοι, πολύ έξυπνα δεμένοι μεταξύ τους, τόσο γλωσσικά όσο και ενδυματολογικά. Ακόμα και ονόματα συνοικισμών, τοποθεσιών του χωριού, προσώπων και οικογενειών από τη μακρινή εκείνη εποχή ακούστηκαν, μέσα σε μια ατμόσφαιρα ασυγκράτητου γέλιου! Τα πιο σημαντικά από αυτά τα ευρηματικά σεκάνς - θα μπορούσαμε να τα πούμε - ήταν δύο: εκείνο της εισόδου στο σπίτι ενός υποτιθέμενου Οξυώτη ελληνοαμερικανού, με πολλά ντόλλαρς στην τσέπη (Κώστας Μπλέτσας), και το άλλο ενός γιατρού - με το όνομα ενός πραγματικού παθολόγου γιατρού που ερχόταν στο χωριό εκείνη την εποχή (Πέτρος Μπερέτας). Όλοι πήραμε τότε κάποιο σιροπάκι ή χαπάκι με τις....λιτές συνταγές του αείμνηστου Γκίκα, με το χαρακτηριστικό μπερεδάκι στο κεφάλι, τα κόκκινα σκαρπίνια και τις φαρδιές περισκελίδες του παντελονιού του πάντα δεμένες με καλτσοδέτες λίγο πιο πάνω από τους αστραγάλους - περίπου σαν άλλος κλόουν της παλαιάς ιταλικής κωμωδίας!(σ.σ.Τα τελευταία αυτά δεν υπήρχαν στο έργο, τα προτείνω τώρα εγώ, που τον θυμάμαι καλά)! Γιατί όχι; Μπορούν και τώρα ακόμα να προστεθούν και άλλα παρόμοια "σεκάνς", με πρωταγωνιστές πρόσωπα ή και ζώα που συμμετέχουν σε κωμικές καταστάσεις της εποχής του 1960. Οι πιο μεγάλοι θα θυμούνται αρκετά από δαύτα. Κύριε Κορδώση, μάλλον έχει και συνέχεια η έρευνά σας, καθώς δείχνουν τα καθέκαστα!

     Εντύπωση, τέλος, προκάλεσε το γεγονός ότι οι ερασιτέχνες ηθοποιοί - όλοι τους Οξυώτες στην καταγωγή - επεστράτευσαν τόσο σπουδαίο υποκριτικό ταλέντο, ώστε νόμιζε κανείς ότι έχουμε να κάνουμε με επαγγελματίες ηθοποιούς! Αυτοί ήταν οι εξής: Μαντώ Γεωργ.Πατσιαούρα, Γεωργία Δημ.Θεοδωράκη (το γένος Ηλία Βασιλού), Παντελής Κων.Κωνσταντάκης, Γιάννης Βάιου Γκαραβέλας, Πέτρος Νικ.Μπερέτας, Θανάσης Βασ.Πιτσιάβας, Δημήτρης Χρ.Μπλέτσας και Κώστας Δημ.Μπλέτσας.

    Προσωπικά, θα ήθελα να συγχαρώ από καρδιάς τον κ.Κορδώση για την καθόλα επιτυχημένη - και ανιδιοτελή - προσφορά του, ο οποίος αν και μη Οξυώτης - κατάγεται από την Κορινθία - εντούτοις κατάφερε να μπει βαθιά στην ψυχολογία και τα κοινωνικά δρώμενα εκείνης της εποχής του χωριού της Οξυάς. Του εύχομαι να έχει πνευματική διαύγεια επαρκή, καλή συνέχεια και πάντα δυνατός! Συγχαίρω, επίσης, τόσο τους ερασιτέχνες ηθοποιούς της θεατρικής ομάδας όσο και όσους από τα μέλη του συλλόγου συμμετείχαν, από οποιοδήποτε πόστο, σ' αυτή την πρωτοπόρο προσπάθεια και ιδιαιτέρως, βέβαια, τους πάντα ακούραστους Κώστα Μπλέτσα, Πρόεδρο, και Μαρία Γκαραβέλα, Γραμματέα του Συλλόγου Οξυωτών Αθηνών.

                           Οι προσωπικές μου θέσεις - και καταθέσεις - μετά την παράσταση!

     Προσωπικά, θα ήθελα να πω λίγα λόγια μετά το τέλος της παράστασης, αλλά,λόγω του ότι αυτά που ήθελα να πω ήταν σε εντελώς διαφορετικό κλίμα και δεν έπρεπε επ'ουδενί να αλλοιωθεί ή να αφαιρεθεί κάτι από την επίγευση του γέλιου που άφησε στο κοινό το άφθονο και λεπτό χιούμορ που διέρρεε την υπόθεση του έργου, γι'αυτό και δεν έχασα την ευκαιρία. Τα καταθέτω εδώ στο "Φηγουσιώτη", ως καταστάλαγμα των συμπερασμάτων και των προσωπικών μου θέσεων: 
      Συνεχίζοντας την ποιοτική, διακριτική και δημιουργική του παρουσία ο Σύλλογος Απανταχού Οξυωτών Αθηνών, πάλι μας εξέπληξε ευχάριστα με τη θαυμάσια θεατρική παράσταση που είδαμε.
Αυτό, που σήμερα παρακολουθήσαμε, ήταν ένα στιγμιότυπο, θα μπορούσα να πω, από το μακρινό παρελθόν του χωριού της Οξυάς - και όχι μόνο βέβαια. Τα ίδια περίπου ισχύουν και για πολλές άλλες περιοχές της χώρας μας. Ήταν, αν θέλετε, ένα στοπ καρρέ, σύμφωνα με την κινηματογραφική γλώσσα. Αν θα βάζαμε στη σειρά πολλά παρόμοια στιγμιότυπα - στιγμές, δηλαδή, από την καθημερινή βιοπάλη εκείνων των εποχών, στιγμές από τις λατρευτικές εκδηλώσεις με τα πάμπολλα ήθη και έθιμα, στιγμές χαράς ή λύπης και δημιουργίας από όλες γενικά τις εκφάνσεις του περασμένου βίου αυτού του τόπου - τότε θα είχαμε μπροστά μας ένα πλαίσιο ζωής που ονομάζουμε ΠΑΡΑΔΟΣΗ.  Η παράδοση ενός τόπου - ή του έθνους μας - που έχει πάντοτε την έννοια της παράδοσης και παραλαβής μιας κληρονομιάς από κάθε προηγούμενη γενιά προς την επόμενη - δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να θεωρείται ξεκομμένη από τη σύγχρονη εποχή, ούτε φυσικά να αποσυνδέεται από την πρόοδο. Το αντίθετο μάλιστα. Παράδοση δεν σημαίνει μόνο επιστροφή στο χθες. Σημαίνει, ταυτόχρονα, σύνδεση με το σήμερα αλλά και συνέχεια για το αύριο. Πάνω στο στέρεο έδαφος της παράδοσης πατάει με σιγουριά, με το ένα της πόδι, κάθε σύγχρονη γενεά, για να μπορέσει να φύγει προς τα εμπρός με το άλλο. Χωρίς αυτό το στέρεο έδαφος της παράδοσης, η κοινωνία μας θα ήταν στην κυριολεξία μετέωρη! Παρότι η παράδοση δεν δέχεται εύκολα - και άκριτα - ό,τι καινούριο κουβαλάει το καράβι της μόδας και της εξέλιξης, ωστόσο δεν είναι καθόλου στατική και μόνο για τα μουσεία. Είναι πάντα ζωντανή και παρούσα. Πριν ενσωματώσει κάτι καινούριο στα προϋπάρχοντα σχήματά της ,πρώτα το ερευνά προσεκτικά και το σταθμίζει με κριτική ματιά και διάθεση. Μέσα από την παράδοση διασφαλίζεται η αναγκαία συνειδητοποίηση του υλικού που μας εξέθρεψε. Παράδοση,τελικά, είναι αυτό που είπε κάποτε ο Αϊνστάιν:"Ανέβηκα στους ώμους των προγόνων μου, για να οραματιστώ το μέλλον"!
     Οι σύγχρονοι δημιουργοί - ακόμα και εκείνοι που για διάφορους λόγους δεν το ομολογούν - όλοι στον αδαπάνητο θησαυρό της παράδοσης ανατρέχουν να αντλήσουν ιδέες και υλικό για τα δικά τους σύγχρονα δημιουργήματά τους: τεχνίτες, καλλιτέχνες, μουσικοσυνθέτες, εικαστικοί, λογοτέχνες!
Εκείνοι, επομένως, που στρέφονται - συνειδητά ή ασυνείδητα - κατά της παράδοσής μας, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να επιχειρούν να κόψουν το κλωνάρι, πάνω στο οποίο κάθονται και οι ίδιοι!
      Ειλικρινά, ό,τι είδαμε σήμερα σ'αυτόν εδώ το φιλόξενο χώρο, εμένα μου έδωσε με απόλυτη σαφήνεια να καταλάβω - έστω και με το εργαλείο της διακωμώδησης γεγονότων και καταστάσεων - ότι δεν ήταν μόνο επιστροφή στο παρελθόν. Ταυτόχρονα, ήταν πολιτισμός και πρόοδος μαζί. Γι'αυτό και σας ευχαριστούμε θερμά όλους εσάς τους συντελεστές αυτής της απολαυστικής θεατρικής παράστασης.