7.  Παιδαγωγικά θέματα 1: Το βίωμα και όχι τα λόγια!

    (Τα παιδαγωγικά είναι τα κατεξοχήν θέματα που αγγίζουν την ψυχή μου!Το πρώτο αυτό θέμα για τα παιδιά-που αναρτώ στο ιστολόγιό μου-ενώ φαίνεται ότι έχει ως επίκεντρο τα παιδιά που ανεβαίνουν στη γενέτειρα το καλοκαίρι,γιατί όχι μπορεί να θεωρηθεί και ως ένα γενικότερου ενδιαφέροντος παιδαγωγικό θέμα).

    Όταν λέμε "βίωμα και όχι λόγια",περίπου είναι σαν να λέμε "πράξη και όχι θεωρίες" και αυτό για τα παιδιά έχει μία εντελώς ξεχωριστή σημασία.Το παιδί ζει έντονα το "τώρα" στη ζωή του.Σημασία γι'αυτό έχει ό,τι βιώνει μία συγκεκριμένη στιγμή.Το βίωμα της στιγμής κυρίως το συγκινεί.Τα λόγια,το χθες,το μέλλον,πολύ λίγη σημασία έχουν για το παιδί.Αν θέλετε,η σημασία που δίνει σ'αυτά-ελάχιστη,λίγη ή περισσότερη -ποικίλλει ανάλογα με την ηλικία του και την ωριμότητά του.
    Δηλαδή-θα μου πείτε-τα λόγια δεν έχουν καμία αξία για τα παιδιά;Αν έλεγα κάτι τέτοιο,φυσικά και θα ήταν λάθος.Όπως λάθος θα ήταν αν έλεγα ότι δεν είναι κατάλληλη ώρα,για να μιλήσουμε στο παιδί μας,όταν αυτό δείχνει έντονο ενδιαφέρον για κάτι ή όταν μας κάνει μία ερώτηση.Όμως-ξεκαθαρίζοντας τα πράγματα-πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν κάποιες ιδιαίτερες στιγμές που συνιστούν την"κατάλληλη ώρα"για να μιλήσουμε στο παιδί μας.Αυτή είναι κυρίως όταν κάτι το συγκινεί,όπως είπα και πριν.Όταν βιώνει κάτι έντονα-ή μόλις έχει βιώσει κάτι.Τότε,ναι,μπορούμε να του μιλήσουμε-με τρόπο κατανοητό για την ηλικία του-για θέματα που έχουν άμεση σχέση με το βίωμα εκείνης της στιγμής.Ο "βιωματικός"-όπως λέμε-τρόπος είναι σαφώς ο πιο κατάλληλος για να μιλήσουμε ή να επεξηγήσουμε κάτι στα παιδιά.Για το σκοπό αυτό,εκμεταλλευόμαστε κάθε ευκαιρία-ή και δημιουργούμε οι ίδιοι ευκαιρίες-ώστε το παιδί να ακούσει,να ιδεί,να γευτεί,να μυρίσει,να βιώσει,ει δυνατόν με όλες του τις αισθήσεις,κάτι που είναι σχετικό με το θέμα μας.Και τούτο,ανεξάρ τητα αν το παιδί βρίσκεται στο σπίτι,στο σχολείο,ή οπουδήποτε αλλού.Και τα πρώην βιώματα έχουν την αξία τους,ωστόσο το βίωμα της στιγμής είναι αυτό που αποτελεί την κορυφαία αφόρμηση για να μιλήσουμε στα παιδιά με συνεχή λόγο.Ακόμα και μία εικόνα,παρότι δεν συνιστά άμεσο βίωμα,έχει τη σημασία της,καθώς προκαλεί στο παιδί κάποια συναισθήματα.
     Προσοχή όμως σε κάτι:Μη διανοηθείτε να διακόψετε το παιδί σας,για να του μιλήσετε,την ώρα που είναι συνεπαρμένο με τα παιχνίδια του!Αυτή η στιγμή είναι ο αντίποδας της"κατάλληλης ώρας".
Αν δεν σας μισήσει,σίγουρα θα στενοχωρηθεί πολύ.Για σκεφθείτε να διακόψετε έναν μεγάλο καλλι-
τέχνη,τη στιγμή της κορυφαίας έμπνευσής του πάνω στο έργο που φιλοτεχνεί;Κάπως έτσι λειτουργεί
και το παιδί την ώρα που ασχολείται με τα παιχνίδια του!Η στιγμή αυτή αποτελεί για το παιδί το πιο
σημαντικό του βίωμα.Ένα πραγματικό τελετουργικό στην πορεία"ανάγνωσης" και γνωριμίας του με
τη ζωή και τον κόσμο!Είτε παίζει μόνο του είτε με άλλα παιδιά.

                                             Μία μπασκέτα,ρε,παιδιά!
     Πριν από αρκετά τώρα χρόνια,βλέποντας τα παιδιά,που ανεβαίνουν κυρίως τα καλοκαίρια στη γε-
νέτειρα,να μην έχουν με κάτι να ασχοληθούν-ή να κάθονται συνεχώς στα καφενεία-έγραφα και έλεγα:"Κάντε τουλάχιστον μία μπασκέτα για τα παιδιά"!Μάλιστα,όταν αυτό το είπα τότε σε έναν πρώην κοινοτάρχη,εκεί στη γενέτειρα,μου απάντησε ορθά-κοφτά:"Με τα παιδιά θα ασχοληθούμε τώρα";Δηλαδή,κατά κάποιον τρόπο,ήταν σαν να μου 'λεγε:"Με το φυτώριο θα ασχοληθούμε τώρα;Με τα δέντρα πρέπει να ασχολούμαστε, όταν θα μεγαλώσουν!Εμάς μας ενδιαφέρει μόνο ο καρπός τους"!
     Αυτά τα παιδιά,που ανεβαίνουν το καλοκαίρι στο χωριό των γονιών τους και των παππούδων τους,αυτά θα πάρουν αύριο από μας τους μεγαλύτερους τη σκυτάλη,όπως λέμε,προκειμένου να ασχοληθούν μ'αυτό,όπου κι αν ζουν σήμερα.Και τούτο,είτε αναπτύξουν δράση με τους συλλόγους του χωριού είτε με την Τοπική Κοινότητα είτε με άλλους τομείς,όπως η Ιστορία του τόπου μας,η παράδοση,το γράψιμο,οι δημοσιεύσεις κ.λ.π.Για να αγαπήσουν πραγματικά τη γενέτειρά τους αυτά τα παιδιά και να ενδιαφερθούν γι'αυτή,δεν αρκούν τα λόγια.Κυρίαρχο ρόλο σ'αυτό θα παίξουν τα ευχάριστα βιώματα που αποκομίζουν,με την παρουσία τους στο χωριό.Αυτά τα βιώματα θα αποτελέσουν το στα-θερό υπόβαθρο στην ψυχή τους και την εσωτερική καύσιμη ύλη αύριο,για την τόνωση του ενδιαφέροντός τους για τη γενέτειρα.
      Το να κάθεται ένα παιδί με τις ώρες στο καφενείο ή να μένει συνεχώς μέσα στο σπίτι και να βλέ-
πει τηλεόραση,ασφαλώς και δεν μπορούμε να πούμε ότι έτσι αποκτά ευχάριστα βιώματα από τη γενέ-τειρά του.Αυτό μπορεί να το κάνει και σε μία μεγαλούπολη.Και,επειδή ως συνήθωςσυμβαίνει σε ουκ ολίγες περιπτώσεις,αγνοούμε κι εδώ ή μπερδεύουμε κάποιες έννοιες.Χωριό σημαίνει κυρίως φύση.Παιδί σημαίνει κυρίως παιχνίδι και κίνηση.Σημαίνει έντονες συγκινήσεις,μέσω της κίνησης και-εν προκειμένω-μέσα στη φύση,σε επαφή με τη φύση και τον καθαρό αέρα.Αν αυτά τα εξασφαλίσουμε,τότε μπορούμε να μιλήσουμε στα παιδιά και για τόσα άλλα θέματα που έχουν άμεση σχέση με τη γενέτειρα(για την Ιστορία της,για τους προγόνους τους και για διάφορες διηγήσεις των προηγούμενων γενεών,για γεγονότα και καταστάσεις,για τη φύση,για θέματα Γεωγραφίας,όπως βουνά,λόφοι,κοιλάδες,κορυφογραμμές κ.ο.κ.).Τότε μπορούμε να του μιλήσουμε π.χ. και για την αξία του βιβλίου γενικά  ή για ένα συγκεκριμένο βιβλίο που θα θέλαμε να διαβάσει.Χωρίς  τα ευχάριστα βιώματα απ'τη γενέτειρα,το παιδί μας δύσκολα θα μας ακούσει.Κι αν μας ακούσει,από υποχρέωση,δεν θα μας καταλάβει,ούτε κατά βάθος θα μας πιστέψει.Αυτό βέβαια ισχύει και σε κάθε άλλη περίπτωση,θα μου πείτε,και όχι μόνο σε ό,τι έχει σχέση με τη γενέτειρα.Χωρίς συναισθηματική κάλυψη,το παιδί μας δεν δείχνει και τόσο συνεργάσιμο μαζί μας.Η όποια επαφή και επικοινωνία μας,επομένως,με το παιδί,ξεκινά από αυτή τη βάση.
                              Επιτέλους,κάτι ξεκίνησε εκεί στην Αγία Βαρβάρα!
     Έστω και αργά,κάτι έχει ξεκινήσει να γίνεται εκεί στη γενέτειρα.Πριν από δύο χρόνια,κατασκευά-
στηκε στην Αγία Βαρβάρα,στο κέντρο του χωριού,ένα μικρό γήπεδο!Χρησιμοποιείται,βέβαια,κάπως,
αλλά είναι ακόμα ημιτελές.Χρειάζεται να γίνουν ακόμα αρκετά,για να πούμε ότι υπάρχει ένα γήπεδο
προς χρήση για τα παιδιά.Ένα μικρό αναψυκτήριο-ξύλινης έστω κατασκευής-στήθηκε,επίσης,εκεί
στην Αγία Βαρβάρα,λίγα μέτρα πιο κάτω από το γήπεδο.Όμως και αυτό ακόμα δεν έχει τεθεί σε πλή-
ρη λειτουργία.Αν στην Αγία Βαρβάρα γίνει τουλάχιστον και μία μπασκέτα,όπως προείπα-γιατί όχι αργότερα και ένα κανονικό γήπεδο μπάσκετ-και τεθούν όλα αυτά σε πλήρη λειτουργία,τότε,ναι, μπο
ρούμε να πούμε ότι κάτι έγινε και για τα παιδιά στη γενέτειρα.Πρώτα από το φυτώριο ξεκινάμε-από τα παιδιά-και έπονται όλα τα υπόλοιπα!

   6.   ΟΞΥΩΤΙΚΑ 4 - Σ'αυτούς που φεύγουν!

  (Σ'αυτή τη σελίδα,"Οξυώτικα 4", θα γίνεται μία σύντομη αναφορά σε πρόσωπα, από τη γενέτειρα, που φεύγουν απ'τη ζωή).

1.  Τρίτη,10 Ιουνίου 2014: Σήμερα το μεσημέρι πληροφορήθηκα ότι έφυγε απ' τη ζωή,προχθές 

8 Ιουνίου,ο Ηλίας Κούτσικος,από την Καρυά.Λυπήθηκα,αλλά,όταν φεύγει κανείς πλήρης ημε-

ρών και έργων,στα 89 του,θεωρείς εντελώς φυσιολογική μια τέτοια κατάληξη.

    Δεν ήταν συγγενής μου ο μπαρμπα-Ηλίας,ήταν κάτι περισσότερο:ένας καλόγνωμος και φιλήσυχος

γείτονας!Ένας αξιόπιστος και μπεσαλής συγχωριανός.Μέτριος το δέμας,λεπτοκαμωμένος αλλά και

με τσαγανό.Καλοφεγγισμένο κόκκαλο,όπως έλεγαν οι παλαιότεροι!Άνθρωπος δραστήριος,δουλευτα
ράς και νοικοκύρης.           

    Με τη γυναίκα του,την Παναγιώτα - κόρη του Κωστούλα Μίχου,από τα Πλατάνια-που έφυγε κι αυτή πριν από λίγο καιρό,είχαν πέντε παιδιά: τη Μαγδαληνή,την Ελένη,το Θωμά,τη Ρούλη και την Ευδοξία,όλοι τους εν ζωή και παντρεμένοι.Εκτός από τα παιδιά του,ο μπαρμπα-Ηλίας άφησε πίσω του και πολλά εγγόνια.Μόνο στον οικισμό της Καρυάς είναι πέντε αγόρια (γιοι του Θωμά και της Βαίτσας Κουτσικουρή):ο Ηλίας,ο Γιώργος,ο Λάμπρος,ο Γρηγόρης και ο Αλέξανδρος.

    Σε όλους τους οικείους του μπαρμπα-Ηλία και της Παναγιώτας,εκφράζω τα θερμά μου συλ-

ληπητήρια! Να ζήσουν να τους θυμούνται!
                Ένα σύντομο ιστορικό από τη ζωή του Ηλία Κούτσικου
    Το πραγματικό-αρχικό δηλαδή-επώνυμο του μπαρμπα-Ηλία δεν ήταν "Κούτσικος"αλλά Βούζας.
Ήταν γιος του συγχωριανού μας Αλέξη Βούζα και υιοθετήθηκε από τον παπα-Θωμά Κούτσικο,που
έμενε στον οικισμό της Καρυάς.Συγγενικό πρόσωπο του παπα-Θωμά ήταν ο Αλέξης Βούζας.Ο Ηλίας
υιοθετήθηκε σε ηλικία 16 ετών.Για να συμβεί όμως αυτό,χρειάστηκε πρώτα να παιχτεί ένα παιχνίδι
της μοίρας.Αρχικά ο παπα-Θωμάς είχε υιοθετήσει το Γρηγόρη,έναν μεγαλύτερο  αδερφό του Ηλία.Ο Γρηγόρης,όμως,μετά την κατάταξή του στην ελληνική Χωροφυλακή,στις 21 Μαρτίου 1941, σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης,όπου είχε λάβει μέρος,δύο μήνες αργότερα,σε ηλικία μόλις 20 ετών!Οι πληροφορίες που έχω για το Γρηγόρη,μιλούν για ένα πραγματικό παλληκάρι.Τα στοιχεία αυτά ήρθαν σε γνώση μου,όχι μόνο από συγγενικά του πρόσωπα και συγχωριανούς,αλλά κυρίως από ένα βιβλίο ενός αξιωματικού της ελληνικής Χωροφυλακής,με τον τίτλο:"ΗΜΟΥΝΑ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ".Στο βιβλίο αυτό,εκτός των άλλων που πραγματεύεται,γίνεται λόγος και για τη ζωή και τη δράση ενός άλλου συγχωριανού,αστυνομικού και συνομήλικου του Γρηγόρη,του μπαρμπα-Θανάση Μπλέτσα,που διαμένει-ζωή να έχει!-στη Στυλίδα.Μαζί κατατάχτηκαν στη Χωροφυλακή με το Γρηγόρη και μαζί πολεμούσαν στη μάχη της Κρήτης,όπως ο ίδιος ο μπαρμπα-Θανάσης τα αφηγείται στο παραπάνω βιβλίο.
     Μετά την απώλεια,λοιπόν,του Γρηγόρη,ήρθε η σειρά του Ηλία να πάρει τη θέση του στην υιοθε-
σία.Μάλλον τύχη αγαθή έλαχε στον Ηλία,μέσα στην ατυχία του να χάσει τόσο πρόωρα τον αδερφό
του!Η οικογένεια "Κούτσικου'",στην Καρυά,ήταν πάντα μία προκομμένη οικογένεια.Όχι μόνο από
τον παπα-Θωμά και εντεύθεν αλλά και πριν απ'αυτόν,από τον πατέρα του και γνωστό ριμαδόρο του χωριού μας,το Γιώργο Κούτσικο.Εκτός από την προκοπή αυτής της οικογένειας,στο ιστορικό της-σύμφωνα με τα λεγόμενα παλαιότερων και νεότερων-θα πρέπει να καταγραφεί και η αυθόρμητη φιλοξενία που ανέκαθεν τη χαρακτήριζε.Άξιος συνεχιστής αυτής της προκοπής και παράδοσης της οικογένειας Κούτσικου στάθηκε και ο μπαρμπα-Ηλίας,όπως και ο γιος του Θωμάς σήμερα.

2. Πέμπτη, 18 Σεπτεμβρίου 2014:
      Στις 18 του Σεπτέμβρη 2014, απεβίωσε ο συγχωριανός Ηλίας Γκέκας του Νικολάου, ετών 89-γεννηθείς το 1925-από το συνοικισμό των Παλιάμπελων. Τα τελευταία χρόνια διέμενε στο Μουζάκι με την οικογένειά του. Ήταν παντρεμένος με την Ελένη Ηλία Γιώτη, από το κέντρο του χωριού, και είχαν τρία (3) παιδιά: Τη Βασιλική, το Νίκο και το Γιάννη, τα δύο πρώτα εν ζωή, εκτός από το Γιάννη που σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα πριν από λίγα χρόνια.
    Ο Ηλίας ασκούσε το επάγγελμα του ξυλουργού-βαρελοποιού, στα Παλιάμπελα. Παρά το γεγονός ότι δεν φοίτησε σε άλλα σχολεία πέραν του δημοτικού σχολείου στην Οξυά, εντούτοις θεωρούνταν ότι ανήκε στην κάστα των μορφωμένων ανθρώπων του χωριού. Καλλιέργησε τα γράμματα με τις προσωπικές του προσπάθειες. Επί χρόνια, μάλιστα ( από το 1950 έως το 1979), ήταν ψάλτης στην Αγία Τριάδα. Διακρινόταν, βέβαια, περισσότερο για το πολύ καλό και άνετο διάβασμα των ιερών κειμένων, παρά για τις ψαλτικές του ικανότητες. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ακολουθούσε το δικό του προσωπικό ρυθμό στην ψαλτική, που δεν είχε καμία σχέση με το ρυθμό, τους ήχους και τους κανόνες αυτής της τέχνης. Σημαντική ήταν η προσφορά του Ηλία στην Αγία Τριάδα, όλα εκείνα τα χρόνια, αλλά ο απίστευτος εκείνος ρυθμός του στην ψαλτική, διαπερνά ακόμα σήμερα, ως κληρονομική στάμπα, τις φωνητικές χορδές καθενός που θέλει να καθίσει στο στασίδι του ψάλτη στην Αγία Τριάδα! Καιρός, παιδιά, να αλλάξουμε ....τροπάρι εκεί στην Αγία Τριάδα! Φροντίστε το!
    Τέλος, ο Ηλίας διετέλεσε και πρόεδρος της Οξυάς, από το 1967 έως το 1971.

3. Πέμπτη,20 Νοεμβρίου 2014:
     Στις 20 του Νοέμβρη,έφυγε από κοντά μας ο Νίκος Βασιλός,από τον οικισμό "Διχάλη"κοντά στα
Πλατάνια. Ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει εκεί στα πάτρια εδάφη! Στους οικείους του, όπου γης διαμένοντες-μέχρι και τον Καναδά-εκφράζω τα πιο θερμά μου συλλυπητήρια!
    Ο μπαρμπα-Νίκος έφυγε σε ηλικία 91 ετών-γεννηθείς στην Οξυά το 1923!Ανήκε στην "παλιά φρουρά",όπως συνηθίζουμε να λέμε,των συγχωριανών,αυτούς που προσωπικά τους χαρακτηρίζω
"ηρωική γενιά"!Ήταν η γενιά εκείνη που πάλεψε σκληρά για να κερδίσει την ίδια της την επιβίωση!
Μέσα σε αντίξοες συνθήκες,εμπόλεμες καταστάσεις και στερημένες εποχές,κατάφερε-με ελάχιστα
χειροποίητα μέσα και πενιχρά υλικά αγαθά-όχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να ανοίξει θετικές προοπτικές για τους επόμενους!
   Με σκληρή δουλειά και αξιοπρέπεια έζησε όλα αυτά τα χρόνια και ο μπαρμπα-Νίκος,έχοντας δί
πλα του,ωστόσο,μία άξια και δραστήρια οξυώτισσα,την κυρά-Λένη,κόρη του Νίκου Χαλίλη από το κέντρο του χωριού.Παρά τις στερήσεις,πολύτεκνη και ευτυχισμένη η οικογένεια που δημιούργησαν!
Τα οχτώ παιδιά τους-Χρυσούλα,Αγορίτσα,Μαρία,Ευαγγελή,Θανάσης,Ολυμπία,Κώστας,Καίτη-είναι όλοι τους παντρεμένοι και σήμερα διαμένουν με τις οικογένειές τους σε διάφορα μέρη της Ελλάδας:
στη διπλανή μας Δρακότρυπα,στη Χλόη του Βελεστίνου,στην Αθήνα και στη Σκύρο!
   Τον τελευταίο καιρό ο μπαρμπα-Νίκος ζούσε στην Αθήνα,όπου και διαμένει ακόμα,κοντά στα παι
διά της,η κυρά-Λένη.Ζωή να έχει και να τον θυμάται!

4. Δευτέρα,16 Φεβρουαρίου 2015:
    Μέσα σε μία ατμόσφαιρα απόλυτης συγκίνησης,κηδέψαμε σήμερα,16 Φεβρουαρίου 2015,τον εικο
σάχρονο Χριστόφορο Ντίνο,ο οποίος πέθανε προχθές μετά από τρίμηνη άνιση μάχη που έδωσε με καλπάζουσα μορφή καρκίνου,νοσηλευόμενος σε νοσοκομεία του Βόλου και της Θεσσαλονίκης!
    Ο Χριστόφορος είλκε την καταγωγή του και από την Οξυά,καθώς ήταν γιος της Δήμητρας Ευαγγε
λάκη,από τον Ελληνόπυργο Καρδίτσας.Ο πατέρας της-και θείος μου-Κων/νος Στυλιανού Ευαγγελά λάκης καταγόταν από το χωριό της Οξυάς.Εδώ και πολλά χρόνια η Δήμητρα με το σύζυγό της Κων/νο Ντίνο διαμένουν στο Βόλο.Στην οικογένειά τους και στους οικείους τους εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια και καλό κουράγιο!Περισσότερα,όμως,για το θέμα αυτό-και για τον επικήδειο που εκφώνησα ο ίδιος-μπορείτε να βρείτε στην υπ'αριθ.23 θεματική ενότητα (Βολιώτικα 3)αυτού του ιστότοπου.

5. Τετάρτη,27 Μαϊου 2015:

    Την Τετάρτη,27 Μαϊου 2015,έφυγε από τη ζωή η Σιαμούλα (Βαρσάμω) Λουκά Λύτρα,σύζυγος του Νικολάου Ράπτη,από το κέντρο της Οξυάς,σε ηλικία 88 ετών (γεννηθείσα το 1927).Αιωνία της η μνήμη!Η ξαδέρφη μου Σιαμούλα - η μητέρα της ήταν αδερφή του πατέρα μου - άφησε πίσω τέσσερα παιδιά,το Θανάση,τη Ντίνα,την Κατερίνα και την Ελένη,12 εγγόνια και 2 δισέγγονα.Τα τρία πρώτα παιδιά της διαμένουν στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας και το τέταρτο (η Ελένη) στην Καρδίτσα.Τα τελευταία χρόνια,η Σιαμούλα και ο άντρας της - γερόντια πλέον - διέμεναν κοντά στο γιο τους Θανάση,στη Ν.Αγχίαλο.

    Εκείνο,που μου έκανε πάντα εντύπωση,ήταν το όνομα της Σιαμούλας.Προέκυψε,βέβαια,ως χαϊδευτικό από το βαφτιστικό της "Βαρσάμω",ένα όνομα ασυνήθιστο στο χωριό της Οξυάς - το μοναδικό μέχρι σήμερα!Από τις πληροφορίες,που μου έδωσε ο γιος της Θανάσης,το όνομά της ήταν επιλογή του ίδιου του νονού της.Στο αιτιολογικό,που έδωσε στους γονείς της Σιαμούλας,το όνομα Βαρσάμω προέρχεται από το"Βαρσάμης",ο οποίος,από τα βιβλία,λέει,που είχε διαβάσει,ήταν ένα ιστορικό πρόσωπο της περιοχής!Πράγματι,ο Βαρσάμης - τον οποίο αναφέρω και στο βιβλίο μου:"Ιστορία και παράδοση της Οξυάς Καρδίτσας και της περιοχής των Αγράφων" - ήταν επικεφαλής αρματολών (δηλ.Κιολιντζής επί τουρκοκρατίας ή αποσπασματάρχης) στο Αρματολιάτικο της Οξυάς (τότε Σιάμου),τον 18ο αιώνα! Μάλιστα,ο Βαρσάμης είχε λάβει μέρος στη μάχη της Βατσουνιάς (σελ.153), το 1728! Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει Σιαμούλα - που μας θυμίζεις και κάτι από την Ιστορία του χωριού της Οξυάς!

6. Τετάρτη,17 Ιουνίου 2015:

    Μετά από είκοσι μόλις ημέρες,"έφυγε"από τη ζωή και ο σύζυγος της Σιαμούλας (βλ.πιο πάνω) ο Νίκος Αθαν.Ράπτης.Δεν άντεξε,ως φαίνεται,το χαμό της συντρόφου του και πέταξε κοντά της!Ας είναι αιωνία η μνήμη του!

  Ο Νίκος - από τα δυναμικά στοιχεία του χωριού της Οξυάς -"έφυγε" σε ηλικία 84 ετών (γεννηθείς,δηλαδή,το 1931).

7. Μ.Σάββατο,30 Απριλίου 2016:
     Παραμονή του Πάσχα,Μ.Σάββατο,στις 30 Απριλίου 2016, απεβίωσε η Αμαλία Ηλ.Βασιλού,ετών
85,η οποία διέμενε στο κέντρο της Οξυάς.Πλήρης ημερών "έφυγε" η Αμαλία,αιωνία της η μνήμη!Δεν άφησε πίσω της παιδιά,καθώς ήταν ανύπαντρη.Εν ζωή είναι μία ακόμη αδερφή της,η Ελένη.Στην Ελένη,εκφράζω τα συλλυπητήριά μου για το θάνατο της αδερφής της!

8. Παρασκευή, 20 Μαϊου 2016:
   Την Παρασκευή,20 του Μάη 2016,"έφυγε"από κοντά μας η Αναστασία (γνωστή στο χωριό με το όνομα Ανάστω), σύζυγος Γεωργίου Ευθυμίου - το γένος Νικολάου Κωνσταντάκη - από το κέντρο του χωριού της Οξυάς.Η Αναστασία, που ήταν ήδη χήρα εδώ και αρκετά χρόνια, απεβίωσε σε ηλικία 84 ετών. Με το σύζυγό της Γιώργο, είχαν αποκτήσει έξι παιδιά, όλα σήμερα εν ζωή: τη Ρήνα, τον Ηλία, την Ουρανία, τη Βαγγελή, το Δημήτρη και τη Μαρία. Πίσω της άφησε και οχτώ εγγόνια! Στα παιδιά και στα εγγόνια της εκφράζω τα συλλυπητήριά μου! Να ζήσουν να τη θυμούνται!
   Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τη σκεπάζει εκεί στον Αη-Γιώργη του χωριού! Αιωνία της η μνήμη!

9. Παρασκευή, 11 Νοεμβρίου 2016:
   Στις 18 Νοεμβρίου 2016, έφυγε απ'τη ζωή η Ιουλία Μπλέτσα, ετών 90, σύζυγος Κων/νου Αποστ. Μπλέτσα, από τη Μεσορράχη της Οξυάς, το γένος Κων/νου Στεφ.Πάττα. Η Ιουλία ήταν πρώτη μου εξαδέλφη και το πρώτο παιδί του μπαρμπα-Κώστα, από το συνοικισμό της Μεγάλης Βρύσης Οξυάς. Εδώ και αρκετά χρόνια, η Ιουλία με το σύζυγό της διέμεναν στο Μουζάκι με την οικογένεια του γιού τους Πολύκαρπου - ο οποίος έφυγε απ' τη ζωή πριν από δύο περίπου χρόνια. Από τα τέσσερα παιδιά τους (Αποστόλη, Ευθυμία, Νίκο και Πολύκαρπο), η Ιουλία άφησε πίσω της πολλά εγγόνια και δισέγγονα! Αιωνία της η μνήμη!

10. Παρασκευή, 6 Ιανουαρίου 2017:
    Τα μεσάνυχτα, ξημερώνοντας των Θεοφανείων - στις 6 του Γενάρη 2017 - άφησε την τελευταία του πνοή ο Χρυσόστομος Ευαγγελάκης του Στυλιανού, ετών 90. Λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών, η εξόδιος ακολουθία εψάλη στον Άγιο Στέφανο Μουζακίου και όχι στην Οξυά, όπως θα επιθυμούσε ο ίδιος. Ο καλύτερος θείος μου - αδελφός της μητέρας μου - ήταν ο εκλιπών και ανήκε στην ίδια οικογένεια που αναφέρω στην υπ'αριθ.39 θεματική ενότητα αυτού του ιστότοπου. Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να παρευρεθώ στην κηδεία του, λόγω ίωσης!
    Ο θείος Χρυσόστομος γεννήθηκε στην Οξυά, το 1927, όπου πέρασε  το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Ήταν παντρεμένος με τη Θεανώ Λ. Γκαραβέλα - ζωή να έχει - και απέκτησαν δύο παιδιά: το Στέλιο και την Κωνσταντία. Πριν από αρκετά, ήδη, χρόνια, αγόρασε σπίτι στο Μουζάκι, όπου και έζησε το υπόλοιπο της ζωής του, μαζί με την οικογένειά του και τον έναν από τους τρεις εγγονούς του που άφησε πίσω.
   Ο Χρυσόστομος Ευαγγελάκης ήταν ένας δραστήριος και ακούραστος οικογενειάρχης και ένα πρότυπο συζύγου, πατέρα και παππού. Βασικά του χαρακτηριστικά ήταν η εντιμότητα και η ευγένεια της ψυχής! Ήταν πράγματι το στέρεο έδαφος, όπου μπορούσες ανά πάσα στιγμή να στηριχθείς και να τον εμπιστευθείς. Επιπλέον, διέθετε το μεγάλο προτέρημα των απλών ανθρώπων που σου βγάζουν τον καλύτερο εαυτό. Ήταν η ανοιχτή καρδιά και μία περήφανη, μα, ταυτόχρονα, και ταπεινή ψυχή! Μπορεί να μην είχε δόξα, αλλά διέθετε εκείνες τις αρετές των απλών ανθρώπων που μας κάνουν να αποζητάμε την παρουσία τους και να τους θυμόμαστε έντονα και μετά την αξιοπρεπή έξοδό τους απ'τη ζωή! Ανήκε σ'εκείνη την πάστα των ακέραιων και ανυστερόβουλων ανθρώπων που θα του ταίριαζαν τα λιτά και μεστά ποιητικά λόγια, από την "Προσευχή του Ταπεινού", μιας και υπήρξε ο ίδιος ζευγάς κάποτε στο χωριό της Οξυάς:
                                                       Δεν έχω δόξα. Είναι ήσυχα τα έργα που έχω πράξει.
                                                       Άκουσα τη γλυκειά βροχή. Τη δύση έχω κοιτάξει.
                                                       Έδωσα στα παιδιά χαρές, στους σκύλους λίγο χάδι.
                                                       Ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ!

11. Σάββατο, 14 Ιανουαρίου 2017:
   Στις 14 του Γενάρη, μας άφησε χρόνους και ο Βασίλης Τόλιας (γνωστός στο χωριό κυρίως ως Βασίλη-Νάκος), ετών 89. Γεννήθηκε - και διέμενε επί πολλά χρόνια με την οικογένειά του - κοντά στο συνοικισμό της Συκιάς, δίπλα ακριβώς από τον οδικό άξονα Μουζακίου-Ανατολικής Αργιθέας. Με την άξια και ακούραστη γυναίκα του Ελένη - το γένος Θωμά Μπαϊράμη - απέκτησαν τρία παιδιά: τη Φρειδερίκη, τη Λαμπρινή και τον Αποστόλη. Τα τελευταία χρόνια διέμεναν στο σπίτι τους, που είχαν αγοράσει στο Μουζάκι, όπου διαμένει ακόμη η κυρά - Λένη. Ζωή να έχει και να τον θυμάται!
   Ο μπαρμπα-Βασίλης ήταν ένας καλοσυνάτος άνθρωπος, με ένα ανυπόκριτο πάντα χαμόγελο στα χείλη του! Αγωνίστηκε σκληρά για να στήσει το νοικοκυριό του και να μεγαλώσει τα παιδιά του, γι'αυτό και η μοίρα τον αντάμειψε με μία ήσυχη οικογενειακή ζωή, μέχρι τα βαθιά του γεράματα! Αποκατέστησε τα παιδιά του και άφησε πίσω του εφτά εγγόνια. Από τις διηγήσεις του, ως το πιο βασικό θέμα ο μπαρμπα-Βασίλης είχε το γεγονός ότι πολέμησε στην Κορέα, το 1953, σε έναν πόλεμο όπου ως εκ θαύματος επέζησε! Τον κέρδισε η ζωή! Επέστρεψε σώος στο χωριό του και δημιούργησε
μία ευτυχισμένη και δημιουργική οικογένεια.
    Η κηδεία του μπαρμπα-Βασίλη έγινε στο Μουζάκι, λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν στην Οξυά αυτή την περίοδο. Αιωνία του η μνήμη!

12. Παρασκευή, 10 Φεβρουαρίου 2017:
   Την Παρασκευή, 10 Φλεβάρη 2017, έφυγε από κοντά μας ο Γιάννης Βασιλός του Αριστείδη, ετών 90-γεννηθείς το 1927-από το κέντρο του χωριού. Ήταν παντρεμένος με τη Βασιλική, το γένος Ευάγγελου Τάτση από το Μελίσσι, και είχαν αποκτήσει πέντε παιδιά: την Αργυρή, την Ελένη, την Ιουλία, τον Ηλία και την Αριστέα. Εκτός από τον Ηλία, που σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στη σιδηροδρομική γραμμή στο Βόλο, όλα τα υπόλοιπα παιδιά τους είναι παντρεμένα και βρίσκονται εν ζωή. Ο μπαρμπα-Γιάννης άφησε πίσω του και πολλά εγγόνια - 15 στον αριθμό.
    Όλοι μας, στο χωριό της Οξυάς, θα θυμόμαστε το μπαρμπα-Γιάννη Βασιλό ως έναν καλοκάγαθο και καλοσυνάτο άνθρωπο που δεν είχε μνησικακίες και εχθρότητες με τον κόσμο.

13.  Στις αρχές Απριλίου 2017, έφυγε απ' τη ζωή ο Γιώτης Δημήτριος του Ηλία, από το κέντρο της Οξυάς, σε ηλικία 91 ετών (γεννηθείς το 1926). Ήταν παντρεμένος με την Αγορή Γκέκα του Αθανασίου και απέκτησαν οχτώ παιδιά (έξι κορίτσια και δύο αγόρια). Ο Δημήτρης Γιώτης διέμενε πάντα στο κέντρο της Οξυάς και ασκούσε κυρίως του επάγγελμα του οικοδόμου. Ως έναν φιλήσυχο και εργατικότατο άνθρωπο θα τον θυμούνται οι Οξυώτες. Εκτός από τα οχτώ παιδιά του, πίσω του, φυσικά, άφησε πολλά εγγόνια και δισέγγονα, των οποίων τα ονόματα αυτή τη στιγμή ακόμα δεν γνωρίζω. Ίσως, κάποια στιγμή αργότερα να προστεθούν.

14. Τρίτη, 2 Μαϊου 2017:
   Στις 2 Μαϊου 2017, απεδήμησεν εις Κύριον η Χρυσούλα Ευάγγ. Καραβίδα, ετών 94 - σύζυγος του ήδη αποθανόντος, πριν από λίγα χρόνια, Κων/νου Γκαραβέλα (γνωστού στο χωριό ως Μουρτζιάνη), από το συνοικισμό της Σούλας. Το ζεύγος Μουρτζιάνη είχε τέσσερα (4) παιδιά: την Ευτυχία, τον Ηλία, την Πελαγία και το Χρήστο (Τάκη). Εκτός από τον Ηλία, τα υπόλοιπα παιδιά τους είναι σήμερα εν ζωή. Επίσης, άφησαν πίσω τους 11 εγγόνια και 6 δισέγγονα!

15. Τετάρτη, 19 Ιουλίου 2017:
    Ημέρα Τετάρτη, στις 19.7.2017, απεβίωσε η Αγγελική, σύζυγος του ράφτη Βαγγέλη Γκέκα, που διέμεναν στο κέντρο της Οξυάς, γνωστή στο χωριό πιο πολύ με το όνομα Αγγέλω. Ήταν κόρη του Κώτσια-Μπλέτσα από τη Μεσορράχη της Οξυάς. Ο Βαγγέλης και η Αγγέλω δεν απέκτησαν παιδιά. Ένα μεγάλο διώροφο σπίτι τους στο Κέντρο - στο ισόγειο του οποίου στεγαζόταν επί πολλά χρόνια η Κοινότητα Οξυάς - μεταβιβάστηκε στον αδελφό του Βαγγέλη Παύλο Δ. Γκέκα.
   Η Αγγελική απεβίωσε σε ηλικία 90 ετών ( γεννηθείσα το 1927).

16. Πέμπτη, 27 Ιουλίου 2017:
    Στις 27 Ιουλίου 2017, "έφυγε", ξαφνικά και άδικα, ο Πάρης (Παρασκευάς) Ηλία Μπλέτσα, από τη Γουρνόλακκα της Οξυάς! Ο Πάρης ήταν παντρεμένος με την Οξυώτισσα νηπιαγωγό Κατερίνα Παναγ. Μπλέτσα και διέμεναν στην Αθήνα. Απεβίωσε στην πιο μεστή του ηλικία, στα 57 του! Περισσότερα μπορείτε να δείτε στη θεματική ενότητα 81 του προσωπικού μου ιστότοπου "Ο Φηγουσιώτης".

17. Παρασκευή, 18 Αυγούστου 2017:
    Την ημέρα αυτή "έφυγε" από κοντά μας η κοντινή μας γειτόνισσα, στη Μεγάλη Βρύση, Ευαγγελή, σύζυγος του Κώστα Απ. Κούτσικου, το γένος Θανασάκη-Γκέκα, από τα Παλιάμπελα της Οξυάς. Πριν από αρκετά χρόνια, ο μπαρμπα-Κώστας και η γυναίκα του μετακόμισαν στο Μουζάκι και μετά το θάνατο του άντρα της η κυρά-Βαγγελή διέμενε στην Αθήνα, κοντά στα παιδιά της. Είχαν πέντε παιδιά: το Γιώργο, το Θωμά, την Ευανθία, τον Αποστόλη και την Παναγιώτα - αν θυμάμαι καλά τη σειρά γέννησής τους. Φυσικά, ο μπαρμπα-Κώστας και η κυρά-Βαγγελιώ άφησαν πίσω τους και πολλά εγγόνια.
     Η Βαγγελή απεβίωσε σε ηλικία 97 ετών - γεννηθείσα, δηλαδή, το 1920. Τα τελευταία χρόνια, που βλέπω πόσοι και ποιοι απόμειναν στο συνοικισμό της Μεγάλης Βρύσης, θυμάμαι πολλές φορές τους καλούς μας αυτούς γειτόνους! Ήταν πάντα καλοπροαίρετοι άνθρωποι και οι σχέσεις μεταξύ των οικογενειών μας άριστες. Φτωχικά μεγάλωσαν τα πέντε παιδιά τους - μαραγκός ήταν στο επάγγελμα ο μπαρμπα-Κώστας - αλλά η αξιοπρέπειά τους περίσσευε. Θα τους θυμάμαι με συγκίνηση!

18. Παρασκευή, 25 Αυγούστου 2017:
     Την Παρασκευή, 25 Αυγούστου 2017, απεβίωσε η Ελένη, σύζυγος Νικολάου Βασιλού, από τον οικισμό "Διχάλη", που διέμενε στην Αθήνα. Ήταν η πρώτη από τις πέντε κόρες του Νικολάου Χαλίλη, από το κέντρο του χωριού της Οξυάς. Ο σύζυγός της Νίκος Βασιλός έφυγε απ΄τη ζωή το Νοέμβρη του 2014. Πίσω τους άφησαν οχτώ παιδιά - έξι κόρες και δύο γιους - πολλά εγγόνια και δισέγγονα ( βλ. πιο πάνω, αριθ.3, αυτής της θεματικής ενότητας). Ήσυχα "έφυγε" η κυρά-Λένη και δικαιωμένη απ' τη ζωή, σε ηλικία 73 ετών. Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή της.

19. Την ίδια, όπως πιο πάνω, μέρα - 25.8.2017 - απεβίωσε και ο συγχωριανός μας Κων/νος Λιάρος του Λάμπρου, ο οποίος εδώ και αρκετά χρόνια διέμενε στην Καππά Καρδίτσας. Ήταν παντρεμένος με την Ευαγγελή - γνωστή ως κυρά- Βάγγιω στο χωριό - το γένος Κώστα Γκαραβέλα, από τα Συκαμνάκια της Οξυάς. Είχαν μία πολύ καλή οικογένεια, αλλά τα ονόματα των παιδιών και των εγγονιών, που άφησαν πίσω τους, δεν τα γνωρίζω όλα αυτή τη στιγμή. Ίσως κάποια άλλη φορά.
     Η πατρική κατοικία του μπαρμπα-Κώστα βρισκόταν στο Κέντρο της Οξυάς και ήταν γιος του, επί χρόνια γραμματέα της Κοινότητας Οξυάς, Λάμπρου Λιάρου. Πέθανε σε ηλικία 88 ετών - γεννηθείς το 1929 - και ενταφιάστηκε στην Καππά Καρδίτσας.


20. Κυριακή, 27 Αυγούστου 2017:
      Ημέρα Κυριακή, στις 27 Αυγούστου 2017, έφυγε από κοντά μας ο Απόστολος Νικ. Γκέκας, από το συνοικισμό των Πλατανίων, σε ηλικία 90 ετών ( γεννηθείς στις 12 Ιανουαρίου 1927). Οικοδόμος στο επάγγελμα ο μπαρμπα-Αποστόλης, ήταν ένας φιλήσυχος, καλόγνωμος και δραστήριος συγχωριανός, παντρεμένος με την Αμαλία - το γένος Σπυρίδωνος Σωτηρίου. Είχαν μία εξαιρετική οικογένεια με πέντε παιδιά: το Γιάννη, τον Ηλία, τη Βασιλική, το Νίκο και την Ελένη - όλοι τους παντρεμένοι και αποκαταστημένοι. Πίσω του ο μπαρμπα-Αποστόλης άφησε 16 εγγόνια και 7 δισσέγγονα! Η κυρα-Αμαλία ζει και μένει κοντά στο γιο της, το Νίκο, στο Μουζάκι, αλλά τα καλοκαίρια ανεβαίνει πάντα στα Πλατάνια. Ζωή να έχει και να θυμάμαι το σύζυγό της Αποστόλη.

21. Σεπτέμβριος 2017:
     Μέσα στο Σεπτέμβρη του 2017 - η ακριβής ημερομηνία αυτή τη στιγμή δεν μου είναι γνωστή - απεβίωσε η συγχωριανή μας Παναγιώτα, σύζυγος του Φώτη Γκέκα, το γένος Αθανασίου Βασιλού, από το συνοικισμό "Διχάλη" της Οξυάς. Στο διάστημα που ο Φώτης και η Παναγιώτα βρίσκονταν ακόμα στην Οξυά, διέμεναν στη Μεσορράχη. Πριν από αρκετά χρόνια, ωστόσο, έφτιαξαν σπίτι στην Καππά - λίγα χιλιόμετρα έξω από το Μουζάκι όπως ταξιδεύουμε προς την Καρδίτσα - και μετακόμισαν οριστικά εκεί. Απέκτησαν δύο αγόρια και τέσσερα κορίτσια: το Θωμά, το Θανάση, τη Στυλιανή, την Αγορίτσα, την Ανθούλα και την Ιωάννα.
      Η Παναγιώτα πέθανε - με επιφύλαξη η ηλικία της - στα 84 χρόνια της και ενταφιάστηκε στην Καππά. Αιωνία της η μνήμη!

22. Οκτώβριος 2017:
   Τον Οκτώβρη - μου διαφεύγει προς στιγμήν η ημερομηνία - απεβίωσε ο Γεώργιος Βασ. Μπλέτσας, από τη Μεσορράχη της Οξυάς. Ήταν παντρεμένος με τη Σταυρούλα, το γένος Κων/νου Στεφ. Πάττα, από το συνοικισμό της Μεγάλης Βρύσης, και απέκτησαν έξι παιδιά: τη Βασιλική, τον Κώστα, το Γρηγόρη, το Θανάση, το Δημήτρη και την Παναγιώτα. Συχνά, παλαιότερα, τους βλέπαμε να πηγαίνουν στο κτήμα τους στη Μεγάλη Βρύση (στο Μαυρομματέικο), όπου είχαν και το μαντρί για τα ζώα τους (τότε είχαν πολλά γίδια). Εδώ και δεκαετίες, όμως, εγκατέλειψαν αυτό το κτήμα, καθώς το χειμώνα διέμεναν πλέον στην Καππά, όπου έφτιαξαν σπίτι. Από το μήνα Απρίλη μέχρι το Νοέμβρη ανέβαιναν πάντα στη Μεσορράχη.
    Ο Γιώργος, παλαιότερα, ήταν μέλος της οξυώτικης μουσικής κομπανίας των Μπλετσαίων - γνωστής τότε ως "Μπλετσάκια" - που αποτελούνταν από τους εξής: το Γιώργο (τραγούδι), τον αδερφό του Χρήστο (βιολί) - ζει ακόμα, ζωή να έχει - τον Παναγιώτη Αθαν. Μπλέτσα (βιολί) - επίσης, ζωή να έχει - και το Δημήτρη Αθαν. Μπλέτσα - "έφυγε" εδώ και αρκετά χρόνια - στο λαούτο και το τραγούδι. Όλοι τους - αδέρφια και ξαδέρφια - ήταν γείτονες στη Μεσορράχη.
      Ο Γιώργος πέθανε σε ηλικία 92 ετών ( γεννηθείς το 1925) και ετάφη στην Καππά.

23. 
      Μέσα στο 2017 - μου λείπει η ημερομηνία αυτή τη στιγμή - "έφυγε" απ' τη ζωή ο Οξυώτης Γκέκας Χρήστος του Γεωργίου - γνωστός ως Χρήστος του Γιώργου-Νίκου, στο χωριό - από το Ζαμανάτικο της Οξυάς, ετών 87 (γεννηθείς το 1931). Ο Χρήστος ήταν παντρεμένος με τη Φωτεινή - το γένος Βάιου Γκαραβέλα, από τα Παλιάμπελα. Είχαν τέσσερα παιδιά: το Γιώργο, το Φίλιππο, την Αγαθή και την Ελένη. Πίσω τους άφησαν και πολλά εγγόνια. Χτίστης κυρίως ήταν το επάγγελμα του Χρήστου, μάλιστα θεωρούνταν από τους πολύ καλούς μαστόρους της πέτρας. Τα τελευταία χρόνια διέμενε στο Μουζάκι, όπου και ετάφη.
 

24. Tρίτη, 2 Ιανουαρίου 2018:
    Με την αυγή του νέου έτους, έφυγε απ' τη ζωή και ένας ακόμα φίλος Οξυώτης, απ' την πολύπαθη Γουρνόλακκα: ο Παναγιώτης Ευριπίδου Μπλέτσας, ετών 73 - γεννηθείς το 1945, στην Οξυά. Η εξόδιος ακολουθία εψάλη στις 4 του μηνός στο Κοιμητήριο του Ζωγράφου, στην Αθήνα.
     Ο Παναγιώτης ήταν παντρεμένος με την Ειρήνη Κουσουρίδα και απέκτησαν δύο παιδιά: τον Ευριπίδη και τον Τριαντάφυλλο. 
    Πολύ νωρίς μπήκε στο χώρο της εργασίας ο Παναγιώτης. Αμέσως μετά το δημοτικό σχολείο - φοίτησε στο μονοθέσιο σχολείο του Μοναστηρίου Οξυάς - πήγε κοντά στους θείους του, στη Λάρισα, όπου εργάστηκε για ένα διάστημα σε εστιατόριο. Μετά από ένα χρόνο περίπου, εργάστηκε και στο Κέντρο "Παυσίλυπο" της Καρδίτσας. Στα 14 χρόνια του, αναχώρησε για την Αθήνα, όπου εργάστηκε για αρκετά χρόνια στο κρεοπωλείο του Οξυώτη Αθανασίου Τσιλίγκου - προέδρου μετέπειτα των Κρεοπωλών Αθηνών - στην Κεντρική κρεαταγορά της οδού Αθηνάς. Αργότερα, άνοιξε δικό του κρεοπωλείο στην οδό Βατάντζη, όπου και διέτριψε μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Σήμερα, το κρεοπωλείο του έχει αναλάβει ο γιος του Ευριπίδης, ενώ ο δεύτερος γιος του είναι ιδιωτικός υπάλληλος.
   Στα τέλη της δεκαετίας του '60, ο Παναγιώτης πήρε στην Αθήνα και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του: τον πατέρα του, τη μητέρα του Ευανθία - το γένος Βασιλού από το κέντρο της Οξυάς - και τα τέσσερα αδέρφια του: την Αφροδίτη, τον Ηλία, το Βασίλη και το Μακάριο. Εξ αυτών, σήμερα βρίσκονται εν ζωή μόνο ο Ηλίας και ο Βασίλης, με τις οικογένειές τους, στην Αθήνα.
     Πολλές ατυχίες και ασθένειες έπληξαν τον Παναγιώτη στη ζωή του, αλλά όλα τα ξεπέρασε με την υπομονή και την επιμονή που τον διέκρινε. O αιφνίδιος θάνατός του, ωστόσο, μας γέμισε θλίψη και συγκίνηση. Αγαπούσε ιδιαίτερα τη γενέτειρά του, την Οξυά, ο Παναγιώτης. Αυτό  δείχνει και το γεγονός ότι ανακαίνισε την πατρική του κατοικία στη Γουρνόλακκα, όπου και διέμενε αρκετούς μήνες τα καλοκαίρια. Ιδιαίτερα αγαπούσε και τους Οξυώτες, γι' αυτό και η οικία του στην Κυψέλη, Αιθέρος 12, είχε μετατραπεί σχεδόν σε κέντρο φιλοξενίας των συμπατριωτών του! Φιλόξενος, φιλότιμος και καλόκαρδος άνθρωπος ο Παναγιώτης, που διακρινόταν και για το χιούμορ του. Ευχάριστη απασχόλησή του, στον ελεύθερο χρόνο του, ήταν το ψάρεμα. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε κάποτε, όταν μου έδειξε τον άριστο εξοπλισμό που διέθετε γι' αυτό το χόμπι του. Είχε "οργώσει" κυριολεκτικά τις παραλίες της Αττικής!
     Ο Παναγιώτης είχε εκφράσει την επιθυμία του να ταφεί στο Μοναστήρι της Αγίας Τριάδας, στην Οξυά, αλλά οι καιρικές συνθήκες δεν επέτρεψαν, δυστυχώς, να πραγματοποιηθεί η τελευταία του αυτή επιθυμία. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει εκεί στο Κοιμητήριο του Ζωγράφου! Αιωνία του η μνήμη!
     Τα θερμά μου συλλυπητήρια στους οικείους του και ιδιαίτερα στη σύζυγο και τα παιδιά του!

25. Στις 10 Ιανουαρίου 2018, απεβίωσε η Μουζακίτη Όλγα, σύζυγος του Οξυώτη  Γκέκα Νικολάου του Κων/νου. Ο σύζυγός της Νίκος διαμένει στην Αθήνα μαζί με τα δύο παιδιά τους. Ήταν νύφη οξυώτικη και πέθανε πολύ νέα - περισσότερα στοιχεία, δυστυχώς, δεν διαθέτω - σε ηλικία 43 ετών! Η κηδεία της έγινε στη Μεταμόρφωση Αττικής.

26. Στις 25 Ιανουαρίου 2018, απεβίωσε η Ροζάννα, σύζυγος του Οξυώτη Γιάννη Γεωργουλάκου του Ηλία, από το Ζαμανάτικο της Οξυάς. Ήταν και η Ροζάννα νύφη οξυώτικη, υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομικών και διέμεναν στην Αθήνα. Άφησε πίσω της σύζυγο και τα δυο τους παιδιά: τον Ηλία και το Μιχάλη. Η Ροζάννα πέθανε και αυτή νεότατη, σε ηλικία μόλις 58 ετών, και ετάφη στο Γ' νεκροταφείο Αθηνών.

27. Στις 15 Φεβρουαρίου 2018, μας άφησε χρόνους ο παπα-Θωμάς Βούζας του Βασιλείου, από το κέντρο της Οξυάς, σε ηλικία 91 ετών. Διακόνησε επί πολλά χρόνια στον Ιερό Ναό Καναλίων Καρδίτσας, όπου και διέμενε με την οικογένειά του. Με τη σύζυγό του, απέκτησαν πέντε θυγατέρες και έναν γιο. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του διέμεναν στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας, όπου αποκαταστημένα πλέον διαμένουν και τα παιδιά του. 

28. Στις 20 Φεβρουαρίου 2018, έφυγε από κοντά μας και η επί χρόνια χήρα Χρυσούλα - το γένος Ιωάννου Λιάρου - Κων/νου Χαλίλη, από το κέντρο της Οξυάς. Η Χρυσούλα είχε παντρευτεί δύο φορές. Πρώτος σύζυγός της ήταν ο Γεώργιος Αποστ. Κούτσικος, από τη Μεγάλη Βρύση Οξυάς, ο οποίος είχε σκοτωθεί κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στον Κόμπυλο Καρδίτσας, και δεύτερος ο Κων/νος Χαλίλης. Παρά το γεγονός ότι η Χρυσούλα είχε μείνει νωρίς χήρα, εντούτοις κατάφερε να αναθρέψει και να αποκαταστήσει τα εφτά παιδιά της: το Φίλιππο, την Πηνελόπη, τον Αποστόλη, το Γιάννη, το Γιώργο, το Βάιο και τον Κων/νο.
   Τα τελευταία χρόνια της ζωής της η Χρυσούλα διέμενε κοντά στα παιδιά της, στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας, όπου και ετάφη.

29. Στις 3 Μαρτίου 2018, απεβίωσε ο Στέφανος Κων/νου Γκαραβέλας, ετών 90, η πατρική κατοικία του οποίου βρισκόταν στην περιοχή Κερασούλα - κοντά στο ποτάμι - στην Οξυά. Σύζυγός του ήταν η Ευσταθία, το γένος Αθανασίου Γκέκα, από το Παλαιοχώρι της Οξυάς. Είχαν πέντε παιδιά: την Αγορίτσα, τον Κων/νο, το Βάιο, τον Ηλία και το Θανάση. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Στέφανος διέμενε στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας, όπου και ετάφη.

30. Στις 7 Οκτωβρίου 2018, απεβίωσε - σκοτώθηκε, παρασυρθείσα από αυτοκίνητο - η Παναγιώτα Ευθυμίου του Βασιλείου, από το κέντρο της Οξυάς, που διέμενε στην Αθήνα.
   Η Παναγιώτα ήταν μόνο 53 ετών και Άτομο με Ειδικές Ανάγκες (ΑμεΑ), αλλά τη διέκρινε απαράμιλλη αγωνιστικότητα και αξιοπρέπεια. Το έλλειμμα στη σωματική της αρτιμέλεια υποκαταστάθηκε από το περίσσευμα σε δύναμη ψυχής. Προσέφερε βοήθεια, αντί να εκλιπαρεί. Δημιούργησε οικογένεια και αφοσιώθηκε στο σύζυγο και στα δυο τους παιδιά.
      Μπορεί η Παναγιώτα να ήταν άτομο ΑμεΑ, ωστόσο στη ζωή συμπεριφέρθηκε και έζησε όπως όλοι οι αρτιμελείς άνθρωποι. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, ώστε θα μπορούσαμε να πούμε ότι, με τη στάση ζωής της, αντέστρεψε τις έννοιες "αναπηρία" και "κανονικότητα! Η ατυχία, όμως, τη σημάδεψε ένα πρωινό του Οκτώβρη 2018 και "έφυγε" από κοντά μας τόσο άδικα. Το παράδειγμά της θα μας εμπνέει. Η κηδεία της έγινε στις 9 Οκτωβρίου 2018, στην Οξυά, και ετάφη στον Άγιο Γεώργιο. ΑΙΩΝΙΑ ΤΗΣ Η ΜΝΗΜΗ!

31. Στις 7 του Γενάρη 2019, απεβίωσε η Διαμάντω ( γνωστή ως Μαντούλα) - σύζυγος Λάμπρου Πατσιαούρα - το γένος Κώστα Στεφ. Πάττα, από τη Μεγάλη Βρύση της Οξυάς. Η Μαντούλα ήταν 89 ετών και με το σύζυγό της Λάμπρο - ο οποίος κατάγεται από την Καρυά (Τριζόλο) της Δ. Αργιθέας - διέμεναν στον Πύργο Ιθώμης, του Δήμου Μουζακίου. Απέκτησαν τρία παιδιά: την Ντίνα - παντρεμένη στο Βελεστίνο - το Γιώργο, που διαμένει επίσης στον Πύργο με την οικογένειά του, και το Χρήστο. Τέσσερα τα εγγόνια που άφησε πίσω της η Μαντούλα.
   Στο σύζυγό της Λάμπρο - ζωή να έχει - στα παιδιά της και στους υπόλοιπους συγγενείς της Μαντούλας εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια. Να ζήσουν, να τη θυμούνται!

32. Στις 14 του Γενάρη 2019, αποδήμησε εις Κύριον και ο Αργύρης Γκέκας του Νικολάου, από τα Πλατάνια της Οξυάς, ετών 82. Ο Αργύρης ήταν παντρεμένος με την Ελένη, το γένος Κώστα Θ. Πάττα από το κέντρο της Οξυάς. Ο Αργύρης και η Ελένη απέκτησαν πέντε παιδιά: την Ευαγγελή, τη Μαρία, την Αγορίτσα, την Παναγιώτα και τον Κώστα. Διέμεναν σε ιδιόκτητη κατοικία στο Μουζάκι και - τους καλοκαιρινούς μήνες - ανέβαιναν στην οικία τους, στο συνοικισμό των Πλατανίων.
   Ο Αργύρης είχε ως κύριο επάγγελμα του οδηγού (Δ' κατηγορίας), πρώτα φορτηγού αυτοκινήτου (1969) και μετέπειτα λεωφορείου (1975) στην άγονη γραμμή Μουζακίου - Οξυάς. Αργότερα, το λεωφορείο του εντάχθηκε στο ΚΤΕΛ ν. Καρδίτσας και το 2004 συνταξιοδοτήθηκε, μεταβιβάζοντας το λεωφορείο του στο γιο του Κώστα.
    Για τα έτη............ο Αργύρης ήταν πρόεδρος της Κοινότητας Οξυάς. Τα θερμά μου συλλυπητήρια στη σύζυγό του, στα παιδιά του και τους λοιπούς οικείους του.

33. Στις 22 Φεβρουαρίου 2019, "έφυγε" από κοντά μας ο Μπλέτσας Αθανάσιος του Βασιλείου από την Οξυά, ετών 99, αστυνομικός στο επάγγελμα, που διέμενε στη Στυλίδα Φθιώτιδας.
    Ο μπαρμπα-Θανάσης ήταν ιδιαίτερα αγαπητός και από μέρους μου έχαιρε βαθιάς εκτίμησης. Δεν παρευρέθηκα στην κηδεία του και γι' αυτό θα ήθελα να τον αποχαιρετήσω μέσα από τις γραμμές αυτής της θεματικής ενότητας του "Φηγουσιώτη":
   Υπερπλήρης ημερών "έφυγε" ο μπαρμπα-Θανάσης Μπλέτσας, κλείνοντας εντελώς φυσιολογικά το βιολογικό κύκλο της ζωής του. Ο μπαρμπα-Θανάσης, που αγαπούσε με πάθος, τόσο τη γενέτειρά του, την Οξυά, όσο και τη Στυλίδα, όπου διέμενε, αλλά και την Ανάβρα Μαγνησίας, τον τόπο καταγωγής της πολυαγαπημένης του συζύγου κυρα-Πoλυξένης, είδε το φως της μέρας το 1920, στη Μεσορράχη της Οξυάς. Στις 21 Μαρτίου 1941, κατατάχτηκε στην Ελληνική Χωροφυλακή και δύο μήνες αργότερα πήρε το βάπτισμα του πυρός στην ιστορική Μάχη της Κρήτης! Μαζί με τον μπαρμπα-Θανάση τότε, είχε καταταγεί στην Ελληνική Χωροφυλακή και ο επίσης Οξυώτης - και συνομήλικός του - Βούζας Γρηγόριος του Αλεξάνδρου, ο οποίος μάλιστα σκοτώθηκε στην προαναφερθείσα Μάχη της Κρήτης (βλ. και πιο πάνω υποενότητα 1 αυτής της θεματικής ενότητας).
   Τα στοιχεία αυτά ήρθαν στην κατοχή μου και από τις αφηγήσεις του ιδίου του μπαρμπα-Θανάση, αλλά κυρίως όταν διάβασα το βιβλίο:"ΗΜΟΥΝΑ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ", του Θεόφιλου Αθανασίου, αξιωματικού της Ελληνικής Χωροφυλακής, όπου καταγράφονται αρκετά στοιχεία από τη ζωή και τη δράση του μπαρμπα-Θανάση Μπλέτσα, ως αστυνομικού. Δεν σας κρύβω ότι έμεινα πραγματικά κατάπληκτος από τις πάμπολλες μάχες που έδωσε ο μπαρμπα-Θανάσης και το πόσες φορές κινδύνευσε η ζωή του! Πάντοτε, ωστόσο, κατάφερνε να σωθεί, άλλοτε εντελώς τυχαία - και ως εκ θαύματος, όπως μου έλεγε ο ίδιος - και άλλοτε χάρη στην ευστροφία του μυαλού του και τη γενναιοψυχία του. Τιμήθηκε πολλές φορές, "επ' ανδραγαθία", για τις μάχες που έδωσε και αποστρατεύθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1971.
   Νέος όταν ήμουν, έβλεπα τότε τον μπαρμπα-Θανάση να τραγουδά και να χορεύει στην Αγία Τριάδα της Οξυάς, σε γάμους και σε πανηγύρια - ήταν και άριστος χορευτής - αλλά ποτέ μου δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτός ο ακέραιος άνθρωπος του κεφιού και της παρέας είχε έρθει τόσες φορές αντιμέτωπος με το θάνατο και κουβαλούσε πάνω του λαβωματιές και  τόσες άγριες πολεμικές εμπειρίες. Ακόμα και στα τελευταία χρόνια της ζωής του, θαύμαζε κανείς τη λεβέντικη θωριά του, αλλά και τη σεμνότητα και την αξιοπιστία που τον διέκρινε. Ο λόγος ήταν πράγματι συμβόλαιο! Μάλιστα, όταν πληροφορήθηκα όλα εκείνα που βίωσε ο μπαρμπα-Θανάσης στην εμπόλεμη περίοδο της πατρίδας μας, αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να παραμένει πάντα ο ίδιος χαμογελαστός και καλοσυνάτος άνθρωπος! Υπάρχει, όμως, γι' αυτό η εξήγηση: "Το Χάρο τον αντάμωσα, δεν τον φοβάμαι πια"!
    Μαθήματα ζωής και ενός αγνού πατριωτισμού - χωρίς προαπαιτούμενα - μας άφησε πίσω του για μας τους νεότερους ο μπαρμπα-Θανάσης Μπλέτσας. Κατά τη διάρκεια της υπηρεσιακής του - και όχι μόνο - διαδρομής, δεν τίμησε μόνο τον Έλληνα αστυνομικό ο μπαρμπα-Θανάσης. Υπηρέτησε με αξιοζήλευτο τρόπο και έναν κώδικα αξιών, με τον οποίο καταξιώνεται η ίδια η ζωή και νοηματοδοτείται η ανθρώπινη ύπαρξη. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Στυλίδας που τον σκεπάζει! ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ!
   Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στους οικείους του μπαρμπα-Θανάση. Να ζήσουν και να είναι καλά να τον θυμούνται!
   Ο μπαρμπα-Θανάσης άφησε πίσω του δύο κόρες, τη Μάγδα και τη Ριζούλα, παντρεμένες και οι δύο στη Στυλίδα, και τρία εγγόνια (αγόρια).

34. Στις 29 Μαρτίου 2019, απεβίωσε η Ελένη Γιώτη του Ηλία, από το κέντρο της Οξυάς, ετών 87, σύζυγος του ήδη θανόντος Ηλία Ν. Γκέκα, από το συνοικισμό των Παλιάμπελων. Για την οικογενειακή τους κατάσταση, βλ. πιο πάνω, αριθ.2 αυτής της θεματικής ενότητας.
    Η Ελένη ήταν μοδίστρα στο επάγγελμα και γνώριζε να ράβει γυναικείες μάλλινες παραδοσιακές φορεσιές. Ήταν με το παλαιό Ημερολόγιο και κηδεύτηκε στο Μουζάκι. Αιωνία της η μνήμη!

35. Στις 1 Απριλίου 2019, απεβίωσε ο συγχωριανός Γιαννακός Βασίλειος του Μάρκου, ετών 74, από το κέντρο της Οξυάς. Ο Βασίλης διέμενε στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας και ήταν παντρεμένος με την επίσης συγχωριανή μας Λαμπρινή Χαλίλη του Γεωργίου. Από τα δύο παιδιά τους, τη Θεανώ και το Μάρκο, ζει μόνο ο Μάρκος. Έχουν και τέσσερα εγγόνια. Η πρόωρη απώλεια της κόρης τους - σε ηλικία μόλις 35 ετών - που άφησε πίσω της δύο ανήλικα παιδιά, στοίχισε πολύ στην οικογένεια του Βασίλη και στον ίδιο. Η κηδεία του έγινε στις 2 Απριλίου, στη Νέα Αγχίαλο, ενώπιον πλήθους συγχωριανών και Αγχιαλιτών. Στην προσωπικότητα του Βασίλη και στην πορεία του ως άριστου οικογενειάρχη, συζύγου, επιχειρηματία και συγχωριανού, αναφέρθηκε στον αποχαιρετιστήριο λόγο του ο πρώην πρόεδρος του Συλλόγου των Απανταχού Οξυωτών Αθηνών κ. Κώστας Μπλέτσας. Στη σύζυγο του Βασίλη, στο γιο του και τους λοιπούς οικείους του, εκφράζω τα πιο θερμά μου συλλυπητήρια.
   O Βασίλης υπήρξε ένας πολύ επιτυχημένος επιχειρηματίας στη Νέα Αγχίαλο. Το επάγγελμά του ήταν μάγειρας στην 111η Αεροπορική Βάση της Ν.Αγχιάλου, αλλά διατηρούσε, επί χρόνια, και εστιατόριο στην πόλη, μαζί με τον αδελφό του Βαγγέλη. Η κουζίνα τους εξαιρετική! Μετά τη συνταξιοδότηση του Βασίλη, την παράδοσή τους συνεχίζει σήμερα ο αδελφός του σε ιδιόκτητο κτίριο, τόσο ως εστιατόριο όσο και ως κέντρο διασκέδασης και συνεστιάσεων.
    Παρά τα χτυπήματα της μοίρας, ο Βασίλης υπήρξε ένα ενεργό και δραστήριο μέλος στο Σύλλογο των εν Θεσσαλία Οξυωτών, στη Νέα Αγχίαλο. Τον θυμάμαι πολύ καλά και από την εποχή που έγραφα την εφημερίδα τους "Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΟΞΥΑΣ" ότι ήταν η πιο υγιής φωνή μέσα στο σύλλογο. Ξεπερνώντας μικροπάθη, άγονες αντιπαραθέσεις και μικροεγωισμούς, αγκάλιαζε πραγματικά την έννοια της συλλογικότητας. Οι τοποθετήσεις του ήταν πάντα θετικές σε όλα τα επίπεδα: Σε ό,τι είχε να κάνει με την εφημερίδα - η οποία εξαιτίας κάποιων υποκινούμενων σταμάτησε τότε την έκδοσή της - αλλά και σε ό,τι είχε να κάνει με τη σχέση του συλλόγου τους με τη γενέτειρα. Δεν εισακούστηκε, όμως, και ο Σύλλογος της Ν. Αγχιάλου διέκοψε κάθε επαφή μετέπειτα με τη γενέτειρά τους. Πολύ κακώς! Δεν θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο στο θέμα αυτή τη στιγμή, παρά να πω μόνο αυτό: Είναι απαράδεκτο οι προσωπικές σχέσεις δύο-τριών ατόμων να επιτρέπεται να επηρεάζουν, σε τέτοιο αρνητικά μάλιστα καθοριστικό βαθμό, τη στάση ενός ολόκληρου συλλόγου απέναντι στη γενέτειρα - εν ονόματι της οποίας υποτίθεται και ιδρύθηκε! Ο Βασίλης τα απεχθανόταν όλα αυτά, γι' αυτό και συνέχισε να προσφέρει, έστω και προσωπικά, τη βοήθειά του προς τη γενέτειρα, η δεινή θέση της οποίας σήμερα μόνο με συνθέσεις - και όχι με διαιρέσεις - μπορεί να αναταχθεί. Το παράδειγμά του, νομίζω, θα πρέπει να βρει μιμητές, τόσο στη Νέα Αγχίαλο όσο και γενικότερα στο χωριό τη Οξυάς.

36. Στις 7 Απριλίου 2019, "έφυγε" από κοντά μας ο Μπλέτσας Παναγιώτης του Αθανασίου, ετών 86, από τη Μεσορράχη της Οξυάς. Ο μπαρμπα-Παναγιώτης ήταν παντρεμένος με τη συγχωριανή μας Βάια - γνωστή ως Βαϊούλα - το γένος Στυλιανού Ευαγγελάκη. Διέμεναν σε ιδιόκτητη οικία στο Μουζάκι - οικισμό Καραϊσκάκη - και απέκτησαν τρία παιδιά: την Κατερίνα, το Γιώργο και το Θανάση.
  Εκτός από το επάγγελμα του βαρελοποιού - και του δασεργάτη - που άσκησε στη ζωή του ο μπαρμαπα-Παναγιώτης, παλαιότερα έπαιζε βιολί και ήταν μέλος της παραδοσιακής μουσικής κομπανίας των Μπλετσαίων (βλ. πιο πάνω, αριθ.22).
   Η εξόδιος ακολουθία εψάλη στον Ιερό Ναό του Αγίου Στεφάνου - την εκκλησία του παραπάνω οικισμού - και ετάφη στο Μουζάκι. Στην οικογένεια του μπαρμπα-Παναγιώτη και τους λοιπούς συγγενείς του εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια. ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ!

37. Στις 23 Μαϊου 2019, πέθανε ο Γιώργος Βούζας του Κων/νου, ετών 71, από το κέντρο της Οξυάς. Απόστρατος αστυνομικός ο Γιώργος, ζούσε, εδώ και αρκετά χρόνια, στην Αθήνα. Για μία διετία, διετέλεσε και πρόεδρος του εκεί Συλλόγου Οξυωτών.
   Θετική ήταν πάντα η εικόνα που είχα στη μνήμη μου για το Γιώργο, τον θυμάμαι από την εποχή που φοιτούσε στο παλαιού τύπου Γυμνάσιο Μουζακίου. Ήπιων τόνων άνθρωπος, όπως και στην υπόλοιπη ζωή του.
    Η κηδεία του έγινε στο νεκροταφείο Ζωγράφου, το μεσημέρι της 24ης Μαϊου, ενώπιον πλήθους κόσμου, Οξυωτών και συναδέλφων του. Τα θερμά μου συλλυπητήρια στους οικείους του. ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ!

38. Στις 27 Σεπτεμβρίου 2019, απεβίωσε ο συγχωριανός Κώστας Χαλίλης του Βασιλείου, από το κέντρο της Οξυάς. (Λείπουν τα στοιχεία του, που θα συμπληρωθούν προσεχώς).

39. Στις 3 Οκτωβρίου 2019 (ημέρα Παρασκευή), έφυγε από τη ζωή ο αξέχαστος - και καλός φίλος - Γρηγόρης Ανδριάς του Κων/νου, ετών 75, από το συνοικισμό της Καρυάς, παντρεμένος με τη Γιώτα Τζαβάρα - ζωή να έχει - από το Παύλο Βοιωτίας. Απέκτησαν δύο παιδιά, το Δημήτρη και τη Ρούλα (Αγορίτσα), από τα οποία ευτύχησαν να χαρούν τρία εγγονάκια.
  Τι να πει κανείς για το Γρηγόρη Ανδριά! Όσα και να πει, λίγα θα είναι! Άνθρωπος αυθόρμητος, καλοσυνάτος και της προσφοράς, αλλά ενίοτε και απρόβλεπτος! Πλουσιότατο το βιογραφικό του, που θα μπορούσε να γεμίσει ένα πολυσέλιδο βιβλίο, αλλά να γίνει και σενάριο μιας πολύ ενδιαφέρουσας κινηματογραφικής ταινίας! Δεν είχε κάνει άλλες σπουδές ο Γρηγόρης, πέραν του δημοτικού σχολείου (μονοθέσιο Μοναστηρίου Οξυάς) όπου φοίτησε, αλλά ήταν παιδί της πιάτσας, στην Αθήνα όπου έζησε και αποκαταστάθηκε επαγγελματικά, συνδυάζοντας νεοτερικές ιδέες και παραδοσιακές αρχές. Πάνω απ' όλα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι συνδύαζε ένα πνεύμα οικονομίας με μία απλοχεριά που τον διέκρινε απέναντι στους συνανθρώπους του, τους συγχωριανούς και τη γενέτειρά του.
   Από πολύ φτωχική οικογένεια, πολύτεκνη,  ήταν ο Γρηγόρης. Είχε άλλα τρία αδέρφια. Τα δύο αγόρια, ο Βασίλης και ο Γιώργος, ζουν και αυτά στην Αθήνα. Έφυγε από το χωριό, την Οξυά, στην προεφηβική του ηλικία ο Γρηγόρης και πριν καταλήξει στην Αθήνα, ως βοηθός ζαχαροπλάστη, αρχικά, είχε κάνει κάποιες απόπειρες επαγγελματικής αποκατάστασης στη Λάρισα και στη Λιβαδειά.Τελικά, η ζαχαροπλαστική ήταν που τον κέρδισε ολοκληρωτικά, χάρη στην οποία κατάφερε να αποκτήσει τη μεγάλη οικονομική του ευρωστία. Σ'αυτό, συνέβαλε, οπωσδήποτε και η σύζυγός του Γιώτα. Με τα τρία ζαχαροπλαστεία, που άνοιξε στην Αθήνα, έγινε και το πρώτο όνομα για την οικονομική ελίτ με το γνωστό πλέον προφιτερόλ "ΑΝΔΡΙΑΣ"! Κάποτε, τον είδαμε και σε αντίστοιχη τηλεοπτική εκπομπή! Για την επαγγελματική αποκατάσταση, στον ίδιο χώρο, των δύο προαναφερθέντων αδερφών του φρόντισε επίσης ο Γρηγόρης.
   Αγαπούσε ιδιαίτερα τους συγχωριανούς του και τη γενέτειρά του ο Γρηγόρης. Βοήθησε οικονομικά άτομα, συλλόγους, εκκλησίες και το χωριό του. Οι πινακίδες, που βλέπουμε σήμερα στους δρόμους της Οξυάς, για παράδειγμα, δική του προσφορά προς τη γενέτειρά του είναι. Βοήθησε και αρκετούς φτωχούς μαθητές Οξυώτες στις σπουδές τους και θέσπισε ένα βραβείο, εφάπαξ προσφορά, στον πρώτο εισαχθέντα αριστούχο μαθητή σε ΑΕΙ, μέσω του Συλλόγου Οξυωτών Αθηνών! Το έργο του Γρηγόρη - και την αγάπη για τον τόπο καταγωγής του - συνεχίζει ο γιος του Δημήτρης! Ισάξιος του πατέρα του επιχειρηματικά, ο Δημήτρης, και ως προς τα γενικά θετικά στοιχεία του χαρακτήρα του, αλλά χωρίς κάποια αρνητικά που ο Γρηγόρης απέκτησε προς το τέλος της ζωής του, όταν αποσύρθηκε από την εργασία του και διέμενε μόνιμα στην εξοχική του κατοικία, στο Καπανδρίτι. Φίλος της παρέας και του κεφιού ο Γρηγόρης, έγινε θύμα του ποτού, που υπέσκαψε, τελικά, και την υγεία του. Και στην Οξυά ερχόταν συχνά τα καλοκαίρια ο Γρηγόρης, όπου είχε επίσης εξοχική κατοικία, στην Καρυά, αλλά στο Καπανδρίτι έμελλε να αφήσει την τελευταία του πνοή, όπου και ετάφη, ενώπιον πλήθους κόσμου, από το Καπανδρίτι, την Οξυά και πολλών άλλων φίλων του, στις 4 Οκτωβρίου 2019, ώρα 5 μ.μ. Επικήδειους εκφώνησαν: ο πατήρ-Απόστολος, θεολόγος, από το Άργος - φίλος της οικογένειας - και ο Οξυώτης, πρώην πρόεδρος του Συλλόγου Απανταχού Οξυωτών Αθηνών, Κώστας Μπλέτσας. Η νεκρική πομπή προς το νεκροταφείο συνοδευόταν από παραδοσιακούς οργανοπαίκτες, από τους οποίους ακούστηκαν τα τραγούδια που ήταν η εν ζωή επιθυμία του Γρηγόρη: "Καράβα μου περήφανη", "Όπου κι αν περπάτησα" και "Τούτη γης κυρα-Γιώργαινα"! Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει! ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ!
   Τα θερμά μου συλλυπητήρια στους οικείους του Γρηγόρη. Να ζήσουν να τον θυμούνται!

40. Στις 3 Ιουνίου 2020, ημέρα Τετάρτη, απεβίωσε η Φωτεινή, το γένος Φλέγκα (από το Βλάσι), σύζυγος του Ηλία Μπλέτσα του Κων/νου (ή Κώτσια Μπλέτσα, όπως είναι γνωστός στο χωριό), από τη Μεσορράχη Οξυάς, ο οποίος είχε αποβιώσει το 2008 (γεννηθείς το 1938). Πολυκύμαντη η ζωή αυτού του ζευγαριού. Παντρεύτηκαν το 1964 και μετανάστευσαν στον Καναδά, αρχικά, αλλά μετακόμισαν στη Ν. Υόρκη, όπου άνοιξαν εστιατόριο. Η πρώτη εκείνη απόπειρά τους δεν πήγε καλά, γι' αυτό ύστερα από δύο ακόμα προσπάθειες, βρήκαν το ...χρυσορυχείο τους, στο Οχάιο, όπου η τελευταία επιχείρησή τους: εστιατόριο, με την επωνυμία Αcropolis! Αργότερα, όταν επέστρεψαν οριστικά στην Ελλάδα, θεωρούνταν....μεγιστάνες! 

    Η κηδεία της Φωτεινής έγινε στις 5.6. 2020, στο Βύρωνα, όπου και ετάφη. ΑΙΩΝΙΑ ΤΗΣ Η ΜΝΗΜΗ!

41. Στις 14 Σεπτεμβρίου 2020, ημέρα Δευτέρα, έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Κων. Πάττας, από το συνοικισμό της Μεγάλης Βρύσης Οξυάς, ετών 89 (γεννηθείς το 1931). Ήταν παντρεμένος με την Παρασκευή, το γένος Θανασούλα Ράπτη, από το κέντρο του χωριού, και απέκτησαν οκτώ παιδιά: Ελένη, Κώστας, Αποστολία, Χρηστίνα, Γιώργος, Θανάσης, Στέφανος και Ηλίας. Πίσω του ο Νίκος άφησε και πολλά εγγόνια και δισέγγονα.

    Θλίψη και συγκίνηση σκόρπισε σε όλους τους συγχωριανούς και τους όπου γης Οξυώτες η είδηση της απώλειας του Νίκου, αλλά το πεπρωμένο των ανθρώπων "φυγείν αδύνατον".

     Σε κάθε ανθρώπινη απώλεια - και σε στιγμές περισυλλογής και απολογισμού - σκέφτεται κανείς ότι, πέρα από τα αναγκαία υλικά αποκτήματα στη ζωή, εξίσου μετρούν και κάποια αυτονόητα, που δεν χρειάζεται να τα υποδείξει κανείς ή να τα επιβάλει. Τα αξιολογεί ο καθένας μόνος του, με βάση τη συνείδησή του, και τα ενστερνίζεται ή τα απορρίπτει. Τα αυτονόητα αυτά, ωστόσο, είναι εκείνα που συνιστούν το περιεχόμενο που απομένει, ως απόσταγμα ζωής, στη μνήμη των ανθρώπων μετά την εκδημία τους.

    Πολύ καλός οικογενειάρχης ο Νίκος, αδιαμφισβήτητα. Πλούτος η πολυτεκνία του. Για όλα τα παιδιά του φρόντισε να αποκατασταθούν και να προκόψουν στη ζωή.

    Η εξόδιος ακολουθία έγινε στον Ιερό Ναό των Αγίων Αποστόλων Πύργου Ιθώμης, καθώς είχε και στον Πύργο κατοικία ο Νίκος, όπου παραχείμαζε. ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ! Θερμά συλλυπητήρια   στους οικείους του. Να ζήσουν να τον θυμούνται!

42. Στις 22 Οκτωβρίου 2020, ημέρα Πέμπτη, έφυγε από κοντά μας ο συγχωριανός Βασίλης Τσιγαρίδας του Φωτίου και της Αγλαϊας, από το Παλαιοχώρι της Οξυάς, ετών 70, ο οποίος μετά τα γυμνασιακά του χρόνια διέμενε με την οικογένειά του στην Καλλιθέα των Αθηνών.

    Ο Βασίλης ήταν ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου των Απανταχού Οξυωτών Αθηνών, χορηγός και δωρητής του συλλόγου. Όσοι γνώριζαν το Βασίλη, τον χαρακτηρίζουν ως μία σημαντική προσωπικότητα. Ανέπτυξε πλούσια κοινωνική, επιχειρηματική και συνδικαλιστική δράση. Όντας εκλεγμένος αντιπρόσωπος του ΕΚΑ - τομέας επισιτισμού - αγωνίστηκε για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και αμοιβής του κλάδου του. Από το 1978, η ονομαστή ταβέρνα του "Ο ΠΗΓΑΣΟΣ", στην Καλλιθέα, αποτέλεσε το στέκι πολλών συγχωριανών και ανθρώπων της πολιτικής, των γραμμάτων και των τεχνών. Οι Οξυώτες συλλυπούνται την οικογένειά του για την απώλεια του Βασίλη.

      Η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε το Σάββατο, 24 Οκτωβρίου, στο Κοιμητήριο της Καλλιθέας, όπου και ετάφη. ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ!

43. Στις 5 Μαρτίου 2021, ημέρα Παρασκευή, απεβίωσε ο συγχωριανός Θανάσης Μπλέτσας του Παναγιώτου, από τη Μεσορράχη Οξυάς, ο οποίος διέμενε στην Αθήνα, όπου εργαζόταν ως οδηγός αστικών λεωφορείων.

    Μέσα σε κλίμα βαθιάς θλίψης και συγκίνησης, κηδεύτηκε σήμερα στο Μουζάκι, στις 1 το μεσημέρι, ο Θανάσης. Μαύρο το Σάββατο που ξημέρωσε! Αδόκητος και πρόωρος ο χαμός του, στα 53 του χρόνια, γι' αυτό και ο πόνος, όσων έμειναν πίσω, βαρύς και αβάσταχτος! Κανείς δεν περίμενε μία τέτοια εξέλιξη και ότι θα χανόταν από κορωνοϊό ένας νεότατος άνθρωπος και μάλιστα χωρίς κανένα υποκείμενο νόσημα. Απόλυτος ο αιφνιδιασμός και η οδύνη άφατη! Σκληρό, πολύ σκληρό το χτύπημα της μοίρας που δέχτηκε η οικογένεια του Θανάση. Τους ευχόμαστε καλό κουράγιο! Ζωή σ' αυτούς! Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει, ξάδερφε! Αιωνία σου η μνήμη!

44. Στις 6 Μαρτίου 2021, ημέρα Σάββατο, έφυγε από κοντά μας ο συγχωριανός μας Κώστας Βασιλός του Σωτηρίου, από το κέντρο του χωριού, αστυνομικός εν αποστρατεία, ετών 75. Δεύτερη απώλεια συγχωριανού από κορωνοϊό, μέσα σε δυο μέρες!

     Η μεγάλη παρακαταθήκη κάθε ανθρώπου είναι η μνήμη του. Η φωνή που ακούγαμε τις Κυριακές και τις γιορτές, από το ψαλτήρι του Αγίου Δημητρίου, σίγησε. Ο Κώστας Βασιλός πέρασε στην αιωνιότητα εντελώς ξαφνικά! Ήταν ένας δραστήριος και χρήσιμος άνθρωπος στην οξυώτικη κοινωνία. Διετέλεσε επανειλημμένα πρόεδρος του Συλλόγου των Απανταχού Οξυωτών Αθηνών και αντιπρόεδρος της Κοινότητας Οξυάς. Θα μας λείψει η παρουσία του, ως ενός καλού φίλου και ανθρώπου που έδειχνε πάντα ενδιαφέρον για τα κοινά του χωριού μας. Η μνήμη του θα παραμείνει ζωντανή στις καρδιές των Οξυωτών. Τα βαθιά μου συλλυπητήρια στη σύζυγό του, Τούλα Καναβού από το Ανθηρό Αργιθέας, στα παιδιά του και στα τρία εγγόνια του που άφησε πίσω. Η ξαφνική απώλειά του είναι δυσβάστακτη γι' αυτούς. Καλό κουράγιο! Ας μετουσιώσουν τη λύπη τους σε ελπίδα ζωής για τους μεταγενέστερους! Αιωνία του η μνήμη! (Προσοχή: Η κηδεία του θα καθυστερήσει λίγες μέρες, όπως πληροφορήθηκα. Πρέπει να πάρει τη σειρά του για τη νεκροψία, ως θύμα κορωνοϊού).

45. Στις 12 Μαρτίου 2021, ημέρα Παρασκευή, απεβίωσε ο Πάττας Κων/νος του Χρήστου, από το κέντρο του χωριού της Οξυάς, ετών 78 (γεννηθείς το 1943). Ήταν παντρεμένος με τη Βασιλική Σέμπρου και είχαν δύο παιδιά: το Χρήστο και την Ελένη.

  Το 1969, ο Κώστας μετανάστευσε με τη γυναίκα του στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, όπου και παρέμειναν για πάντα. Μόνο το 2010 επέστρεψαν στη γενέτειρά τους, την Οξυά, όπου συνάντησαν ξανά τους εδώ συγγενείς τους. Ως εργάτης σε εργοστάσιο εργάζονταν ο Κώστας και η γυναίκα του και ήταν ενεργό μέλος της Ελληνικής κοινότητας Μελβούρνης. Πίσω του ο Κώστας άφησε και δύο εγγόνια: τον Τζόναθαν και τη Βικτώρια. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει εκεί στη μακρινή Αυστραλία. Αιωνία του η μνήμη!

46. Στις 5 Αυγούστου 2021, ημέρα Πέμπτη, έφυγε από κοντά μας η Σοφία Πάττα, σύζυγος Γεωργίου Παντελή Πάττα (το γένος Ευάγγελου Ζαρνακούπη) από το συνοικισμό της Μεγάλης Βρύσης Οξυάς, ετών 77 (γεννηθείσα το 1944). Πριν από αρκετά χρόνια, ο Γιώργος και η Σοφία έκαναν αγορές και εγκαταστάθηκαν στην Καππά Μουζακίου, όπου διατηρούν σταύλους για τα πρόβατά τους. Ξεχειμώνιαζαν στην Καππά και τα καλοκαίρια ανέβαιναν με το κοπάδι τους στην Καράβα. Ελπίζουμε να συνεχίσει να ανεβαίνει ο Γιώργος και χωρίς τη Σοφία πλέον. Εκεί, στην Καράβα, η Σοφία φιλοξενούσε πολλούς συμπατριώτες (Οξυώτες και μη) και τους πρόσφερε πρόβειο γάλα και ντόπιο αγραφιώτικο τυρί. Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη και τον καλό το λόγο ήταν η Σοφία. Θα μας λείψει πολύ!

     Η Σοφία και ο Γιώργος έχουν αποκτήσει πέντε παιδιά: τη Βιργινία, τον Παντελή, τη Ρήνα, τη Ρίκα και το Βαγγέλη. Άφησε πίσω της 13 εγγόνια και 4 δισέγγονα. Η κηδεία της έγινε στην Καππά, στις 6 Αυγούστου, ενώπιον πλήθους κόσμου, όπου και ετάφη. Αιωνία της η μνήμη!

47. Στις 20 Νοεμβρίου 2021, ημέρα Σάββατο, πέθανε ο Ράπτης Κων/νος του Αθανασίου (Θανασούλα), από το κέντρο της Οξυάς, που διέμενε στη Νέα Αγχίαλο. Ήταν παντρεμένος με τη Γεωργία, το γένος Χρήστου Βούζα, από το Κέντρο. "Έφυγε" σε ηλικία 86 ετών.

    Πριν εγκατασταθεί στη Νέα Αγχίαλο ο Κώστας είχε εργαστεί - σε οικοδομικές εργασίες - στην Αθήνα και σε άλλες περιοχές της χώρας μας. Εργατικότατος και πολύ καλός οικογενειάρχης ο Κώστας. Για να συμπληρώνει το ετήσιο εισόδημα της οικογένειας, αγόρασε και αρκετά ελαιόδεντρα. Με τη Γεωργία - που έχει αποβιώσει επίσης εδώ και αρκετά χρόνια - απέκτησαν τρία παιδιά: το Θανάση και το Χρήστο (δίδυμα) και την Ελένη. Πίσω τους άφησαν και πέντε εγγονάκια.

   Η εξόδιος ακολουθία του Κώστα εψάλη στις 21 Νοεμβρίου, ώρα 12, στον Ιερό Ναό του Αγίου Ραφαήλ, στη Νέα Αγχίαλο, όπου και ετάφη. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει εκεί στη Νέα Αγχίαλο, μία κωμόπολη που φιλοξενεί και πολλούς άλλους Οξυώτες. Αιωνία του η μνήμη!

48. Στις 29 Νοεμβρίου 2021, ημέρα Δευτέρα, αποδήμησε εις Κύριον ο παπα-Σωτήρης Γκέκας, εφημέριος στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου, στο κέντρο της Οξυάς, ετών 80. Είχε χειροτονηθεί στις 16 Μαρτίου 1985 και αρχικά τοποθετήθηκε εφημέριος στον Ιερό Ναό του Προφήτη Ηλία, στο Παλαιοχώρι. Το 1993 μετατέθηκε στον παραπάνω Ναό του Αγίου Δημητρίου, όπου διακονούσε μέχρι σήμερα. Ήταν παντρεμένος με τη Λαμπρινή, το γένος Κων/νου Ηλία Βούζα, από το κέντρο του χωριού. Είχε πέντε παιδιά: το Θανάση, το Δημήτρη, τον Κώστα, τον Ηλία και τον Παναγιώτη. Ευτύχισε να ιδεί και ένα εγγονάκι. Όλα τα παιδιά του σήμερα διαμένουν στην Αθήνα. Η εξόδιος ακολουθία εψάλη στις 1 Δεκεμβρίου 2021, ενώπιον πολλών Οξυωτών, στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου και ετάφη στον Άγιο Γεώργιο Οξυάς. Σ' αυτή, χοροστάτησε ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Νεοχωρίου και Φαναριοφερσάλων, που απηύθυνε και χαιρετισμό, παρουσία αρκετών ιερέων της περιοχής. Την εξόδιο ακολουθία παρακολούθησα ο ίδιος και αποχαιρέτησα τον παπα-Σωτήρη με τα εξής λόγια: 

  

   "Ωσάν κεραυνός έπεσε πάνω από τον ουρανό της Οξυάς η είδηση της απώλειας του ταπεινού ιερέα παπα-Σωτήρη Γκέκα. Η φωνή του ιερέα του Αγίου Δημητρίου σίγησε για πάντα. Ορφανό έμεινε το ποίμνιό του. Δυσαναπλήρωτο το κενό που αφήνει, τόσο ως πνευματικού ποιμένα όσο και ως απλού δημότη.

   Ήσουν άνθρωπος με βαθιά επίγνωση του ανθρώπου της βιοπάλης, παπα-Σωτήρη, και ήσουν εκεί να συνδράμεις πρόθυμα, να στηρίξεις και να ενθαρρύνεις κάθε συγχωριανό που είχε την ανάγκη σου. Πάλεψες δυναμικά για τα δίκαια της Οξυάς, χωρίς υπολογισμούς και προϋποθέσεις. Έκανες έργα - μαζί με το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο - για να αντιστρέψεις την κατηφορική πορεία του χωριού μας, αλλά γνώρισες το βαρύ πόνο του άδικου στην υπόθεση του μύλου. Σε έσυραν σε δίκες, ενώ είχες απόλυτο δίκαιο στην υπόθεση αυτή. Σας στηρίξαμε οι νουνεχείς συγχωριανοί, στο μέτρο του δυνατού, αλλά τελικά το ψέμα και το άδικο επικράτησαν, γιατί η μάχη με αυτούς τους όρους του πονηρού ήταν άνιση. Έλαβαν χώρα εκβιαστικές διαδικασίες. Το περιεχόμενο των εγγράφων, που υποβλήθηκαν στις δικαστικές Αρχές, δεν περιέκλειε την αλήθεια. Η αλήθεια θάφτηκε κάτω από το βάρος της αδυναμίας του Ιερού Ναού του Αγίου Δημητρίου να ανταποκριθεί στα δικαστικά έξοδα. Αυτά τα γεγονότα τα βίωσες έντονα, παπα-Σωτήρη, και σου στοίχισαν πολύ. Σου στοίχισαν ψυχολογικά, αλλά είχαν επιπτώσεις και στην υγεία σου.       

    Στις 13 Δεκεμβρίου, παπα-Σωτήρη, έχει οριστεί η δίκη στη Λάρισα για να δικαστείς για ένα αδίκημα που δεν διέπραξες ποτέ! Συγχώρεσέ τους: "Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι"! Για τους υπόλογους του διωγμού σου, ας πέσει βαριά η τιμωρία του Κυρίου. Εσύ, πάντως, αποδήμησες εις Κύριον και τους ξέφυγες! Ήσουν συμπαθής, σεμνός, ειλικρινής, αυθόρμητος και ακούραστος. Απολάμβανες την εκτίμηση όλων, εκτός από τους εμπαθείς. Ανεκτίμητη η προσφορά σου στο χωριό της Οξυάς. Στην οικογένειά σου εκφράζω με σεβασμό τα πιο ειλικρινή μου συλλυπητήρια.                                                                                                                   

   Καλό ταξίδι, παπα-Σωτήρη! Οι συγχωριανοί και ο Ναός του Αγίου Δημητρίου σε προπέμπουν στην αιωνιότητα. Ευχόμαστε ο Χριστός να σε πάρει μαζί του στον ευλογημένο του Παράδεισο"!  

49. Στις 19 Δεκεμβρίου 2021, ημέρα Κυριακή, απεβίωσε ο Στέφανος Πάνος, από το συνοικισμό της Συκιάς Οξυάς, ετών 85, πρώην γραμματέας και πρόεδρος της κοινότητας Οξυάς. Ήταν παντρεμένος με την Αικατερίνη Κων/νου Γκαραβέλα, από το συνοικισμό της Σούλας, και είχε τρία παιδιά: το Γιώργο, το Νίκο και τον Κώστα. Ο τελευταίος έφυγε πολύ νέος από τη ζωή σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.

   Ο Στέφανος είχε φοιτήσει στο Δημοτικό Σχολείο Πευκοφύτου και συνέχισε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Μουζάκι. Πολύχρονη ήταν η παρουσία του στα κοινά του χωριού της Οξυάς. Γραμματέας έγινε το 1966 και πρόεδρος εξελέγη το 2002, αφού είχε ήδη συνταξιοδοτηθεί το 1999. 

   Η εξόδιος ακολουθία του Στέφανου εψάλη στις 20 του μηνός, ώρα 16, στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου, στο Μαυρομμάτι Καρδίτσας, όπου και ετάφη. Αιωνία του η μνήμη! Τα θερμά μου συλλυπητήρια στα παιδιά του, στα εγγόνια του και σ' όλους τους οικείους του! 

50. Στις 9 Φεβρουαρίου 2022, ημέρα Τετάρτη, έφυγε από τη ζωή ο Βασίλης Γκέκας του Δημητρίου - του γνωστού στο χωριό ως Μητράκο - Γκέκας - ετών 76, από το συνοικισμό του Ζαμανάτικου της Οξυάς. Ήταν παντρεμένος με την Ευαγγελία Μπουγά και είχαν δύο παιδιά: τον Κων/νο και τη Δήμητρα. 

   Ο Βασίλης έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στην Αθήνα, όπου εργαζόταν ως εισπράκτορας στις αστικές συγκοινωνίες και τα τελευταία χρόνια της καριέρας του ως σταθμάρχης. Ήταν ένας καλόκαρδος άνθρωπος ο Βασίλης, εύθυμος ως χαρακτήρας και πολύ καλός αφηγητής ανεκδότων! Αιτία του θανάτου του ήταν καρκίνος του πνεύμονα, καθότι μανιώδης καπνιστής. Η εξόδιος ακολουθία του έγινε στα Σεπόλια των Αθηνών, όπου και ετάφη.  Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει εκεί στη δεύτερη πατρίδα του.

51. Στις 7 Μαρτίου 2022, Καθαρά Δευτέρα, έφυγε από κοντά μας ο Βάιος Γκαραβέλας του Φιλίππου, από το συνοικισμό Σκαμνάκια της Οξυάς, ετών 58, που διέμενε στην Αθήνα. Ήταν παντρεμένος με τη Βάγια Τρύμπου και είχαν τρία παιδιά: το Λευτέρη και τα δίδυμα Ανδρέα και Φίλιππο. 

   Μετά την αποφοίτησή του από το εξατάξιο Γυμνάσιο Μουζακίου, ο Βάιος διέμενε στην Αθήνα, όπου εργαζόταν ως σερβιτόρος στο εστιατόριο του αδελφού του Θεοφάνη. Μπορεί να μην έκανε περαιτέρω σπουδές ο Βάιος - τη Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων τελείωσε - αλλά ήταν ένας εξαιρετικός χαρακτήρας και πολύ καλός οικογενειάρχης. Ήταν αγαπητός από όλους και συμμετείχε ενεργά σε όλες τις εκδηλώσεις του Συλλόγου των Απανταχού Οξυωτών Αθηνών. Έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη για το χωριό μας, την Οξυά, αλλά στάθηκε άτυχος, καθώς μας έφυγε νωρίς, στην πιο μεστή του ηλικία. Η εξόδιος ακολουθία του Βάιου εψάλη στον Άγιο Κων/νο, στη Μεταμόρφωση Αττικής, όπου και ετάφη. Αιωνία του η μνήμη! Επικήδειους στην κηδεία του εκφώνησαν ο βουλευτής Γιώργος Κωτσός - συμμαθητής του Βάιου - και ο Δημήτρης Πάττας.

52. Στις 22 Απριλίου 2022, Μεγάλη Παρασκευή, απεβίωσε η υπεραιωνόβια Όλγα, σύζυγος Πέτρου Πάττα, το γένος Αθανασίου Τσιγαρίδα, από το Παλαιοχώρι Οξυάς, ετών 101! " Έφυγε" από κορωνοϊό. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της η Όλγα διέμενε στο Μουζάκι με την οικογένειά της. Είχε πέντε παιδιά: τον Ηλία, τη Σωτηρία, τη Χαρίκλεια, το Δημήτρη και το Γιώργο. Πίσω της άφησε και πολλά εγγόνια. Η εξόδιος ακολουθία εψάλη στον Ιερό Ναό του Προφήτη Ηλία, στο Παλαιοχώρι, όπου και ετάφη. ΑΙΩΝΙΑ ΤΗΣ Η ΜΝΗΜΗ!

53. Στις 7 Μαίου 2022, ημέρα Σάββατο, έφυγε απ' τη ζωή ο Καραβίδας Λάμπρος του Ευαγγέλου, από το συνοικισμό της Δάφνης, ετών 91 (γεννηθείς το 1931), ο οποίος διέμενε με την οικογένειά του στο συνοικισμό Γεωργίου Καραϊσκάκη, στο Μουζάκι. Ήταν παντρεμένος με τη Γεωργία, το γένος Κων/νου Ζαρνακούπη. Είχαν πέντε παιδιά: τον Κώστα, το Βαγγέλη, την Ευαγγελία, την Ελένη και την Παναγιώτα. Η εξόδιος ακολουθία έγινε στην Αγία Τριάδα Οξυάς, στις 8 του μηνός, όπου και ετάφη. ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ!

54. Στις 12 Απριλίου 2023(Μ. Τετάρτη), έφυγε από τη ζωή ο Κώστας Κουτσικουρής του Στεφάνου, από το συνοικισμό της Σούλας Οξυάς. Ήταν παντρεμένος με την Αθηνά Ευθυμίου Γκαραβέλα και απέκτησαν δύο παιδιά: το Στέφανο και την Έφη.

     Από τα εφηβικά του χρόνια, ο Κώστας εργάστηκε ως υπάλληλος σε διάφορα ξενοδοχεία της Αθήνας και απέκτησε εμπειρία στις επιχειρήσεις αυτού του είδους. Ώριμος πια, επέστρεψε στο χωριό του, την Οξυά, και δημιούργησε ένα εξαιρετικό ξενοδοχείο με την επωνυμία Hotel Koutsikouris, επάνω στο δρόμο προς την Ανατολική Αργιθέα και δύο περίπου χιλιόμετρα πιο πάνω από το Πευκόφυτο.

     Ο Κώστας ήταν ένας πιτυχημένος επιχειρηματίας, μία επιχείρηση που την κληροδότησε στην κόρη του, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του υπέφερε από την ανίατη ασθένεια σκλήρυνση κατά πλάκας. Τα τελευταία χρόνια, έζησε εντελώς κατάκειτος στο κρεβάτι. Ετάφη στο Μουζάκι, όπου διέθετε και δεύτερη κατοικία. Πίσω του ο Κώστας άφησε και ένα εγγονάκι. ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ!

55. Στις 28 Νοεμβρίου 2023, ημέρα Τρίτη, απεβίωσε ο Βούζας Δημήτριος του Χρήστου, δικηγόρος, 

ετών 85, από το κέντρο της Οξυάς. Ήταν παντρεμένος με την Ελευθερία Λεονταρίδη και είχαν δύο παιδιά: το Σπύρο και τη Βασιλική. Ευτύχησε να ιδεί και εγγονάκια.

   Ο Δημήτρης έμεινε ορφανός από τη μικρή του ηλικία, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να δείξει επιμέλεια στα γράμματα. Ήταν πολύ καλός μαθητής σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Αποφοίτησε από το Δημοτικό Σχολείο Οξυάς και συνέχισε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Μουζάκι και στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή της Αθήνας, ενώ παράλληλα εργαζόταν σε διάφορες δουλειές για να βγάζει τα προς το ζην, καθώς η οικογένειά του ήταν πολύ φτωχή και δεν ήταν σε θέση να ανταποκριθεί στα έξοδα των σπουδών του. Έγινε ένας άριστος δικηγόρος, ένα επάγγελμα που τίμησε για πάνω από τριάντα χρόνια. Ταυτόχρονα, εργάστηκε και ως νομικός σύμβουλος σε διάφορες εταιρείες και υπηρεσίες.

    Ο Δημήτρης Βούζας αγαπούσε πολύ τη γενέτειρά του, την Οξυά, και την επισκεπτόταν συχνά τα καλοκαίρια, για όσα χρόνια το επέτρεπε η υγεία του. Οι Οξυώτες, επίσης, τον αγαπούσαν και τον εκτιμούσαν πάρα πολύ. Το 1981, ίδρυσε στην Αθήνα τον πρώτο οξυώτικο πολιτιστικό σύλλογο, με την επωνυμία: "ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΟΥΩΤΏΝ "Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ" και διετέλεσε επί σειρά ετών πρόεδρός του και ενεργό μέλος. Συνέταξε το καταστατικό του συλλόγου και αναλάμβανε κάθε εργασία του αμισθί.

     Οι Οξυώτες τον ευχαριστούν για όλες τις υπηρεσίες που προσέφερε και εκφράζουν τα πιο θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του. Ετάφη στο νεκροταφείο Ζωγράφου στην Αθήνα, όπου και διέμενε.

 

                                               

                                                                                                                          
     

 
 

                 5.    Γενικά θέματα 1-Επί τάπητος! 
       Για ποια αξιοκρατία μιλάμε,κ.Υπουργέ;
     Η είδηση ότι γιατρός είχε"μαϊμού" πτυχίο από ιταλικό πανεπιστήμιο,φέρνει στην επιφάνεια κάποια ζητήματα που θα πρέπει ως κράτος και ως κοινωνία να τα ξαναδούμε.
       Πρώτο θέμα είναι η Λερναία Ύδρα της γραφειοκρατίας,που όσο τη χτυπάς τόσο εκείνη δια-
τηρεί πάντα ζωντανά κάποια πλοκάμια της ή μεταλλάσσεται,άλλοτε επικίνδυνα και άλλοτε σε πιο
ήπιες μορφές.Πώς πέρασε ο κομπογιαννίτης αυτός γιατρός μέσα από τόσες"πόρτες" της Δημόσιας
Διοίκησης και έφτασε να γίνει ακόμα και διευθυντής στο νοσοκομείο της Σκύρου;Προφανώς,κά-
ποιους ημέτερους είχε μέσα στον κρατικό μηχανισμό,που τον διευκόλυναν και τον κάλυπταν.Θα ή-
ταν πολύ ενδιαφέρον να μάθει ο κόσμος πώς ακριβώς στήθηκε και αυτό,μετά από τόσα άλλα απί-
στευτα που συνέβησαν σ'αυτή τη δύσμοιρη χώρα.Ας βάλουμε όμως στην άκρη,προς στιγμήν,το
τεράστιο αυτό θέμα της γραφειοκρατίας και ας περάσουμε σε ένα άλλο-και εξίσου σημαντικό-της
αξιοκρατίας που άπτεται του λειτουργήματος των γιατρών στη χώρα μας.
       Ηχούν έντονα ακόμα στα αυτιά μου τα λόγια κάποιων φοιτητών της Ιατρικής Σχολής Αθηνών,
πριν από μερικά χρόνια,λόγια γεμάτα πίκρα και αγανάκτηση μαζί:
-Για ποιο λόγο εμείς ξενυχτούσαμε επί έξι χρόνια στο Λύκειο, για να αποκτήσουμε όλα εκείνα τα
εφόδια που απαιτούν η κοινωνία και η πολιτεία μας και με τεράστιους κόπους να εξασφαλίσουμε στο
απολυτήριό μας ένα βαθμό πάνω από 19,5,που θα μας έδινε τη δυνατότητα να εισαχθούμε στο πανε-
πιστήμιο και να γίνουμε γιατροί,με αξιοκρατικό τρόπο και συνείδηση ευθύνης;Ποιο το νόημα όλων αυτών των προσπαθειών μας,τη στιγμή που βλέπουμε να έρχονται κατά χιλιάδες άλλοι συνάδελφοί μας από πανεπιστήμια του εξωτερικού,στα οποία εγγράφτηκαν με βαθμό ακόμα 12 και 13;
                                      Αμφισβητεί κανείς την αλήθεια τους;
          Ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει την αλήθεια-και το δικαιολογημένο παράπονο-που περι-
κλείουν τα παραπάνω λόγια των φοιτητών μας,κ.Υπουργέ;Δεν θα'πρεπε η αριστεία-όπως αυτή εξα-
σφαλίζεται με τις πανελλαδικές εξετάσεις και αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό των πιο άξιων και
ικανών-να έχει και κάποιο αντίκρυσμα πέρα από το δικαίωμα μιας απλής εισαγωγής στο πανεπιστή-
μιο και στη σχολή προτίμησης;Δεν θα'πρεπε δηλαδή,στην περίπτωσή μας,ο βαθμός των αρίστων-και
στη συνέχεια πτυχιούχων γατρών-να έχει κάποιο αντίκρυσμα και στην προτεραιότητα στη λίστα ανα-
μονής για την ειδίκευσή τους;Από αυτούς τους άριστους,κατά βάση,δεν θα'πρεπε να επανδρώνεται
το Εθνικό Σύστημα Υγείας στη χώρα μας,κ.Υπουργέ;Ίσως,βέβαια,να βγουν κάποιοι και να μας πουν
ότι εδώ υπάρχει ένα θέμα προς συζήτηση.Ότι δηλαδή και οι γιατροί που πήραν το πτυχίο τους από
κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού να είναι εξίσου καλοί με αυτούς που πήραν το πτυχίο τους στην Ελλάδα.Ενδεχομένως,μάλιστα,κάποιοι να έχουν βαθμό πτυχίου μεγαλύτερο από άλλους που σπούδασαν στην Ελλάδα.Ασφαλώς και έχει λογική βάση ένα τέτοιο επιχείρημα.Πριν προχωρήσω, όμως,θα ήθελα να κάνω την εξής διευκρίνηση:Προς Θεού-καμία πρόθεση δεν έχω να υποτιμήσω ή να υποβαθμίσω κανέναν.Όλα τα ελληνόπουλα έχουν το δικαίωμα να σπουδάσουν όπου θέλουν και ό,τι θέλουν.Προσωπικά,μάλιστα,ουδέποτε στο σχολείο έκανα διακρίσεις μεταξύ καλών μαθητών και λιγότερο καλών.Όταν ο νόμος τους δίνει το δικαίωμα,ο δρόμος είναι ανοιχτός για τον καθέναν.Από εκεί και πέρα,όμως,πρέπει να υπάρχουν και κάποιοι όροι του παιχνιδιού,όρους που μόνο η πολιτεία-που εκπροσωπεί το συμφέρον του συνόλου της κοινωνίας-νομιμοποιείται και οφείλει να τους βάζει.Αλίμονο αν αυτούς τους όρους τους υπαγορεύουν κάποια προσωπικά ή συντεχνιακά και άλλα συμφέροντα.Αυτοί οι όροι,επίσης,θα πρέπει να είναι ξεκάθαρα διατυπωμένοι,ώστε να μην επιδέχονται κατά το δοκούν ερμηνείες ή ότι υποκρύπτουν και σκοπιμότητες.
                                                         Οι όροι του παιχνιδιού
           Ποιοι θα πρέπει να είναι οι όροι του παιχνιδιού στην προκειμένη περίπτωση;Πρώτος και βασι-
κός όρος είναι ότι οι καλύτεροι και πιο ικανοί γιατροί προηγούνται σε κάθε περίπτωση - και επ'αυτού
κανείς δεν θα πρέπει να έχει αντίρρηση.Δεύτερος βασικός όρος είναι πώς αυτό διασφαλίζεται,οπότε
μπαίνουμε σε μια διαδικασία αξιολόγησης.Η πρώτη -και πιο καθοριστική -κρησάρα αξιολόγησης εί-ναι ασφαλώς ο βαθμός του απολυτηρίου,όπως αυτός προκύπτει από τις πανελλήνιες εξετάσεις,ο ο-
ποίος βαθμός θα πρέπει,νομίζω,να διαπερνά ως τίτλος τιμής ολόκληρη τη διαδρομή ενός γιατρού
από την είσοδό του στο πανεπιστήμιο μέχρι την ημέρα εξόδου του από την υπηρεσία.Δεύτερη κρησά-
ρα αξιολόγησης είναι ο βαθμός του πτυχίου.Με τη μοριοδότηση των δύο αυτών βαθμών,καταλήγου-
με σε έναν συγκεκριμένο αριθμό που θα πρέπει ασφαλώς να λαμβάνεται υπόψη,τόσο στη σύνταξη
της λίστας για την ειδίκευση ενός γιατρού όσο και για τη μετέπειτα εξέλιξή του μέσα στην υπηρεσία.
Ειδικά για τη σύνταξη της λίστας αναμονής για την ειδίκευση των γιατρών,κατά την προσωπική μου
άποψη θα έπρεπε να λαμβάνεται υπόψη ΜΟΝΟ ο βαθμός του απολυτηρίου μεταξύ όλων των γιατρών που πήραν το πτυχίο τους μία συγκεκριμένη ακαδημαϊκή χρονιά.Είναι αδιανόητο να απαξιώνονται τό-σο εύκολα οι σπουδές έξι χρόνων στο Λύκειο αλλά και οι ίδιοι οι αριστούχοι μαθητές που ματώνουν κυριολεκτικά αυτά τα χρόνια για να είναι συνεπείς στις σπουδές τους.Τους συνεπείς δεν αποζητά σήμερα,εναγωνίως,η κοινωνία μας,κ.Υπουργέ;Έχουμε κάποιον άλλο τρόπο να αξιολογήσουμε τη συνείδηση των νέων επιστημόνων,πέρα από το ίδιο το σχολείο;Είναι ήδη αξιολογημένοι από το σχολείο τους οι συνεπείς και πιο ικανοί.Δεν χρειάζονται άλλη αξιολόγηση,τουλάχιστον ως προς αυτά τα στοιχεία.Ο συνεπής σ'αυτή την ηλικία αποτελεί την πιο αδιάψευστη απόδειξη ότι θα παραμείνει συνεπής.Η συνέπεια δεν ξεμαθαίνεται.Έχει γίνει πλέον δεύτερη φύση.Αν,βέβαια,υπάρξουν ακόμα κάποιοι που δεν έχουν πεισθεί,ειδικά για τη λίστα αναμονής,εγώ θα πήγαινα και πιο πέρα:Να καθιερωθεί και μία τρίτη κρησάρα,κάποια τεστ γνώσεων δηλαδή από την ιατρική επιστήμη και τις σπουδές των νέων γιατρών.Οπότε:βαθμολογία απολυτηρίου+βαθμολογία πτυχίου+βαθμολογία από τεστ επιστημονικών γνώσεων =μονάδες μέτρησης για κατάρτιση της λίστας αναμονής γιατρών για ειδίκευση.Σ'αυτό το σημείο,ασφαλώς και θα πρέπει να εξεταστεί και ένας αριθμός γιατρών με εξαιρετικές σπουδές και επιδόσεις,πέραν του πτυχίου τους, σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.Πάντως,θεωρώ ότι είναι αξιολύπητη η κοινωνία - και η πολιτεία -που αποδέχεται ως σοβαρότερο κριτήριο αξιολόγησης,για προτεραιότητα στη λίστα αναμονής για ειδίκευση των γιατρών μας,τη μία μέρα ορκωμοσίας και υποβολής των δικαιολογητικών νωρίτερα,παραβλέποντας πλέον εντελώς το βαθμό του απολυτηρίου!Αυτό για μένα αποτελεί την απόλυτη κατάπτωση κάθε αξίας και την πιο αυθαίρετη μορφή κατάργησης κάθε κριτηρίου αξιοκρατίας,όπως διαφαίνεται στο παρακάτω γεγονός που συνέβη πριν από μερικά χρόνια-και τούτο από απολύτως έγκυρη πηγή:
     Το πρώην ΔΙΚΑΤΣΑ κάποια φορά-δεν γνωρίζω αν είναι η μοναδική-λειτούργησε,χωρίς ούτε στιγ-
μή διακοπής,ακόμα και το σαββατοκύριακο,προκειμένου  μερικές εκατοντάδες πτυχιούχων γιατρών,
που σπούδασαν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού,να περάσουν κυριολεκτικά εν μιά νυκτί όλες τις α-
παραίτητες διατυπώσεις και διαδικασίες αναγνώρισης του πτυχίου τους,ώστε να τους δοθεί η δυνατό-
τητα να ορκιστούν τη Δευτέρα και να υποβάλουν αμέσως τα δικαιολογητικά τους και έτσι να προηγηθούν στη λίστα αναμονής,για ειδίκευση,των συναδέλφων τους της Ιατρικής Σχολής Αθηνών,των οποίων η ορκωμοσία είχε προγραμματιστεί να γίνει την επόμενη μέρα,δηλαδή την Τρίτη!Απίστευτο και όμως αληθινό!
                                              Ποια αξιοκρατία,κ.Υπουργέ;
      Για ποια αξιοκρατία,επομένως,έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε σ'αυτή τη χώρα,κ.Υπουργέ;Σε κα-
μία περίπτωση,βέβαια,δεν υπονοώ ότι για αυτά τα φαινόμενα ευθύνεστε εσείς.Μπορείτε όμως να κά-
νετε κάτι,ώστε να εξαλειφθούν.Δίνοντας στο βαθμό του απολυτηρίου μία μεγαλύτερη πρακτική χρη-σιμότητα-πέραν του δικαιώματος της απλής εισαγωγής στο πανεπιστήμιο-ταυτόχρονα ενισχύουμε σε
μεγάλο βαθμό και το κίνητρο των μαθητών του Λυκείου,οι οποίοι σήμερα βρίσκονται μάλλον σε μία
ψυχολογική σύγχυση για τη νοηματοδότηση των επιπλέον προσπαθειών τους.Ας μην ψάχνουμε εδώ
για εξιδανικευμένες καταστάσεις ότι η γνώση είναι δύναμη,όπλο εσωτερικής θωράκισης κ.τ.τ.Αυτής
της ηλικίας τα παιδιά δεν είναι ακόμα σε θέση να συλλάβουν διανοήματα αυτού του επιπέδου και υ-
ψηλά νοήματα ζωής που δεν αγγίζουν τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους.Το επαγγελματικό
τους μέλλον τους απασχολεί πρωτίστως και αυτό είναι απολύτως κατανοητό στην εποχή που ζούμε.
                                               Ποιοι οι κερδισμένοι σήμερα
         Με τη σημερινή κατάσταση,ξέρετε ποιοι είναι οι μοναδικοί κερδισμένοι,κ.Υπουργέ;Μόνο ε-
κείνοι οι μαθητές που δεν ενδιαφέρονται και τόσο για τα γράμματα!Δεν κατηγορώ-καθόλου μάλιστα-
τα ίδια τα παιδιά.Η υπάρχουσα κατάσταση τους οδηγεί εκεί.Γιατί να"σκοτωθούν" στο διάβασμα,όταν
μπορούν με μία όχι υψηλή βαθμολογία να πάνε για σπουδές π.χ. στη γειτονική μας Βουλγαρία ή και
σε άλλες βαλκανικές χώρες,που είναι και οικονομικά αρκετά φτηνές;Έτσι κι αλλιώς,το πτυχίο τους-
που,όπως μαθαίνω,παίρνουν με αρκετή άνεση εκεί,με πέντε* μάλιστα χρόνια σπουδών και όχι έξι όπως στην Ελλάδα-θα είναι ισάξιο με εκείνο που παίρνουν και κάποια άλλα"κορόιδα",τα οποία εισήλθαν σε ελληνικό πανεπιστήμιο με πολύ υψηλή βαθμολογία!Να πούμε και κάτι ακόμα επ'αυτού;Αυτά τα"κορόιδα"-ειρήσθω εν παρόδω-εκτός από τα ξενύχτια και την κούραση επάνω από το βιβλίο,όχι σπάνια εισέπρατταν ακόμα και τη χλεύη των προηγούμενων!Αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό,κ.Υπουργέ.Το χειρότερο είναι ότι,μπροστά στη σημερινή κατάσταση,η συντριπτική πλειοψηφία εκείνων των γιατρών που μπήκαν στο ελληνικό πανεπιστήμιο με υψηλή βαθμολογία-ένα στοιχείο που αποτελεί βασικό εχέγγυο ικανοτήτων και υπευθυνότητας-καταφεύγουν στο εξωτερικό για ειδίκευση,οι περισσότεροι των οποίων παραμένουν εκεί.Έτσι η χώρα μας στερείται των υπηρεσιών όλων αυτών των κατά κανόνα πιο ικανών γιατρών.Αντίθετα,η συντριπτική πλειοψηφία των γιατρών,που πήραν το πτυχίο τους στο εξωτερικό,έρχονται στην Ελλάδα για την ειδίκευσή τους!
Αυτή η αντίφαση από μόνη της ενδεχομένως κάτι σημαίνει.Για δέστε-χωρίς εδώ να γενικεύω ή να θέ-
λω να προσάψω μομφή σε όλους αυτούς τους γιατρούς που πήραν το πτυχίο τους στην αλλοδαπή-και
ο"μαϊμού"γιατρός της Σκύρου από πανεπιστήμιο του εξωτερικού φαίνεται να έχει πάρει το πλαστό του πτυχίο και ήρθε στην Ελλάδα για ειδίκευση!Είναι ο μόνος,άραγε;Πολύ αμφιβάλλω,κ.Υπουργέ!Πολύ αμφιβάλλω,επίσης,ότι και η σημερινή κατάσταση στο χώρο του ιατρικού κόσμου-και της Υγείας γενικότερα-στη χώρα μας είναι τυχαία και δεν διαμορφώθηκε μεθοδευμένα και στοχευμένα,μία κατάσταση που βολεύει κάποιους σήμερα να τη συντηρούν ως έχει!Θα τους το επιτρέψουμε ως κράτος και ως κοινωνία;Η δημοκρατική λειτουργία,προχωρώντας με πνεύμα δικαιοσύνης και χωρίς να απαξιώνει κανέναν,προτάσσει πάντοτε-και σε κάθε περίπτωση-τους καλύτερους,γιατί αυτό υπαγορεύει το συμφέρον της κοινωνίας και των πολιτών της.
(Συμπληρωματική δημοσίευση:Επειδή ακούστηκαν σχόλια ότι ενδεχομένως στις πανελλήνιες εξε-
τάσεις να υπάρξουν μαθητές που είχαν κάποια ατυχία-και επομένως να μην πήραν το βαθμό που
τους αξίζει-πιο κάτω(αργότερα)θα ακολουθήσει ένα σχετικό με την "ατυχία"στις εξετάσεις θέμα.Εκεί
θα δούμε τις παραμέτρους του φαινομένου της "ατυχίας"και πότε μπορεί να πει κανείς ότι είχε πράγ-
ματι ατυχία.
      Ένα άλλο,επίσης,θέμα,που θα ακολουθήσει σε πιο εύθετο χρόνο,είναι το:"Αριστεία**δεν σημαίνει αριστοκρατία"!Κάποιοι συγχέουν τις δύο αυτές έννοιες,είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα!)

*Μετά την είσοδο των χωρών αυτών στην Ε.Ε.,τα έτη σπουδών σε όλες τις ιατρικές σχολές τους είναι 6 χρόνια,όπως και στην Ελλάδα.

**Σχετικό με την αριστεία θέμα έχει δημοσιευθεί σ'αυτόν τον ιστότοπο-θεματική ενότητα με αριθ.50.

                       4.    Οξυώτικα 3 -Επικαιρότητα
Πέμπτη, 5 Ιουνίου 2014:  Μόλις επέστρεψα από μία δίκη. Αγωγή ήταν, που αφορούσε μία διαφορά κα-
θόλου ασήμαντη. Δεν συμμετείχα στη δίκη, ούτε κλήθηκα για να καταθέσω. Πήγα απλώς για να πα-
ρακολουθήσω μία υπόθεση που την ξέρω πολύ καλά-και από πρώτο χέρι! Για να δω, είπα μέσα μου,
τι θα ειπωθεί. Ήμουν πολύ περίεργος.
      Ο λόγος, που κάνω εδώ αυτή την αναφορά, είναι ο εξής: η  κατάθεση μιας μάρτυρος, στενής συγ-
γενούς του εναγομένου. Με συγκλόνισε κυριολεκτικά αρνητικά ένα σημείο της κατάθεσής της! Μιας
και η υπόθεση αφορούσε ένα φράξιμο δρόμου, που εμποδίζει κάποιους να πάνε στα χωράφια τους και
να πάρουν νερό(πόσιμο)από την παρακείμενη βρύση, η κ.πρόεδρος τη ρωτά:
- Για πέστε μου: Τα παλιότερα χρόνια, από ποιον δρόμο πήγαιναν οι άνθρωποι από τη βρύση μέχρι το αλώνι-μία απόσταση κάπου πενήντα μέτρα-που τότε υπήρχε εδώ σ'αυτό το σημείο;(το έδειξε πάνω σε ένα σχεδιάγραμμα).
Απάντηση της μάρτυρος: Τότε πήγαιναν από όπου ήθελαν! Το μέρος ήταν παντού ανοιχτό!
                                    Το δικό μου συμπέρασμα!
       Τη συμβούλεψαν, με χειρουργική ακρίβεια, τι θα απαντήσει στη συγκεκριμένη ερώτηση(αν θα της γινόταν)! Προσέξτε: Αν έλεγε ότι πήγαιναν από το δρόμο που υπήρχε ανέκαθεν-μέχρι και σήμερα-από τη βρύση μέχρι το αλώνι, τότε η κατάθεσή της θα ήταν επιβαρυντική για το συγγενικό της πρόσωπο! Αν μάλιστα έλεγε ότι δεν υπήρχε ποτέ δρόμος από τη βρύση μέχρι το αλώνι, τότε αυτό θα συνιστούσε ψευδομαρτυρία! Τώρα, ούτε ψευδομαρτυρία συνιστά η κατάθεσή της σ'αυτό το σημείο, ούτε και τόσο επιβαρυντική είναι για το συγγενικό της πρόσωπο! Δεν θα ήθελα, όμως, να συνεχίσω, γιατί κάτι υπάρχει εδώ που χρήζει διευκρίνησης. Θα ήθελα μόνο να της πω αυτό: Λάθος, κυρία μου! Έπρεπε να πεις ότι άλλοι πήγαιναν στο αλώνι από δω, άλλοι από κει και άλλοι κατέβαιναν από ψηλά, απ'το βουνό, ακόμα και απ'τον....ουρανό! Εσύ, κυρία μου, μένεις μονίμως μακριά από το χωριό και δεν αντιλαμβάνεσαι τα προβλήματα που δημιούργησε στο συνοικισμό αυτή η διένεξη. Αντί, λοιπόν, κυρία μου, να βάλεις"πόστα" τους υπεύθυνους και να γεφυρώσεις κάπως το χάσμα, έρχεσαι να κάνεις τα πράγματα ακόμα χειρότερα! Ξέρεις πολύ καλά τους υπεύθυνους και πώς έχει το θέμα! Αν μου πεις ότι δεν το γνωρίζεις ή δεν το θυμάσαι, λυπάμαι, αλλά τότε θα χρειαστεί να επανέλθω και να σου το υπενθυμίσω εγώ!