91. Οι "Καλαντζήδες"!

   Οι "Καλαντζήδες" είναι ένα άρθρο, υπό μορφή διηγήματος, που δημοσίευσα παλαιότερα στην τότε εφημερίδα του χωριού μας "Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΟΞΥΑΣ". Πάντως, θα ήθελα εξ αρχής να διευκρινήσω το εξής, ώστε να μην παρεξηγηθώ: Ο τίτλος "Καλαντζήδες" δεν έχει καμία σχέση με την παλιά συμπαθέστατη τάξη ή συντεχνία των Καλαντζήδων που γύριζαν κάποτε στα χωριά μας και "γάνωναν" τα χάλκινα κουζινικά μας σκεύη με καλάι ( = κασσίτερο). Δεν έχει σχέση, φυσικά, ούτε και με όσους έχουν αυτό το επώνυμο. Το άρθρο αποτελεί διήγηση ενός απίστευτου γεγονότος που συνέβη πριν από αρκετά χρόνια - όταν εγώ πήγαινα ακόμα στο δημοτικό σχολείο -  με δυο σκυλιά της γειτονιάς μας, τα οποία, σημειωτέον, ήταν και φίλοι μεταξύ τους. Τώρα, τι είδους φιλία ήταν αυτή - όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς, αφού το διαβάσετε - ένας Θεός το ξέρει! Ο "Καλαντζής" μας εδώ πιστεύω ακράδαντα ότι είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός ανθρώπινος τύπος του σήμερα, που έχει να κάνει, σαφέστατα, και με την προσωπική μου υπόθεση, για την οποία έχω καταγράψει ήδη κάποια στοιχεία σ' αυτόν τον ιστότοπο - και θα συνεχίσω οπωσδήποτε τις δημοσιεύσεις, όταν βρίσκω το χρόνο. Βλέπετε οι "φήλοι"μας (=απατεώνες που παριστάνουν το φίλο) φροντίζουν να μην μου αφήνουν περιθώρια να ασχοληθώ ούτε με τα προσωπικά μου θέματα. Βρίσκονται παντού στο δρόμο μου και παραπλανούν τον κόσμο - με λευκές φήμες, δυσφημιστικές ατάκες και υποδείξεις από τσιράκια και ανδρείκελά τους - κάνοντάς τους, ταυτόχρονα, και όλο πιο απαιτητικούς απέναντί μου! Ιδού, λοιπόν, τι είχα γράψει τότε, που δεν θα ήμουν καθόλου εκτός πραγματικότητας αν τα έγραφα και σήμερα. Με λίγη σκέψη - προσέχοντας και τις προσθήκες στην παρένθεση -  ο αναγνώστης πολλά μπορεί να καταλάβει. To μόνο, που δεν υπήρχε ακόμα στην τότε γειτονιά μας και γειτονιά των δύο αυτών τετράποδων, ήταν οι συνέπειες που προέκυψαν από τo γεγονός ότι κάποιοι υιοθέτησαν μεθόδους των "φήλων", μέθοδοι που καμουφλάριζαν,"δικαιολογούσαν" και κάλυπταν πολύ καλά υποκρυπτόμενες διαθέσεις απληστίας και κυνικών συμπεριφορών απέναντί μου- με διαστάσεις ακόμα και ακραίας μορφής οικονομικών αφαιμάξεων - συμπεριφορές και ύπουλες ενέργειες που δεν συνάδουν με τα ήθη μας και τους δεσμούς συγγένειας και γειτονίας, γι' αυτό και άγγιξαν μετέπειτα τα όρια του σκανδάλου!   

   " Τα πιο πολλά επεισόδια της καθημερινής μας ζωής συνήθως έχουν ορισμένη μόνο διάρκεια στη μνήμη μας. Στο τέλος, βυθίζονται βαθιά μες στην ψυχή μας, σαν τη χαμένη Ατλαντίδα μες στο μεγάλο ωκεανό. Κάποια άλλα, ωστόσο, χαρακτηρίζονται από μία διαχρονικότητα. Μένουν για πάντα στη μνήμη μας, άλλα γιατί χαράχτηκαν έντονα σε μια κατάλληλη στιγμή και άλλα γιατί κρύβουν έναν βαθύ συμβολισμό, με νόημα πάντα επίκαιρο.

  Πέρασαν χρόνια από τότε. Κοντεύουν κιόλας τις τρεις δεκαετίες. Τότε, ο θείος μου, ο μπαρμπα-Παντελής, είχε δύο σκυλιά. Το ένα, θυμάμαι, ήταν χρώματος ασπρόμαυρου - κοινώς παρδαλού -  που άκουγε στο όνομα "Καλαντζής". Το άλλο ήταν ψηλόλιγνο και λίγο κοκινωπό. Μόνο που δεν θυμάμαι αν τα δυο σκυλιά ήτανε από την ίδια μάνα, οπότε και συγγενείς εξ αίματος - άλλωστε, το "εξ αγχιστείας" δεν ισχύει για τα ζώα (σ.σ. και αυτό εδώ είχε τη σημασία του τότε!) - ή  αν το πρώτο το είχε δανειστεί (σ.σ. ναι, το είχε δανειστεί, όπως έμαθα αργότερα). Πάντως, τα δυο σκυλιά ήταν όλη τη μέρα μαζί. Τρώγανε μαζί και πλάι-πλάι σουλατσάρανε κάποια στιγμή στη γειτονιά. Μαζί πετιόντουσαν ξαφνικά, σαν τύχαινε και κάποιος θόρυβος τριβέλλιζε τ' αυτιά τους. Μαζί ακόμα ριχνόντουσαν και σε όποιον, περνώντας από 'κει, έδειχνε να αμφισβητεί την κυριαρχία τους στη γύρω περιοχή. Με λίγα λόγια, τα δυο σκυλιά έδειχναν δύο πολύ καλοί φίλοι.
    Ο Καλαντζής, θυμάμαι, στην αρχή πουλούσε και εκδουλεύσεις στο φίλο του. Έδειχνε μία περίεργη προθυμία απέναντί του. Όπου ο φίλος του, κοντά κι ο Καλαντζής. Όμως, ποτέ δεν αναλάμβανε ο ίδιος πρωτοβουλίες. Περίμενε πάντα να ξεκινήσει πρώτα ο φίλος του. Θα 'λεγε, μάλιστα, κανείς, πως δεν σκεφτόταν καθόλου ο Καλαντζής, παρά μονάχα ο φίλος του και για τους δυο. Γι' αυτό και δικαιολογημένα, θα 'λεγε πάλι κανείς, ο φίλος του έδειχνε να μη σέβεται και να μην  υπολογίζει καν τον Καλαντζή. Όμως, ποτέ δεν του φερόταν άσχημα. Κι εκείνος; "Φύλαγε" σε μια γωνιά και τον...περίμενε. Ήτανε...μάγκας, να πούμε, ο Καλαντζής!

  Μέχρις εδώ, υπάρχουν κάποια αξιοπερίεργα στην ιστοριούλα μας, αλλά τίποτε το υπερβολικό. Το απίστευτο έρχεται αμέσως μετά.
    Σαν τύχαινε κάποτε να πέσουν σε συμπλοκή οι δυο φίλοι με άλλα σκυλιά, ο Καλαντζής βρισκόταν ξαφνικά σύμμαχος στο αντίπαλο στρατόπεδο και στρεφόταν με πραγματικά πυρά εναντίον του φίλου του! Τον δάγκωνε αληθινά, όπως και οι αντίπαλοί του! Κι ακόμα - άλλο πάλι και τούτο! - σαν τύχαινε κάποια φορά να βγει νικητής ο φίλος του, νάτος και πάλι στο πλάι του ο Καλαντζής, για να ξαναγίνει όμως αντίπαλός του στην επόμενη συμπλοκή!
   Απίστευτο και όμως αληθινό, αλλά τα δυο σκυλιά συνέχιζαν να ζούνε πάντα μαζί. Ακούστε και κάτι ακόμα, σαν συνέχεια: Μετά από κάθε σύρραξη, ο Καλαντζής πήγαινε αργά-αργά πρώτος και συναντούσε το φίλο του. Κι έμοιαζε ο Καλαντζής σαν να του ζητούσε συγνώμην, με τον τρόπο του, ότι τάχα στ' αστεία το 'κανε! Αλλά τι να το κάνεις, πάλι ξανασυνέβαιναν τα ίδια και πάλι η ζωή συνεχιζόταν στο ίδιο μοτίβο.
   Περίεργα πράγματα, δηλαδή, όπως βλέπετε. Υποκρισία και....μαγκιά, να πούμε, ακόμα και στα ζώα; Ακόμα και σ' αυτά τα όντα που κάθε τους ενέργεια υποκινείται και υπαγορεύεται μόνο απ' το αλάνθαστο - εννοείται - αισθητήριο του ενστίκτου, χωρίς τις δεσμεύσεις και τις συχνά αντιφατικές επιταγές του Υπερεγώ; Να, που συμβαίνουν κι αυτά. Κι εύλογα αναρωτιέται κανείς: Ποιος δίδαξε, άραγε, σ' αυτό το ζώο μια τέτοια συμπεριφορά απέναντι στο φίλο του; Η φύση; Αποκλείεται! Σίγουρα, κάτι άλλο συνέβη και υιοθέτησε αυτή τη συμπεριφορά, γιατί το βόλευε! (σ.σ. Ίσως εδώ, κάποιοι πιο ειδικοί από μένα θα μπορούσαν να δώσουν μία εξήγηση γι' αυτή την ασυνήθιστη συμπεριφορά του Καλαντζή, καθώς είδα ότι υπάρχουν και εκπαιδευτές που γνωρίζουν να διαβάζουν τη "γλώσσα" και τις διαθέσεις των σκύλων).
    Κάπου εδώ, για να μην τα πολυλογούμε, η ιστοριούλα μας τελειώνει, αλλά το μήνυμά της μένει. Μένει και συμβολίζει, δείχνοντας κάποια ζώα!
   Αυτή, η κάπως μακρινή και "ασήμαντη" ιστοριούλα, μπαίνει φουριόζα μες στη δική μας τόσο ...σημαντική εποχή και γίνεται λάβαρό της. Ναι, σ' αυτή την εποχή της διαστημικής ταχύτητας και της θρασύτητας. Σ' αυτή την εποχή, που για κάποιους ούτε που ενδιαφέρει τι αγοράζουμε και από ποιους. Ποιον πληρώνουμε και από ποιους πληρωνόμαστε. Ποιον έχουμε φίλο, σύμμαχο, συγγενή, σύνευνο, συνεργάτη, συνήγορο και συνένοχο ( σ.σ. Όλα εδώ είχαν τη σημασία τους)! Ποιον συκοφαντούμε και εναντίον τίνος στρεφόμαστε. Αν των παιδιών την ψυχή καθημερινά σκοτώνουμε και ποιον τελικά υπηρετούμε. Στην εποχή αυτή, του παχυδερμισμού, της ομίχλης, της στάχτης, της λάσπης, της προκατειλημμένης συμπεριφοράς, της κοραλλιογενούς νοοτροπίας, της σφήκας και της συγκαλυμμένης παρανομίας. Σ' αυτή την εποχή, όπου ο διάλογος-αντίλογος έχει γίνει ένας κυνικός αντι-λόγος. Σ' αυτή την εποχή, όπου η αλήθεια τυλίγεται μέσα στα πλοκάμια της ομίχλης και του σκοταδιού. Σ' αυτή την εποχή, πόσοι δεν σου κάνουν μπροστά το φίλο και πίσω τον Καλαντζή!
   Κι αυτό, δυστυχώς, είναι ένα από τα πολλά επιφαινόμενα της σημερινής, τόσο...σημαντικής, εποχής μας κι ένα από τα πιο σοβαρά συμπτώματα της έλλειψης βάθρων στις ποικίλες διανθρώπινες σχέσεις, όπου οι "Καλαντζήδες" κυριαρχούν, καθώς δεν σημαίνει απολύτως τίποτε γι' αυτούς να προσχωρήσουν οποιαδήποτε στιγμή με τους "ισχυρούς" και τους αντιπάλους των φίλων τους, πετώντας κατάχαμα και πάραυτα, σαν άχρηστα ενοχλητικά υλικά, φιλίες, συγγένειες, ευγνωμοσύνες, ευαισθησίες, ειλκρίνειες και έννοιες περί σωστού και έντιμου, για να μη μιλήσουμε για ανώτερες αξίες, όπως υπευθυνότητες, συνέπειες, δικαιοσύνες, ελευθερίες σκέψης και άλλα ιδανικά, που απ' τους "Καλαντζήδες" έχουν ξεφτίσει όπως οι τρίχες απ' το κεφάλι του φαλακρού!(Όχι του δικού μου, πάντως. Τότε είχα ακόμα πλούσια χαίτη)! Τι εύκολη που είναι η ζωή γι' αυτούς. Αυτοί δεν ανεβαίνουν ανηφόρες, πάντα κατεβαίνουν κατηφόρες. Γιατί αρνούνται να σκεφτούν και να δουν το βάθος του χρόνου ( σ.σ. Τους ενδιαφέρουν μόνο οι συναλλαγές και η συγκυρία της στιγμής).
    Συνεχίστε το "έργο" σας, "Καλαντζήδες"! Απ΄τους αθώους, τα παιδιά και τις αξίες δεν έχετε τίποτε να κερδίσετε. Αν το μέλλον της κοινωνίας ανήκει σε σας και τους "προστάτες" σας, τότε αυτή δεν έχει παρά μονάχα παρόν και παρελθόν"!