109. Χειμωνιάτικες - και όχι μόνο - εικόνες από
                      τη Μεγάλη Βρύση!

   Η Μεγάλη Βρύση είναι ένας συνοικισμός της Οξυάς, απλωμένος στους πρόποδες της ξακουστής Καράβας, κατάφυτος από έλατα κυρίως, καστανιές και παντός είδους οργιαστική βλάστηση. Εδώ βρίσκεται το σπίτι μου, στο επάνω μέρος του συνοικισμού, όπου αρχίζει το δάσος του έλατου, σε υψόμετρο 1000 μ. ακριβώς! Από εδώ και οι χειμωνιάτικες εικόνες που βλέπουμε, με χιονισμένο το σπίτι και το αυτοκίνητό μου. Χρόνια είχα να ζήσω αυτές τις εικόνες του λευκού τοπίου - από τότε που πήγαινα ακόμα στο δημοτικό - και το τελετουργικό της πυκνής χιονόπτωσης, στη Μεγάλη Βρύση. Το έζησα ξανά την περασμένη Παρασκευή, 16 του Νοέμβρη, όταν, αιφνιδιασμένος από τα καιρικά φαινόμενα, έπρεπε να πάρω το δρόμο της επιστροφής. Είχα ακούσει, στο δελτίο καιρού, για χιόνια πάνω από τα 1000 - 1200 μέτρα, αλλά πού να φανταστώ ότι τα χιόνια θα κατέβαιναν και κάτω από τα 900 μ. και μάλιστα θα άρχιζαν στις 11 το πρωί! Κρύο αρκετό, αλλά ποιος είχε το χρόνο να δώσει σημασία; Όλα έγιναν πολύ βιαστικά, καθώς υπήρχε το ενδεχόμενο να κλειστώ στο συνοικισμό, αν συνέχιζε στον ίδιο ρυθμό η χιονόπτωση. Ευτυχώς, πήγαν όλα καλά και βγήκα γρήγορα στον κεντρικό δρόμο. Σε κεντρικό χωματόδρομο, μη νομίσετε καμία....λεωφόρο! Από αλυσίδες, ποτέ μέχρι σήμερα δεν μου ήταν αναγκαίες. Ίσως, από τώρα και στο εξής!

16.11.2018

( Σχόλιο: Οι φωτογραφίες δεν βγήκαν την ίδια στιγμή. Του αυτοκινήτου, όπου έχει πιο πολύ χιόνι, βγήκε αργότερα. Επομένως, και το τοπίο αργότερα είχε γίνει κατάλευκο.)

                                        

                                               

                                                 

                                              H αντίφαση της προηγούμενης μέρας 

     Όταν πιο πάνω χρησιμοποίησα τη λέξη "αιφνιδιασμένος", κυριολεκτούσα. Την προηγούμενη μέρα, 15 του μηνός, απολάμβανε κανείς μια ζεστή, ηλιόλουστη μέρα στην αυλή του σπιτιού μου. Ιδού και μία πολύ ποιητική εικόνα - κι εδώ πάλι κυριολεκτώ - ηχητική και οπτική: Το μόνο που άκουγες γύρω σου, ήταν τα κελαηδήματα των πουλιών. Το πρωί, μόλις άνοιξα την πόρτα προς την αυλή του σπιτιού μου - αξίζει αυτό να το προσέξετε - στα 2-3 μέτρα πάνω από την πόρτα άκουσα το κελάηδημα ενός σπίνου που καθόταν πάνω σε ένα κλαδί. Του σφύριξα σε ήρεμο τόνο και του μίλησα χαμηλόφωνα. Όχι μόνο δεν έφυγε, παρά κατέβηκε σε ένα πιο χαμηλό κλαδί και συνέχισε να κελαηδεί! Που σημαίνει ότι με είχε πλέον εμπιστοσύνη! Τι να σας πω: Την ώρα εκείνη, ένιωσα μία βαθιά ικανοποίηση που σπάνια βιώνουμε σαν άνθρωποι! Έχουν συνηθίσει, ξέρετε, το σφύριγμά μου και τη φωνή μου, καθώς τους βάζω συχνά ψίχουλα πάνω σε μία μικρή ταράτσα, στην άκρη της αυλής, όπου έρχονται και τσιμπολογάνε!

                                              Δείτε όμως και μία δυσάρεστη στιγμή!

    Το παρακάτω δυσάρεστο περιστατικό συνέβη στις αρχές του Σεπτέμβρη. Οικολογική συνείδηση, ναι, αλλά, να, που χρειαζόμαστε να μαζέψουμε και κανένα καρύδι. Από τις 3-4 καρυδιές που έχω γύρω στο σπίτι μου, δεν παίρνω εγώ ούτε κιλό! Τα τρώνε όλα οι σκίουροι και τα μπλούχια (δασόμυες). Κάθε καλοκαίρι έρχονται πολλά από αυτά τα τρωκτικά - γνωρίζουν πολύ καλά πότε αρχίζουν εκεί τα καρύδια να μεστώνουν - και φέτος είπα να τα λιγοστέψω. Έβαζα δύο-τρεις ισχυρές παγίδες, σε κάποια σημεία-περάσματα, αλλά οι σκίουροι, πανέξυπνοι, πηδούσαν από πάνω τους! Την ημέρα τις είχα κλειστές, για να μην πιάνονται τα πουλάκια. Τις άνοιγα μόνο τη νύχτα. Μία από τις παγίδες, λοιπόν, την έβαζα επάνω στο δοκάρι, όπου δένει το συρμάτινο πλέγμα στο κάτω μέρος της αυλής. Να, όμως, που κάποια μέρα ξεχάστηκα και δεν την έκλεισα νωρίς το πρωί. Βγαίνοντας - τρέχοντας, θα έλεγα, όταν το θυμήθηκα - είδα να έχει πιαστεί ένα πουλάκι! Ήταν ήδη σκοτωμένο και για μένα μία πολύ δυσάρεστη στιγμή! Και το χειρότερο; Τα άλλα πουλάκια πήραν αμέσως το μήνυμα, ως φαίνεται - γιατί σίγουρα είδαν την εικόνα - και εκείνη τη μέρα δεν πλησίασε κανένα στα γύρω δέντρα και στην ταράτσα της αυλής! Τότε, πήρα κι εγώ το δικό μου μήνυμα: Έκλεισα τις παγίδες και δεν τις ξανάνοιξα πια! Ούτε θα τις ξανανοίξω για τον ίδιο σκοπό! Θα τις έχω πλέον μόνο για τα ποντίκια.

                                               Η θαλπωρή της ξυλόσομπας!

      Η θαλπωρή της ξυλόσομπας και η μυρωδιά του ρετσινιού, από τα ξύλα του έλατου, θεωρούνται μάλλον κάτι σπάνιο στη ζωή της πόλης. Εκεί, όμως, στη Μεγάλη Βρύση, αυτό αποτελεί βασικό στοιχείο και βίωμα της καθημερινής ζωής, από τη στιγμή που τα κρύα αρχίζουν να σφίγγουν. Ευτυχώς, που τα ξύλα εκεί είναι άφθονα. Τα κόβουμε και μόνοι μας με το αλυσοπρίονο. Μάλιστα, χρησιμοποιούμε και τις φλούδες του έλατου που κάνουν πολύ καλή φωτιά και μυρίζουν πιο έντονα ρετσίνι. Εκείνο, βέβαια, που δεν περιγράφεται με λόγια - μόνο βιώνεται - είναι η ατμόσφαιρα αυτής της θαλπωρής και η απόλυτη ησυχία, που προσφέρονται για μία πολύ αποδοτική πνευματική ενασχόληση. Διαβάζεις μία ώρα και είναι σαν να έχεις διαβάσει τρεις! Αυτό αφορά την αποδοτικότητα. Γιατί όχι; Θα έλεγα ότι ισχύει και το αντίστροφο: Διαβάζεις ή γράφεις τρεις ώρες και νομίζεις ότι πέρασε μόνο μία ώρα! Αυτό αφορά στο ότι δεν νιώθεις καμία κούραση!

                                                   Μνήμες από το παρελθόν!

     Στην ίδια μεγάλη αυλή του πατρικού μας σπιτιού - διαφέρει μόνο στο ότι σήμερα είναι πλακόστρωτη και όχι χωμάτινη όπως τότε - βγαίναμε τα πρωινά, παιδιά σαν ήμαστε, τα 4-5 αδέρφια και παίζαμε κυνηγητό. Και τα εφτά, βέβαια, δεν ζήσαμε ποτέ μαζί, σ' αυτό το σπίτι, καθώς τα μεγαλύτερα αρχίσαμε κάποτε να φεύγουμε, είτε για να υπηρετήσουμε τη στρατιωτική μας θητεία, τα αγόρια, είτε για να αποκατασταθούμε επαγγελματικά ή οικογενειακά.

     Όταν, λοιπόν, το χειμώνα σηκωνόμασταν το πρωί και βλέπαμε χιόνι, ήταν η πιο μεγάλη μας χαρά. Πόσω μάλλον αν δεν είχαμε και σχολείο. Πρώτα παίζαμε για λίγο χιονοπόλεμο και ύστερα ανοίγαμε δρόμο για να ταϊσουμε τις κότες, το μουλάρι μας και τις λίγες κατσίκες που είχαμε. Οι κότες, θυμάμαι, παίρνανε αμέσως το ανοιχτό μονοπάτι και ερχόντουσαν μπροστά στην πόρτα του σπιτιού, όπου εμείς συχνά στεκόμασταν και τρώγαμε κάτι πρόχειρο. Τότε ο κόκοράς μας ήταν που έκανε το δικό του "πάρτυ"μαζί μας, δείχνοντας μία απίστευτη πονηριά! Μας πλησίαζε σιγά-σιγά και στην κατάλληλη στιγμή - χωρίς τίποτε να μας προϊδεάζει για την επίθεση - πηδούσε ψηλά και μας έπαιρνε το ψωμί απ' τα χέρια! Τρέχαμε τότε εμείς να τον....καταγγείλουμε στη μητέρα μας, αλλά εκείνη, πιο σοφή, συνήθως έπαιρνε το μέρος του: " Να τον προσέχετε, όταν έρχεται κοντά σας. Κι αυτός να φάει θέλει"! Κάτι ήξερε η μακαρίτισσα η μάνα μου. Από την πείρα της ζωής εκείνη αντλούσε κυρίως τις πληροφορίες της ότι όλα γίνονται για το "φαϊ" και τα ποικίλα συμφέροντα και τούτο ανεξάρτητα από τις αιτιολογημένες αιτίες και τα καμουφλάζ που επιστρατεύουν οι επιτήδειοι! Α! να μην το ξεχάσω: Πολλά γίνονται και για να καλυφθούν κάποιοι για τα πεπραγμένα τους! Το μόνο, βέβαια, για το οποίο δεν θα μπορούσε εκείνη να γνωρίζει, ήταν να μας μιλήσει τότε για κοινωνικό δαρβινισμό, για κοινωνικούς αυτοματισμούς και για όσα θα συνέβαιναν αργότερα μέσα στο ίδιο της το σπίτι! Μακάριοι και σήμερα όσοι δεν τα βίωσαν και δεν τα γνωρίζουν αυτά ακόμα! Εύχομαι να μην τα γνωρίσουν, αλλά ποιος ξέρει; Ποτέ μη λες ΠΟΤΕ!

                                                   Η πορεία μας για το σχολείο!

    Το σχολείο απ' το συνοικισμό μας απείχε κάπου τρία τέταρτα της ώρας δρόμο. Με τα πόδια, εννοείται, και με κανονικούς ρυθμούς περπάτημα, αλλά εμείς πολλές φορές φθάναμε ακόμα και σε δέκα λεπτά, όταν ο καιρός ήταν καλός. Αρκετά μεγάλη η απόσταση, εντούτοις ποτέ εμείς δεν σκεφθήκαμε να λείψουμε απ' το μάθημά μας. Και με μισό μέτρο χιόνι, εμείς βρισκόμασταν στην ώρα μας στο σχολείο. Κάποτε, ήμαστε μέχρι και δέκα παιδιά από το συνοικισμό μας, αλλά στην πορεία συναντούσαμε και άλλα έξω απ' αυτόν. Εκείνο, που θυμάμαι ακόμα πολύ καλά, ήταν ότι, εκτός από την τσάντα μας με τα βιβλία που την είχαμε περασμένη στην πλάτη - πολύ καλή συνήθεια αυτή -, στο χέρι μας, πηγαίνοντας, κρατούσαμε και ένα ξύλο για τη σόμπα του σχολείου! Μάλιστα, ο δάσκαλος σ' αυτό ήταν πολύ αυστηρός. Παρακολουθούσε πάντα αν έχουμε φέρει όλοι ξύλο για τη σόμπα. Σε όσους το ξεχνούσαν, έκανε αυστηρές συστάσεις και ενίοτε τους άφηνε για λίγο έξω στο κρύο!
   
     Kαλό χειμώνα! Και προσέξτε: Να μην ξεχάσετε να έχετε πάντα μαζί σας....αλυσίδες! Ας είναι και αχρείαστες!