26. Γενικά θέματα 5: Οι προσωπικές μου θέσεις για τη γυναίκα!

                     (Η δημοσίευση αυτή γίνεται με την ευκαιρία της Ημέρας της Γυναίκας, στις 8 Μαρτίου 2015.)
                           

   Για τη γυναίκα έχουν γραφτεί τόσα πολλά, κατά καιρούς, πολλές φορές μάλιστα εντελώς αντιφατικές μεταξύ τους θέσεις και απόψεις. Έχουν γραφτεί ύμνοι και διθύραμβοι για την ομορφιά της και για το ρόλο της μέσα στην κοινωνία. Ταυτόχρονα, ωστόσο, έχουν γραφτεί εναντίον της και ουκ ολίγες δυσμενείς και επιτιμητικές κριτικές, ώστε να αναρωτιέται κανείς από ποιους και γιατί! Και δεν μιλάμε εδώ για δυσμενή σχόλια εναντίον συγκεκριμένων γυναικών - τύπου Μεσσαλίνας, ας πούμε - που λόγω του χαρακτήρα τους ίσως και να άξιζαν αυτής της κριτικής. Μιλάμε για σχόλια και κριτικές εναντίον της γυναίκας, γενικά, που στέκει αιωνίως δίπλα στον άντρα  ως το"έτερον ήμισυ"και συμπλήρωμά του! Μιλάμε, δηλαδή, για δυσμενή σχόλια και κριτικές εναντίον της γυναικείας φύσης! Διάβασα κάπου μία φράση, που μου έκανε ιδιαίτερα κακή εντύπωση, και θα ήθελα εδώ να τη σχολιάσω για λίγο: "Ποιος μπορεί να ξεριζώσει τους δαίμονες που υπάρχουν μέσα στην ψυχή της γυναίκας";

- Τι είναι πάλι αυτό; σκέφτηκα. Πώς μπορεί ένας πραγματικός - και όχι εικονικός - άντρας να μιλά έτσι για τη γυναίκα, την οποία τόσο πολύ η φύση του αποζητά και η οποία κρατά στα σπλάχνα της τον καρπό του έρωτά τους και τα αυριανά τους παιδιά;

    Μέσα στο διάβα των αιώνων, η γυναίκα ανέπτυξε τη δική της φυσιολογία και το δικό της ψυχισμό,

μέσω της γνωστής διαδικασίας της φυσικής επιλογής - όπως αυτή περιγράφεται στη δαρβινική* θεωρία - μία διαδικασία που απαντούσε στις ανάγκες της επιβίωσής της. Οι ανάγκες αυτές δεν απέρρεαν μόνο από τις δυσκολίες που συναντούσε με την εγκυμοσύνη και τον τοκετό, τις πιεστικές κλιματικές και διατροφικές συνθήκες που απαιτούσαν ανάλογες προσαρμοστικές λειτουργίες. Απέρρεαν και από τις σχέσεις της γυναίκας με το ισχυρό φύλο δίπλα της, τον άντρα. Η φυσιολογία του σώματος της γυναίκας και η αδυναμία, που αισθανόταν απέναντι στον  μυϊκά πιο δυνατό άνδρα, ήταν αυτά που δημιούργησαν το συγκεκριμένο ψυχισμό της γυναίκας. Ως αντιστάθμισμα  αυτής της  μυϊκής της αδυναμίας έναντι του ισχυρού φύλου - και ειδικά όταν είχε να αντιμετωπίσει την άδικη εναντίον της μεταχείριση του άνδρα - η γυναίκα ανέπτυξε τους αναγκαίους εσωτερικούς μηχανισμούς άμυνας και δημιούργησε έναν ψυχισμό, όπως αυτός αποτυπώνεται σήμερα στο χαρακτήρα της . Οι κατά καιρούς απαιτήσεις της κοινωνίας από τη γυναίκα άφησαν, επίσης, το δικό τους στίγμα στον ψυχισμό της. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο! Ο ψυχισμός της γυναίκας - στα γενικά του χαρακτηριστικά - είναι αυτός που ανέπτυξε η γυναίκα μέσα στους αιώνες, προσαρμοζόμενη στις εκάστοτε συνθήκες ζωής, θα της τον αλλάξουμε εμείς τα αρσενικά μέσα σε μία ή πέντε, έστω, δεκαετίες που συζούμε μαζί της; Μια χαρά είναι ως έχει. Το θέμα  της μόρφωσης, της εσωτερικής καλλιέργειας και της επικοινωνιακής ικανότητας της γυναίκας, ναι, να το δούμε - αν και όπου χρειαστεί - με περισσότερη ευαισθησία και κατανόηση. Ενδεχομένως,στην εποχή μας να χρειάζεται και αυτό, αλλά και για τις δύο πλευρές. Γιατί κάπου. . .χάθηκε η "μπάλα"από τη στιγμή της χειραφέτησης της γυναίκας - όταν αυτή βγήκε από το σπίτι και μπήκε θριαμβευτικά στο χώρο της εργασίας, μεταπολεμικά - στη χώρα μας. Τότε ήταν που διαφοροποιήθηκαν κάπως και οι ρόλοι του άνδρα και της γυναίκας - ως προς τον τρόπο συμβίωσής τους, εννοείται, μέσα στην οικογένεια, όχι κάτι άλλο - αλλά η προσαρμογή στη νέα αυτή πραγματικότητα  μάλλον δεν έγινε ομαλά ή  δεν ολοκληρώθηκε στα χρόνια που ακολούθησαν. Ίσως η γυναίκα, μέσα στον πρωτόγνωρο ενθουσιασμό της χειραφέτησής της, να ζητούσε κάτι περισσότερο από όσα της ανήκαν ή της οφείλονταν πραγματικά, αλλά  ίσως και ο άντρας - κρατώντας μία αμυντική στάση - να προσπάθησε να διατηρήσει πολύ περισσότερα από το προηγούμενο παραδοσιακό μοντέλο της οικογενειακής συμβιωτικής τους σχέσης. Γιατί ακόμα και σήμερα υπάρχουν περιπτώσεις αντρών που "απαιτούν" από τη γυναίκα και εκτός του σπιτιού να εργάζεται και εντός της οικογένειας να τα φέρει εις πέρας όλα μόνη της! Ακραία, βέβαια, περίπτωση αλλά όχι σπάνια, τη στιγμή που οι συνθήκες ζωής ζητούν περισσότερη συντροφικότητα, συζήτηση και αλληλοκατανόηση μεταξύ των δύο - αλλά και των παιδιών ασφαλώς. Η χειραφέτηση της γυναίκας δεν ανέτρεψε απλώς τις σχέσεις του άντρα και της γυναίκας  μέσα στο παραδοσιακό  οικογενειακό μοντέλο ζωής, έφερε και την εκδημοκρατικοποίηση μέσα στην οικογένεια. Αυτά είναι  καίριας σημασίας  ζητήματα που πρέπει να απασχολήσουν αμφότερους μέσα στην οικογενειακή εστία και βέβαια ο ρόλος της γυναίκας εδώ  θεωρώ ότι είναι καταλυτικός, μιας και  η φύση της είναι  πιο ευέλικτη, σε σχέση με  εκείνη του άντρα, πιο ευαίσθητη και πιο τρυφερή - λόγω και της μητρότητας. Αν, όμως, αυτό ήθελε "διαβαστεί" εδώ ως ελάφρυνση - ή και αποποίηση - των ευθυνών του άντρα, τότε ίσως χρειαστεί να διαφοροποιήσω τη διατύπωση.
      Το να κάνουμε κάποτε αστεϊσμούς - και χαβαλέ - με το αιώνιο θέμα της "αντιπαλότητας" μεταξύ ανδρών και γυναικών, ε, αυτό αποτελεί την άλλη όψη - την κρυφή - του παιχνιδιού της ερωτοτροπίας των δύο φύλων. Δεν θεωρώ, όμως, καθόλου σοβαρό το να μιλούν κάποιοι για τη γυναίκα - και να το πιστεύουν - ότι  είναι ένα πλάσμα που κρύβει μέσα της  δαίμονες και καταστροφικές δυνάμεις! Τέτοιες γυναίκες μπορεί να υπάρχουν, όχι όμως η γυναίκα, γενικά, ως πλάσμα του Θεού κι αυτή και ως αιθέρια ύπαρξη, όπως ο άντρας την πλάθει με τη φαντασία του, στις πιο αισθησιακές και ρομαντικές του στιγμές. Ας κρατάμε - μάλλον - αυτό το τελευταίο περισσότερο οι άντρες στο μυαλό μας. Έτσι θα μάθουμε να χειριζόμαστε πιο σωστά τις γυναίκες  και να συμβιώνουμε καλύτερα μαζί τους. Το πρώτο, πάντως, που χρειάζεται γι'αυτό είναι ο σεβασμός προς τη φύση, την προσωπικότητα και το ρόλο της γυναίκας ως συντρόφου και μητέρας και να μην τη  θεωρούμε υποδιέστερη, επειδή τυχαίνει να μην έχει την ίδια σωματική δύναμη. Έχει άλλες ιδιότητες πιο αναπτυγμένες από τον άνδρα. Με λίγο υποδόριο χιούμορ και κάποιες κολακευτικές ατάκες - που τόσο αγαπούν οι γυναίκες - τα αποτελέσματα είναι απείρως καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη στρατηγική. Άλλωστε, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και τον ....κανόνα της επιτυχούς συμβίωσης μαζί της: "Ο πραγματικός άντρας κάνει πάντα του κεφαλιού του, αφού πρώτα ρωτήσει τη γυναίκα του"!

*Μία επεξήγηση: Δεν διαφωνώ με τη γνωστή θεωρία του Δαρβίνου, για την εξέλιξη των ειδών, εκτός από το σημείο εκείνο που αναφέρεται στην καταγωγική σχέση ανθρώπου και πιθήκου! Μπορεί ο άνθρωπος και ο πίθηκος βιολογικά να έχουν πολλές ομοιότητες, αλλά ως όντα, γενικά, δεν έχουν καμία απολύτως σχέση. Είναι το ψυχικό, κοινωνικό και πνευματικό στοιχείο που τους διαφοροποιεί τελείως μεταξύ τους. Σαφέστατα, δεν αποδέχομαι, σε καμία των περιπτώσεων, και τη θεωρία του κοινωνικού δαρβινισμού, του Francis Galton, ξαδέρφου του Δαρβίνου. Υπήρξαν πολλές σκοπιμότητες, όταν αυτή διατυπώθηκε, που δεν είναι της στιγμής να τις αναφέρω εδώ.