1.   O ξ υ ώ τ ι κ α

           (Τα εν οίκω εν δήμω)

          1ο 

  

                                                                                                                           Του Πάττα Γεωργίου

     Δεν θα πρέπει να θεωρηθεί κακόπιστο το να βγάλει κανείς τα εν οίκω εν δήμω, ειδικά τώρα που οι δήμοι στη χώρα μας έχουν πάρει μία πιο διευρυμένη μορφή. Ίσως, μάλιστα, κάποια στιγμή αυτό να είναι και επιβεβλημένο από τις ίδιες τις συνθήκες να γίνει, ώστε να γνωρίζουν και οι πιο πέρα για όσα συμβαίνουν μέσα στο χώρο μιας μικρότερης τοπικής κοινωνίας, η οποία  ̶  εν προκειμένω  ̶  δεν είναι άλλη από την τοπική κοινωνία του χωριού της Οξυάς. Από εκεί και πέρα, βέβαια, κάθε αναγνώστης μπορεί να κάνει τις δικές του προβολές των θεμάτων  ̶  που εδώ γίνεται λόγος  ̶  πάνω στο σκηνικό ευρύτερων χώρων και να προσπαθήσει να βρει κοινά σημεία και να εξαγάγει τα δικά του συμπεράσματα, από διαπιστώσεις και γεγονότα που ίσως συμβαίνουν και στη δική του τοπική κοινωνία ή στη  χώρα μας και τον κόσμο, γενικότερα. Παρακολουθώντας, με ιδιαίτερη ανησυχία, τα όσα βλέπω να συμβαίνουν  ̶  αλλά και όσα βλέπω να  μη συμβαίνουν  ̶  στη γενέτειρά μου, σε μία ομιλία μου, που αυτή τη φορά προτιμώ να γίνει μέσω δημοσιεύσεων, τάλε  ̶  κουάλε θα έλεγα τα εξής:

    Τα προβλήματα ενός τόπου δεν έχουν να κάνουν μόνο με την απουσία βασικών έργων υποδομής  ̶  προβλήματα που, ούτως ή άλλως, στο χωριό της Οξυάς είναι ιδιαίτερα οξυμένα, όπως τα καταγράψαμε σε δύο συγκεντρώσεις που είχαμε στο κέντρο του χωριού και στο Μουζάκι. Έχουν να κάνουν και με διαπιστώσεις που, ενώ φαίνεται ότι επέχουν θέση μιας θεωρητικής τοποθέτησης, ωστόσο επιχειρούν  να ανατάμουν μία δυσάρεστη σήμερα κατάσταση και να προσεγγίσουν λίγο βαθύτερα την τρέχουσα πραγματικότητα, τις ανάγκες και τα προβλήματα αυτού του τόπου.

   Θα έχετε ακούσει, ίσως, ότι πριν από την εμφάνιση ενός προβλήματος στην καθημερινότητά μας  ̶  ή μιας κρίσης, όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα στη χώρα μας  ̶  έχει προηγηθεί κάτι άλλο και δεν εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά μας. Σχεδόν πάντοτε προηγείται μία περίοδος κυοφορίας του σε πνευματικό και ηθικό επίπεδο. Αυτό αποτελεί νόμο της ζωής  ̶  δεν είναι κάτι καινούριο  ̶  και συνιστά μία πραγματικότητα που δεν είναι πάντα ορατή, ούτε γίνεται εύκολα αντιληπτή απ’ τον καθένα μας, και τούτο, παρά το γεγονός ότι ενδεχομένως κάποτε να υπήρξαμε και οι ίδιοι μέτοχοι, με τις πράξεις μας, τις παραλείψεις, τις ιδιοτελών επιδιώξεων σκοπιμότητες και τα λεγόμενά μας, σε κάποια από τις εξελικτικές φάσεις ενός προβλήματος, στο κυοφορούμενο επίπεδό του. Πολλές φορές, μάλιστα, σε τέτοιο βαθμό, ώστε στο τέλος να μη μας επιτρέπεται καν το δικαίωμα να απορούμε κιόλας για το πώς και το γιατί.

               Σπέρματα από θεωρίες διαβολοφιλόσοφων…..

   Σ’ αυτόν τον τόπο, συμβαίνουν, όντως,παράδοξα πράγματα, τα οποία έχεις την αίσθηση ότι βγαίνουν μέσα από κάποιο θεατρικό σενάριο τεχνηέντως κατευθυνόμενων ενεργειών, οι οποίες διαχέουν άμεσα τις συνέπειές τους και στον τρόπο επικοινωνίας και αλληλοσυνεννόησης των συγχωριανών, πρωτίστως, βέβαια, μεταξύ εκείνων που παίζουν κάποιο ρόλο στα τεκταινόμενα του τόπου μας και στη διαμόρφωση καταστάσεων, θετικών ή αρνητικών (κυρίως το δεύτερο). Παραήταν "ανθηρό" το κλίμα της συνεννόησης μεταξύ μας και κάποιοι στο σενάριό μας είπαν: "Ας τους ρίξουμε εδώ και λίγα σπέρματα ασυνεννοησίας, ώστε να το κάνουμε ακόμα πιο ενδιαφέρον"! Τα σπέρματα αυτά  ̶  όπου φυλάσσονται και καλλιεργούνται εμμανώς  ̶  έχουν αρυσθεί από ποικίλες θεωρίες διαβολοφιλόσοφων και κυνικών εφαρμογών. Απ’ αυτούς, θα αναφέρω έναν : τον Σοπενχάουερ! Αν, προσωπικά, τον θεωρώ  διαβολοφιλόσοφο  ̶  για άλλους μπορεί να μην είναι  ̶  αυτό συμβαίνει, όχι τόσο για τις πεσιμιστικές του ιδέες και για το γεγονός ότι μας παρέδωσε μία από τις χειρότερες εκδοχές για την αξία της ζωής, όσο για τις 38 οδηγίες του για το πώς μπορεί κάποιος να ενεργεί, ώστε να φαίνεται στον κόσμο ότι έχει πάντα δίκαιο, ακόμα και όταν έχει 100% άδικο! Και τούτο, πώς νομίζετε; Προκαλώντας, ψευδόμενος, αδικώντας, συκοφαντώντας! Μιλάμε για πολύ …. μεγάλη "τέχνη", δηλαδή  ̶  εισαγόμενη, εννοείται  ̶  προκειμένου να κατασκευάζεις την αλήθεια, αντί να ομολογείς αυτή που υπάρχει! Σαφέστατα και δεν είναι ακόμα πολύ γνωστές στο πλατύ κοινό οι οδηγίες αυτές, ωστόσο κάποιοι τις εφαρμόζουν! Κάπου κάτι πήρε το αυτί τους  ̶  ή τους υποδείχθηκε  ̶  και το ακολουθούν! Και, καθώς είναι ακόμα μαθητευόμενοι ….. μάγοι και χωρίς το προς το σκοπό αυτό   "επιστημονικό επιτελείο"  ̶  όπως συμβαίνει στη διεθνή πολιτική σκηνή μεγάλων κρατών  ̶  στο τέλος τα κάνουν μούσκεμα! Αυτοαποκαλύπτονται και γίνονται καταγέλαστοι! Έχει και ο αρνητισμός, θα μου πείτε, τα θέλγητρά του και, κυρίως, τη γοητεία και τη χαρά του καινούριου. Τα αποτελέσματα όμως, σε βάθος χρόνου, μπορεί κανείς να τα υπολογίσει; Και ο Νίτσε από τις ιδέες του Σοπενχάουερ εμπνεύστηκε και δημιούργησε τη δική του φιλοσοφική θεωρία, η οποία τελικά  ̶  παρά τις όποιες εδώ κι εκεί θετικές απόψεις  ̶  αποτέλεσε το ευαγγέλιο του ναζισμού, του φασισμού και των κάθε μορφής ολοκληρωτικών ιδεολογιών.

    Ανάλογη είναι και μία άλλη θεωρία: αυτή του χάους! Είναι μία θεωρία όπου  ̶  υπό το ένδυμα επιστημονικής βάσης  ̶  κάποιοι βόλεψαν και βολεύουν κάθε είδους σκοπιμότητες στους σχεδιασμούς τους. Δημιουργήστε, λέει, χάος και μέσα απ’ αυτό θα ξεπηδήσει μία θαυμαστή τάξη και αρμονία! Δηλαδή, αντί πλέον να μιλάμε για υπευθυνότητα ̶ ατομική και συλλογική  ̶  δημιουργικότητα, αλληλεγγύη, αξιοπιστία, "τα αγαθά κόποις κτώνται" και για τόσες άλλες αξίες και θετικές στάσεις ζωής, θα λέμε: "Δημιουργήστε χάος, για να πάνε όλα καλύτερα"! Θα λέμε, δηλαδή, αυτό που εύχονται και επιδιώκουν οι κάθε λογής μπαχαλάκηδες και σπεκουλαδόροι! Μάλιστα, εδώ κάνουν και έναν παραλληλισμό της θεωρίας αυτής με την εντροπία  ̶  τη διαδικασία ανανέωσης, δηλαδή, που παρατηρείται στον κόσμο της φύσης, με τους σταθερούς και αέναους νόμους του, συγκρίνοντας ανόμοια πράγματα.  Άρα, είναι σαν να μας λένε κάποιοι : "Κάντε κακό για να προκύψει καλό"; Κάπως έτσι! Ακολουθήστε, δηλαδή, το δρόμο της κατηφόρας, που είναι εύκολος, γιατί εκείνος της ανηφόρας  ̶  που είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στο ξεσάπισμα, στην ανανέωση των δυνάμεων της ζωής και σε θετικά αποτελέσματα  ̶  είναι δύσκολος!

    Βέβαια, εδώ δεν πρόκειται να εμπλακούμε σε, σωκρατικού τύπου, ατέρμονες συζητήσεις για τον επαναπροσδιορισμό των εννοιών του καλού και του κακού. Όλοι μας πλέον γνωρίζουμε αυτές τις έννοιες  ̶  ακόμα κι εκείνοι που δεν τους συμφέρει  ̶  μέσα από την παιδεία μας, τις γραφές και την εμπειρία μας. Γιατί, αλλιώς, θα πρέπει να αρχίσουμε να μετρούμε τους κόκκους της άμμου και να βυθομετρούμε τα ανθρώπινα πάθη! Έχει, όμως, σημασία να πούμε λίγα λόγια για τη σχέση καλού και κακού στη ζωή.

                     Η σχέση καλού και κακού στη ζωή

    Το κακό στη ζωή συμπλέκεται με το καλό. Φυσικά, αν θα μπορούσε να μην υπάρχει το κακό,   θα  ήμαστε κοινωνία αγγέλων. Επειδή, όμως, αυτό στην πράξη - με τη σημερινή μορφή της κοινωνίας  ̶  δεν είναι δυνατό να συμβεί, θα πρέπει να πούμε και κάτι άλλο πολύ βασικό: Ότι το κακό στη ζωή κάποτε είναι και δημιουργικό, αλλά πότε; Όταν συνυπάρχει σε ορισμένη αναλογία με το καλό, αλλά και όταν ακυρώνεται και δεν αποθεώνεται, ούτε γίνεται σκόπιμα. Γίνεται κατά λάθος ή από ανθρώπινη αδυναμία. Τι θα συμβεί, όμως, αν η φυσιολογική αναλογία καλού και κακού ξεπεραστεί  ̶  πόσω μάλλον αν ξεπεραστεί κατά πολύ; Τότε έχουμε ανατροπή της ισορροπίας στη λειτουργία του κόσμου και της ζωής  ̶  ας μην πάει το μυαλό κανενός σε πολιτικού περιεχομένου ανατροπές, κοινωνικών τάξεων κ.τ.τ. Αλλά ας συνεχίσουμε για λίγο την κουβέντα μας επ’ αυτού, χρησιμοποιώντας ένα παράδειγμα. Το καλό μπορεί να συγκριθεί με τον άπεφθο χρυσό (τον καθαρό χρυσό, δηλαδή, χωρίς προσμείξεις). Ο χρυσός είναι περισσότερο λειτουργικός με κάποιες  άλλες μεταλλικές προσμείξεις, αλλά πάντοτε σε ορισμένη αναλογία. Η πρόσμειξη μπορεί να δίνει στο χρυσό περισσότερη σκληρότητα  ̶  ο άπεφθος δεν τη διαθέτει  ̶   αλλά η αξία του τελικού μείγματος εξαρτάται από τα καράτια  ̶  την αναλογία γνήσιου χρυσού  ̶  που περιέχει. Στο κάτω  ̶  κάτω, αν θέλετε, το καλό μπορεί να σταθεί και να μεγαλουργήσει από μόνο του στη ζωή. Το κακό δεν μπορεί να σταθεί, γιατί πρέπει πάντοτε να έχει κάποιον απέναντι για να τον σημαδεύει!

    Αυτά τα λίγα, ώστε να μη μας πιάνουν κάποιοι κορόιδα ότι εκείνοι γνωρίζουν καλύτερα. Τις σκοπιμότητές τους προωθούν. Στην εποχή μας, δυστυχώς, συμβαίνει και αυτό: Κάποιοι κύκλοι, εκμεταλλευόμενοι την άγνοια του κόσμου, τις φοβίες, τα μικροπάθη και τις βιοτικές του ανάγκες, επιχειρούν μία πραγματική σπέκουλα πάνω σ’ αυτό το θέμα, διαδίδοντας  ̶  και εδώ υπάρχουν απτά αρνητικά αποτελέσματα  ̶  ότι δήθεν το κακό στη ζωή είναι καλύτερο και όχι αυτό που ως τώρα θεωρούσαμε καλό! Περιττό να πούμε ότι οποιαδήποτε ανατροπή στη σχέση καλού και κακού επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τη συνεργασία και τις ανθρώπινες σχέσεις, άρα, και την κοινωνική λειτουργία.

                          Η ευθεία οδός της συνεργασίας

    Επανερχόμενος στον Σοπενχάουερ, θα ήθελα να υπογραμμίσω και κάτι ακόμα. Αυτός ο διαβολοφιλόσοφος  ̶  όπως είπα  ̶  ο οποίος έβαλε το μυαλό του να δουλέψει αρνητικά, έκανε και κάποιες αξιόλογες διαπιστώσεις. Μία απ’ αυτές μας λέει το εξής: "Δεν υπάρχει άποψη, όσο παράλογη αυτή κι αν είναι, που να μη γίνεται εύκολα αποδεκτή από τον κόσμο, όταν κάποιος βλέπει ότι όλοι οι άλλοι γύρω του την αποδέχονται"! Περίπου εδώ έχουμε να κάνουμε με την ψυχολογία της μάζας. Δεν το πολυσκέφτεται ο άλλος αν κάτι είναι σωστό ή όχι. Το αποδέχονται οι άλλοι; Το αποδέχεται και αυτός. Σχεδόν, εντελώς άκριτα! Όπου πάνε οι άλλοι, δηλαδή, όπως το κοπάδι! Το δίκαιο ή το άδικο το προσπερνά χωρίς πολλή σκέψη. Αφήνεται να παρασυρθεί από το ρεύμα, είτε από συνήθεια είτε από φόβο για τις συνέπειες είτε από συμφέρον.

   Τελικά, είναι βασικό να πούμε ότι με πρακτικές και στάσεις ζωής τύπου οδηγιών ή διαπιστώσεων Σοπενχάουερ  ̶  και θεωριών του χάους  ̶  ούτε χωριό γίνεται, όπως, λέμε, ούτε συνεργασία είναι δυνατή. Πάντα σε άγονες αντιπαραθέσεις και σε σύγκρουση θα βρίσκονται οι άνθρωποι. Η συνεργασία απαιτεί ένα μίνιμουμ  τουλάχιστον αλληλοκατανόησης  ̶  εκατέρωθεν  ̶  όπου και όταν αυτό χρειαστεί. Αυτή είναι η ευθεία οδός της συνεργασίας και των θετικών αποτελεσμάτων. Από εκεί και πέρα, βέβαια, ανθεί ένα απέραντο φάσμα δολιχοδρομιών, εκβιαστικών κινήσεων ή παραπλανητικών ενεργειών και  "δημιουργικών ασαφειών", όπως λέγονται στη γλώσσα της διπλωματίας, που μόνο συμφέροντα και σκοπιμότητες εξυπηρετούν. Εδώ είναι που λέει ο λαός: "Πιάσε τ’ αυγό και κούρεφ’ το"!

                        2ο                   

Τράπεζα ιδεών και απόψεων

Είναι αλήθεια, αγαπητοί φίλοι, ότι οι πρόγονοί μας  ̶  τοπικά το εννοώ αυτό  ̶  μας παρέδωσαν κάποιες αξιόλογες αρχές που εφάρμοζαν στη ζωή τους, αρχές που ευνοούν την κοινωνική συμβίωση, όπως π.χ. ΄΄ Ο λόγος μου συμβόλαιο ΄΄, όπου τονίζονται η αξιοπιστία και η μπέσα που πρέπει να επιδεικνύουμε στις μεταξύ μας σχέσεις και συναλλαγές, η αντρίκεια στάση και ο σεβασμός της οικογενειακής και προσωπικής αξιοπρέπειας και υπόληψης  ̶  ακόμα και όταν πρόκειται για τον αντίπαλό μας  ̶  αλλά από μόνα τους αυτά δεν μας είναι πλέον αρκετά για να καλύψουν τις σημερινές ανάγκες της ζωής, την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα του καθενός. Μακάρι, βέβαια, να τα εφαρμόζαμε κι αυτά, αλλά όταν πολλές φορές δεν τηρούνται ακόμα και τα αυτονόητα, ούτε λόγος να υποστηρίξει κανείς ότι τα εφαρμόζουμε στην πράξη. Δυστυχώς, λείπει απ’ αυτόν τον τόπο  ̶  και την κοινωνία γενικότερα  ̶  μία Τράπεζα, θα μπορούσα να πω, ιδεών και απόψεων που θα γίνονται από όλους αποδεκτές, θα γεφυρώνουν τις διαφορές και θα αποτελούν μία στέρεη βάση στις μεταξύ μας σχέσεις, τοποθετήσεις και συζητήσεις. Τέτοιες ιδέες, αρχές και απόψεις, θα μπορούσαν  να έχουν ως βάση και τα εξής: 

1. Η βασική ιδέα, που γέννησε τη δημοκρατία, ήταν το πώς σε μία κοινωνία  ̶  ή κοινότητα  ̶  οι άνθρωποι θα μπορούν να συμβιώνουν καλύτερα, θα κυβερνώνται καλύτερα, θα συνεργάζονται καλύτερα και θα δημιουργούν. Με το δημοκρατικό τρόπο, οι αρχαίοι Έλληνες είδαν ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται  πιο σωστά, ο καταμερισμός ρόλων και αρμοδιοτήτων γίνεται πιο αξιοκρατικά και η κατανομή των αγαθών πιο δίκαιη. Όλες οι ιδέες και οι απόψεις για ένα θέμα ακούγονται και στο τέλος επικρατεί η πιο σωστή  ̶  χωρίς σκοπιμότητες, εννοείται. Δημοκρατία σημαίνει ελεύθερη δράση κάθε πολίτη μέσα στα επιτρεπτά όρια των νόμων και των κανόνων δεοντολογίας. Η αυθαιρεσία, επομένως, και οι αποφάσεις, που λαμβάνονται με πλάγιους τρόπους, δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που λέμε δημοκρατικότητα. Δημοκρατικότητα, επίσης, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει απονευρωμένη στάση ζωής και νωθρότητα αλλά δράση γεμάτη δυναμισμό, που βασίζεται στις αρχές της υπευθυνότητας, της συνεργασίας και της συλλογικότητας. Εκείνος που ενδιαφέρεται μόνο για το ατομικό συμφέρον  ̶  ή το παρεϊστικο  ̶  και καθόλου για το συλλογικό, δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία. Όσο αποθεώνεται μόνο το ατομικό και απαξιώνεται το συλλογικό τόσο τα προβλήματα της κοινωνίας και του κόσμου πολλαπλασιάζονται. Σε μία δημοκρατική κοινότητα, πάντα εξετάζονται  πρώτα τα προβλήματα που αφορούν τη λειτουργία του συνόλου και μετά τα επιμέρους. Το πρόβλημα, επομένως, δεν είναι η δημοκρατία ως πολίτευμα και ως τρόπος ζωής  ̶  όπως νομίζουν κάποιοι  ̶  αλλά η άγνοια του τι σημαίνει δημοκρατία, του πώς εφαρμόζεται στην πράξη και πότε αυτή δεν λειτουργεί σωστά, εξαιτίας της μη εφαρμογής των αρχών της και  "των κειμένων νόμων"  ̶  για να θυμηθούμε για λίγο και τον Εμμ. Ροϊδη.

2. Για να έχει κανείς το δικαίωμα να κάνει κριτική  ̶  πόσω μάλλον κακοπροαίρετη  ̶  πρώτα θα πρέπει να έχει κάνει ο ίδιος την αυτοκριτική του. Δεν μπορεί κάποιος να θέλει να ελέγχει και να καυτηριάζει τις πράξεις των άλλων, χωρίς να κρίνει και να ελέγχει τις δικές του!

3. Ένα "συγνώμην"  για το λάθος μας ή τις παραλείψεις μας είναι απαραίτητο. Αλλιώς, η συμβίωση γίνεται δύσκολη, οδηγούμαστε στα άκρα και σε απρόβλεπτες καταστάσεις. Το " συγνώμην" είναι εκείνο που διαλύει τις παρεξηγήσεις και τις τοξίνες της ψυχής, εκατέρωθεν, τοξίνες που δημιουργεί ο κακώς εννοούμενος εγωισμός των ανθρώπων.

4. Αυτός, που εκφέρει μία ιδέα ή άποψη, δεν έχει σημασία αν είναι φίλος, συγγενής, ξένος ή δικός μας. Σημασία έχει μόνο το αν αυτό, που εκφράζει, είναι σωστό ή όχι. Μία σωστή ιδέα πρέπει να στηρίζεται από το σύνολο. Αλλιώς, η προκατάληψη, τα στερεότυπα, η παραπλάνηση, ο συντεχνιασμός και το παρεϊστικο, οι συνομωσίες, η ιδιωτικοποίηση του δημόσιου λόγου, το συμφέρον και ο ιδιότυπος τοπικός ρατσισμός, καραδοκούν.

5. Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι η ζωή  ̶  σε όλα της τα επίπεδα  ̶  προχωράει καταργώντας και κλαδεύοντας. ΄Ο,τι καινούριο, όμως, έρχεται, θα πρέπει, αν όχι να έχουμε πεισθεί απολύτως, τουλάχιστον να έχουμε σαφείς ενδείξεις ότι είναι καλύτερο από το προηγούμενο που αφήσαμε στην άκρη. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση, καθώς τις περισσότερες φορές έχουμε μπροστά μας μόνο επιλογές με κάποιο ρίσκο και όχι έτοιμες λύσεις.

6.  Ουκ ολίγες φορές, το χιούμορ σώζει. Πάντα θα υπάρχουν καταστάσεις, όπου η σύγκρουση φαίνεται αναπόφευκτη. Όταν, όμως, πρόκειται για το κοινό καλό, λίγο χιούμορ δεν βλάπτει. Αντίθετα, μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά, ώστε το χάσμα να γεφυρωθεί. Άνθρωποι, που ασχολούνται με τα κοινά, και δεν διαθέτουν στοιχειώδες χιούμορ, είναι κίνδυνος  ̶  θάνατος για τη "δημόσια υγεία"!

7. Είναι σωστό να στηρίζουμε το δίκαιο και τα δικαιώματα του διπλανού μας απρόσωπα και ανεξάρτητα από συμφέροντα και ποικίλες εξαρτήσεις (κομματικές, ιδεολογικές, θρησκευτικές, οπαδικές κ.ο.κ.). Προπαντός, είναι παρωχημένων εποχών η αντίληψη να μπλέκουμε στις προσωπικές μας σχέσεις τις κομματικές και πολιτικές πεποιθήσεις των άλλων.

8. Σε περιόδους κρίσης  ̶  και όχι μόνο  ̶  όπως η σημερινή, θα ήταν πράξη αλληλεγγύης να στηρίζουμε συντοπίτες μας που βρίσκονται σε απόλυτη ανάγκη ή ένδεια. Αυτό μπορεί να γίνει από κάποιους φορείς του τόπου μας (Τοπική Κοινότητα, εκκλησιαστικά συμβούλια και συλλόγους), είτε χωριστά ο καθένας είτε σε συνεργασία μεταξύ τους. Ένα κοινωνικό παντοπωλείο, για παράδειγμα, με είδη πρώτης ανάγκης  ̶  που θα ήταν προϊόντα προσφοράς  ̶   θα μπορούσε να ανακουφίσει συνανθρώπους μας αυτής της κατηγορίας. Ακόμα και ένας έρανος μεταξύ μας ( με απόλυτα διαφανείς, εννοείται, διαδικασίες διεξαγωγής του) θα ήταν δυνατό να γίνει, σε κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις.   

9. Επειδή δεν είναι δυνατό να συμφωνούμε πάντα, επ’ αυτού θα πρέπει να πούμε τα εξής: Διαφωνίες είναι και θεμιτό και λογικό να υπάρχουν. Δεν είναι πάντα φθοροποιό στοιχείο η διαφωνία. Κάποτε, μάλιστα, οι διαφωνίες εμπλουτίζουν τις θέσεις και τις απόψεις μας και είναι δημιουργικές, αλλά πότε; Όταν αυτές δεν επαναλαμβάνονται συνεχώς και δεν εμπεριέχουν σκοπιμότητες. Όχι, επομένως, διαφωνίες χωρίς θέση. Όχι διαφωνίες επίτηδες ή με εριστική διάθεση. Διαφωνία, ναι, αλλά όταν υπάρχει πράγματι μία άλλη οπτική για ένα θέμα και μία άλλη πρόταση, η οποία πιστεύεται ότι είναι πιο σωστή από την ήδη κατατεθείσα. Στόχος μας θα είναι πάντα ο ουσιαστικός και γόνιμος διάλογος, αλλά και η συντόμευση κατά το δυνατόν του χρόνου των συζητήσεων και αποφάσεων, χρόνος που πολλές φορές σπαταλάται άσκοπα σε συνεδριάσεις, συνελεύσεις και συγκεντρώσεις.

10.Όχι οριζόντιο διάλογο στις συλλογικές συζητήσεις!
Είναι σημαντικό να τονιστεί κάτι,για το οποίο γίνεται αρκετή κατάχρηση.Στις συλλογικές 
μας συζητήσεις-προκειμένου να γίνει ενημέρωση ή να ληφθούν αποφάσεις-ποτέ δεν κάνουμε
οριζόντιο διάλογο (μεταξύ μας δηλαδή), ούτε απαντάμε αμέσως σε κάτι που ακούμε να λέγεται
και δεν συμφωνούμε.Κρατάμε τις απόψεις μας-στο μυαλό μας ή σε ένα χαρτί-και τις εκθέτου
με τη στιγμή που θα μας δοθεί ο λόγος από τον προεδρεύοντα ή συντονιστή της συζήτησης.Εί
  ναι και αυτό ένα πολύ σημαντικό στοιχείο μιας σωστής και αποτελεσματικής δημοκρατικής         λειτουργίας που πρέπει να ακολουθούμε.                                                                                                           11.Συλλογικές αποφάσεις χωρίς καθυστερήσεις!

     Είναι τεράστιας σημασίας ζήτημα το να λαμβάνονται οι συλλογικές αποφάσεις όσο πιο σύντομα γίνεται, χωρίς καθυστερήσεις που σκοντάφτουν πάνω στην έλλειψη συντονισμού  ̶  ή και βούλησης  ̶  αλλά και σε απλά διαδικαστικής φύσεως θέματα, ώστε να δίνεται μεγαλύτερη βαρύτητα και χρόνος στην ουσία των πραγμάτων, που είναι η πράξη, τα έργα και τα αποτελέσματα. Ναι, λοιπόν, στις διαφανείς δημοκρατικές διαδικασίες, ναι, στον ουσιαστικό διάλογο, με υπομονή, ευαισθησία και πνεύμα δικαιοσύνης. Όχι, όμως, στις ατέρμονες συζητήσεις, στις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις και στην παρελκυστική τακτική, στην οποία κάποιοι έχουν ειδικευθεί. Τα φαινόμενα αυτά δεν έχουν σχέση με τη γνήσια δημοκρατία. Συνιστούν, αν θέλετε, κατάχρηση της δημοκρατικής λειτουργίας και αποτελούν τα αδύνατα σημεία της, για τα οποία κάποιοι όχι μόνο κατηγορούν τη δημοκρατία, αλλά τα εκμεταλλεύονται κιόλας προς όφελός τους και ταυτόχρονα κάνουν ό,τι μπορούν, ώστε τα σημεία αυτά να τονιστούν στο μέγιστο δυνατό βαθμό, με στόχο την αύξηση των εχθρών της. Αυτά τα σημεία, επίσης  ̶  μαζί και με άλλα ίσως παρακμιακά της φαινόμενα  ̶  οδηγούν τον κόσμο στο να διατυπώνει συχνά εκφράσεις, όπως: "Η πολλή δημοκρατία μας έφαγε"! κ.ο.κ. Ίσως, μάλιστα, αυτό να αποτελεί πολλές φορές και μία καλή δικαιολογία για μία μερίδα πολιτών να στραφούν προς άλλες ιδεολογικές κατευθύνσεις  ̶   με ναζιστικό και ολοκληρωτικό περιεχόμενο  ̶  γιατί πιστεύουν ότι με βίαιους  ̶  έως απάνθρωπους  ̶  τρόπους θα λυθούν όλα τα προβλήματα του κόσμου. Λανθασμένα, βέβαια, αλλά όταν η δημοκρατία τους δίνει καθημερινά τέτοιου είδους τροφή, κάποιοι το πιστεύουν! Γι’ αυτό, θα τολμούσα να πω ότι κάποτε και στη δημοκρατία οι γόρδιοι δεσμοί καλύτερα να κόβονται με το σπαθί. Όχι, βέβαια, του Μ. Αλεξάνδρου, αλλά με ελικρινή ενημέρωση και αποφασιστικότητα, μέσα στο πλαίσιο των νόμων,
εννοείται.

12. Υποβοηθούμε κατά το  δυνατόν το δύσκολο έργο της Τοπικής μας Κοινότητας  ̶  και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, γενικότερα  ̶  και δεν στρεφόμαστε εναντίον της για μικροπράγματα ή για θέματα που δεν είναι αρμόδια η ίδια. Αυτό μπορεί να συνυπάρξει, αν θέλετε, και με μία καλοπροαίρετη κριτική, αλλά, πάντως, θα πρέπει να κάνουμε την εξής διάκριση: Άλλο πράγμα είναι να ζητήσουμε τη βοήθεια της Τοπικής μας Κοινότητας ή του Δήμου για κάποιο ζήτημα και άλλο να απαιτήσουμε κάτι που δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητές τους.

   Αυτά  ̶  και άλλα ακόμα  ̶  αγαπητοί φίλοι, θα μπορούσε να περιλαμβάνει μία Τράπεζα ιδεών, αρχών και απόψεων, δώδεκα σαφείς θέσεις, εν προκειμένω, που θα αποτελούν  ̶  πέρα από τους γραπτούς νόμους της πολιτείας  ̶  σταθερά οδόσημα και έναν άτυπο οδηγό στη συλλογική μας λειτουργία, κάποιοι κανόνες δεοντολογίας, αν θέλετε, που θα περνούν βιωματικά από γενιά σε γενιά. Έτσι, θαρρώ  ̶  μέσα από το διάλογο, τη συνεννόηση, τη διάθεση για προσφορά και τη συντονισμένη δράση  ̶  αυτός ο τόπος μπορεί να πάει πραγματικά μπροστά.

Η λήψη αποφάσεων και το Google !

    Κλείνοντας αυτή την ενότητα, θεωρώ πολύ σημαντικό να  κάνουμε μία σύντομη αναφορά στο ρόλο που παίζει η λήψη αποφάσεων στην εξεύρεση λύσεων στα τρέχοντα προβλήματα και τους στόχους μας  ̶  κάτι που δεν αφορά, βέβαια, μόνο τις συλλογικές μας δράσεις. Το μυαλό των ανθρώπων, ξέρετε, λειτουργεί όπως το Google στο Internet. Για να μας παρουσιάσει αυτό το ΄΄ψαχτήρι΄΄, όπως το λέμε αλλιώς, ό,τι του ζητάμε, θα πρέπει να το τροφοδοτήσουμε με κάποια δεδομένα και να πατήσουμε το κουμπί. Αν δεν πατήσουμε το κουμπί, δεν θα μας παρουσιάσει τίποτε. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με το μυαλό των ανθρώπων: Για να μας παρουσιάσει και αυτό τη λύση σε ένα πρόβλημα, που αντιμετωπίζουμε, πρέπει να του δώσουμε κάποια στοιχεία και να πατήσουμε το κουμπί. Ποιο, όμως, είναι το κουμπί στην περίπτωσή μας; Είναι η απόφαση! Από τη στιγμή που πάρουμε την απόφαση, για ένα στόχο που έχουμε θέσει, το μυαλό μας αρχίζει να λειτουργεί συνεχώς προς την κατεύθυνση της εξεύρεσης λύσης σε ό,τι του ζητάμε. Αν, για παράδειγμα, ένα συμβούλιο (κοινοτικό, ενός συλλόγου κ.ο.κ.) εκτιμήσει ότι ένα έργο είναι απαραίτητο να γίνει και πάρει την απόφαση γι΄ αυτό, από εκείνη τη στιγμή ξεκινάει μία δυναμική συλλογική νοητική διεργασία για την επιτυχία αυτού του στόχου. Ακόμα και σε εποχές οικονομικής δυσπραγίας, όπως η σημερινή, η λήψη αποφάσεων αποτελεί το κλειδί για την υλοποίηση των στόχων μας. Μέσα από την κινητοποίηση, τις επαφές με ειδήμονες, τις συζητήσεις και την ενημέρωση, πάντα προκύπτουν λύσεις που μέχρι πρότινος φαίνονταν ανύπαρκτες. Κανένας στόχος, πάντως, δεν μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς απόφαση  ̶  που εμπεριέχει, εννοείται, και το στοιχείο της αποφασιστικότητας (συλλογικής ή και ατομικής). Αυτό, ας το έχουν υπόψη τους και οι μαθητές. Ενδεχομένως, βέβαια  ̶  και τούτο μεταξύ σοβαρού και αστείου  ̶  να έρθει κάποιος και να μας πει: "Ξέρεις, πάτησα το κουμπί, αλλά δεν μου ’βγαλε τίποτε"! Τότε η απάντηση είναι αυτή: "Ξαναπάτησέ το"!

   3ο 

Σχέσεις των συλλόγων μεταξύ τους και με την

τοπική μας κοινωνία

    Είναι πράγματι λυπηρό αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα με τους συλλόγους του χωριού. Η συνεργασία τους βρίσκεται στο κατώτερο σημείο από ποτέ. Αλλά και στην τοπική μας κοινωνία παρατηρεί κανείς ένα διχαστικό κλίμα.

    Σε ό,τι αφορά τους συλλόγους μας, αγαπητοί φίλοι, να είστε σίγουροι ότι θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο δίκαιος και αντικειμενικός γίνεται, κρατώντας ίσες αποστάσεις. Όπου, όμως, η αλήθεια είναι πικρή, δυστυχώς δεν θα φταίνε γι’ αυτό οι ίσες αποστάσεις!

1. Ο Σύλλογος των εν Θεσσαλία Οξυωτών (με έδρα τη Ν. Αγχίαλο):

    Ο Σύλλογος των εν Θεσσαλία Οξυωτών, όπως πληροφορούμαι, τα τελευταία χρόνια δεν ανεβαίνει στο πανηγύρι του Αη-Λιά, ούτε συμμετέχει στις εκδηλώσεις με το χορευτικό του, όπως συνέβαινε πάντα. Εδώ και δύο  ̶  ή τρία χρόνια, οι συμπατριώτες μας Αγχιαλίτες περιορίζονται στο δικό τους Αη-Λιά, που καλώς έχτισαν στη Ν. Αγχίαλο, και σιγά  ̶  σιγά αποστασιοποιούνται από τα του χωριού μας, όπου όντως έχουν να παρουσιάσουν μία αξιόλογη μέχρι σήμερα δράση  ̶  σε έργα και συμμετοχή. Ίσως είναι πικραμένοι για κάποια γεγονότα που συνέβησαν  ̶  ή και για όσα ειπώθηκαν  ̶  παλαιότερα, τα γνωρίζω. Μέσα από αυτή τη δημοσίευση, θα τους παρακαλούσα να διαγράψουν όλα αυτά τα μικροσυμβάντα  ̶  ή και πιο σοβαρά, άλλοτε  ̶  και να επανέλθουν στη γραμμή που ακολουθούσαν μέχρι πρότινος. Το έχει ανάγκη αυτός ο τόπος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, ότι τα πεπραγμένα και τα λεγόμενα των μεγαλυτέρων κάθε γενιάς βαραίνουν εντελώς ανεπαίσθητα, αλλά ωστόσο αποτελεσματικά, επάνω στις επόμενες. Αν οι σημερινές γενιές αποστασιοποιηθούν από τα δρώμενα του χωριού, οι αυριανές  ̶  αντιλαμβάνεστε  ̶  θα αποξενωθούν εντελώς απ’ τη γενέτειρά τους. Μπορούν, λοιπόν, οι φίλοι μας από τη Ν. Αγχίαλο, το απόγευμα της προηγούμενης του Προφήτη Ηλία να κάνουν τον εσπερινό στο δικό τους Αη-Λιά και το βράδυ, ή έστω οπωσδήποτε την επομένη, να παρευρίσκονται ομαδικά στο πανηγύρι, στο κέντρο του χωριού, όπως άλλοτε. Ας με συγχωρήσουν για την παρέμβαση και τους ευχαριστώ για την κατανόηση.

 2. Ο Σύλλογος των Απανταχού Οξυωτών ΄΄Ο Άγιος Δημήτριος΄΄ (με έδρα την Αθήνα):

    Χάρη στο Σύλλογο Οξυωτών Αθηνών είχαμε μία πολύ επιτυχή εκδήλωση, στις 27 Οκτωβρίου 2013, στο κέντρο της Οξυάς  ̶  και ως συνέχειά της μία ακόμα συνάντηση στις 14 Δεκεμβρίου, στο Μουζάκι. Έχει τεράστια σημασία να πούμε ότι προς το Σύλλογο Οξυωτών Αθηνών εκφράσαμε, ομαδικά, σ’ εκείνη την εκδήλωση, τα θερμά μας συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία του να αναλάβει υπό την ευθύνη του, τα προσεχή χρόνια, τη συντήρηση του σχολικού κτιρίου, στο κέντρο, και για τη δημιουργία ενός ακόμα λαογραφικού μουσείου στην Οξυά  ̶  το άλλο βρίσκεται στην Αγία Τριάδα  ̶  σε μία από τις δύο αίθουσες του σχολείου. Ο Σύλλογος των Αθηνών, δηλαδή, συνεχίζει μία πολύ δημιουργική και μακροχρόνια δράση στη γενέτειρα αλλά και έξω απ’ αυτή. Άλλωστε, είναι ο πρώτος σύλλογος που ιδρύθηκε ποτέ για το χωριό της Οξυάς και ουδεμία αμφιβολία για την εκτίμηση που όλοι μας τρέφουμε προς αυτόν. Αν, επομένως, ειπωθεί εδώ κάτι, που ενδεχομένως δυσαρεστήσει, αυτό δεν θα γίνει από κακή πρόθεση. Θα γίνει για λόγους αντικειμενικής παρουσίασης των θεμάτων  ̶  όπως είπα  ̶  και τήρησης των ίσων αποστάσεων.

   Ένα, βλέπω, είναι το θέμα για το Σύλλογο Οξυωτών Αθηνών: ο χορός του Δεκαπενταύγουστου. Δεν έχει σχέση βέβαια η σημερινή κατάσταση με τα Δ.Σ. των τελευταίων χρόνων, αλλά τα χρόνια εκείνα θα μπορούσε ο σύλλογος να είχε κάνει την παρέμβασή του. Συγκεκριμένα, πρόκειται για το χορό που είχε καθιερωθεί να διοργανώνεται στην Αγία Τριάδα, με τη συμμετοχή όλων των Οξυωτών, πριν χτιστεί στο κέντρο του χωριού το εκκλησάκι της Παναγίας και ξεκινήσει εκεί ένας άλλος χορός, το ίδιο βράδυ. Για το εκκλησάκι, καμία αντίρρηση, σε θέματα λατρείας δεν θα υπεισέλθω. Τον τελευταίο καιρό, ο Σύλλογος των Αθηνών είναι διατεθειμένος, όπως μαθαίνω, να συμβάλει, ώστε να μην γίνονται το βράδυ της Παναγίας ταυτόχρονα δύο χοροί, στο ίδιο χωριό. Αν και δεν είναι μόνο θέμα βούλησης  ̶  καθώς υπάρχουν και πρακτικής φύσεως προβλήματα, όπως θα δούμε  ̶  ο Σύλλογος των Αθηνών πιστεύω ότι θα δώσει κι εδώ τη λύση που επιβάλλεται. Εκφράζοντας την άποψή μου, σ΄ αυτό το σημείο, θα έλεγα το εξής: Για το κέντρο του χωριού, θα πρέπει να παραμείνει ένα πανηγύρι, όπως παλαιότερα, αυτό του Προφήτη Ηλία. Είναι ένα πανηγύρι που κουβαλάει μαζί του μία ιστορία εξακοσίων χρόνων και με τη συμμετοχή όλων θα ήταν ό,τι καλύτερο εκεί στο θαυμάσιο χώρο της Αγίας Κυριακής, όπως αυτός σήμερα έχει διαμορφωθεί. Το Δεκαπενταύγουστο, όμως, σωστό είναι στο κέντρο του χωριού να γίνεται μόνο ο εσπερινός  ̶  το απόγευμα της 14ης Αυγούστου  ̶  και ο εκκλησιασμός ανήμερα της Παναγίας. Έτσι, το βράδυ του Δεκαπενταύγουστου θα είναι δυνατή μία καθολική συμμετοχή στο χορό που γίνεται στην Αγία Τριάδα  ̶  ένας χορός, άλλωστε, που είναι και ο μοναδικός εκεί οργανωμένος ετήσιος χορός. Αυτό, νομίζω, θα ήταν μία κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση. Αν, βέβαια, υπάρχει δυσκολία μετάβασης στην Αγία Τριάδα και επιστροφής  ̶  κάτι που αποτέλεσε και τη βασική αιτία για τη δημιουργία των δύο παράλληλων χορών το Δεκαπενταύγουστο  ̶  αυτό ασφαλώς ακουμπάει, με εκκωφαντικό τρόπο, στο μεγάλο πρόβλημα των βασικών υποδομών του χωριού της Οξυάς και, εν προκειμένω, των δρόμων του από το κέντρο προς την περιφέρεια και την περιβόητη  ̶ εδώ και χρόνια αναμενόμενη  ̶   ένωση με την περιοχή της Αγίας Τριάδας.

3. Ο Σύλλογος Οξυωτών  ΄΄Το Μοναστήρι της Αγίας Τριάδας΄΄ (με έδρα την Αγία Τριάδα Οξυάς):

    Εδώ θα χρειαστεί μία ανάσα, γιατί η συνέχεια έχει πολλή ανηφόρα! Για να μιλήσει κανείς γι’ αυτόν το σύλλογο  ̶  ή καλύτερα για την προεδρική του εξουσία   ̶  ανοίγονται μπροστά μας πολλοί δρόμοι. Εγώ θα ακολουθήσω τον πιο δύσκολο: αυτόν της αλήθειας! Άλλωστε, από χαρακτήρα δεν ήμουν ποτέ υπέρ της παραπλάνησης και της συσκότισης, ένα σπορ στο οποίο συνηθίζουν να επιδίδονται μετά μανίας κάποιοι τον τελευταίο καιρό. Η παρουσία μας εδώ ένα μόνο σκοπό υπηρετεί: Να πούμε τα πράγματα ως έχουν και να τα φωτίσουμε όσο γίνεται καλύτερα. Όχι μόνο για να τα πληροφορηθούν αυτοί που δεν τα γνωρίζουν, αλλά κυρίως για να τα μάθουν καλύτερα εκείνοι που νομίζουν ότι τα γνωρίζουν και οι οποίοι, ως εκ τούτου, γίνονται πολύ εύκολα θύματα παραπλάνησης και εκμετάλλευσης.

    Ο Σύλλογος Οξυωτών "Η Αγία Τριάδα"  ̶  συγχωρήστε με, κύριοι, για τη συντόμευση του τίτλου που εδώ γίνεται μόνο για λόγους οικονομίας χώρου  ̶  είναι ο τρίτος, κατά χρονική σειρά ίδρυσής του, σύλλογος, στο χωριό της Οξυάς. Ξεκίνησε πολύ καλά, με πρώτο πρόεδρό του τον παπα-Κώστα Τόλια, δεύτερο τον Κώστα Τάτση και τρίτο το Σούλη Πάττα. Απ΄ το τιμόνι του συλλόγου ξαναπέρασε ο παπα-Κώστας, πριν αυτό καταλήξει στο σημερινό του πρόεδρο Γιώργο Καραβίδα. Είναι αλήθεια ότι  τα τελευταία χρόνια ο Σύλλογος της Αγίας Τριάδας διεύρυνε αρκετά την εμβέλεια και τη δράση του. Σήμερα, όμως, προς τα πού οδηγεί το σύλλογο ο πρόεδρός του; Γιατί σήμερα είναι εμφανέστατη η πλήρης συρρίκνωση αυτού του συλλόγου, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει ή και να συνεπάγεται.

    Εκθέτει ο ίδιος το σύλλογό του!

     Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είχα σκεφθεί  ̶  παλαιότερα αλλά και τώρα  ̶  να ασχοληθώ μ’ αυτόν τον κύριο. Έχω πολύ πιο σημαντικά πράγματα να κάνω. Όταν, όμως, προκαλείσαι τόσο ανέντιμα, με δυσφημιστικά έως συκοφαντικά δημοσιεύματα  ̶  υπογείως και ευθέως  ̶  είσαι εκ των πραγμάτων αναγκασμένος να χάσεις τον πολύτιμο χρόνο σου και να δώσεις τις απαντήσεις σου, οι οποίες, ως φαίνεται, του είναι ΄΄οργανικά΄΄ απαραίτητες! Έχει ανάγκη, δηλαδή, να ασχολούμαστε οπωσδήποτε μαζί του! Τι άλλο μπορεί να σημαίνει το να συνεχίζει να προκαλεί, τη στιγμή που θα έπρεπε ήδη να είχε ζητήσει συγγνώμη;

    Ο πρόεδρος, λοιπόν, του Συλλόγου της Αγίας Τριάδας δεν επιθυμούσε να παρευρεθεί στην εκδήλωση του Συλλόγου Οξυωτών Αθηνών, στις 27 Οκτωβρίου 2013  ̶  πιο κάτω θα δούμε τα πραγματικά αίτια αυτής της στάσης του  ̶  και γι’ αυτή την ενέργειά του έπρεπε να βρει μία "σοβαρή" δικαιολογία. Τη βρήκε στο πρόσωπό μου! Τυχαίο; Δεν νομίζω! Γνωστοποίησε στο Σύλλογο Οξυωτών Αθηνών  ̶  επιστολή του Δ.Σ βέβαια ήταν  ̶  ότι η συμμετοχή του στην εκδήλωση εκείνη δεν ήταν δυνατή, λόγω της δικής μου παρουσίας ως ομιλητή! Η  παρουσία μου, αναφέρει, "δυσχέραινε" τη συμμετοχή του ιδίου και του συλλόγου, διότι κατά καιρούς διένειμα προς το κοινό επιστολές, το περιεχόμενο των οποίων στρεφόταν κατά του ιδίου, κατά του συλλόγου και κατά μελών το Δ.Σ.! Κατά του ιδίου, ναι, αλλά στηριζόμενος στα πεπραγμένα και τα γραφόμενα του "κυρίου" και σεβόμενος κάποιες αρχές δεοντολογίας και εντιμότητας. Ποτέ ωστόσο με δυσφημιστικούς και συκοφαντικούς υπαινιγμούς όπως εκείνος! Κατά του συλλόγου, όμως, και κατά μελών του Δ.Σ., πώς και πότε; Το δήλωσα και το επαναλαμβάνω: Δεν θεωρώ κανέναν σύλλογο υπεύθυνο για όσα εκείνος έπραξε, δημοσίευσε και διέπραξε! Ο σύλλογος εδώ σέρνεται στο άρμα του προέδρου και του φορτώνει όλες τις προσωπικές του "αμαρτίες"! Αντί ο "κύριος" αυτός να βγει και να αναλάβει, με αντρίκεια στάση, τις ευθύνες του, κρύβεται πίσω από το σύλλογο, τον χρησιμοποιεί ως προκάλυμμα για να καλύπτεται ο ίδιος και τον εκθέτει ανεπανόρθωτα. Ως άτομο, ο πρόεδρος μπορούσε να μην παρευρεθεί στην εκδήλωση  ̶  δικαίωμά του  ̶  το σύλλογο, όμως, δεν έχει το δικαίωμα να τον εκθέτει, για πολλοστή μάλιστα φορά. Αλλά ας αφήσουμε τα ίδια τα γεγονότα να μιλήσουν, επιλέγοντας κάποια απ’ αυτά, γιατί δεν είναι καθόλου λίγα και δεν θα μπορούσαν να χωρέσουν όλα σε μία δημοσίευση: 

1.      Οι επιστολές μου προς το κοινό

     Πράγματι, διένειμα προς το κοινό επιστολές  ̶  τις οποίες ελπίζω να έχει κρατήσει ο πρόεδρος του Συλλόγου Οξυωτών της Αγίας Τριάδας και να τις συμβουλεύεται  ̶  αλλά γιατί; Όταν, στο φύλλο 24 της εφημερίδας του συλλόγου, το οποίο κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη του 2011, ο "κύριος" πρόεδρος στράφηκε, με χλευαστικό και παραπλανητικό τρόπο, εναντίον του άρτι αποκαλυφθέντος τότε ιστορικού τόπου του Αρματολιάτικου  ̶  ενώ εντωμεταξύ είχε σαμποτάρει ήδη με τη στάση του την εκδήλωση ιστορικής μνήμης που είχε πραγματοποιηθεί εκεί στις 28 Αυγούστου 2011  ̶  ουσιαστικά στράφηκε εναντίον της Ιστορίας του τόπου μας  ̶  και όχι μόνο  ̶  δημιουργώντας ταυτόχρονα μία σύγχυση και ένα διχαστικό κλίμα στην τοπική μας κοινωνία. Αν αυτό ήθελε να πετύχει, τότε εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι πρόκειται για μία διχαστική και εθνομηδενιστικού τύπου αστόχαστη ενέργεια! Και αυτό  ̶  ας με συγχωρήσει  ̶  δεν το λέω εγώ αλλά οι ίδιες του οι πράξεις. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, με πόση επιπολαιότητα ενήργησε τότε ο πρόεδρος του Συλλόγου της Αγίας Τριάδας. Μόνος του αποφάσισε  ̶  προφορικά και χωρίς κάποια γραπτή συλλογική απόφαση  ̶  να μη συμμετάσχει σ’ εκείνη την εκδήλωση, τόσο ο ίδιος όσο και ο σύλλογός του! Το ίδιο σκηνικό, δηλαδή, και τότε, όπως πιο πάνω: Δεν ήθελε ο πρόεδρος να παρευρεθεί στην εκδήλωση; Δικαίωμά του, ας πούμε. Το σύλλογο, όμως, γιατί τον έμπλεξε στα προσωπικά του και τον εξέθεσε  ̶  με τη μη συμμετοχή του  ̶  καταστρατηγώντας ταυτόχρονα και το καταστατικό του, που λέει ότι ένας από τους σκοπούς του είναι και η ανάδειξη της Ιστορίας του τόπου μας; Για ποια Ιστορία, άραγε, ενδιαφέρεται ο "κύριος" αυτός; Έχουμε άλλη Ιστορία που να μας συνδέει με τον κορμό της εθνικής μας Ιστορίας; Ειλικρινά, πέρα από μία ιδιωτική Ιστορία και μία ανορθόδοξη λογική, δεν βλέπω εδώ κάτι άλλο!

   Επιπλέον, ο πρόεδρος του Συλλόγου της Αγίας Τριάδας στράφηκε τότε και εναντίον μου  ̶  το γιατί είναι απορίας άξιον!  ̶  τόσο με τα λεγόμενά του πριν από την εκδήλωση στο Αρματο-
λιάτικο όσο και λίγο μετά, με τα γραφόμενά του, στο ίδιο φύλλο 24, με ένα καμουφλαρισμένο, ύπουλο και στοχευμένο δημοσίευμα, το οποίο εμπεριείχε σαφείς συκοφαντικούς και δυσφημιστικούς για το πρόσωπό μου υπαινιγμούς,  για όσους γνωρίζουν να "διαβάζουν" το νόημα που κρύβεται πίσω από τις λέξεις ενός κακόγουστου στιχουργήματος, το δηλητηριώδες περιεχόμενο του οποίου καλυπτόταν μαεστρικά από τη μασκαράτα των στίχων  ̶  ο μισός στίχος στα αγγλικά και ο άλλος μισός στα ελληνικά  ̶  και κάτω από το "ηδύποτο"  της παραπλανητικής ετικέτας ενός δήθεν ανεκδότου! Το πήρε  ̶  είπε  ̶  από το Ιnternet  ̶  και συγκεκριμένα, όπως αποδείχθηκε, από τον οχετό του Διαδικτύου, τη Φρικηπαίδεια! Δέστε από πού αντλεί το υλικό του αυτός ο κύριος"! Και γιατί έπρεπε να το βάλει στην εφημερίδα του συλλόγου, χωρίς μάλιστα να αναφέρει κάτω την πηγή, που, αν την ανέφερε, θα απάλλασσε από κάθε ευθύνη τον ίδιο; Και στο Διαδίκτυο, αν θέλετε  ̶  με τις αλλεπάλληλες αναδημοσιεύσεις του εδώ κι εκεί και με διαφορετική ετικέτα κάθε φορά  ̶  ποιος το έγραψε, όταν είναι γνωστό ότι και τα ονόματα των συντακτών μπορεί να είναι παραπλανητικά και οι ημερομηνίες μη δεσμευτικές; Όλα αυτά γράφτηκαν σαφέστατα μετά την εκδήλωση στο Αρματολιάτικο. Τελεία και παύλα! Το αν, βέβαια, πίσω απ’ αυτά κρύβονται και κάποιοι άλλοι, όπως ειπώθηκε, τόσο το χειρότερο. Αυτό, ούτε ευθύνες αναιρεί, ούτε αθωώνει. Και αν όντως είναι έτσι, τότε γιατί να μην πούμε ότι ο "κύριος" πρόεδρος χρησιμοποιήθηκε; Ήρθε κι έδεσε, όπως λέμε, η εμπάθεια με τη σκοπιμότητα. Σ’ αυτή την περίπτωση, ο καθένας γνωρίζει πώς μπορούν να χαρακτηριστούν υποκινητές και υποκινούμενος, που, σαν τα παιδιά, παίζουν με τα σπίρτα δίπλα σε εύφλεκτα υλικά, όπως είναι τα ζητήματα της αξιοπρέπειας, της προσωπικής τιμής και της υπόληψης του άλλου. Αν, επίσης, όπως είπαν άλλοι, ήθελαν να δουν και ποια απάντηση θα έπαιρναν, αυτό δεν αποτελεί παρά ένα άλλο ευτελές καμουφλάζ σκοπιμοτήτων και προθέσεων!   

    Το φύλλο 24 της εφημερίδας του συλλόγου  ̶  την οποία επιμελείται ο "κύριος" πρόεδρος  ̶  ήταν το μόνο που δεν μου απεστάλη τότε. Μήπως αυτό λέει, επίσης, κάτι από μόνο του; Τελοσπάντων, εγώ έλαβα γνώση των γραφομένων σ’αυτό το φύλλο μετά από παρέλευση ενός τριμήνου. Αμέσως απέστειλα προς το σύλλογο μία πολυσέλιδη επιστολή διαμαρτυρίας και ανέμενα μία απάντηση, η οποία δεν ήρθε ποτέ, ούτε κάποια επανόρθωση ή συγγνώμη δημοσιεύθηκε ποτέ στο έντυπό τους. Από συζητήσεις, που είχα μετέπειτα με μέλη του Δ.Σ., πληροφορήθηκα ότι πήραν απόφαση να μην απαντήσουν, γιατί το θέμα αφορούσε προσωπική διαφορά μεταξύ εμένα και του προέδρου! Η απόφαση, φυσικά, ήταν του προέδρου  ̶  προφορική κι αυτή! Αν ήταν γραπτή, με αριθμό του πρακτικού συνεδριάσεων, ως είθισται θα έπρεπε ασφαλώς  ̶  είτε θετική είτε αρνητική  ̶  να είχε αποσταλεί και σε μένα. Όλα κομμένα και ραμμένα, δηλαδή, στα μέτρα της εξουσίας του ΄΄κυρίου΄΄ προέδρου, μιας εξουσίας μεταξύ ιδιοκτησιακής αντίληψης, ετσιθελισμού και κατά το δοκούν λειτουργίας! Περιττό να πούμε ότι, σε όλες τις επιστολές που απευθύνονται προς οποιονδήποτε φορέα, δεοντολογικά αλλά και βάσει νόμου οι απαντήσεις είναι υποχρεωτικές και πρέπει να δίνονται μόνο γραπτά, εντός 10 ημερών από την ημέρα της παραλαβής. Προφανώς, ο "κύριος" πρόεδρος δεν απάντησε γραπτά για να αυτοπροστατευθεί, καθώς ήταν βέβαιο ότι μία γραπτή αρνητική απάντηση στα χέρια μου θα έμπαινε κάτω από τον αμείλικτο φακό της κριτικής και θα αποτελούσε ένα επιπλέον ντοκουμέντο των αυθαίρετων ενεργειών του. Τα είπε ποτέ αυτά ο πρόεδρος στο Δ.Σ. του συλλόγου; Τους είπε, επίσης, το αυτονόητο ότι το ζήτημα, που προέκυψε, δεν ήταν καθόλου προσωπική διαφορά μεταξύ μας, καθώς ό,τι γράφτηκε, δεν απευθυνόταν με προσωπική επιστολή του προς εμένα, αλλά δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα του συλλόγου; Ουδέποτε ασφαλώς! Τότε, φυσικά, ήταν που άρχισα κι εγώ να  βγάζω προς τα έξω τις προαναφερόμενες επιστολές. Την πρώτη, μάλιστα, την απέστειλα και επισήμως προς το Σύλλογο Οξυωτών της Αγίας Τριάδας, αλλά πάλι απάντηση καμία! Δηλαδή, τι θα έπρεπε να είχα κάνει; Μήπως να είμαι και ευχαριστημένος με την απρόσμενα δυσάρεστη εξέλιξη της υπόθεσης; Αμυνόμενος ήμουν  ̶  εκείνος ήταν ο αναίτια επιτιθέμενος  ̶  και όφειλα να υπερασπιστώ την αξιοπρέπειά μου ως πατέρα, την υπόληψη και την εντιμότητα μου ως ατόμου και την εγκυρότητα και αξιοπιστία των γραπτών μου, ως έργων επισταμένης και εξιδιασμένης έρευνας. ΄Η μήπως θα έπρεπε να είχα προσφύγει στη Δικαιοσύνη και να την απασχολούμε με τέτοιου είδους υποθέσεις, που θα πρέπει να επιλύονται αμέσως μεταξύ μας, με μία διευκρινιστική δήλωση και συγγνωμονική δημοσίευση πέντε γραμμών; Είναι πασιφανές, άλλωστε, ότι και η ίδια η Δικαιοσύνη έχει πληγεί σήμερα από τη βαθειά κρίση, που μαστίζει τη χώρα μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, τόσο για τη λειτουργία της και το χρόνο τελεσιδικίας των υποθέσεων όσο και για τον ίδιο τον αδικούμενο πολίτη που θα ήθελε να προσφύγει σ’αυτή. Το πνεύμα ατιμωρησίας που εντωμεταξύ έχει διαχυθεί στην κοινωνία μας, το εκμεταλλεύονται κατά τον καλύτερο τρόπο οι πιο θρασείς και αυτό το συναντάμε, επίσης, καθημερινά μπροστά μας, ακόμα και στη γειτονιά του ο καθένας. Η άλλοτε απειλητική προς το δράστη φράση: "Θα σε κάνω μήνυση", σήμερα έχει παραχωρήσει τη θέση της σε ένα μάλλον μακρόσυρτο  επιφώνημα χλευασμού και απειλής συνάμα προς τον αδικηθέντα: "Κάνε μου μήνυση και τι έγινε"; Τυχαία όλα αυτά τα φαινόμενα; Κάθε άλλο, μάλιστα!

                                                            4ο                                                            

     2.         Αγνοεί ακόμα την ύπαρξή του !   

    Με την ευκαιρία, καλό θα ήταν να πούμε και κάτι άλλο που ίσως ενδιαφέρει, προκειμένου να διαμορφώσουμε πληρέστερη άποψη για πρόσωπα και καταστάσεις. Όταν, το 1995, εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο  ̶  που αναφέρεται στο χωριό της Οξυάς και τα Άγραφα, γενικότερα  ̶  είχα δώσει σε ένα συγγενικό μου πρόσωπο (Λ.Πάττα) να μου πουλήσει μερικά βιβλία. Αυτοέκδοση ήταν και έπρεπε, την περίοδο εκείνη, να συγκεντρώσω ένα αρκετά μεγάλο ποσό που είχα δανειστεί, προκειμένου να το επιστρέψω. Ο πατέρας του προέδρου του Συλλόγου της Αγίας Τριάδας είχε αγοράσει τότε δύο βιβλία. Για την ακρίβεια, αρχικά είχε αγοράσει ένα βιβλίο και ύστερα από μερικές μέρες ζήτησε και ένα δεύτερο χωρίς πληρωμή, γιατί το πρώτο του είχε πέσει, λέει, μέσα στα ορμητικά νερά της ρεματιάς και…. πνίγηκε! Το συγγενικό μου πρόσωπο του το αρνήθηκε. ΄΄Εντολή εγώ χωρίς πληρωμή δεν έχω΄΄, του είπε. Αν, βέβαια, μου είχε τηλεφωνήσει, ίσως του έλεγα να του δώσει ένα ακόμα χωρίς να το πληρώσει. Εν πάση περιπτώσει, αγόρασε και ένα δεύτερο βιβλίο. Το ερώτημα, που μπαίνει αμέσως, είναι τα δύο αυτά βιβλία, ο μακαρίτης πια πατέρας του  ̶  εδώ και δύο περίπου χρόνια  ̶  τι τα έκανε;  Δεν τα έδωσε στον πρόεδρο; Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι το ένα τουλάχιστον για λογαριασμό του το αγόρασε! Ε, λοιπόν, ο΄΄κύριος΄΄ πρόεδρος ακόμα και σήμερα αγνοεί την ύπαρξη αυτού του βιβλίου. Μαζί με την άρνηση της ύπαρξης του βιβλίου  ̶  και για λόγους που εκείνος γνωρίζει καλύτερα  ̶  έπνιξε ο ΄΄κύριος΄΄ και την ίδια την αλήθεια! Δεν σεβάστηκε, ούτε τους κόπους χρόνων, ούτε την αξία ενός πρωτοποριακού και μνημειακού για τον τόπο μας έργου! Ποτέ και πουθενά δεν έκανε λόγο γι’ αυτό, ούτε στην εφημερίδα  ̶  όπου γράφει πολύ πιο ΄΄ ενδιαφέροντα΄΄ πράγματα, όπως π.χ. κάποια ΄΄ανέκδοτα΄΄ αναδημοσιευμένα από τη Φρικηπαίδεια του Internet  ̶  αλλά ούτε στο site του συλλόγου. Ουδεμία μάλιστα αναφορά, ούτε στο πρώτο μέρος του site, όπου γίνεται λόγος για την Ιστορία του χωριού της Οξυάς, από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα. Όχι ότι αυτό θα είχε ιδιαίτερη αξία για την προβολή του βιβλίου. Μόνο για λόγους δεοντολογίας και  σεβασμού των πνευματικών δικαιωμάτων του ανθρώπου που μόχθησε θα έπρεπε να το είχε αναφέρει. Μάλλον πολυτέλειες αποτελούν για τον "κύριο" τέτοιου είδους ευαισθησίες! Τα στοιχεία αυτά, σημειωτέον, μόνο στο βιβλίο μου υπάρχουν και πουθενά αλλού. ΄Ο,τι σχετικό γράφτηκε, επομένως, οπουδήποτε, από εδώ αναδημοσιεύθηκε. Πώς λέγεται, λοιπόν, εκείνος που αποκρύπτει ή αλλοιώνει την αλήθεια; Καθένας αντιλαμβάνεται ποιος ψευδολογεί και ποιος χρησιμοποιεί μεθόδους  ̶  μπαλαμούτια για να παραπλανήσει  ή να προκαταλάβει τη σκέψη και την αδιαμόρφωτη άποψη του κόσμου. Και αυτό, ασφαλώς, ακουμπά, τόσο στον ΄΄κύριο΄΄ πρόεδρο όσο και σ’ αυτούς που  ̶  όπως είπαν  ̶  κρύβονται πίσω του. Το αν, βέβαια, κάποιους δεν τους βολεύει η αλήθεια, ας πούμε ότι  δεν ενδιαφέρει. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει κάποιος να αναλαμβάνει και την ευθύνη των συνεπειών, χωρίς ασφαλώς να του παραχωρείται και το δικαίωμα να κατηγορεί τους άλλους ότι ψεύδονται, τη στιγμή που ψεύδεται εκείνος!

             3.         Μετά από δύο χρόνια ένοχης σιωπής !

Μετά από δύο χρόνια ένοχης σιωπής  ̶  τι άλλο από ενοχή μπορεί να σημαίνει η σιωπή κάποιου σε τόσα που του καταλογίζονται;  ̶  έρχεται ο πρόεδρος του Συλλόγου Οξυωτών " Η Αγία Τριάδα" να μας ζητήσει και τα ρέστα, όπως λέμε, ρίχνοντας κι άλλο λάδι στη φωτιά, αυτή τη φορά μέσω του Διαδικτύου, όπου ενσωματώνει και την προαναφερθείσα επιστολή. Ας δούμε, όμως, και κάποια ακόμα από τα γραφόμενα  ̶  και τα πεπραγμένα  ̶  του ΄΄κυρίου΄΄ προέδρου, μιας και ο κόσμος, παρότι λυπάται για όλα αυτά, έχει ανάγκη και από λίγο γέλιο, από αυθεντικά ωστόσο δεδομένα και όχι τεχνητά. Τα δεδομένα αυτά αναρτήθηκαν στο Διαδίκτυο από τον ίδιο τον ΄΄κύριο΄΄ πρόεδρο, τον περασμένο Νοέμβριο. Ειλικρινά, δεν πίστευα στα μάτια μου για όσα διάβαζα και για τα συμπεράσματα που εύκολα συνάγει κανείς από τις εννιά περίπου σελίδες του site. Θα είχαν ενδιαφέρον να σχολιαστούν όλα εδώ, αλλά, επειδή αυτό είναι δύσκολο, θα επιλέξω κάποια σημεία τους:

α.        Ο αποκριάτικος χορός του 2013

     Μέσα στον Οκτώβρη του 2012, συναντήθηκαν στην Αθήνα οι τρεις πρόεδροι των συλλόγων της Οξυάς. Ήταν λίγο μετά την ανακοίνωση από το Σύλλογο Οξυωτών Αθηνών ότι του παραχωρήθηκε το σχολικό κτίριο, στο κέντρο, προκειμένου να προβεί σε έργα συντήρησής του και να το μετατρέψει σε λαογραφικό μουσείο, τη μία αίθουσα, και σε αίθουσα εκδηλώσεων, την άλλη. Στη συνάντηση εκείνη, μεταξύ των άλλων συζητήθηκε, αναφέρει, και η συνδιοργάνωση του κοινού αποκριάτικου χορού  ̶  όπως συνέβαινε εδώ και αρκετά ήδη χρόνια, δηλαδή  ̶  στο Μουζάκι. Στα τέλη του Δεκέμβρη, όμως, ο Σύλλογος της Αγίας Τριάδας, γράφει, αποφάσισε να διοργανώσει μόνος του τον παραπάνω χορό. Ως βασικό λόγο της απόφασης αυτής ο πρόεδρός του επικαλείται το ότι μέχρι τότε δεν εκδηλώθηκε κανένα ενδιαφέρον από τους άλλους συλλόγους για να συζητήσουν τα διαδικαστικά θέματα αυτού του κοινού χορού. Δεν γνωρίζω το θέμα και δεν μπορώ να πω περισσότερα επ’ αυτού. Έχει μεγάλη σημασία, όμως, να πληροφορηθεί κάθε Οξυώτης  ̶  και όχι μόνο  ̶  ένα άλλο λόγο που επικαλείται ο ΄΄κύριος΄΄ πρόεδρος, αναιρώντας ουσιαστικά τον προηγούμενο. Ακούστε, λοιπόν, τι γράφει πιο κάτω: ΄΄ Καθοριστικό ρόλο στη λήψη της (παραπάνω) απόφασης διαδραμάτισε η επιτακτική ανάγκη για την εξεύρεση πόρων για την επιβίωση του συλλόγου΄΄! Δηλαδή, εδώ επικαλείται άλλο λόγο και όχι τον προηγούμενο! Πιο κάτω θα δείτε ότι δεν ισχύει ούτε αυτός. Πού το πάει εδώ ο ΄΄κύριος΄΄; ΄Οτι  μόνο ο σύλλογός του χρειάζεται χρήματα, ενώ οι άλλοι δεν χρειάζονται; Αστεία όλα αυτά, βέβαια  ̶  όπως θα δούμε για άλλους λόγους ο ΄΄κύριος΄΄ πρόεδρος αρνείται πλέον τη συνεργασία  ̶  αλλά το πιο αστείο ακολουθεί αμέσως μετά. Ενώ ο σύλλογος  ̶  ή μάλλον καλύτερα θα ήταν να λέμε ο πρόεδρός του!  ̶  αποφασίζει να κάνει μόνος του τον αποκριάτικο χορό, την ίδια στιγμή έρχεται πιο κάτω και λέει  ̶  άκουσον!  ̶  ότι πρόθεσή τους είναι ο χορός να έχει για το χωριό ενωτικό χαρακτήρα! Καλεί, μάλιστα, και τους άλλους συλλόγους  ̶  και Οξυώτες  ̶  να συμμετάσχουν στο δικό του ΄΄κοινό΄΄ χορό! Τι διαβάζουν τα μάτια μου! Τώρα, αυτό εδώ πώς να το χαρακτηρίσει κανείς; ΄Ο,τι χαρακτηρισμό και να του δώσει, μέσα θα πέσει, αναμφίβολα! Αλήθεια, ρώτησε κανέναν ο ΄΄κύριος΄΄ αυτός για όλα, όσα θα έγραφε στο Διαδίκτυο; Γιατί ακούγεται λίγο απίστευτο να γνωρίζουν αυτό το περιεχόμενο τα μέλη του Δ.Σ. και να το υπογράφουν! Μήπως εκθέτει πάλι εδώ το σύλλογό του ο πρόεδρος; Φυσικά, κανένας από τους άλλους δύο συλλόγους δεν δέχθηκε τέτοιου είδους ΄΄ενωτικές΄΄ αποφάσεις, όπως ήταν αναμενόμενο. Ας δούμε, όμως, και άλλα παρόμοια  ̶  αν όχι χειρότερα  ̶  γραπτά και …. σκεπτικά!

β.        Η διαμάχη για τα λαογραφικά μουσεία!  

     Στη συνάντηση των τριών προέδρων, στην Αθήνα, ο ΄΄κύριος΄΄ πρόεδρος έθεσε  ̶  γράφει  ̶  και το ζήτημα της ίδρυσης  και δεύτερου λαογραφικού μουσείου, αυτή τη φορά στο κέντρο της Οξυάς, από το Σύλλογο των Αθηνών. Φυσικά, ο ΄΄κύριος΄΄ ήταν αντίθετος με την ίδρυση και δεύτερου λαογραφικού μουσείου, διεκδικώντας εδώ άλλη μία αποκλειστικότητα: Ήθελε να υπάρχει μόνο το δικό του, στην 

Αγία Τριάδα! Μάλιστα, στο site αφήνει και αιχμές κατά της Τοπικής Κοινότητας, η οποία. ενώ γνώριζε ήδη, γράφει, για την ύπαρξη λαογραφικού μουσείου στην Αγία Τριάδα, εντούτοις δέχτηκε το αίτημα του Συλλόγου των Αθηνών και εισηγήθηκε στο Δήμο Μουζακίου την παραχώρηση του σχολικού κτιρίου, στο κέντρο του χωριού. Ακούστε, όμως, πώς δικαιολογεί ο ΄΄κύριος΄΄ πρόεδρος την αντίθεσή του αυτή: ΄΄Δεύτερο λαογραφικό μουσείο στο χωριό μας, γράφει, δεν εξυπηρετεί την ενότητα αυτού και δεν αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για την προβολή της Ιστορίας και της πολιτιστικής κληρονομιάς του χωριού΄΄! Ασφαλώς και δεν αντέχει καν σε κριτική ο ισχυρισμός ότι το ένα λαογραφικό μουσείο προβάλλει καλύτερα από τα δύο την Ιστορία και την πολιτιστική μας κληρονομιά. Πόσω μάλλον το να ισχυριστεί κανείς ότι τα δύο μουσεία δεν υπηρετούν την ενότητα του χωριού, άρα, αυτά μετατρέπονται σε διχαστικούς πολιτισμικούς πόλους! Οι άνθρωποι συντελούν στο διχασμό του χωριού και όχι τα λαογραφικά μουσεία! Μπορούν να γίνουν περισσότερα; Τόσο το καλύτερο! Ειδικά για την Οξυά, με τη γνωστή χωροταξική δομή του. Γιατί, πέρα από αυτούς τους ιδιωτικής λογικής ισχυρισμούς  ̶  και ότι ξαφνικά ο ΄΄κύριος΄΄ πρόεδρος θυμήθηκε και την Ιστορία του τόπου μας  ̶  δεν γνωρίζει τις αποστάσεις που υπάρχουν στο χωριό της Οξυάς και την κατάσταση των δρόμων του; Αν κάποιος, για παράδειγμα, βρεθεί στο συνοικισμό των Πλατανίων, στο Παλαιοχώρι, ή και στο κέντρο του χωριού, και θελήσει να δείξει στα παιδιά του κάποια εργαλεία της περασμένης ζωής, θα ήταν εύκολο να διανύσει όλη αυτή την απόσταση, μέσα σ’αυτούς τους κακής βατότητας δρόμους, μέχρι την Αγία Τριάδα; Εκτός και αν ο "κύριος" του προτείνει να πάει …. στον Πειραιά μέσω Μασσαλίας! Αντί, δηλαδή, να διανύσει με το αυτοκίνητο 5-7 χλμ. χωματόδρομου μέχρι την Αγία Τριάδα, να κάνει έναν ολόκληρο γύρο 40 περίπου χιλιομέτρων ασφάλτου, μέσω του Μπαλάνου, κοντά στο Μουζάκι (μία διαδρομή που κάνουν αρκετοί Οξυώτες, δυστυχώς, ακόμα και σήμερα)! Τότε θα ήταν μάλλον προτιμότερο να πάει στην Αγία Τριάδα με τα πόδια! Έτσι, και την ορειβασία του θα έκανε και το τάμα του στην Αγία Τριάδα θα ήταν περισσότερο ψυχωφελές!
Και παραπειστικά επιχειρήματα !

     Το καλοκαίρι στο χωριό άκουσα να λέγεται και κάτι άλλο: Ο Σύλλογος της Αγίας Τριάδας εμπεριέχει στον τίτλο του τη λέξη ΄΄Λαογραφικός΄΄ και γι’ αυτό το λόγο μόνο αυτός στην Οξυά πρέπει να έχει λαογραφικό μουσείο! Αυτά, μου είπαν, έλεγε ο προέδρός του στον κόσμο! Δηλαδή, αν μη τι άλλο, ο ΄΄κύριος΄΄ αυτός προσπαθεί  να πείσει τον κόσμο  ̶  Θου, Κύριε…! ̶  και με παραπειστικά επιχειρήματα  ̶  άρα, να διχάσει  ̶  ότι αυτός έχει το δίκαιο με το μέρος του, τη στιγμή που είναι γνωστό ότι όλοι οι πολιτιστικοί σύλλογοι, οπουδήποτε, είναι και λαογραφικοί και ιστορικοί και οτιδήποτε άλλο υπηρετεί τις ανάγκες του τόπου τους. Το καταστατικό τους είναι εκείνο που ορίζει το σκοπό ίδρυσης αυτών των συλλόγων και τούτο ανεξάρτητα από τα λεκτικά συμπληρώματα  ̶  φιοριτούρες που μπορεί να περιέχει ο τίτλος τους. Αυτά, για να μην παραπλανούν κάποιοι τον κόσμο, ανέξοδα.

    Ακούστε, όμως, και ένα τελευταίο για το θέμα αυτό: Στη συνάντηση των Αθηνών, ο σύλλογός του  ̶  γράφει ο πρόεδρος  ̶  ΄΄ πρότεινε τη συνεργασία των άλλων δύο συλλόγων για τη δημιουργία ενός και μόνο λαογραφικού μουσείου στην Οξυά΄΄! Αυτό πάλι πώς μπορεί να το διασκεδάσει κανείς, χωρίς κανένα κίνδυνο στο ….. κυκλοφορικό του; Ενώ ο ΄΄κύριος΄΄ αυτός έχει προαποφασίσει  ̶  όπως όλα δείχνουν  ̶  να μη δέχεται πλέον καμία συνεργασία, από άλλη πόρτα έρχεται να την επικαλείται κιόλας, προφανώς για να προλάβει να τον κατηγορήσουν ως μη συνεργάσιμο! Τη στιγμή, δηλαδή, που λειτουργούσε ήδη το λαογραφικό μουσείο στην Αγία Τριάδα, ζητά τη ΄΄συνεργασία΄΄ των άλλων, ώστε στην Οξυά να υπάρχει μόνο ένα λαογραφικό μουσείο, άρα, αυτό τίνος θα είναι; Το μόνο που δεν τους είπε κατάμουτρα, επομένως  ̶  αλλά σαφώς το υπονόησε  ̶  ήταν ότι δεν μπορεί να κάνει κανένας άλλος λαογραφικό μουσείο στο χωριό, εκτός από τον ίδιο! Δεν ξέρω μήπως εδώ  ̶  ας μη θεωρηθεί καθόλου απίθανο!  ̶  επιχείρησε να αφήσει και υπαινιγμούς ότι όποιος το τολμούσε, θα έπρεπε να έχει την …. έγκρισή του! Ασφαλώς, παίζει εν ου παικτοίς ο πρόεδρος αυτού του συλλόγου! Ουσιαστικά, προκάλεσε μία άνευ λόγου  διαμάχη και για ένα θέμα που δεν θα έπρεπε καν να είχε αποτελέσει αντικείμενο διαφωνίας! Ας μη μας διαφεύγει, επίσης, ότι ο ΄΄κύριος΄΄ πρόεδρος είχε κτίριο για να στεγάσει το λαογραφικό του μουσείο ο Σύλλογος της Αγίας Τριάδας ̶ τους το παραχώρησε η εκκλησία  ̶  οι άλλοι στο κέντρο δεν είχαν.

  5ο 

γ.         Οι δύο παράλληλες εκδηλώσεις στις 27 Οκτωβρίου

   Στις 27 Οκτωβρίου 2013, ο Σύλλογος Οξυωτών Αθηνών διοργάνωσε, όπως είδαμε, μία εκδήλωση, στο κέντρο της Οξυάς, που είχε ως βασικό της θέμα τη συντήρηση  ̶  και ουσιαστικά τη διάσωση  ̶  των σχολικών κτιρίων του χωριού. Τέσσερα στον αριθμό  ̶  αν και το ένα έχει ήδη ερειπωθεί. Η εκδήλωση  ̶  που είχε τρεις Οξυώτες ομιλητές, συν την ομιλία του Δημάρχου κ. Κωτσού  ̶  ήταν υψίστης σημασίας, καθώς, πέρα από την πρακτική τους χρησιμότητα, είχε να κάνει με εκείνα τα πολιτιστικά μας μνημεία που κάποτε στέγαζαν όνειρα και αποτελούσαν για το χωριό τους μοναδικούς μορφωτικούς πόλους, ενώ σήμερα κουβαλούν μαζί τους μία τεράστια ιστορία και μνήμες πολλών δεκαετιών, αν όχι και αιώνων. Για τους λόγους αυτούς, ήταν επόμενο η εκδήλωση να κινήσει το ενδιαφέρον και να φέρει στο κέντρο του χωριού πολλούς συγχωριανούς και όχι μόνο.

Επειδή στην εκδήλωση  ̶  μαζί με το Δημ. Πάττα και το Γιάννη Γκέκα  ̶  ήμουν και ο ίδιος ομιλητής, σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχα, στις 7 Οκτωβρίου, με την πρόεδρο του Συλλόγου των Αθηνών Μ. Γκαραβέλα, πληροφορήθηκα ότι την ίδια ημέρα υπήρχε και μία άλλη εκδήλωση στην Οξυά  ̶  και συγκεκριμένα στο συνοικισμό των Πλατανίων. Τη διοργάνωνε, μου είπε, ο πρόεδρος του Συλλόγου Οξυωτών της Αγίας Τριάδας. Σε ερώτησή μου, γιατί έπρεπε να γίνει αυτό, μου απάντησε ότι οι πρώτες πληροφορίες, που είχε, μιλούσαν για μία επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των πεσόντων του 1940. Μου φάνηκε αρκετά περίεργη η εκδήλωση αυτή, είναι αλήθεια, όχι τόσο για τους πεσόντες του ’40  ̶  που προσφερόταν λόγω της εθνικής μας εορτής  ̶  όσο για το διοργανωτή στο συγκεκριμένο τόπο και μάλιστα παράλληλα με την άλλη στο κέντρο του χωριού. Μετά έμαθα ότι η εκδήλωση εκείνη είχε σχέση με ένα θέμα που αναδείχτηκε από τον πρόεδρο του παραπάνω συλλόγου Γιώργο Καραβίδα. Το αν ήταν προγραμματισμένη από καιρό, ή όχι, η δεύτερη αυτή εκδήλωση, μέχρι τη στιγμή εκείνη δεν είχα κάποια πληροφορία, αλλά λίγο ως πολύ το είχα υποψιαστεί,  καθώς γνώριζα πολύ καλά το ιστορικό του προαναφερόμενου θέματος και όσα είχαν προηγηθεί.

Το ιστορικό της υπόθεσης με τον πρώτο πεσόντα!

    Εδώ και αρκετά τώρα χρόνια, ο πρόεδρος του Συλλόγου Οξυωτών ΄΄ Η Αγία Τριάδα΄΄, ασχολούμενος επαγγελματικά με τα στρατιωτικά ζητήματα, βρήκε σε κάποια ιστορικά αρχεία  ̶  και γι’ αυτό φυσικά ουδείς τον μέμφεται  ̶   ότι ο πρώτος πεσών από το νομό Καρδίτσας, στο αλβανικό μέτωπο του 1940, ήταν Οξυώτης στην καταγωγή και συγκεκριμένα από το συνοικισμό των Πλατανίων. Μάλιστα, είναι συνεπώνυμος του προέδρου και ονομάζεται Απόστολος Καραβίδας. Ο ΄΄κύριος΄΄ πρόεδρος  ̶  όπως συνηθίζω εδώ να τον αποκαλώ, αλλά το ΄΄κύριος΄΄ εντός εισαγωγικών  ̶  πήρε το θέμα πολύ στα σοβαρά  ̶  μέχρι υπερβολής  ̶  δίνοντάς του συμβολικό χαρακτήρα, κυρίως λόγω συνωνυμίας, όπως έλεγαν στο χωριό. Σε όλους τότε είχε δημιουργηθεί η πεποίθηση ότι αν ο πρώτος πεσών δεν είχε το όνομα ΄΄Καραβίδας΄΄, ο πρόεδρος ελάχιστα θα είχε ασχοληθεί με το θέμα. Αυτό που  ̶  κατά κόρον και φορτικά  ̶  ζητούσε με τα γραφόμενά του, από τους εκάστοτε προέδρους της Τοπικής Κοινότητας της Οξυάς, ήταν να στηθεί ένα άγαλμα για τον εν λόγω πρώτο πεσόντα, χωρίς ωστόσο η εισήγησή του  να έχει αποτέλεσμα. Πρώτον, γιατί το όνομά του αναγράφεται στη λίστα των ηρωικώς πεσόντων, στο Ηρώο του χωριού, δεύτερον, γιατί τότε  ̶  όπως ελέχθη  ̶   ίσως άλλοι να ζητούσαν κάτι ανάλογο και για τον τελευταίο πεσόντα και, τρίτον  ̶  κυρίως  ̶  γιατί τα αγάλματα στοιχίζουν. Τελοσπάντων, αυτό το αίτημα τελικά κατέληξε να πάρει τη μορφή μιας απλής επιμνημόσυνης δέησης, στο συνοικισμό των Πλατανίων, και μάλιστα παράλληλα με άλλη εκδήλωση που διοργάνωνε ο Σύλλογος των Αθηνών. Αυτό το ΄΄παράλληλο΄΄ των δύο εκδηλώσεων  ̶  αλλά και τα γραφόμενα του ΄΄κυρίου΄΄  προέδρου στο site του συλλόγου  ̶  ήταν που άναψε νέες φωτιές. Τα στοιχεία, που έχω στα χέρια μου, δείχνουν σαφέστατα ότι οι ΄΄νέες φωτιές΄΄ δημιουργήθηκαν πάλι από τον ΄΄κύριο΄΄ πρόεδρο του Συλλόγου της Αγίας Τριάδας και από τον τρόπο που εκείνος διαχειρίστηκε όλη αυτή την υπόθεση. Το επιδίωξε, όπως θα φανεί και πιο κάτω! Ο Σύλλογος Οξυωτών Αθηνών είχε τότε μία αξιοπρεπέστατη αντίδραση. Το μόνο που έπραξε ήταν να έρθει σε επικοινωνία και συζήτηση μαζί του, όπως μου είπε η πρόεδρος του συλλόγου, για το πώς οι δύο εκδηλώσεις θα μπορούσε να μη συμπέσουν και ως προς την ώρα έναρξης. Όχι όμως αυτό χωρίς κάποιες επιπτώσεις. Ενώ η επιμνημόσυνη δέηση, στο συνοικισμό των Πλατανίων, έγινε κανονικά, χωρίς καμία αλλαγή στην ώρα, η άλλη εκδήλωση, στο κέντρο, αναγκαστικά μεταφέρθηκε και άρχισε στις 12 ακριβώς, το μεσημέρι. Αυτό είχε ως συνέπεια να μην ολοκληρωθεί η πολύ γόνιμη συζήτηση των σημαντικών θεμάτων που τέθηκαν, στο τέλος, και να χρειαστεί μία συμπληρωματική συνάντηση, αργότερα, στο Μουζάκι, μέσα σε ένα εντελώς διαφορετικό κλίμα. Από  το ΄΄παράλληλο΄΄ των εκδηλώσεων, επομένως, προέκυψαν συνέπειες μόνο για την εκδήλωση που έγινε στο κέντρο αλλά και για το τελικό όφελος των αποτελεσμάτων της για τον τόπο μας. Να σημειωθεί επίσης ότι όσοι συμμετείχαν στην εκδήλωση των Πλατανίων, παρευρέθηκαν και στην εκδήλωση στο κέντρο της Οξυάς. Ο μόνος, που δεν παρευρέθηκε σ’ αυτή, ήταν ο ΄΄κύριος΄΄ πρόεδρος του Συλλόγου της Αγίας Τριάδας! Το είχε προαποφασίσει! Το μόνο, που του απόμεινε, ήταν να βρει και την αφορμή, στην οποία θα στήριζε την απόφαση. Τη βρήκε στο πρόσωπό μου, όπως είπα! ΄΄ Φαεινή΄΄΄ ιδέα ήταν και οι αστείοι λόγοι που επικαλέστηκε: οι επιστολές μου προς το κοινό! Οι επιστολές που έδιναν αποστομωτικές απαντήσεις στις δικές του απρόκλητες επιθέσεις εναντίον μου! Θέλετε και την απόδειξη ότι αυτά ήταν  πράγματι προφάσεις εν αμαρτίαις; Αυτός δεν ήταν πάλι που σαμποτάρισε και την εκδήλωση ιστορικής μνήμης για τον Καραϊσκάκη, στο Αρματολιάτικο, όταν τότε δεν υπήρχαν πουθενά επιστολές μου προς το κοινό;  ΄Η μήπως ξέχασε ότι δεν υπήρχαν ακόμα επιστολές και όταν έκανε εκείνες τις απαράδεκτες δημοσιεύσεις του στο φύλλο 24;

Τους καταγγέλλει ως ψεύτες !

    Η συνέχεια,που δίνω εδώ στο θέμα μας, δεν έχει ως στόχο να υπερασπιστώ κανέναν. Και ο Σύλλογος των Αθηνών δεν έχει ανάγκη της δικής μου υπεράσπισης. Μόνο την αλήθεια υπερασπίζομαι, αλλά και γιατί με λυπεί αφάνταστα αυτό που βλέπω να συμβαίνει σήμερα στη γενέτειρά μου. Δεν καταθέτω, άλλωστε, μόνο την απόψή μου όπως έχω το δικαίωμα, αλλά και  ό,τι στοιχεία έχω στη διάθεσή μου.

    Στο προαναφερθέν, λοιπόν, site, o ΄΄κύριος΄΄ πρόεδρος καταγγέλλει το Σύλλογο των Αθηνών ότι οργάνωσαν παράλληλη εκδήλωση με τη δική του, με στόχο να τον σαμποτάρουν, και τους κατηγορεί ότι ψεύδονται όταν του λένε ότι η δική τους απόφαση, για την εκδήλωση της 27ης Οκτωβρίου, προηγήθηκε εκείνης του Συλλόγου της Αγίας Τριάδας για την επιμνημόσυνη δέηση, στο συνοικισμό των Πλατανίων! Η ακριβής φράση που χρησιμοποιεί είναι ΄΄….. κάθε ψεύδος προϋποθέτει όχι μόνο δόλο αλλά και συγκεκριμένο σκοπό΄΄! Ποιος λέει εδώ την αλήθεια και ποιος ψέματα; Δυστυχώς για τον ΄΄κύριο΄΄ πρόεδρο, έπεσε πάλι πάνω μου  ̶  σ’αυτόν δηλαδή που τόσες φορές μέχρι τώρα επιχείρησε να του ρίξει λάσπη, ξερή τελικά, και να του σπιλώσει το όνομα και την υπόληψή του! Να, όμως, που πράγματι ΄΄Όποιος μαγειρεύει ψέματα, στο πιάτο του τα βρίσκει΄΄! Τον κατηγορώ εγώ εδώ  ̶  για άλλη μία φορά  ̶  ότι διαστρεβλώνει τελείως την αλήθεια! Αλλά αυτή τη φορά με αδιάσειστα στοιχεία  ̶  αυτά δηλαδή που δεν είναι πάντα εύκολο να διαθέτει κανείς, παρά το γεγονός ότι έχει απολύτως δίκαιο. Βρήκαν τον μπελά τους οι άνθρωποι, όπως και εγώ τελικά! Ιδού, λοιπόν, πώς έχει το θέμα:

   Στην εκδήλωση του Συλλόγου Οξυωτών Αθηνών, ήμουν ομιλητής, όπως είπα. Οι πρώτες συζητήσεις μας, γι’ αυτό το θέμα, ξεκίνησαν στο εκκλησάκι της Αγίας Κυριακής, στις 7 Ιουλίου, ημέρα που γιορτάζει, πάνω από το κεντρικό χωριό. Αφού συζητήσαμε για το σκοπό της εκδήλωσης και για τους άλλους ομιλητές, συμφώνησα αμέσως και τους είπα ότι περιμένω μήνυμα για την οριστική ημερομηνία. Αρχικά είχαμε πει για τις ημέρες του Δεκαπενταύγουστου, όταν στο χωριό συγκεντρώνεται αρκετός κόσμος, αλλά πάντως όχι την ημέρα της Παναγίας. Πράγματι, στις 15 Αυγούστου το βράδυ πήρα μήνυμα στο κινητό μου, από μέλος τος Δ.Σ. του Συλλόγου των Αθηνών ̶ τον Κ.Μπλέτσα  ̶ και μου έλεγε ότι, λόγω κάποιου κωλύματος του τεχνίτη και μη ολοκλήρωσης των επισκευών στο σχολικό κτίριο, στο κέντρο του χωριού, η εκδήλωση αναβάλλεται για τις 26 Οκτωβρίου ή για το Πάσχα του 2014. Συμβουλεύτηκα το ημερολόγιο και του τηλεφώνησα αμέσως. ΄΄ Η εκδήλωση, του είπα, καλό θα ήταν να γίνει μέσα στο 2013 και όχι το Πάσχα. Στις 26 Οκτωβρίου, του λέω, είναι Σάββατο και δεν προσφέρεται για εκδήλωση, γιατί ο κόσμος κατεβαίνει για ψώνια στο Μουζάκι΄΄. Τότε ήταν που  ̶  λόγω και του τριήμερου της εθνικής εορτής  ̶  του πρότεινα να γίνει στις 27 Οκτωβρίου, ημέρα Κυριακή. Συμφώνησε μαζί μου και μετά από λίγες μέρες, πριν τις 20 Αυγούστου, που ξαναμιλήσαμε, μου είπε ότι η ημερομηνία κλείδωσε για τις 27 Οκτωβρίου.

    Ακόμα τότε, εντωμεταξύ, κανείς δεν είχε ακούσει τίποτε για άλλη εκδήλωση, την ίδια μέρα. Ο ΄΄κύριος΄΄ πρόεδρος, άλλωστε, το αναφέρει στο site ότι η απόφαση του Συλλόγου Οξυωτών ΄΄Η Αγία Τριάδα΄΄, για την επιμνημόσυνη δέηση, ελήφθη στις 29 Αυγούστου. Δεν υπάρχει, επομένως, καμία αμφιβολία για το ποια απόφαση προηγήθηκε  ̶  προφορική ή γραπτή δεν έχει σημασία. Ο ΄΄κύριος΄΄ πρόεδρος, λοιπόν, έκανε και πάλι εδώ τη ζαβολιά, για την οποία, μάλιστα, κατηγορεί τους άλλους! Δεν έχω, επίσης, καμία αμφιβολία ότι ο πρόεδρος του Συλλόγου της Αγίας Τριάδας είχε πριν από πολύ καιρό πληροφορηθεί για την εκδήλωση που ο Σύλλογος των Αθηνών προετοίμαζε  ̶  από τις αρχές Ιουλίου, όπως είπα. Άλλωστε, οι συζητήσεις γι΄ αυτή γίνονταν ανοιχτά, μέσα στον κόσμο, και όχι κρυφά. Στην Αγία Κυριακή, στα καφενεία, στις παρέες, παντού όπου υπήρχαν Οξυώτες, το θέμα της εκδήλωσης αυτής συζητιόταν ως είδηση. Μπορεί ακόμα τότε να μην είχε ανακοινωθεί επίσημα, αλλά συζητιόταν έντονα. Για την εκδήλωση, όμως, του ΄΄κυρίου΄΄ πρόεδρου, την οποία επρόκειτο να κάνει στο συνοικισμό των Πλατανίων, πώς και δεν ακούστηκε έστω κάτι μέχρι τις αρχές του Οκτώβρη; Δεν είναι αυτό λίγο περίεργο; Οτιδήποτε κι αν θελήσει τώρα να πει, θα είναι εκπρόθεσμο! Ποιος θα τον αμφισβητούσε αν το είχε δημοσιεύσει εγκαίρως τουλάχιστον στην εφημερίδα του συλλόγου; Αυτή η περίεργη σιγή του προέδρου του Συλλόγου της Αγίας Τριάδας δεν μαρτυρά από μόνη της ότι κάτι είχε ο ΄΄κύριος΄΄ στο πίσω μέρος του μυαλού του, αλλά δεν το έλεγε σε κανέναν, ώσπου να μάθει την τελική ημερομηνία της εκδήλωσης του Συλλόγου των Αθηνών; Σαφέστατα, ναι! Μόλις την έμαθε ̶ καθώς από την Αθήνα διαδόθηκε παντού η ημερομηνία της εκδήλωσης  ̶  τότε βγήκε αμέσως να πάρει τη δική του απόφαση (στις 29 Αυγούστου) και να περάσει στην επίθεση! Δηλαδή, έκανε ό,τι έκανε ο ΄΄κύριος΄΄, προκάλεσε, όσα συνέβησαν και στη συνέχεια ήρθε, μέσω του site, να εξασφαλίσει και την πανωλαδιά του! Το πώς λέγεται αυτό, ας το χαρακτηρίσει ο καθένας! Φυσικά, γνώριζε, επίσης ο ΄΄κύριος΄΄ πρόεδρος  ̶  από καιρό  ̶  ότι εγώ θα ήμουν ομιλητής στην εκδήλωση του Συλλόγου των Αθηνών και έκανε τους σχεδιασμούς του.Και τώρα τι κάνουμε; Τώρα  ̶  ούτως εχόντων των πραγμάτων  ̶  ας ψάξει ο ΄΄κύριος΄΄ πρόεδρος για  φύλλα συκής! Θα του χρειαστούν και τώρα, ίσως και αργότερα! Καιρός είναι να ζητήσει και κανένα ΄΄συγνώμην΄΄. Πολύ μας κούρασε! Ακόμα και τους συστρούφαλούς του!
 6ο 

δ.    Γιατί, άραγε, αρνείται τη συνεργασία τον τελευταίο χρόνο; 

    Ίσως να απορούν κάποιοι γιατί όλα αυτά τον τελευταίο χρόνο, από τον πρόεδρο του Συλλόγου της Αγίας Τριάδας. Πάνω σ’ αυτό θα ήθελα να επικεντρώσω για λίγο την προσοχή των αναγνωστών  ̶  και φυσικά των Οξυωτών  ̶  αφήνοντας στην άκρη και άλλες αναίτιες επιθέσεις του ΄΄κυρίου΄΄ εναντίον μου αλλά και πρακτικές του  ΄΄Να κόβεις ό,τι σου κρύβει τη θέα΄΄! Γιατί, άραγε, επιμένει, τελευταία, να αρνείται κάθε συνεργασία με τους άλλους συλλόγους, επιδιώκοντας ακόμα και τη ρήξη μαζί τους; Και προσωπικές μου απόψεις να ήταν, όσα ακολουθούν, θα τις κατέθετα. Πόσω μάλλον όταν αυτά είναι διασταυρωμένα από δύο και τρεις πηγές! Η πρώτη  ̶  και βασικότερη  ̶  πηγή είναι τα γραφόμενα του ιδίου του προέδρου στο site του συλλόγου, όπου φάσκει και αντιφάσκει, προσπαθώντας να στηρίξει τις θέσεις του  ̶  ή μάλλον τις αντιθέσεις του  ̶  και να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα! Άλλη πηγή είναι οι τυχαίες συζητήσεις  ̶  τυχαίες για μένα  ̶  που είχα στη Οξυά. Αρχές του περυσινού χειμώνα, είχα βρεθεί στη γενέτειρα και, από πρόσωπα που όπως έμαθα αργότερα ανήκουν στο μικρό κύκλο του ΄΄κυρίου΄΄ αυτού, άκουσα να μου λένε περίεργα πράγματα. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, κατηγορούσαν το Σύλλογο Οξυωτών Αθηνών ότι δεν τους άφηνε, λέει, να κάνουν στο σχολείο, στο κέντρο, ένα νυχτέρι που ΄΄είχε προγραμματίσει ο Καραβίδας΄΄.  Σε ερώτησή μου ΄΄Γιατί δεν σας αφήνουν να κάνετε το νυχτέρι;΄΄ μου απάντησαν ότι ΄΄ Τώρα βρήκαν να κάνουν εργασίες στο σχολείο΄΄; Αλλά  ̶  όπως πληροφορήθηκα αργότερα  ̶  οι εργασίες είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα και στο πλαίσιο της, με νόμιμο τρόπο, παραχώρησης του σχολικού κτιρίου, κάτι που μου το απέκρυψαν στη συζήτηση! Δηλαδή, όπως αντιλαμβάνεστε, τα σχολεία μας γκρεμίζονται και ο ΄΄κύριος΄΄ ενδιαφέρεται μόνο για τη διασκέδαση και τα νυχτέρια του! Δεν είμαι καθόλου εναντίον των νυχτεριών και της διασκέδασης. Το αντίθετο, μάλιστα, αλλά το καθένα στην ώρα του. Πρώτα φτιάχνεις το ΄΄σπίτι΄΄ σου και τις υποδομές σου και μετά το ρίχνεις στο γλέντι. Έτσι προχωράει η ζωή προς τα εμπρός και όχι αντιστρόφως.

    Στη συζήτηση εκείνη, μπήκε ως θέμα και το σχολικό κτίριο που βρίσκεται στην Αγία Τριάδα. Με ξένισε ο τρόπος που τέθηκε  ̶  μαζί με κάποια υπονοούμενα  ̶  γι΄ αυτό σήμερα δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αυτό συνέβη για να τεστάρουν τη δική μου θέση. Φυσικά, καθώς ακόμα δεν είχα πλήρη ενημέρωση για τις εξελίξεις, απέφυγα τότε να πάρω θέση. Τώρα, όμως, εξηγούνται όλα! Συνδυάζοντας τις παραπάνω πηγές  ̶  αλλά και όσα άκουσα και είδα να συμβαίνουν πέρυσι στη γενέτειρά μου, μέχρι τον περασμένο Δεκέμβρη  ̶  έχω πλέον σαφέστατη εικόνα μπροστά μου για το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα και για  ποιο λόγο ο πρόεδρος του Συλλόγου της Αγίας Τριάδας έστησε όλο αυτό το σκηνικό, με τον τρόπο που είδαμε, λέγοντας ΄΄όχι σε όλα΄΄!

    Το πρόβλημα του ΄΄κυρίου΄΄ προέδρου ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 2012, όταν και ανακοινώθηκε ότι το σχολικό κτίριο, στο κέντρο, παραχωρήθηκε στο Σύλλογο Οξυωτών Αθηνών για να το συντηρήσει και να το αξιοποιήσει. Προσωπικά, το γεγονός με χαροποίησε ιδιαίτερα. Σ’ αυτή μάλιστα τη συγκυρία  ̶  με τα γνωστά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας  ̶  το είδα ως ιδανική λύση. Ήταν, όντως, μία πρωτοβουλία άξια επαίνου  ̶  όπως τονίστηκε, άλλωστε, και από όλους τους ομιλητές στην εκδήλωση της 27 Οκτωβρίου   ̶  και μακάρι να βρει μιμητές και για τα υπόλοιπα σχολικά κτίρια και όχι μόνο της Οξυάς. Ποιος δεν θα ευχόταν, βέβαια, οι μιμητές αυτοί να μην είναι μόνο σύλλογοι αλλά και διάφοροι ισχυροί οικονομικά φορείς ( Τράπεζες, επιχειρήσεις κ.ο.κ.). Επειδή, όμως, μέχρι στιγμής δεν έχουμε ιδεί, δυστυχώς, αυτοί οι φορείς να έχουν τέτοιου ΄΄χαμηλού προφίλ΄΄ προτεραιότητες, για τούτο το γεγονός χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό από όλους, εκτός από τον πρόεδρο του Συλλόγου της Αγίας Τριάδας! Μπορεί κάπου να γράφει ότι συμφωνεί για τη διάσωση των σχολικών κτιρίων  ̶  αυτό έλειπε να διαφωνεί  ̶  αλλά όταν προσπαθεί να βρει τις πιο απίθανες δικαιολογίες για να ξεφύγει, ουδεμία αμφιβολία για τις πραγματικές του προθέσεις. Του ήρθε σαν κεραμίδα στο κεφάλι αυτό που δεν ήθελε και γι’ αυτό έπρεπε να βρει  έναν τρόπο διαφυγής! Γιατί, όμως, τόση αλλεργία; Πρώτον, ήταν το δεύτερο λαογραφικό μουσείο, όπως είδαμε. Δεύτερον  ̶  και πιο σημαντικό  ̶ είναι οι δικές του προτεραιότητες και το οικονομικό! Από τη συζήτηση που είχα στο χωριό, όπως προανέφερα  ̶ και τα γραφόμενα του προέδρου στο site  ̶  κατάλαβα ότι ο πρόεδρος πιέστηκε ή θεώρησε σίγουρο ότι θα πιεζόταν ακόμη πιο πολύ για να κάνει και ο σύλλογός του κάτι ανάλογο στο σχολικό κτίριο, στην Αγία Τριάδα! Όμως, ο ΄΄κύριος΄΄ πρόεδρος έχει άλλη αντίληψη για τις ΄΄επενδύσεις΄΄ του. Ποιος θα τον χειροκροτούσε αν έβαζε χρήματα ο σύλλογός του για τη συντήρηση του σχολικού κτιρίου στην Αγία Τριάδα; Αυτός τα χειροκροτήματα τα παίρνει από αλλού  ̶  από το χορευτικό του ̶ με τα τσιμέντα θα ασχοληθεί; Έπρεπε, λοιπόν, να φανεί ότι δεν υπάρχουν χρήματα για τέτοιου είδους ΄΄επενδύσεις΄΄. Γι’ αυτό και ο χωριστός αποκριάτικος χορός ΄΄για εξεύρεση χρημάτων για την επιβίωση του συλλόγου΄΄!

Η εφημερίδα του συλλόγου

Έπειτα, υπάρχει και η εφημερίδα. Αν οι σχέσεις του προέδρου με το Σύλλογο Οξυωτών Αθηνών ήταν αρμονικές, όπως μέχρι τότε, θα έπρεπε να γράψει κάτι θετικό για τις δραστηριότητές του. Τώρα, δεν είναι υποχρεωμένος να γράψει τίποτε. Δεν θα πω αν η εφημερίδα αυτή είναι νόμιμη ή όχι, μιας και από το 2006, που πρωτοκυκλοφόρησε, ακόμα δεν διαθέτει κατοχύρωση τίτλου. Προσωπικά, με ενδιαφέρει μόνο το τι γράφεται ή δεν γράφεται στις σελίδες της. Αν ο ΄΄κύριος΄΄ ασχολείται με εκείνους που δεν ασχολούνται μαζί του. Αν προκαλεί ή διαστρεβλώνει και επιτίθεται χωρίς λόγο και αιτία, όπως συνέβη στο παρελθόν, και χωρίς να διαθέτει την ελάχιστη ευαισθησία της επανόρθωσης. Ένα εύλογο ερώτημα μόνο θα ήθελα να θέσω: Ένας σύλλογος, του οποίου ο πρόεδρός του ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να επιβιώσει, πώς έχει τη δυνατότητα να εκδίδει εφημερίδα; Οικονομικής φύσεως ερώτημα είναι  ̶  σε δύσκολες εποχές  ̶  που έχει να κάνει με τις επιλογές και τα όσα ο ΄΄κύριος΄΄ πρόεδρος προβάλλει ως δικαιολογίες στα αδικαιολογήτως πεπραγμένα του. Αν εδώ μας μιλήσει για έσοδα από διαφημίσεις, που βάζει στις σελίδες της, τότε γεννάται ένα άλλο ερώτημα που έχει σχέση με το έλλειμμα διαφάνειας στα οικονομικά της. Ίσως να είναι η μοναδική εφημεριδούλα συλλόγων στην Ελλάδα, που δεν δημοσίευσε ποτέ λίστα συνδρομητών, ούτε έδωσε ποτέ στη δημοσιότητα κάτι από τα οικονομικά της στοιχεία (έσοδα-έξοδα).Δύο ̶ τρεις μόνο ατομικές περιπτώσεις συνδρομών δημοσίευσε. Μάλιστα, κάποτε είχε ευχαριστήσει μέσω της εφημερίδας κάποιον που πρόσφερε 50 ευρώ, αλλά το δικό μου 50άρι δεν το ανακοίνωσε ποτέ! Αν μας πει, επίσης, ότι τέτοια στοιχεία δεν είναι υποχρεωμένος να δώσει στη δημοσιότητα, τότε  ̶  καθώς το νόμιμο δεν είναι πάντα και ηθικό  ̶  δίνει και στον καθένα το δικαίωμα να σκεφθεί οτιδήποτε. Αυτό το δικαιολογεί απολύτως και η εποχή μας, άλλωστε, αλλά και η ίδια η στάση αυτού του ΄΄κυρίου΄΄, μία στάση που, όπως είδαμε, όχι μόνο αγγίζει αλλά κάποιες φορές ξεπερνά και αυτά τα όρια του αμοραλισμού!

ε.               Ένα μετερίζι αυτοκολακείας του ΄΄εγώ΄΄!

    Συνοψίζοντας, παρατηρεί κανείς μετά λύπης ότι μπροστά μας έχουμε αρκετά παράδοξα και αντιφάσεις, που δεν συνάδουν με τα ήθη του τόπου μας και το ρόλο του προέδρου ενός πολιτιστικού συλλόγου. Πιο συγκεκριμένα:

1. Με τα λόγια προσποιείται ο ΄΄κύριος΄΄ πρόεδρος ότι υπηρετεί την ενότητα, ενώ στην πράξη καλλιεργεί ένα κλίμα διχασμού.

2. Αρνείται ο ΄΄κύριος΄΄ να δημοσιεύσει στην εφημερίδα του συλλόγου άρθρο ΄΄συνεργάτη΄΄ του, ένα άρθρο που αποτελούσε απάντηση σε αρνητικό δημοσίευμα σε βάρος του (του ΄΄συνεργάτη΄΄ δηλαδή), στην ίδια εφημερίδα, και ταυτόχρονα βγαίνει με ένα προαποφασισμένο και διάτρητο σκεπτικό  ̶  τα στοιχεία υπάρχουν  ̶  και τον κατηγορεί κιόλας ότι ο ΄΄συνεργάτης΄΄ του ευθύνεται για τη μη εφαρμογή των κανονισμών και των αποφάσεών του  ̶  αποφάσεις που ο πρόεδρος κάλυπτε με ένα δήθεν συλλογικό μανδύα.

3. Προκαλεί αναίτια, δυσφημεί και συκοφαντεί με τα δημοσιεύματά του, στην εφημερίδα του συλλόγου, και, ενώ δεν απαντά σε επιστολές μου προς το σύλλογο  ̶  εγκλωβίζοντας ουσιαστικά το σύλλογο ο ίδιος ο πρόεδρός του  ̶  έρχεται μετά από δύο χρόνια ένοχης σιωπής να με κατηγορήσει κιόλας ότι εγώ του επιτέθηκα και όχι εκείνος εναντίον μου!

4. Ο ΄΄κύριος΄΄ πρόεδρος χρησιμοποίησε το σύλλογο ως ασπίδα προστασίας του και τον εξέθεσε επανειλημμένα, προκειμένου να καλύψει τις δικές του αυθαίρετες ενέργειες.

5. Ενώ στο καταστατικό του συλλόγου αναφέρεται ρητά ότι μέσα στους σκοπούς του είναι και η ανάδειξη της Ιστορίας του τόπου μας, ο πρόεδρος κινείται σε μία εντελώς αντίθετη κατεύθυνση και σαμποτάρει εκδηλώσεις  ̶   σχεδόν πάντοτε χωρίς καμία συλλογική απόφαση  ̶  εκτός, βέβαια, από περιπτώσεις που επιλέγει εκείνος με δικά του κριτήρια!

6. Ο΄΄κύριος΄΄ πρόεδρος επικαλείται αρχές και αξίες για να αυτοδιαψευστεί στην επόμενη στροφή, τοποθετώντας τες σε προκρούστεια κλίνη και χρησιμοποιώντας τες κατά το δοκούν και όπως εκείνος βολεύεται κάθε φορά.

7. Ξόδεψε ανεύθυνα ο ΄΄ κύριος΄΄ πρόεδρος ολόκληρο το κεφάλαιο της αξιοπιστίας του και το μόνο που του απόμεινε πλέον είναι οι κατηγορίες εναντίον των άλλων και οι υπεκφυγές.

8. Τελικά, όπως αποδεικνύεται, κάτω από το διατυμπανιζόμενο, σε όλους τους τόνους, ενδιαφέρον αυτού του ΄΄κυρίου΄΄ για το καλό του συνόλου βρίσκεται πολύ καλά κρυμμένη, με προσωπείο, μία τάση εξουσιολαγνείας και μία προσπάθεια προσωπικής προβολής και επιβολής! Καμία τηλεοπτική προβολή του χωριού  ̶  από την οποία και η καλαμο΄ί΄ππευση  ̶ δεν μπορεί, όσο χρήσιμη κι αν είναι, να αναπληρώσει τις σοβαρές ελλείψεις των υποδομών του, ή να λειτουργήσει ως υποκατάστατο προόδου, τη στιγμή κατά την οποία το υποκατάστατο αυτό δεν αντιστοιχεί στις πραγματικές συνθήκες ζωής των κατοίκων, μέσα στα ίδια τα όρια του χωριού τους. Το μείζον θέμα του χωριού της Οξυάς σήμερα είναι οι υποδομές του και σ’ αυτό θα πρέπει να συντείνουν οι προσπάθειες όλων.

9.Οταν διακατέχεται κάποιος από τη δοξομανία να αποδείξει ότι μόνο αυτός προσφέρει σε έναν τόπο και κανένας άλλος, τότε η θέση του προέδρου σε ένα μικρό σύλλογο φαντάζει ως ένα ασφαλές καταφύγιο που μπορεί να σκεπάσει την απουσία της διάθεσης για διάλογο και των δημοκρατικών διαδικασιών, αλλά, τελικά, και ένα προσωπικό μετερίζι, τόσο για να κάνει αισθητή την παρουσία του ο ίδιος όσο και για να τα του εξασφαλίσει μία ασύνειδα υποβόσκουσα αυτοκολακεία του ΄΄εγώ΄΄, που του δίνει την ψευδαίσθηση ότι είναι σε θέση να φτάσει ΄΄τα σταφύλια΄΄ που τόσο επιθυμεί! Από αυτό το μετερίζι ο ΄΄κύριος΄΄ πρόεδρος άρχισε να στρέφει τα βέλη του εναντίον εκείνων που θεωρούσε ότι είναι επικίνδυνοι να απειλήσουν την εξουσία του  ̶   αυτή τελοσπάντων που θεωρεί ότι κατέχει και τον προστατεύει ως φύλακας άγγελος. Και όταν είδε ότι πράγματι αυτή η ψευδαίσθησή του κινδυνεύει σοβαρά να καταλυθεί, τότε καταλήφθηκε από έντονα συναισθήματα αρνητισμού, που τον οδήγησαν σε επιλογές και ενέργειες που ζημιώνουν όλους. Συνυπεύθυνοι και όσοι σκόπιμα συνέβαλλαν ή συμβάλλουν σ’ αυτό. Όχι, όμως, ο σύλλογος ως συλλογική οντότητα. Ο σύλλογος δεν είναι προσωπική υπόθεση κανενός. Ανήκει στο σύνολο και αυτό υπηρετεί. Ο σύλλογος ουσιαστικά χρησιμοποιήθηκε και επανειλημμένα εκτέθηκε, όπως είπα, από τον ίδιο τον πρόεδρό του, ένα δικαίωμα που δεν παραχωρείται σ’ αυτόν τον ΄΄κύριο΄΄ από κανέναν, πόσω μάλλον  από το καταστατικό του συλλόγου.

στ΄               Ο τρώσας και ιάσεται!                 

Χάνοντας κανείς την αξιοπιστία του, αυτό που πετυχαίνει είναι τα εξής δύο δυσάρεστα: πρώτον, να χάσει ο ίδιος το στέρεο έδαφος της αίσθησης της αλήθειας και της πραγματικότητας κάτω από τα πόδια του και, δεύτερον, να υπολογίζεται πλέον ως κινούμενη άμμος από τους γύρω του. Ο πρόεδρος του Συλλόγου Οξυωτών ΄΄Ή Αγία Τριάδα ΄΄ τα ΄΄κατόρθωσε΄΄  ̶  τελικά περί ΄΄κατορθώματος΄΄ πρόκειται!  ̶  και τα δύο αυτά, εκτός ίσως από το να χάσει τη στήριξη κάποιων  ομοφρόνων  του, με τους οποίους μοιράζεται τις ψευδαισθήσεις του. Δεν είναι εύκολη υπόθεση η αλλαγή πορείας για έναν χαρακτήρα που δεν διακρίνεται για την ευελιξία του. Είναι, όμως, λίαν απαραίτητη, ως μη συμβατή με τις αξίες και τα ήθη αυτού του τόπου, αν θέλει να συνεχίσει να υποστηρίζει ότι ενδιαφέρεται πράγματι για το κοινό καλό. Μία άφεση  ΄΄αμαρτιών΄΄, πάντως, δεν θα είχε κανένα νόημα να του δοθεί από οπουδήποτε αν δεν το ζητήσει ο ίδιος, για θέματα μάλιστα που εκείνος προκάλεσε. Άλλωστε, σ’ αυτές τις περιπτώσεις ισχύει το: ΄΄Ο τρώσας και ιάσεται΄΄! Αυτός που δημιουργεί την πληγή, αυτός και τη γιατρεύει! Γνωρίζει πολύ καλά, τέλος, ο πρόεδρος του Συλλόγου της Αγίας Τριάδας ότι οι κώδικες τιμής και ο σεβασμός των αυτονόητων στη ζωή προηγούνται ακόμα και αυτής της εφαρμογής των νόμων της πολιτείας, προκειμένου να θεμελιωθούν υγιείς ανθρώπινες σχέσεις και να οικοδομηθούν συνεργασίες, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. 

.